Για την (επικείμενη, όπως πολλοί πιστεύουν) ‘φούσκα’ της Τεχνητής Νοημοσύνης τα είπαμε και τα ξαναείπαμε, για τα προβλήματα με τις μαζικές απολύσεις που πληθαίνουν παρομοίως, για τους ημιαγωγούς όπου το backlog είναι μακρύ (με απλά λόγια, τα εργοστάσια καθυστερούν παραδόσεις πολλών παραγγελιών, ρίχνοντας βάρος στις περισσότερο κερδοφόρες γραμμές παραγωγής εξειδικευμένων τσιπ, λόγω της ταχύτατης εισβολής του ΑΙ στην καθημερινότητά μας), επίσης.

Τί δεν είπαμε, λοιπόν; Χμμμ… δεν μιλήσαμε για το blob – welcome to the blob, λέει ο τίτλος μας, και, μάλλον θα αναρωτιέστε με το δίκιο σας, τι είναι πάλι τούτο; Αν ψάξετε στο λεξικό, όπως έκανε και ο οικοδεσπότης σας μόλις συνάντησε (κατ’ επανάληψη, τον τελευταίο καιρό) αυτή τη λέξη στη διεθνή ειδησεογραφία, θα βρείτε ότι πρόκειται για μια ‘πηκτή, ευμεγέθη σταγόνα’, μια χοντρή, ενδεχομένως και ακαθόριστη στη σύστασή της, στάλα.

Δεν ξέρω πόσο αντιπροσωπευτικό μπορεί να είναι αυτό στα ελληνικά, όμως, η ‘πιάτσα’ αυτήν ακριβώς τη λέξη διάλεξε για να χαρακτηρίσει την κατάσταση που επικρατεί σήμερα μεταξύ των Big (και πολλών υποψήφιων για Big) Tech. Θέλοντας να τονίσουν ότι στην ίδια ‘πηχτή, χοντρή στάλα’ αναμιγνύονται πολλοί και πολλά: αν ψάξετε καλύτερα τις σχέσεις, τις συμμαχίες, τις αλληλεξαρτήσεις και τις συνέργειες ανάμεσα στα πρώτα άντε και τα δεύτερα ονόματα στον συγκεκριμένο χώρο, πιθανότατα δεν θα βγάλετε άκρη, όπως δεν έβγαλε κι ο οικοδεσπότης σας, έπειτα από αρκετό ψάξιμο είναι αλήθεια, σε ειδήσεις και πηγές…

Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις! Αν πάμε 10-15 χρόνια πίσω, ίσως ο Έλον Μασκ να ήταν ο πρώτος διδάξας στον χώρο, όντας ένας από τους πρώτους υποστηρικτές της Deep Mind, όταν αυτή ξεκινούσε στη Βρετανία. Όταν εξαγοράστηκε από την Google, το 2014, άλλαξε ρότα και στήριξε την Open Mind στα δικά της πρώτα βήματα, όμως η είσοδος (με γενναίες επενδύσεις) της Microsoft σ’ αυτήν, τον έφερε απέναντί της, με μηνύσεις, αγωγές και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Τα αμέσως επόμενα χρόνια αρχίζει να σχηματίζεται και η ‘στάλα’, το blob που προαναφέραμε ή, αν θέλετε, ξεκινάει το κουβάρι των συνεργειών, των συμφωνιών και των συνεπενδύσεων, οι οποίες βεβαίως συνεχίζονται. Όλοι συνδέονται με όλους…

Δείτε, για παράδειγμα, αυτές που ‘αλίευσα’ μέσα στον Νοέμβρη, για τρεις πολύ γνωστές εταιρίες, τις NVIDIA, Microsoft και Anthropic: η Anthropic πρόκειται να αναπτύξει το δικό της LLM Claude στο Azure  κι, επίσης, θα υιοθετήσει την αρχιτεκτονική και τα τσιπ της NVIDIA. Η NVIDIA και η Microsoft, από την άλλη, θα επενδύσουν κάμποσα δις δολάρια στην Anthropic. Αυτού του είδους η κυκλική ροή χρημάτων -τα ‘παντρέματα’, για να το πούμε πιο ‘ελληνικά’- είναι πια κάτι σύνηθες στον χώρο. Πολύ περισσότερο, καθώς η Anthropic έχει ήδη συνάψει νωρίτερα ανάλογες συμφωνίες, του στιλ stock-for-compute-partnerships, με τις Amazon και Google.

Όλοι οι συμμετέχοντες βγαίνουν ωφελημένοι από τέτοιες συμφωνίες, που ‘δένουν’ τις σχέσεις τους και -ως ένα βαθμό- διασφαλίζουν το κοινό μέλλον. Ο CEO της NVIDIA, Τζένσεν Ηουάνγκ το αποτύπωσε με μια χαρακτηριστική πρόταση: ‘Είμαστε παρόντες σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε χώρα κι αυτή η συνεργασία των τριών μας θα επιτρέψει στην ΤΝ και στο Claude να φτάσουν σε όλους αυτούς, όπου κι αν βρίσκονται στον κόσμο και σ’ όποιον κλάδο κι αν ανήκουν’.

Όμως, όσο win-win-win κι αν είναι τέτοιες συμφωνίες για τις ίδιες τις εταιρίες, το αποτέλεσμα -που εξελίσσεται δυναμικά- δεν παύει να παραπέμπει σε ένα καλά οργανωμένο μονοπώλιο, με ‘πρώτα βιολιά’ (αν πρέπει να ονοματίσουμε κάποιους), τις OpenAI, NVIDIA, Microsoft και Google. Οι στενές επαφές και διασυνδέσεις στο συγκεκριμένο οικοσύστημα -που, σύμφωνα με κάποιες πηγές, έχουν την ‘ευλογία’ αν δεν ενθαρρύνονται κιόλας από την αμερικανική κυβέρνηση (δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως συν-αποτελείται από σχεδόν αποκλειστικά αμερικανικές ή στενά ελεγχόμενες εταιρίες)- μάλλον θα έπρεπε να ανησυχούν τους ανά τον κόσμο πελάτες, καθώς είναι φανερό πως στόχος είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους και της ψηφιακής κυριαρχίας, εις βάρος άλλων παραμέτρων, όπως πχ. η ασφάλεια και η διαφάνεια.

Μάλλον έχετε καταλάβει, λοιπόν, γιατί ‘ταιριάζει γάντι’ στις πρόσφατες εξελίξεις, στον χώρο της ΤΝ, το πρώτο σκέλος του τίτλου – μια άμεση και αυθόρμητη παραπομπή στο ομότιτλο τραγούδι του αείμνηστου Νίκου Παπάζογλου, έστω κι αν οι στίχοι του Μανώλη Ρασούλη άλλα πράγματα εννοούσαν, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ‘80… Όλοι δικοί μας είμαστε, λοιπόν!