Επωνύμως…

Το λέμε και το γράφουμε συχνά πως, με τα απρόοπτα και τις ανατροπές που βιώνουμε πλέον στην καθημερινότητά μας, είναι πρακτικά αδύνατο να κάνουμε (ή να ζητάμε, απ’ όσους παίρνουμε συνεντεύξεις) προβλέψεις σε μακροπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα – άντε να «μαντέψουμε» πώς θα έχουν τα πράγματα, σε δυο, τρία το πολύ, χρόνια.

Για οτιδήποτε περισσότερο, το περιθώριο σφάλματος αυξάνεται κατακόρυφα. Λογικό, ίσως σκεφθείτε – εδώ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει αύριο, με όσα γίνονται γύρω μας, σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς, φωτιές, πλημμύρες, πανδημίες… για να μην πιάσουμε τα ακόμα φρικτότερα (καθώς οφείλονται σε δικά μας λάθη και παραλείψεις) δυστυχήματα, σαν το τελευταίο στη χώρα μας, που τόσο πόνο έφερε…

Έτσι, ο οικοδεσπότης σας πολύ παραξενεύτηκε, πριν από λίγες ημέρες, διαβάζοντας στην ιστοσελίδα της γνωστής εταιρίας ερευνών Gartner ένα άρθρο για τους «Έξι παράγοντες που θα αναδιαμορφώσουν την επιχειρηματικότητα την τρέχουσα δεκαετία». Ουπς – τι έχουμε εδώ; Οι αναλυτές της καλής εταιρίας δείχνουν να υπερβαίνουν τα εσκαμμένα με την πρόβλεψή τους, αφού ως το τέλος της δεκαετίας μένουν ακόμα οκτώ σχεδόν γεμάτα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων πολλά απρόβλεπτα μπορούν να συμβούν, οπότε ο εκτροχιασμός από τις όποιες προβλέψεις είναι σίγουρος...

Μια γρήγορη ανάγνωση έβαλε ως ένα βαθμό τα πράγματα στη θέση τους: όντως, οι αναλυτές εντόπισαν και ονοματίζουν έξι (σημαντικές, βεβαίως) τάσεις που μακροπρόθεσμα μπορούν να επηρεάσουν καίρια τμήματα και κλάδους της επιχειρηματικότητας, είτε για καλό είτε για κακό, ανάλογα με τη δική μας αντιμετώπιση ανά περίπτωση και την επιτυχία του reset, που καλούμαστε να κάνουμε, στο πλαίσιο της νέας κανονικότητας.

Όμως, ταυτόχρονα, παίρνουν τις προφυλάξεις τους, καθώς βλέπουν τις έξι τάσεις σαν μεγάλες «ομπρέλες», κάτω από τις οποίες μπορούν να χωρέσουν πολλά… Αυτό γίνεται, βεβαίως, προκειμένου να καλύψουν τις επιπτώσεις και τις συνέπειες των λεγόμενων «αστάθμητων παραγόντων», που σίγουρα θα κάνουν την εμφάνισή τους στα σχεδόν οκτώ χρόνια που απομένουν ως το τέλος της δεκαετίας.

Πρώτη και ίσως πιο επίφοβη από αυτές, η απειλή της ύφεσης. Σε κάποιες χώρες έχει ήδη ξεκινήσει, σε κάποιες άλλες είναι στο δρόμο, το θέμα είναι να την αποφύγουμε όσο αυτό είναι δυνατό. Σύμφωνα με τους επαΐοντες, σε τέτοιες περιπτώσεις το «φάρμακο» δεν είναι η συρρίκνωση και ο φόβος, αλλά η λελογισμένη και κυρίως έγκαιρη επένδυση σε αναπτυξιακές δράσεις, όπως η διασφάλιση του ταλέντου (μέγα θέμα, θα επανέλθουμε), η επιμονή στον ψηφιακό μετασχηματισμό και, βέβαια, ο καλύτερος έλεγχος των δαπανών.

Επόμενη τάση, η συστημική έλλειψη εμπιστοσύνης. Μ’ άλλα λόγια, το πόσο λίγο πλέον εμπιστευόμαστε γνωστά και μη brands, στις σχέσεις μας μαζί τους, προφανώς κατάλοιπο από τις χαλεπές ημέρες της πανδημίας, όταν σχεδόν τίποτα δεν δούλευε κανονικά. Αυτό δεν ισχύει πιά, καθώς η κατάσταση έχει εξομαλυνθεί, όμως -κατά τους αναλυτές της Gartner- τα brands πρέπει στο εξής να υιοθετούν μια ακραιφνώς πελατοκεντρική τακτική και να επιμένουν στην ουσιαστική αναβάθμιση της εμπειρίας τους, αν θέλουν να τους κρατήσουν για καιρό κοντά τους.

Τρίτη τάση, η προσπάθεια διατήρησης της παραγωγικότητας σε υψηλά επίπεδα. Οι ανατροπές που έφερε η πανδημία στο εργασιακό καθεστώς και κυρίως η συχνή επιλογή της υβριδικής μορφής, μετά την υποχώρησή της, αφήνουν αρκετά ερωτηματικά, με δεδομένο μάλιστα ότι αλλάζουν και οι συνθήκες στις αγορές, αναλόγως κλάδου. Κινούμαστε σε αχαρτογράφητα νερά και τα περιθώρια ευελιξίας εργοδοτών και εργαζομένων θα δοκιμαστούν σκληρά.

Για την τέταρτη τάση, τη βιωσιμότητα, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, καθώς ήδη βιώνουμε τις εντεινόμενες προσπάθειες για στήριξη και ισχυροποίηση όλων των σχετικών πρωτοβουλιών, προκειμένου να επιτύχουμε τους στόχους του ΟΗΕ, για το 2030. Το ίδιο ισχύει και για την πέμπτη, που δεν είναι άλλη από την έλλειψη ταλέντων. Γνωστό το φαινόμενο τα τελευταία χρόνια, καθώς η ζήτηση ξεπερνάει κατά πολύ την προσφορά, ενώ ήδη διατυπώνονται φόβοι ότι η πορεία της ανάπτυξης κινδυνεύει από την έλλειψη δεξιοτήτων, παγκοσμίως.

Έκτη και τελευταία τάση, η πιο χαρακτηριστική «ομπρέλα», απ’ όσες αναφέραμε ως τώρα, καθώς αφορά στις αναδυόμενες τεχνολογίες. Η Gartner δικαίως θεωρεί ότι το Metaverse, η Τεχνητή Νοημοσύνη, όλες οι περί το ESG τεχνολογίες, τα superapps (που συγκεντρώνουν στο ίδιο «κέλυφος» πλήθος χρήσιμες εφαρμογές), αλλά και το νεόκοπο platform engineering (για τη διευκόλυνση developers και χρηστών), θα παίξουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, τα επόμενα χρόνια.

Γεροί να είμαστε, να δούμε αν όλες αυτές οι προβλέψεις θα βγουν αληθινές…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Ένα από τα θέματα που έχει γίνει πολύ λόγος τα τελευταία χρόνια είναι το αποκαλούμενο στα αγγλικά «disruption». Στα ελληνικά μία μετάφραση είναι η λέξη «αναστάτωση», αλλά στην πραγματικότητα αυτό στο οποίο αναφέρεται είναι η αλλαγή που επιφέρει στο status quo ενός κλάδου ένας νέος «παίκτης», ή η εμφάνιση μίας νέας τεχνολογίας που αλλάζει πλήρως τα δεδομένα.

Είναι ο λόγος που ορισμένα startups παγκοσμίου εμβέλειας είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία, καθώς αντιπαρατέθηκαν με τους υφιστάμενους κολοσσούς σε έναν κλάδο και πέτυχαν να αλλάξουν τα δεδομένα και να γίνουν ηγέτες στη συγκεκριμένη αγορά.

Τα παραδείγματα είναι πολλά και γι’ αυτό πολλές μεγάλες επιχειρήσεις προσπαθούν να προετοιμαστούν για οτιδήποτε μπορεί τους να εμφανιστεί στο προσεχές μέλλον. Πλέον, δύσκολα μπορεί να βρει κανείς μία μεγάλη επιχείρηση που να δηλώνει ότι δεν πρόκειται να κινδυνεύσει. Άπαντες έχουν καταλάβει ότι τα πράγματα αλλάζουν πολύ γρήγορα. Και αν δεν το καταλαβαίνουν, ας διαβάσουν λίγο την ιστορία της Kodak, της εταιρείας που δημιούργησε την ψηφιακή φωτογραφία, αλλά δεν την προώθησε γιατί φοβήθηκε ότι θα επηρεάσει τις πωλήσεις των φωτογραφικών φιλμ. Το αποτέλεσμα; Να καταστραφεί πλήρως!

Πάντως, παρά πάντως τις προσπάθειες που γίνονται για την ανάπτυξη disruption στο εσωτερικό μίας επιχείρησης, ελάχιστοι είναι οι «κολοσσοί» που καταφέρνουν να έχουν τη νοοτροπία να δοκιμάσουν και να αλλάξουν πράγματα. Ακόμη και εταιρείες που ξεκίνησαν ως «disruptors», δεν μπορούν να λειτουργήσουν ξανά ως τέτοιοι. Και ο λόγος έχει να κάνει με την εσωτερική νοοτροπία που αναπτύσσεται σε μία επιχείρηση, με τα στελέχη να καλούνται να προστατέψουν επενδύσεις και την πορεία των αποτελεσμάτων τους.

Σε πολλές περιπτώσεις, το γεγονός ότι μία εταιρεία είναι εισηγμένη και υπό την πίεση των μετόχων – επενδυτών δεν είναι πάντα κάτι θετικό. Γιατί δεν μπορείς να δοκιμάσεις πράγματα και καινοτομίες. Και φυσικά, είναι πολύ δύσκολο να παραδεχτείς ότι απέτυχες, προκειμένου να δοκιμάσεις ξανά. Συν το ότι είσαι εγκλωβισμένος σε μία συγκεκριμένη λογική που αποδείχθηκε ίσως πετυχημένη στο παρελθόν, αλλά δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσει να είναι πετυχημένη για πάντα.

Αυτό που χρειάζεται είναι να υπάρχει μία διαφορετική προσέγγιση διαρκώς. Και γι’ αυτό, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων το disruption προέρχεται από κάποιον άλλο κλάδο, ή από νέο «παίκτη» με εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως πλέον οι καταστάσεις, τα δεδομένα αλλά και τα θέλω των καταναλωτών και των επιχειρήσεων αλλάζουν πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με το παρελθόν. Και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει αντίστοιχα να προσαρμόζονται και οι εταιρείες που θέλουν να παραμείνουν στην κορυφή. Διαφορετικά, κάποιος άλλος θα τους ξεπεράσει. Και μάλιστα αυτός ο άλλος μπορεί να μην υπήρχε καν μέχρι πριν από 5-6 χρόνια ή να μην ήταν καν ανταγωνιστής τους. Αλλά να εμφανίστηκε από άλλον κλάδο.

Πριν από 10 χρόνια, οι τράπεζες δεν ανησυχούσαν για την Google και την Apple. Τώρα, όμως, ανησυχούν...

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Πριν από μερικές εβδομάδες, ο οικοδεσπότης σας αναρωτιόταν τι πρόκειται να γίνει με τις μεγάλες τεχνολογικές εταιρίες που «κλυδωνίζονται» και ποιες εξελίξεις θα δούμε, τους επόμενους μήνες. «Πριν αλέκτωρα φωνήσαι τρις», που λέει και η πασίγνωστη ευαγγελική ρήση, δηλ. σε μικρό χρονικό διάστημα, το ερώτημα έλαβε ήδη τις πρώτες απαντήσεις.

Κι επειδή δεν κάνει να μιλάμε με γρίφους, από τις πέντε μεγάλες τεχνολογικές εταιρίες (Google – Amazon – Apple – Facebook - Microsoft) που τους τελευταίους μήνες βλέπουν τα έσοδά τους να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, τάση στην οποία απάντησαν με σαρωτικές απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων τους, έχουμε πλέον τις πρώτες σημαντικές αντιδράσεις.

Από τη μια, Google και Microsoft έχουν πλέον ρίξει όλο το βάρος τους σε μια ιδιότυπη μονομαχία, στο πεδίο των μηχανών αναζήτησης, επιστρατεύοντας ως όπλο τις δυνατότητες της Τεχνητής Νοημοσύνης. Και οι δυο μονομάχοι βιάστηκαν να βγάλουν νέο προϊόν, έστω και πιλοτικά (η δεύτερη ενσωμάτωσε αρχικά στο Bing στοιχεία του bot ChatGPT, αιφνιδιάζοντας την πρώτη, που υποχρεώθηκε να αποκαλύψει πρόωρα το «άγουρο» ακόμα Bard, με το πρώτο «παραπάτημα» να φέρνει απώλειες στο κύρος και την αξία της μετοχής της), διεκδικώντας τις προτιμήσεις του φανερά εντυπωσιασμένου κοινού, στη μάχη για το μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά. Ο αγώνας προβλέπεται μακρύς και δεόντως επεισοδιακός, με πολλές ακόμα αναταράξεις, επομένως… προσδεθείτε!

Από την άλλη, το Facebook, που δεν έχει κάτι δικό του να αντιπαρατάξει στο πεδίο της Τεχνητής Νοημοσύνης, αλλά τα έσοδά του έχουν ήδη κάνει γερή «βουτιά» λόγω μείωσης της διαφημιστικής κίνησης, χωρίς μάλιστα αισθητές ελπίδες ανάκαμψης στο εγγύς μέλλον, είπε να μιμηθεί τα καμώματα του Elon Musk (σχολή, από μόνος του!) στο Twitter. Όταν ο κατά τα άλλα ρηξικέλευθος νέος ιδιοκτήτης του μικρότερου μεν, αλλά αρκούντως γνωστού μέσου κοινωνικής δικτύωσης, είδε τα δικά του έσοδα να παραπαίουν, μετά τη μαζική έξοδο των διαφημιζομένων λόγω των αλλοπρόσαλλων αποφάσεών του, έβαλε μπροστά τη συνδρομητική υπηρεσία Twitter Blue, μέσω της οποίας πιστοποιείται (έναντι αντιτίμου 8-11 $) ο λογαριασμός κι επίσης δίνονται στον χρήστη «κάποια πρόσθετα πλεονεκτήματα».

Ωραία και επικερδής η λύση, με σίγουρη απόδοση, γιατί να μην ακολουθήσουν κι άλλοι τον ίδιο δρόμο; Ο Μαρκ είπε να κάνει την αρχή, ξεκινώντας από την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, για να ακολουθήσουν η αμερικανική και οι υπόλοιπες αγορές. Ανακοίνωσε, λοιπόν, το Meta Verified, στο Facebook και στο επίσης δικό του, Instagram, ζητώντας από τα εκατοντάδες εκατομμύρια των χρηστών να πληρώσουν 12 $ / μήνα για είσοδο από υπολογιστή και 15, για είσοδο από iPhone, προκειμένου να πιστοποιείται η αυθεντικότητα των λογαριασμών τους και να τους δίνονται «κάποια πρόσθετα πλεονεκτήματα».

Τα ωραία αρχίζουν όταν κοιτάξει κανείς πιο προσεκτικά αυτά ακριβώς τα «πρόσθετα». Κατά το Bloomberg, η «μπλε κονκάρδα» στο Twitter συνοδεύεται από «ranking boost» στις απαντήσεις και τις αναζητήσεις - σε απλά ελληνικά ο αλγόριθμος εμφανίζει σε υψηλότερες θέσεις τα post όσων πληρώνουν, από εκείνα τα απλών χρηστών.

Κατά σύμπτωση, κάτι ανάλογο τάζει και η Meta, όπου -εκτός από την πιστοποίηση της αυθεντικότητας των λογαριασμών- το δημοφιλέστερο κοινωνικό δίκτυο στον κόσμο υπόσχεται, επίσης, «increased visibility and reach» για τους πληρώνοντες, σε συνδυασμό με καλύτερη εξυπηρέτηση από την εταιρία και προστασία από εν δυνάμει παραχαράκτες των στοιχείων τους. Δηλαδή, μέτρα που έτσι κι αλλιώς έπρεπε να παίρνει για να προφυλάξει το κύρος της και τη θετική εμπειρία των χρηστών της.

Είναι γνωστή η ρήση πως, αν χρησιμοποιείς μια ψηφιακή υπηρεσία δωρεάν, τότε το προϊόν μάλλον είσαι εσύ. Αυτό το «προϊόν», με τους νέους κανόνες του παιχνιδιού και την έμφαση στην προστασία των δεδομένων, μάλλον μας τελειώνει. Κι απ’ ό,τι φαίνεται -το Bloomberg το σημειώνει εγκαίρως- ίσως βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μιας νέας εποχής, όπου οι χρήστες των δικτύων θα είναι δυο ειδών: οι συνδρομητές που θα απολαμβάνουν περισσότερες δυνατότητες και καλύτερο περιεχόμενο, κι εκείνοι που προτιμούν μεν το «δωρεάν», αλλά θα έχουν πρόσβαση μόνο σε «δευτεροκλασάτο» υλικό…

Άλλωστε, αυτό δεν συμβαίνει και σήμερα με πολλές εφαρμογές, που βγαίνουν με διαφορετική τιμή και δυνατότητες σε free, standard και premium εκδόσεις;

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Από τα μεγαλύτερα ζητήματα στο χώρο των ψηφιακών τεχνολογιών είναι αυτό της κυβερνοασφάλειας. Με τις κυβερνοεπιθέσεις να έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά τα τελευταία χρόνια, το συγκεκριμένο θέμα έχει ανέβει ψηλά στην ατζέντα της επιχειρηματικής κοινότητας, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Από την άλλη πλευρά, η αίσθηση που έχω είναι πως στην ελληνική αγορά του ηλεκτρονικού εμπορίου, το εν λόγω ζήτημα δεν έχει λάβει τη σημασία που θα έπρεπε.

Οι κυβερνοεγκληματίες έχουν γίνει ιδιαίτερα έξυπνοι. Και πολλές φορές δεν «χτυπάνε» sites για αριθμούς καρτών, αλλά κυρίως προσπαθούν να πάρουν «λύτρα». Το ransomware είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος αυτή τη στιγμή ακόμη και για τα e-shops. Σε πολλές περιπτώσεις μικρών ηλεκτρονικών καταστημάτων οι ιθύνοντες μπορεί να σκέφτονται ότι είναι πολύ «μικροί» για να τους χτυπήσει κάποιος, αλλά οι κυβερνοεγκληματίες δεν το βλέπουν έτσι.

Αν μπορούν να πλήξουν ένα site και να πάρουν μισό bitcoin ως «λύτρα» γιατί να μην το κάνουν. Και προφανώς κανένα site δεν έχει το περιθώριο να μην είναι προσβάσιμο για 1-2 ημέρες. Ιδίως με τον ανταγωνισμό να είναι πλέον πιο έντονος από ποτέ.

Επιπλέον, ένα ασφαλές e-shop δημιουργεί καλύτερη σχέση εμπιστοσύνης με τους πελάτες του. Αν ένα site «χακευτεί» και αρχίζουν να φεύγουν phishing μηνύματα προς τους πελάτες που είναι στη βάση δεδομένων του, πως θα φανεί αυτό στους τελευταίους; Σίγουρα, η εντύπωση δεν θα είναι η καλύτερη δυνατή και είναι σίγουρο ότι θα υπάρχουν μεγάλες απώλειες.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι όλα τα ηλεκτρονικά καταστήματα -ανεξαρτήτου μεγέθους- θα πρέπει να επανεξετάσουν την πολιτική ασφαλείας τους. Ακόμη και όσα είναι σε κάποιον cloud provider, θα πρέπει να ελέγξουν τι έχουν από πλευράς προστασίας, γιατί μπορεί να βρεθούν προ εκπλήξεων. Είναι απαραίτητο να δουν τι είδους προστασίας έχουν και πως θα μπορέσουν να την ενισχύσουν. Ιδίως αναφορικά με απειλές όπως είναι το ransomware και το phishing. Και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σκέφτονται ότι «εμείς είμαστε μικροί και δεν θα μας χτυπήσουν». Γιατί πολύ απλά αν σε χτυπήσουν, μετά η επιστροφή δεν είναι εύκολη.

Σημειωτέον, πως δεν είναι μόνο η διατάραξη των σχέσεων με τους πελάτες. Αλλά και το γεγονός ότι σε περίπτωση «επίθεσης» δεν ξέρεις τι θα σου πάρουν από το site σου. Το θέμα θέλει προσοχή και χρήζει -θα λέγαμε- και άμεσης αντιμετώπισης. Για να μη βρεθείτε προ δυσάρεστων εκπλήξεων, θα έλεγα.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Ένα από τα πιο συζητημένα -αλλά, ταυτόχρονα, και πιο αμφιλεγόμενα- θέματα την σήμερον ημέρα, είναι χωρίς αμφιβολία ο νέος τρόπος εργασίας που επιβλήθηκε μεν εξ ανάγκης στους εργαζομένους πάμπολλων κλάδων, την περίοδο της πανδημίας, αλλά τώρα, που δείχνει να εκλείπει αυτή η ανάγκη, προκαλεί συζητήσεις επί συζητήσεων, σχετικά με τι πρόκειται να γίνει στο εξής.

Γιατί, η ψηφιακή τεχνολογία που αναπτύχθηκε και εξαπλώθηκε ακόμα περισσότερο, στον καιρό της υγειονομικής κρίσης, μπορεί πλέον να μας διευκολύνει να δουλεύουμε κυριολεκτικά απ’ όπου θέλουμε, στο πλαίσιο μιας λύσης εξ αποστάσεως εργασίας, αλλά είναι άραγε αυτή η καλύτερη λύση;

Τώρα, που έχει πιά «καθίσει η σκόνη» και μπορούμε να δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα, η απάντηση που δείχνει να συγκεντρώνει τους περισσότερους «πόντους» είναι… εξαρτάται! Ανάλογα με το είδος και τη μορφή της εργασίας, τις ανάγκες και τις ιδιαίτερες συνθήκες που συνδέονται αναπόσπαστα μαζί της, επιλέγεται και ο τρόπος που μπορεί και πρέπει κάποιος «να κάνει τη δουλειά του».

Έρευνες που πραγματοποιήθηκαν μετά την «έκρηξη» της πανδημίας και τις ανατροπές που αυτή προκάλεσε, έδειξαν ότι περισσότερες από τις μισές σημερινές εργασίες θα μπορούσαν να γίνουν απομακρυσμένα ή έστω με υβριδικό τρόπο (δηλ. κάποιες ημέρες στον τόπο εργασίας και κάποιες εξ αποστάσεως).

Τα επαγγέλματα όπου αυτό είναι αδύνατο, είναι σχετικά λίγα, αλλά κομβικά. Μπορεί, στους δύσκολους καιρούς, το σχολείο να μεταφέρθηκε στο σπίτι, και ο εκπαιδευτικός να δίδασκε από την τραπεζαρία του, όμως, αυτό δεν μπορεί να γίνεται σε πάγια βάση, καθώς το σχολικό περιβάλλον προσφέρει και πάρα πολλά άλλα και σημαντικά. Ακόμα πιο δύσκολη είναι η εξ αποστάσεως εργασία στους χώρους της υγείας, της ασφάλειας, των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, των μεταφορών κλπ. όπου η αυτοπρόσωπη παρουσία του εργαζομένου είναι απαραίτητη καθημερινά και δεν είναι εφικτή ούτε καν μια υβριδική μορφή εργασίας.

Όμως, υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που συνηγορούν για την αυτοπρόσωπη παρουσία κι αυτούς ανέδειξε πρόσφατη έρευνα του BBC. Ίσως στο πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο βρετανικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός παρουσιάζει εσωτερικό σημείωμα του CEO της Disney, Bob Iger, σύμφωνα με το οποίο η εταιρία επιστρέφει από τον υβριδικό τρόπο εργασίας στην αυτοπρόσωπη (πλην τετραήμερη) παρουσία από τον Μάρτιο, τονίζοντας ότι «στις δημιουργικές εταιρίες, όπως η δική μας, τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη δυνατότητα να συνδεθείς, να παρατηρήσεις και να δημιουργήσεις μαζί με τους συνεργάτες σου, όπως γίνεται όταν βρίσκεστε από κοντά, ούτε μπορείς να αναπτυχθείς επαγγελματικά, μαθαίνοντας δίπλα στους προϊσταμένους και τους μέντορές σου».

Ανάλογη τακτική φαίνεται να ακολουθούν κι άλλα μεγάλα ονόματα του επιχειρηματικού κόσμου, αυξάνοντας τις ημέρες αυτοπρόσωπης παρουσίας στο γραφείο, όπως η Starbucks, η KPMG, φυσικά το Twitter (o Elon Musk όχι μόνο τους θέλει όλους εκεί, αλλά παράγγειλε και κρεβάτια εκστρατείας, για να κοιμούνται οι εργαζόμενοι ελάχιστες ώρες στο γραφείο, όταν δεν αντέχουν άλλο…), η JPMorgan, η Goldman-Sachs κ. ά., παρά τις αντιδράσεις και το σαφώς αρνητικό κλίμα εκ μέρους τους.

Σύμφωνα με το BBC, που επικαλείται τα στοιχεία φετινής έρευνας, οι μισοί εργοδότες υποστηρίζουν τα ευέλικτα ωράρια, δηλώνοντας ότι η νέα μέθοδος δεν έφερε προβλήματα, ποσοστό περίπου 30% άλλαξαν γνώμη και πλέον ζητούν περισσότερες ημέρες στο γραφείο, από τους υπαλλήλους τους. Από την πλευρά τους, οι εργαζόμενοι προτιμούν ευέλικτα ωράρια, τονίζοντας ότι χάρη σ’ αυτά απομακρύνεται ο κίνδυνος του burnout, βελτιώνεται η ισορροπία στην προσωπική τους ζωή, ενώ γενικότερα αυξάνουν οι επιδόσεις τους. Άλλωστε, αυτό επιβεβαιώνει και μελέτη της McKinsey, του περασμένου Ιουλίου, σύμφωνα με την οποία το κίνητρο που μετράει περισσότερο κι από το ύψος του μισθού, για όσους ψάχνουν εργασία, δεν είναι άλλο από τη ευελιξία στα ωράρια.

Βέβαια, η εξίσωση έχει πολλούς ακόμα «αγνώστους», ειδικά στον χώρο της τεχνολογίας, καθώς η κάμψη των πωλήσεων, τους τελευταίους μήνες, έχει προκαλέσει κύμα απολύσεων, που δεν δημιουργεί το καλύτερο δυνατό κλίμα, για να συζητάς αλλαγές στα ωράρια… Άσε που -ειδικά στην Αμερική- κάποιες εταιρίες έχουν ήδη μετακομίσει σε μικρότερα κτήρια, από τα παλαιότερα, μεγαλύτερα και ‘άδεια’, οπότε τίθεται πλέον και θέμα χώρου, αν επικρατήσει η τακτική της επιστροφής…

Καθώς φαίνεται, έχει ο καιρός (και ο μύλος) πολλά γυρίσματα ακόμα…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Η στήλη έχει ασχοληθεί αρκετές φορές στο παρελθόν με το θέμα των εφαρμογών τεχνητής νοημοσύνης, το αποκαλούμενο -για λόγους συντομίας- και ΑΙ από τις λέξεις Αrtificial Ιntelligence. Αλλά πλέον, όσοι πιστεύουν ότι το ΑΙ -το οποίο, φυσικά, δεν είναι τα ρομπότ που βλέπουμε στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας- είναι κάτι που θα απασχολήσει το χώρο του ηλεκτρονικού εμπορίου μετά από αρκετά χρόνια, μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτούν!

Ήταν χαρακτηριστική η ατάκα του Ιάσωνα Καταρόπουλου, γενικού εμπορικού διευθυντή της ATCOM, κατά την παρουσίαση του το περασμένο Σάββατο στο πλαίσιο του διεθνούς συνεδρίου της ECDM Expo NORTH. «Το ΑΙ πρέπει να αποτελέσει μέρος της στρατηγικής των εταιρειών του κλάδου του ηλεκτρονικού εμπορίου» ανέφερε ο κ. Καταρόπουλος. Και όλες οι ενδείξεις τείνουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Δεν είναι μόνο η «μάχη» της Google με τη Microsoft με αφορμή τις μηχανές αναζήτησης και το «περίφημο» πλέον ChatGPT, αλλά γενικότερα ότι βλέπουμε σταδιακά εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης να αξιοποιούνται από ηλεκτρονικά καταστήματα.

Τα chatbots ήταν ένα πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά είναι αρκετά απλοϊκά και στο τέλος καταλήγουν να εκνευρίζουν τους πελάτες αντί να τους εξυπηρετούν... Οι καταναλωτές ζητούν περισσότερα και θέλουν να γίνονται κατανοητοί ό,τι και αν ρωτούν. Γι’ αυτό και αρχίζουμε να βλέπουμε το αποκαλούμενο conversational AI να κάνει την εμφάνισή του. Δηλαδή, στο chat ο πελάτης να κάνει μία ερώτηση και το σύστημα μπορεί να καταλάβει τι αναζητά και να του απαντήσει ανάλογα - ή να διαμορφώσει μία απάντηση και ένας άνθρωπος να την εγκρίνει ή να την αλλάξει όσο χρειάζεται, για να είναι κατανοητή.

Η επικοινωνία είναι ένας τομέας της αξιοποίησης του AI στο ηλεκτρονικό εμπόριο, αλλά υπάρχουν και άλλοι. Όλο και περισσότερο βλέπουμε το ΑΙ να αναλαμβάνει το ρόλο των προτάσεων προς τους καταναλωτές. Η προσωποποιημένη εξυπηρέτηση γίνεται εφικτή χάρη στο ΑΙ. Όπως επίσης και οι προτάσεις για βελτίωση των παραδόσεων στα marketplaces. Και πολλές ακόμη εφαρμογές.

Γενικότερα, το ΑΙ ανοίγει το δρόμο προς μία καλύτερη εμπειρία για τον καταναλωτή. Αλλά και για τη βελτίωση της παραγωγικότητας μίας επιχείρησης που δραστηριοποιείται στο χώρο του ηλεκτρονικού εμπορίου. Και αυτό που θα δούμε τα επόμενα χρόνια είναι εργαλεία, υπηρεσίες και εφαρμογές, οι οποίες αξιοποιώντας το ΑΙ θα αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο κάνουμε αγορές. Τόσο online όσο και offline. Άλλωστε, ο καταναλωτής είναι πλέον "phygital" και αρέσκεται να χρησιμοποιεί πολλαπλά κανάλια κατά τη διάρκεια μίας παραγγελίας.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Τους πρώτους μήνες μετά την «εγκατάσταση» της πανδημίας στην καθημερινότητά μας όλοι μιλούσαμε (κι εμείς γράφαμε) για τη νέα κανονικότητα στην οποία είμασταν υποχρεωμένοι να προσαρμοστούμε, προκειμένου να προχωρήσει η ζωή μας βάσει των νέων συνθηκών που αυτή επιβάλει.

Κι αυτό αργά ή γρήγορα, εύκολα ή δύσκολα, σε μεγάλο ή σε μικρότερο βαθμό έγινε, με γνώμονα και φόβητρο ότι ο «απροσάρμοστος» σταδιακά τίθεται εκτός πραγματικότητας, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την πορεία του ή ακόμα και για την επιβίωσή του.

Οι αναταράξεις και οι ανατροπές που έφερε μαζί της η πανδημία, αλλού απορροφήθηκαν ομαλά, στο πλαίσιο μιας μετεξέλιξης καταστάσεων και τρόπων εργασίας που ως τότε έδειχναν παγιωμένοι (ή εξελίσσονταν πολύ αργά), αλλού δυσκολότερα, με λύσεις λίγο ως πολύ πρόχειρες και εκ των ενόντων, στο πλαίσιο της υποχρέωσης να συνεχιστεί η δραστηριότητα και λειτουργία των κάθε λογής επιχειρήσεων και παραγωγικών μονάδων, σε πλήθος τομείς.

Η εξ αποστάσεως εργασία, που εξ ανάγκης επιβλήθηκε τις πρώτες ημέρες και εβδομάδες, φανέρωσε γρήγορα τα καλά και τα κακά της. Κι αν τα πρώτα κέρδισαν πόντους στη συνείδηση εργοδοτών και εργαζομένων, που ανακάλυψαν ότι μπορεί να υπάρξει μια εναλλακτική μορφή εργασίας χωρίς δυσμενείς επιπτώσεις στον όγκο και την ποιότητα της δουλειάς (αν δεν υπήρξε και βελτίωση), τα δεύτερα ταλαιπώρησαν πολλούς και εξακολουθούν να το κάνουν, κατά περίπτωση.

Κι όπως συμβαίνει συχνά, οι νέοι κανόνες του παιχνιδιού επιβάλλουν την ύπαρξη ενός «διαιτητή», ο οποίος θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους κι όχι μόνο θα συνθέσει το νέο θεσμικό πλαίσιο, αλλά θα επιβλέψει και την εφαρμογή του, στην πράξη. Αυτόν ακριβώς τον ρόλο έδωσε -όχι αδίκως, ως εκφραστής της θέλησης των εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών της ΕΕ-  στον εαυτό του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που, στα μέσα Δεκεμβρίου, ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία (41 έναντι 12) στο πλαίσιο της Επιτροπής Απασχόλησης ένα νέο προσχέδιο κανόνων με τη φιλοδοξία να βελτιώσει τις συνθήκες εργασίας και να προστατέψει τα δικαιώματα των digital workers, των ψηφιακών εργαζομένων – μ’ άλλα λόγια, σχεδόν όλων μας, αν όχι σήμερα, σίγουρα τα επόμενα χρόνια.

Το συγκεκριμένο προσχέδιο αφορά κυρίως όσους εργάζονται μέσω ψηφιακών πλατφορμών, θεσμοθετώντας κανόνες στον τρόπο που το κάνουν, απαγορεύοντας στην πράξη τον έλεγχο των εργαζομένων εκ μέρους των εργοδοτών με τεχνικά μέσα και υποχρεώνοντάς τες να μοιράζονται κάποια από τα πολλά στοιχεία που συλλέγουν για αυτούς.

Βλέπετε, η εξ αποστάσεως εργασία μπορεί να είναι πλέον ο προτιμώμενος τρόπος απασχόλησης τόσο για έναν μισθωτό, όσο και για έναν ελεύθερο επαγγελματία, μόνο που ο πρώτος έχει πολύ περισσότερα δικαιώματα (και υποχρεώσεις, καλό είναι να μην το ξεχνάμε αυτό), σε σύγκριση με τον δεύτερο. Κι αν στις μεσαίες / μεγάλες επιχειρήσεις οι έλεγχοι εκ μέρους των αρχών είναι συχνότεροι και αυστηρότεροι, στις μικρομεσαίες και τις μικρές (όπου συνηθίζονται ιδιαίτερα οι συγγενείς εργαζόμενοι) οι ευκαιρίες καταστρατήγησης των κανόνων είναι περισσότερες.

Οι ευρωβουλευτές, σύμφωνα με το επίσημο δελτίο Τύπου, συμφώνησαν ότι η μορφή εργασίας στην οποία ο εργοδότης υποχρεώνει τον εργαζόμενο, είναι κάτι που μπορεί να προσβληθεί είτε από τον δεύτερο, είτε το συνδικαλιστικό σωματείο του, είτε κάποια εποπτεύουσα αρχή. Μάλιστα, στην περίπτωση που υπάρχει διαφωνία μεταξύ της πλατφόρμας και του εργαζομένου ως προς τα εργασιακά δικαιώματα του τελευταίου, υποχρεωμένη να αποδείξει αυτά που υποστηρίζει θα είναι εφεξής η πλατφόρμα κι όχι ο εργαζόμενος, όπως γινόταν ως τώρα.

Ως πρόσθετοι παράγοντες μπορούν, επίσης, να εξετασθούν ο σταθερός μισθός, το προκαθορισμένο ωράριο και ο χρόνος εργασίας, η τυχόν ύπαρξη συστήματος αξιολόγησης, η ύπαρξη κάποιας μορφής επίβλεψης, κάποιοι κανόνες στην εμφάνιση ή τη συμπεριφορά του εργαζομένου, τυχόν εργασία για λογαριασμό τρίτου, αλλά και το ασφαλιστικό / συνταξιοδοτικό πρόγραμμα που ενδέχεται να ισχύει γι’ αυτόν.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή του σχεδίου της Επιτροπής Απασχόλησης, τέλος, είναι ότι τα μέλη της αντιτίθενται στη χρήση αυτοματοποιημένων συστημάτων για την παρακολούθηση και αξιολόγηση των εργαζομένων (στα οποία, σχεδόν πάντα οι τελευταίοι δεν έχουν καμία πρόσβαση, συχνά ούτε και γνώση των αλγορίθμων που χρησιμοποιούνται) ζητώντας εγγυήσεις από τα κράτη-μέλη, με τα οποία ξεκινάει πλέον περίοδος διαβούλευσης για τη διαμόρφωση του νέου θεσμικού πλαισίου, ότι η τελική απόφαση θα λαμβάνεται πάντοτε από άνθρωπο κι όχι μονάχα από τη «μηχανή».

Κάτι είναι κι αυτό, αν θεσπιστεί, τελικά… 

Στο εξωτερικό και ειδικά στην ανατολική Ασία, οι πληρωμές με τη χρήση QR κωδικών είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς. Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι αρκετά διαφορετική, παρά τις προσπάθειες που έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται - αν και σε κάθε περίπτωση, η χρήση των QR κωδικών είναι σε συνεχή άνοδο. Και η άποψη της στήλης είναι πως θα δούμε ακόμη μεγαλύτερη αύξηση τα επόμενα χρόνια.

Στο πλαίσιο αυτό, μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες ειδήσεις των τελευταίων ημερών ήταν η ανακοίνωση από τη ΔΙΑΣ ότι πλέον οι καταναλωτές έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν απευθείας από τον τραπεζικό τους λογαριασμό για τις ηλεκτρονικές αγορές τους, με δυνατότητα σάρωσης ενός QR κωδικού, χρησιμοποιώντας το IRIS Payments.

Πρακτικά, ένας καταναλωτής μπορεί όταν θέλει να κάνει μία online αγορά -και εφόσον το υποστηρίζει το συγκεκριμένο κατάστημα- να μη χρησιμοποιεί την κάρτα του, αλλά μέσω του mobile banking app της τράπεζας, σε λογαριασμό της οποίας έχει συνδέσει το IRIS Payments, να σκανάρει το QR code που εμφανίζεται στην οθόνη του και να πληρώνει εύκολα και γρήγορα.

Η ευκολία είναι μεγάλη, προφανώς, καθώς δεν χρειάζεται να πληκτρολογήσεις τα στοιχεία της κάρτας σου. Και αν είσαι από αυτούς ή αυτές που ανησυχούν όταν βάζουν τα στοιχεία της κάρτας τους online, τότε αυτή είναι μία εξαιρετική επιλογή! Πολύ καλύτερη από εκείνη της αντικαταβολής, όπου χρειάζεται να έχεις μετρητά όταν σου έρθει η παραγγελία στο σπίτι. Προλαβαίνοντας αυτούς που θα πουν ότι οι εταιρείες ταχυμεταφορών προσφέρουν και πληρωμές με κάρτα, να τους ενημερώσω ότι δεν είναι πάντα εφοδιασμένοι οι courier με POS! Και μπορείς να βρεθείς πολύ εύκολα προ μίας δυσάρεστης έκπληξης - και να ψάχνεις μετρητά για να παραλάβεις το δέμα σου.

Προς το παρόν, ο αριθμός των καταστημάτων που προσφέρουν αυτή τη δυνατότητα δεν είναι πολύ μεγάλος. Αλλά αυξάνεται συνεχώς και θα συνεχίζει να αυξάνεται. Και όσο οι καταναλωτές εξοικειώνονται όλο και περισσότερο με τις πληρωμές μέσω QR κωδικών, τόσο θα τις επιζητούν περισσότερο.

Γενικότερα, οι QR κωδικοί προσφέρουν πολλές δυνατότητες και στο ηλεκτρονικό εμπόριο. Δεν είναι τυχαίο ότι χρησιμοποιούνται και για την παράδοση παραγγελιών, προκειμένου να διασφαλίζεται ο σωστός παραλήπτης. Όπως και σε μία σειρά από άλλες λειτουργίες και δυνατότητες. Δεν ξέρουμε αν θα φθάσουμε στο επίπεδο της Κίνας ή άλλων ασιατικών χωρών όπου το QR είναι πιο δημοφιλές από την κάρτα ως μέσο πληρωμής, αλλά σίγουρα είναι μία μέθοδος που θα απασχολήσει πολύ, στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Ο σοφός λαός λέει… «καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα»! Στην περίπτωση του TikTok, της δημοφιλέστατης εφαρμογής προβολής και ανταλλαγής βίντεο μέσω κινητών τηλεφώνων, το όνομα έχει σίγουρα βγει (ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες) κι όπως όλα δείχνουν, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να του βγει και το «μάτι».

Γιατί, ουσιαστικά, αυτό θα συμβεί αν αποκλειστεί στην πράξη από την «χρυσοτόκο» και «πολύφερνη» (από πλευράς εσόδων και κερδών), αμερικανική αγορά, όπως ζητούν ήδη μετ’ επιτάσεως μέλη του Κογκρέσου. Και το αμάρτημα αυτού; Ότι είναι κινεζικών συμφερόντων -που ισχύει- και ότι (το «όνομα», που λέγαμε) ελέγχεται -αυτό δεν έχει αποδειχθεί, αλλά μήπως αποδεικνύονται εύκολα τέτοια πράγματα, που επισήμως όλοι τα αρνούνται;- από την κυβέρνηση του Πεκίνου.

Πάντως, ο Δημοκρατικός γερουσιαστής Μάικλ Μπένετ ζήτησε -επικαλούμενος λόγους ασφαλείας- από τους επικεφαλής της Apple, Τιμ Κουκ, και της Google, Σουντάρ Πιτσάι, ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα, την αφαίρεση του TikTok από τα αντίστοιχα markets, ώστε να μην μπορούν οι χρήστες να κατεβάσουν πλέον την εφαρμογή, με προφανή στόχο τον αποκλεισμό και την εξαφάνισή της από την αμερικανική αγορά.

Κι αυτή η έκκληση μάλλον δεν πρόκειται να είναι το τελευταίο επεισόδιο σ’ ένα σήριαλ που ξεκίνησε μεν παλιότερα, πριν από τρία χρόνια επί προεδρίας Τραμπ, αλλά ειδικά τον τελευταίο μήνα καταγράφει ολοένα υψηλότερες εντάσεις, μετά την επίκληση θεμάτων εθνικού συμφέροντος (μέχρι και «Δούρειο Ίππο» της Κίνας, το χαρακτήρισαν) από τον Μπένετ και όχι μόνο.

Ο γερουσιαστής από το Κονέκτικατ και μέλος της Επιτροπής Πληροφοριών του Σώματος κατηγορεί το TikTok -πιο σωστά, την εταιρία ByteDance, στην οποία ανήκει- ότι αφενός συγκεντρώνει καθημερινά τεράστιους όγκους δεδομένων για τα εκατομμύρια των Αμερικανών χρηστών του, αφετέρου κανείς δεν γνωρίζει (αλλά μπορεί να φανταστεί τα χειρότερα – αυτό δεν το λέει καθαρά ο Μπένετ, αλλά το αφήνει να εννοηθεί) ποιες υποχρεώσεις έχει η εταιρία απέναντι στους κινεζικούς νόμους, στους οποίους πρέπει να υπακούει. Φοβάται, δηλαδή, μήπως πρέπει να δίνει πρόσβαση και να μοιράζεται αυτά τα δεδομένα με τις αρχές του Πεκίνου.

Κι αυτός ο φόβος μόνο αβάσιμος δεν είναι: τον περασμένο Δεκέμβριο, το Forbes δημοσίευσε ρεπορτάζ, σύμφωνα με το οποίο εργαζόμενοι της ByteDance είχαν πρόσβαση, ως μη όφειλον, σε δεδομένα Αμερικανών χρηστών. Η εταιρία παραδέχτηκε ότι αυτό συνέβη, ανακοίνωσε ότι οι τέσσερις εμπλεκόμενοι στην υπόθεση εργαζόμενοί της απολύθηκαν, αλλά το κακό είχε γίνει, επιδεινώνοντας το βαρύ κλίμα που ήδη επικρατεί, καθώς οι αρχές της Ουάσιγκτον εξακολουθούν να απαγορεύουν στην ByteDance να μεταφέρει αμερικανικά δεδομένα, που σήμερα βρίσκονται στη Σιγκαπούρη και τη Βιρτζίνια, σε νέους servers της Oracle, στο αμερικανικό έδαφος, οι οποίοι θα ελέγχονται από τοπική θυγατρική, ώστε να συνεχίσει απρόσκοπτα τη λειτουργία της.

Μικρή ανάσα στο TikTok ίσως δώσει η πρόσκληση στον CEΟ, Shou ZiChew, να παρουσιαστεί στην Επιτροπή Ενέργειας & Εμπορίου της Βουλής των Αντιπροσώπων και να μιλήσει, στις 23 Μαρτίου, για θέματα φυσικής και ψηφιακής ασφάλειας. Το κλίμα, πάντως, είναι εκ προοιμίου δυσμενές γενικότερα για τις Big Tech, με πολλά μέλη του Κογκρέσου να επιμένουν πως η (αναμφισβήτητη) δύναμη των μεγάλων τεχνολογικών εταιριών και ιδιαίτερα των GAFAM (Google – Amazon – Facebook – Apple – Microsoft) πρέπει να περιοριστεί και να μπουν όρια στις ολοένα επεκτεινόμενες και διευρυνόμενες δραστηριότητές τους.

Ειδικά για το TikTok (που μάλλον αναδεικνύεται σε #1 στόχο στο «κυνήγι μαγισσών» στις ΗΠΑ, παρά τις διαβεβαιώσεις εκ μέρους του, ότι η Κίνα δεν έχει πρόσβαση στα αμερικανικά δεδομένα), οι αρνητικές πιέσεις είναι ήδη σημαντικές και κοστοβόρες: καθώς συνεχίζεται το αδιέξοδο στο αίτημα εγκατάστασης των servers, πολλές Πολιτείες απαγόρευσαν το κατέβασμα και τη λειτουργία της εφαρμογής σε συσκευές του Δημοσίου, αρκετά ιδρύματα δεν το επιτρέπουν στα δίκτυα WiFi των πανεπιστημιουπόλεων, ενώ πληθαίνουν οι φωνές σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο που ζητούν την πλήρη απαγόρευσή του σ’ όλη τη χώρα.

Και, βέβαια, η πρόσφατη όξυνση στις σινο-αμερικανικές σχέσεις (με αφορμή τα επιστημονικά/κατασκοπευτικά μπαλόνια και όχι μόνο) μάλλον δεν βοηθάει στην αίσια λύση του προβλήματος…

Λέτε να μετράει αντίστροφα το ρολόι της πασίγνωστης εφαρμογής; Κι αυτό το όνομά της, βρε παιδί μου, δεν βοηθάει… TikTok - TikTok - TiTok…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Μία ενδιαφέρουσα εξέλιξη των τελευταίων ημερών ήταν τα άρθρα που ανέφεραν ότι είναι πλέον ανοικτό το ενδεχόμενο να καταργηθούν τα δωρεάν μεταφορικά. Μην νομίζετε ότι οι δημοσιογράφοι το βγάλαμε από το μυαλό μας. Το ακούσαμε να αναφέρεται και είδαμε κιόλας ότι αρκετές αλυσίδες, όπως π.χ. τα Public και o Κωτσόβολος, το έχουν ήδη καταργήσει.

Καταρχάς, να διευκρινίσουμε ότι τα δωρεάν μεταφορικά αφορούσαν και αφορούν παραγγελίες πάνω από κάποιο όριο αγορών. Το πιο συνηθισμένο είναι τα 50 ευρώ, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που το όριο ήταν πιο χαμηλά.

Όταν πάντως μιλάμε για κατάργηση, μη φανταστεί κανείς ότι πάνω από τα 50 ευρώ μιλάμε για κανένα εξωφρενικό ποσό. Αλλά για 1 ευρώ σε πολλές περιπτώσεις. Άλλωστε, πλέον, τα μεταφορικά για μικρότερης αξίας αγορές δεν ξεπερνούν τα 3 ευρώ εντός Ελλάδας, ποσό το οποίο δεν είναι και «τρελό».

Ένας βασικός λόγος που τα δωρεάν μεταφορικά τείνουν προς κατάργηση, είναι η αύξηση του κόστους των υπηρεσιών. Με τα ποσοστά κέρδους να είναι αρκετά μικρά, δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για να προσφέρει κανείς και δωρεάν μεταφορικά.

Ένας δεύτερος λόγος, είναι και η εκπαίδευση των καταναλωτών, που δεν πρέπει να τα θεωρούν όλα ως δεδομένα! Μπορεί τα δωρεάν μεταφορικά να είναι το δεύτερο πιο σημαντικό κριτήριο -μετά την τιμή- επιλογής ενός ηλεκτρονικού καταστήματος, αλλά δεν γίνεται τα πάντα να είναι δωρεάν και η τιμή να είναι εξαιρετικά χαμηλή. Σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις, κάποιο λάκκο έχει η φάβα!

Όμως, το πιο βασικό είναι πως οι επιχειρήσεις ηλεκτρονικού εμπορίου θέλουν απλά να εξορθολογίσουν λίγο την κατάσταση που υπάρχει. Για παράδειγμα, προς κατάργηση οδεύουν και οι δωρεάν επιστροφές, καθώς οι αλυσίδες ένδυσης και υπόδησης βλέπουν ότι δεν βγαίνει όταν οι καταναλωτές στέλνουν πίσω δύο και τρεις φορές ένα προϊόν. Ενδεχομένως, αυτό να επηρεάσει τις online πωλήσεις, αλλά μπορεί να έχει και θετικό αποτέλεσμα, καθώς ενδεχομένως θα δούμε πιο γρήγορες παραδόσεις από την πλευρά των e-shops.

Βέβαια, δεν είναι απολύτως σίγουρο ότι θα καταργηθούν πλήρως τα δωρεάν μεταφορικά. Το πιθανότερο σενάριο είναι πως θα ανέβει το «όριο», για παράδειγμα, από τα 50 ευρώ στα 100 ευρώ ή ακόμη πιο πάνω. Όπως, επίσης, και θα δούμε μεγάλη άνοδο των smart lockers, τα οποία θα είναι η εναλλακτική φθηνή επιλογή. Κάνεις μία παραγγελία των 20 ευρώ και θες να σου έρθει σπίτι σου; Μεταφορικά 3 ευρώ. Θες να πάνε σε ένα smart locker; 1,5 ευρώ. Και γενικότερα θα δούμε μοντέλα, όπου ανάλογα με την υπηρεσία θα υπάρχει και η αντίστοιχη χρέωση. Αν θες μία παραγγελία να σου έρθει μέσα σε μία ώρα, μην περιμένεις ότι θα σου κοστίσει κάτι τέτοιο μόλις 2 ευρώ.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]