Επωνύμως…

Ζούμε δύσκολους καιρούς – όλοι το έχουμε καταλάβει… Έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν εχθρό αόρατο και ύπουλο, που φωλιάζει μέσα στις καθημερινές συνήθειές μας, στον τρόπο που ζούσαμε ως τώρα. Κι ίσως γι’ αυτό να είναι τόσο επικίνδυνος – οι «Κερκόπορτες» πολλές κι άντε να τις κλείσεις. Με προσοχή και εγρήγορση μπορούμε και πρέπει να τα καταφέρουμε – η τεχνολογία αποδεικνύεται ο καλύτερος αρωγός σ’ αυτή την προσπάθεια, συμβάλλοντας στην αλλαγή «παραδείγματος» όσον αφορά στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις ανάγκες μας.

Δείτε, ας πούμε, αυτή την ιστορία στη γειτονική μας Ιταλία, με τις βαλβίδες για αναπνευστήρες οξυγόνου – υλικό απολύτως απαραίτητο για να σωθούν οι ζωές των (πάρα πολλών, εκεί) βαρέως νοσούντων. Η εταιρία παραγωγής τους δήλωσε αδυναμία έγκαιρου εφοδιασμού της αγοράς με περισσότερες βαλβίδες κι ενώ περίπου 250 ασθενείς περίμεναν ουρά για θεραπεία. Δυο startupers πρότειναν να σκανάρουν τη βαλβίδα (αφού αρχικά ζήτησαν τα σχέδια από την εταιρία τα οποία, για ευνόητους λόγους, δεν τους δόθηκαν) ώστε να την εκτυπώσουν γρήγορα και απλά, σε μεγάλους, επαγγελματικούς 3D printers.

Το έκαναν μέσα σε λίγες ώρες, παρά την απαγόρευση, για καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους, εκτυπώνοντας 100 τεμάχια με κόστος κάτω του 1 € το καθένα, τα οποία μπήκαν αμέσως σε χρήση. Η εταιρία (που αρχικά γράφτηκε ότι τους απειλεί με μηνύσεις για κλοπή πατέντας, αλλά μάλλον αυτό δεν συμβαίνει, τελικά) δύσκολα θα μπορούσε να αντιδράσει, όταν την ίδια ώρα η υπουργός Καινοτομίας της Ιταλίας βγαίνει με tweet και τους συγχαίρει δημοσίως, που μπόρεσαν να δώσουν λύση σ’ αυτό το μεγάλο πρόβλημα… Βεβαίως, υπάρχει μεγάλο κόστος για Έρευνα & Ανάπτυξη και η εταιρία έχει κάθε δίκιο να προστατεύει την πατέντα της, αλλά πόσο μεγαλύτερο είναι πια από το κόστος τόσων ζωών που χάνονται; Πόσο, άραγε, αποτιμάται μια πατέντα, όταν αντιμετωπίζουμε ζητήματα ζωής ή θανάτου, και λύσεις υπάρχουν;

Τις επόμενες εβδομάδες και μήνες, πολλά θα αλλάξουν… Νέες καινοτομικές λύσεις θα κάνουν την εμφάνισή τους φαινομενικά από το πουθενά αξιοποιώντας την Τεχνητή Νοημοσύνη και τα Μεγάλα Δεδομένα, το Internet των Αντικειμένων και τα ρομποτικά συστήματα – είδαμε τις τελευταίες ημέρες σε κάποια βίντεο από κινεζικά και ιαπωνικά νοσοκομεία, ρομποτικές νοσοκόμες να συμβάλουν στην περίθαλψη των νοσούντων. Οι ανατροπές είναι τεράστιες, οι προκλήσεις πολλές και οι ευκαιρίες άλλες τόσες! Το θέμα είναι να αδράξει ο καθένας όσες μπορεί και να τις αξιοποιήσει κατάλληλα…

Το eCommerce πρέπει (και μπορεί) να «καβαλήσει το κύμα» της τεράστιας ζήτησης – άλλοι δρόμοι ανοίγουν, οι αλυσίδες τροφοδοσίας μετασχηματίζονται, αναβαθμίζονται, βελτιστοποιούνται! Μέσα σε λίγες ημέρες, η Amazon προσέλαβε 100.000 νέους εργαζόμενους στις ΗΠΑ, ενώ αύξησε κατά 2 $ την ωριαία αμοιβή των νυν εργαζομένων της, για να μπορέσει να ανταποκριθεί άμεσα και με επιτυχία στις νέες συνθήκες. Για εδώ δεν έχω νούμερα, αλλά είναι βέβαιο ότι η ζήτηση έχει εκτιναχθεί, ειδικά στα e-supermarket και στα e-φαρμακεία. Το φανερώνουν οι χρόνοι παράδοσης, για αρκετές ημέρες μετά…

Προφανώς, η αγορά είναι τώρα στη φούρια της προκειμένου να αντιμετωπίσει τις έκτακτες συνθήκες και ανάγκες - οι σημερινοί ξέφρενοι ρυθμοί θα κοπάσουν μόλις «κάτσει η σκόνη» από τις συνέπειες του κορωναϊού, σε λίγες εβδομάδες ή -έστω- σε λίγους μήνες. Όμως, η νέα «κανονικότητα» στην οποία θα επιστρέψουμε -όπως όλα δείχνουν- δεν θα μοιάζει μ’ αυτήν που είχαμε και ξέραμε ως σήμερα, θα έχει μπολιαστεί με τις νέες δυνατότητες που απέδειξαν την αξία τους στην πράξη.

Πολλά από αυτά που κάνουμε τώρα εξ ανάγκης θα μείνουν, γιατί μας αρέσουν, μας βολεύουν, μας εξυπηρετούν καλύτερα… Βλέπε, τηλε-εργασία, όπου σε χρόνο (σχεδόν) dt, ων ουκ έστιν αριθμός επιχειρήσεις «διαμοιράστηκαν» στα σπίτια των εργαζομένων και συνεχίζουν να λειτουργούν – οι mobile workers που με τη βοήθεια της προηγμένης τεχνολογίας αυξάνονταν και πληθαίναν (σκέψου να έρθει και το 5G, τι έχει να γίνει…) απέκτησαν συντρόφους εν πληκτρολογίοις, τους home workers! Τα μοντέλα που ξέραμε αλλάζουν προς το πιο ανθρώπινο, γιατί αλλάζει η πραγματικότητα γύρω μας, the hard way… Σε πολλά προβλήματα θα δούμε ότι υπάρχουν τελικά λύσεις, κάποια άλλα θα πάψουν να μας απασχολούν, κάποια άλλα απλώς θα τα αγνοήσουμε και θα προχωρήσουμε σε νέους δρόμους, παρακάμπτοντάς τα.

Άλλος κόσμος ξημερώνει, άλλοι θα είμαστε κι εμείς στη Μετά-Ιόν εποχή… Αν πάθουμε, άραγε, θα μάθουμε; Κοντός ψαλμός, αλληλούια…

ΥΓ. Και «σεμνά» το Internet, ε; Πρέπει να «φτάσει» για όλους, έως ότου μπορέσουν να προσαρμοστούν οι σημερινές υποδομές στα νέα δεδομένα…

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Οι εξελίξεις με την πανδημία του COVID-19, του γνωστού σε όλους μας κορονοϊού, έχουν αλλάξει πολλές από τις καθημερινές συνήθειές μας. Δεν είναι η πρώτη φορά, βέβαια, που συμβαίνει κάτι τέτοιο τα τελευταία χρόνια και ενδεχομένως οι επιπτώσεις που θα έχουν αυτές οι αλλαγές στην ΜΚ (μετά κορονοϊό) εποχή, να είναι περισσότερες από όσες φανταζόμαστε. Όπως άλλωστε συνέβη και με τα capital controls το 2015.

Στην εποχή του κορονοϊού και του #menoumespiti, το Διαδίκτυο παίζει πλέον πολύ μεγάλο ρόλο. Θα είχε ενδιαφέρον να σκεφτούμε πως θα ήταν η καθημερινότητά μας αν είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο πριν από 30 χρόνια, αλλά σε κάθε περίπτωση το Internet με τα υπάρχοντα δεδομένα, χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο. Και το ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως χρησιμοποιείται και διαφορετικά.

Το πιο καλό παράδειγμα έχει να κάνει με τις online παραγγελίες στα σούπερ μάρκετ. Ακόμη και άνθρωποι που κάνουν συχνά online αγορές, το σούπερ μάρκετ το θεωρούν κάτι που θα πάνε. Τουλάχιστον προ κορονοϊού. Τώρα, σκέφτονται ότι είναι προτιμότερο αφού #menoumespiti να παραγγείλουν online. Όμως, εδώ είναι και το πρόβλημα: αν βάλεις τη παραγγελία σήμερα, η παράδοση θα γίνει σε μία εβδομάδα στην καλύτερη περίπτωση. Και αυτό πάει ανάλογα με την περιοχή, καθώς πλέον έχουν αρχίσει να ακούγονται και περιπτώσεις για παραδόσεις τον Απρίλιο!

Αυτό βέβαια είναι αναμενόμενο. Ουδείς είχε προετοιμαστεί πραγματικά -όσον αφορά στις online παραγγελίες- για την τεράστια αύξηση που παρατηρείται στο online εμπόριο. Όμως, από την άλλη, είναι και μία σημαντική πρόκληση. Αν τα ηλεκτρονικά σούπερ μάρκετ και τα ηλεκτρονικά καταστήματα καταφέρουν να πείσουν τους καταναλωτές για την αξιοπιστία τους, τότε αυτό θα είναι ένα μεγάλο «παράσημο» που θα διατηρήσουν και όταν περάσει η παρούσα κρίση.

Σαφώς και δεν είναι εύκολο, γι’ αυτό είναι και πρόκληση. Αλλά όταν ακούς παράδοση σε 2,5 εβδομάδες, τότε γίνεται κατανοητό ότι ο καταναλωτής όσο και αν έχει… κατανόηση, δεν πρόκειται να ξαναχρησιμοποιήσει την υπηρεσία. Θα προτιμήσει -στην περίπτωση των σούπερ μάρκετ- να πάει μία φορά σε διάστημα 14 ημερών και να πάρει προμήθειες για 2 εβδομάδες. Επειδή πρακτικά δεν έχει άλλη επιλογή.

Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο αλλά στα δύσκολα είναι που φαίνεται μία επιχείρηση. Πόσο ευέλικτη είναι πως προσαρμόζεται στα εκάστοτε δεδομένα. Και πως αλλάζει τα μοντέλα λειτουργίας της και την εφοδιαστική αλυσίδα της.

Είναι μία ενδιαφέρουσα πρόκληση και δεν θα πρέπει να την παραβλέψουν όσοι πραγματικά πιστεύουν ότι το online εμπόριο αφορά και τα σούπερ μάρκετ. Και αναφέρομαι ειδικά στα σούπερ μάρκετ γιατί εκεί φαίνεται να υπάρχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Για να δούμε…

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Όπως συμβαίνει σε κάθε ανατροπή των όσων ξέρουμε, γνωρίζουμε, πράττουμε καθημερινά, έτσι και τώρα -με αφορμή την «επιδρομή» του κορωναϊού- είναι σχεδόν σίγουρο ότι κι αυτή η δοκιμασία θα αφήσει τα σημάδια και τις επιπτώσεις της σε όλους μας, σ’ άλλους περισσότερο και σ’ άλλους λιγότερο. Ειδικά στο χώρο της Τεχνολογίας (αυτά ξέρουμε, αυτά μολογάμε…) δεν χωράει αμφιβολία ότι οι μεγάλες βιομηχανίες δεν πρόκειται να ξαναβάλουν «όλα τα αυγά στο ίδιο καλάθι», για να μην την πάθουν όπως τώρα που -με την Κίνα, τη βασική προμηθεύτριά τους σε προϊόντα και εξαρτήματα, αποκλεισμένη λόγω καραντίνας- βλέπουν τις τροφοδοτικές αλυσίδες των εργοστασίων τους διαλυμένες και τα ράφια στις αποθήκες τους σχεδόν αδειανά…

Τα εργοστάσιά τους (όσα δεν είναι στην ίδια την Κίνα, όπου έχουν κλείσει εντελώς) τις τελευταίες ημέρες ανθυπολειτουργούν, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των επιχειρήσεων – μεγάλα και μικρά καράβια κλυδωνίζονται το ίδιο σ’ αυτή την ιο-φουρτούνα. Κι όταν με το καλό (όπως ευχόμαστε όλοι) κοπάσει σε εύλογο χρόνο η τρικυμία, εκεί να δεις «τραγούδια» που θα ακούσουμε…

Το πάθημα (που ήδη έχει τεράστιο κόστος, χωρίς να μετρήσουμε το ανυπολόγιστο των χαμένων ζωών) πιθανότατα θα έχει γίνει μάθημα και οι αλλαγές στην παραγωγή και στις συναφείς διαδικασίες, όπως πχ. η διανομή, αναμένεται να είναι σαρωτικές: αφενός, η διασπορά των εργολαβιών θα είναι πια εκ των ων ουκ άνευ -δεν θα στρέφονται άπαντες στην Κίνα όπως γινόταν ως τώρα, αλλά θα απευθυνθούν και σε άλλες χώρες (επίσης ασιατικές, καταπώς φαίνεται, λόγω των χαμηλών εργατικών), οι οποίες σίγουρα θα τρέξουν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία- αφετέρου, αρκετοί θα προχωρήσουν ακόμα ταχύτερα στην υιοθέτηση πρακτικών Industry 4.0, με τη μετασκευή των υφιστάμενων και τη δημιουργία νέων, εξελιγμένων παραγωγικών μονάδων – βλέπε smart factories.

Σ’ αυτά τα υπερσύγχρονα εργοστάσια, «κτισμένα» με διαφορετική νοοτροπία από τα «παλιά», οι ρομποτικές διατάξεις θα αφθονούν και θα συνεργάζονται στενά με συγκριτικά λιγότερους, αλλά πολύ πιο εξειδικευμένους εργαζομένους, οι οποίοι θα αξιοποιούν όλες τις σύγχρονες δυνατότητες: επαυξημένη και εικονική πραγματικότητα (AR/VR), μηχανική μάθηση κι ό,τι άλλο από το «portfolio» της Τεχνητής Νοημοσύνης βρει γρήγορα το δρόμο προς την παραγωγή.

Όμως, θα υπάρχουν κι άλλες ανατροπές: τα πολύ μεγάλα συνέδρια, τα summits και τα mega-congresses δεν τα βλέπω, επίσης, καλά… Έπειτα από 30 τόσα χρόνια, δεν έγινε φέτος για πρώτη φορά το MWC – η Βαρκελώνη κλαίει και το γράψαμε. Στον GSMA, τους οργανωτές του, επικρατεί σοκ και δέος -σύμφωνα με εσωτερική πληροφόρηση της στήλης- αλλά και αγωνία για την επόμενη μέρα. Όταν οι περιστάσεις σε αναγκάζουν να μην κάνεις πράγματα που για χρόνια θεωρείς απαραίτητα και, παρόλα αυτά, βλέπεις ότι η ζωή συνεχίζεται κανονικά, όσο να ‘ναι, κάποιες εδραιωμένες πεποιθήσεις τρίζουν…

Τα μεσαία συνέδρια πιθανότατα να μη θιγούν τόσο, τα μικρά ακόμα λιγότερο, μαζί με τα σεμινάρια και τα εργαστήρια – θα βοηθήσει και η τεχνολογία, ίσως περάσουμε σε έναν συνδυασμό live παρουσιάσεων, ολογραμμάτων και τηλεπαρακολούθησης. Λύσεις θα βρεθούν, αλλά τα μεγάλα, που απαιτούν προετοιμασίες μηνών και υπερβολικές δαπάνες για μονάχα τρεις ή τέσσερις ημέρες, ίσως πέσουν κι αυτά θύματα του ιού, όπως ήδη γράφουν αρκετά διεθνή ΜΜΜ, σημειώνοντας πως ακόμα κι αν επιζήσουν, θα βγουν σίγουρα «λαβωμένα» από αυτή την αντιπαράθεση.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε και τις αλλαγές που δρομολογούνται στον τρόπο δουλειάς: οι εταιρίες που πουλάνε λύσεις τηλε-εργασίας έχουν κάνει την τύχη τους, τις τελευταίες ημέρες, προσφέροντας μαζικά εφαρμογές τόσο στον δημόσιο, όσο -πολύ περισσότερο- στον ιδιωτικό τομέα. Μεγάλοι οργανισμοί, τράπεζες, επιχειρήσεις εκατοντάδων ατόμων βρίσκουν πλέον στην τηλε-εργασία τη λύση για να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους, ξεπερνώντας τις πρόσφατες απαγορεύσεις με στόχο τον περιορισμό του προβλήματος. Κι αν η δοκιμή αυτή αποδειχθεί επιτυχής, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως έπειτα από κάποιους μήνες που θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, όλα θα είναι όπως πριν. Κανείς δεν θα μπορεί να αγνοήσει τον νέο, εναλλακτικό τρόπο εργασίας που έχει πολλαπλά κοινωνικά και οικονομικά οφέλη, αλλά διστάζαμε ως τώρα να τον εφαρμόσουμε. Μια αρχή φτάνει να γίνει -έστω και εξ ανάγκης- για να αρχίσει να «ξηλώνεται το πουλόβερ» της ακαμψίας…

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Είναι μία από τις ιστορίες που κυκλοφορούν στους δημοσιογραφικούς κύκλους και δεν ξέρεις πόσο έχουν βάση, τελικώς. Διευθύνων σύμβουλος και βασικός μέτοχος μεγάλης -πολύ μεγάλης- αλυσίδας στο χώρο του λιανεμπορίου ερωτάται αν η εταιρεία του ασχολείται με τον ψηφιακό μετασχηματισμό της. Η απάντηση είναι εκπληκτική: «Φυσικά, έχουμε δημιουργήσει ηλεκτρονικό κατάστημα».

Σε οποιοδήποτε άλλη χώρα, η απάντηση αυτή θα μπορούσε να προκαλέσει γέλιο. Στην Ελλάδα, όμως, δεν συμβαίνει αυτό. Γιατί πολλοί επιχειρηματίες και μεγαλοστελέχη δείχνουν να μην έχουν κατανοήσει τι σημαίνει ψηφιακός μετασχηματισμός. Και πόσο γρήγορα έρχονται οι αλλαγές και διαμορφώνουν νέα επιχειρηματικά μοντέλα. Πλέον, είναι εξαιρετικά εύκολο από το ζενίθ να φθάσεις στο ναδίρ, σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα.

Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, είναι πως ο ψηφιακός μετασχηματισμός δεν είναι… ψηφιακός. Δηλαδή, δεν μετασχηματίζεσαι αν αρχίζεις να χρησιμοποιείς ψηφιακά εργαλεία στην επιχείρηση σου. Το Excel είναι μία πολύ καλή εφαρμογή, αλλά δεν είναι το εργαλείο εκείνο που θα σου επιτρέψει να κάνεις το επόμενο βήμα και να αξιοποιήσεις τα δεδομένα που έχεις, προκειμένου να βελτιώσεις τα προϊόντα και τις υπηρεσίες, να έχεις καλύτερη εξυπηρέτηση και να μειώσεις το κόστος στην εφοδιαστικής αλυσίδα σου.

Το κλειδί είναι η αλλαγή νοοτροπίας. Από όλους τους εργαζόμενους είτε βρίσκονται στα υψηλότερα στρώματα της επιχειρηματικής πυραμίδας είτε στα χαμηλότερα. Μία επιχείρηση θα πρέπει να επανεκπαιδεύσει τους ανθρώπους της, να τους δώσει τη δυνατότητα να καταλάβουν τις αλλαγές που υπάρχουν, να προσαρμοστούν σε αυτές και να τις αξιοποιήσουν. Αλλά θα πρέπει και οι εργαζόμενοι να καταλάβουν ότι πρέπει να αλλάξουν. Το "μοντέλο" αυτή τη δουλειά ξέρω να κάνω και δεν πρόκειται να κάνω κάτι άλλο, είναι πλέον ξεπερασμένο. Είτε μας αρέσει είτε όχι.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον, είναι ότι οι εργαζόμενοι ως καταναλωτές προσαρμόζονται πιο γρήγορα στα νέα δεδομένα, χρησιμοποιούν νέα εργαλεία και υπηρεσίες και αλλάζουν συνήθειες. Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις εργαζόμενους σε μία τράπεζα να χρησιμοποιούν το smartphone για να καλέσουν ταξί ή για να παραγγείλουν φαγητό, αλλά όταν τους λένε ότι το τραπεζικό κατάστημα θα πρέπει να αλλάξει και να γίνει πιο ψηφιακό, απαντάνε ότι αυτό είναι λάθος και όλα αυτά «θα μας πάρουν τη δουλειά». Γενικώς, η αίσθηση που υπάρχει, είναι πως οι αλλαγές είναι για τους άλλους κλάδους και όχι για το δικό μας...

Το ίδιο συμβαίνει και στο λιανεμπόριο. Το Διαδίκτυο έχει αλλάξει τον τρόπο που αγοράζουμε προϊόντα και υπηρεσίες, όμως πολλές επιχειρήσεις λιανικής δε δείχνουν καμία διάθεση να το καταλάβουν και να κοιτάξουν προς αυτή την κατεύθυνση. Και το κυριότερο, δεν προσπαθούν να βρουν νέα μοντέλα που θα τους βοηθήσουν να είναι περισσότερο ανταγωνιστικές και παραγωγικές. Αντίθετα, υποστηρίζουν ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει και η επιτυχημένη πορεία τους θα συνεχιστεί για πάντα. Αρκεί να αποκτήσουν ένα e-shop, το οποίο, μάλιστα, θεωρούν ότι είναι λιγότερο σημαντικό από ένα οποιοδήποτε κατάστημά τους. Και όχι ένα νέο και διαφορετικό κανάλι πωλήσεων.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Πριν προλάβει καλά-καλά να «στεγνώσει το μελάνι» (που λέει ο λόγος, βεβαίως, καθότι χαρτί και μελάνι έχουν ξεπεραστεί πλέον στην online εποχή μας, όμως η έκφραση παραείναι καλή για να την ξεχάσουμε…) στα όσα γράφαμε σχετικά με τις ανατροπές που φέρνει το 5G (και, σχετικά σύντομα, το 6G) στην αγορά των τηλεπικοινωνιών και ειδικότερα στις σχέσεις μεταξύ παρόχων και χρηστών, ήρθαν οι πρώτες επίσημες ανακοινώσεις να επιβεβαιώσουν του λόγου το αληθές: η Vodafone Γερμανίας δημοσιοποίησε τη συμφωνία της με τη Lufthansa με στόχο τη δημιουργία ενός ιδιωτικού και ανεξάρτητου τηλεπικοινωνιακού δικτύου 5G για λογαριασμό της γερμανικής αεροπορικής εταιρίας.

Η Vodafone αξιοποίησε φάσμα στην ιδιοκτησία της Lufthansa, λειτουργώντας απλώς ως service & technology partner, με στόχο -σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση- «να διευκολύνουμε τη βιομηχανία μας να κερδίσει μια διεθνώς κορυφαία θέση στο μέλλον», καθώς… «όσοι εστιάζουν σήμερα στις νέες τεχνολογίες, θα βρίσκονται αύριο στην πρωτοπορία».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σημασία έχουν, εκτός από τη σχέση των δυο μερών, τόσο η χωροθεσία του νέου ιδιωτικού δικτύου, όσο και ο σκοπός για τον οποίο στήνεται – στην ανακοίνωση περιγράφονται και τα δυο. Ως προς το πρώτο, το νέο 5G δίκτυο έχει ως αποστολή να καλύψει με την τελευταία λέξη της τηλεπικοινωνιακής τεχνολογίας ένα γιγαντιαίο (και το εννοούμε – η έκτασή του φτάνει τα 8,5 στρέμματα!) υπόστεγο, στην τεχνική βάση της εταιρίας, στο αεροδρόμιο του Αμβούργου, το οποίο μπορεί να δεχτεί στο εσωτερικό του ως και τέσσερα μεγάλα αεροσκάφη.

Και, σαν αυτό να μην ήταν από μόνο του αρκετό, οι τεράστιες δυνατότητες του 5G (κυρίως από πλευράς ταχύτητας και απόκρισης – πάνω από 1 Gbps και κάτω από 10 milliseconds, αντίστοιχα) ήδη αξιοποιούνται στην πράξη καθώς η τρίμηνη πιλοτική φάση ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία, από τους μηχανικούς της Lufthansa που, με τη βοήθεια συσκευών επαυξημένης πραγματικότητας (AR), έχουν πλέον στη διάθεσή τους τρισδιάστατες would-be εικόνες από το εσωτερικό των αεροσκαφών, στα οποία εργάζονται. Με τη βοήθειά τους και τη χρήση «συνεργατικών βιντεο-λειτουργιών» μπορούν να ελέγχουν ανά πάσα στιγμή τη σωστή θέση κάθε εξαρτήματος και να συντονίζονται σε πραγματικό χρόνο με τους σχεδιαστές και τα τοπικά εργαστήρια κατασκευής τους, ώστε να διασφαλιστεί το αρτιότερο δυνατό αποτέλεσμα… 

Πέρα από το πρωτοποριακό της 5G εφαρμογής, η ίδια ανακοίνωση δίνει και άλλες χρήσιμες πληροφορίες, κάνοντας λόγο για τη δυνατότητα της Vodafone να ρυθμίζει -καθότι πρόκειται για ιδιωτικό και μάλιστα ειδικού σκοπού δίκτυο- μικρομετρικά τις βασικές παραμέτρους λειτουργίας του, όπως πχ. την ταχύτητα (uplink – downlink) ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες, συμπληρώνοντας πως αυτή η επιτυχία θα ανοίξει το δρόμο για επέκταση των ιδιωτικών δικτύων της Lufthansa και σε άλλες μονάδες της, με κυριότερη πρόκληση τη διαρκή συντήρηση του τεράστιου στόλου των αεροσκαφών της, που πλέον ξεπερνούν τα 300.

Όπως λέγαμε και πριν από μερικές εβδομάδες, από αυτή τη στήλη, οι ανατροπές που φέρνει το 5G είναι όχι μόνο σημαντικές, αλλά και απρόβλεπτες, με τους παρόχους να αντιμετωπίζουν σημαντικές προκλήσεις από την πλευρά εν δυνάμει αντιπάλων τους, που σήμερα τυγχάνουν απλώς μέλη του ίδιου ευρύτερου οικοσυστήματος, αλλά και τους ίδιους να βρίσκονται μπροστά σε μεγάλες ευκαιρίες μετεξέλιξης και αναδιάρθρωσης των υπηρεσιών τους. Τα ιδιωτικά δίκτυα για λογαριασμό μεγάλων επιχειρήσεων και οργανισμών, όπου μπορούν να παίξουν το ρόλο του έμπιστου και έμπειρου υλοποιητή (έστω κι αν το φάσμα, πάνω στο οποίο θα λειτουργούν οι υπηρεσίες, δεν τους ανήκει) είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα της μορφής των πραγμάτων που θα έλθουν…

Μια άλλη περίπτωση, για την οποία διαβάσαμε πρόσφατα, είναι και η παροχή υπηρεσιών Connectivity-as-a-Service, είτε σε 4G είτε σε 5G, τόσο από τους παραδοσιακούς παρόχους, όσο και από «συγγενείς» εταιρίες, με τους ρόλους του παρόχου και του integrator να «μπερδεύονται γλυκά», κατά περίπτωση και πάντα ανάλογα με τις ανάγκες που καλούνται να καλύψουν. Κάτι που ισχύει ιδιαίτερα και μετ’ επιτάσεως, στην εποχή του Ψηφιακού Μετασχηματισμού των πάντων, αλλά και της μετάλλαξης των παραδοσιακών εργοστασίων και βιομηχανικών εγκαταστάσεων σε εξελιγμένα και προσαρμοσμένα στην εποχή μας, smart factories.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Όσοι ασχολούνται με το χώρο του Διαδικτύου, θα έχουν ακούσει τον όρο "GAFA". Προκύπτει από τα αρχικά γράμματα των τεσσάρων πιο δημοφιλών πλατφορμών (Google, Amazon, Facebook και Apple), οι οποίες θεωρείται ότι πρακτικά ελέγχουν την παγκόσμια αγορά του Internet και γενικότερα παίζουν βασικό ρόλο στη διαμόρφωση του επιχειρηματικού σκηνικού σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και το γεγονός ότι και οι τέσσερις έχουν την έδρα τους στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα παράμετρος.

Η προσωπική μου άποψη, όμως, είναι πως οι ελεγχόμενες εταιρείες θα πρέπει να είναι πολύ περισσότερες από τις 4 του GAFA. Είμαστε στην εποχή των online πλατφορμών, αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν είναι μόνο αυτές οι 4 πλατφόρμες που θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας.

Καταρχάς, αφήνουμε εκτός τη Microsoft, η οποία δεν έχει μεν την ισχύ του παρελθόντος, αλλά τα Windows συνεχίζουν να είναι το κυρίαρχο λειτουργικό σύστημα για τους προσωπικούς υπολογιστές. Αν και πιο σημαντικός λόγος για να μην αφήνει κανείς εκτός τη Microsoft είναι το Azure, η cloud υποδομή της αμερικανικής εταιρείας, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε έναν από τους πλέον ισχυρούς «παίκτες» -αν όχι ο πιο ισχυρός- στην αγορά του cloud. Και από τη στιγμή που τα πάντα «πάνε» στο cloud καταλαβαίνει κανείς την ισχύ που υπάρχει.

Επίσης, θεωρώ ότι υπάρχουν και άλλοι «παίκτες» και πλατφόρμες που θα πρέπει να λάβουμε υπόψη. Ίσως να μην είναι τόσο δυνατοί στη δυτική Ευρώπη και στη βόρεια Αμερική αλλά στην Ασία έχουν μεγάλη ισχύ. Θεωρώ ότι είναι λάθος, για παράδειγμα, να μην περιλαμβάνουμε σε αυτή τη λίστα των παγκόσμιων «παικτών» δύο κινέζικες εταιρείες, την Alibaba και την Tencent. Την Alibaba όλοι τη γνωρίζουν και κατανοούν την ισχύ της δεδομένου ότι διαχειρίζεται συναλλαγές μισού τρισεκατομμυρίου δολαρίων. Όσον αφορά στην Tencent, το γεγονός ότι χαρακτηρίζεται ως η μεγαλύτερη εταιρεία video games, είναι αυτή που ελέγχει το WeChat (σ.σ. ένα app που στην Κίνα χρησιμοποιείται κυριολεκτικά για τα πάντα) και επίσης έχει στην κατοχή της πολλές εταιρείες που κινούνται στο χώρο της ψυχαγωγίας παγκοσμίως.

Γενικότερα, βλέπουμε πλατφόρμες με παγκόσμια ισχύ, οι οποίες είναι έτοιμες να κάνουν την έκρηξη. Για παράδειγμα, το TikTok, επίσης από την Κίνα, ή το Viber, το οποίο ελέγχεται από τον ιαπωνικό κολοσσό της Rakuten είναι δύο πλατφόρμες με 1 δισ. χρήστες που θα πρέπει να λαμβάνονται όλο και πιο σοβαρά υπόψην τους όταν μιλάμε για παγκόσμιες πλατφόρμες. Και το μόνο σίγουρο είναι σταδιακά οι Αμερικανοί δε θα παίζουν «μπάλα» μόνοι τους, κατά το κοινώς λεγόμενο. Και ένα ερώτημα που υπάρχει, είναι κατά πόσον θα δούμε και έναν Ευρωπαίο «παίκτη» μέσα σε αυτή τη λίστα.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Ο παράξενος (μισο-αγγλικός – μισο-λατινικός) τίτλος, που ίσως σας ξάφνιασε, αποτελεί προφανώς προϊόν αναγκαίας προσαρμογής σ’ αυτά που θέλω να σας πω και στο πρωτότυπό του (Hannibal ante portas) αντήχησε εκκωφαντικά στη Ρώμη, εκεί γύρω στο 215 π.Χ., όταν ο Αννίβας με το στρατό των Καρχηδονίων πλησίαζε απειλητικά στα τείχη της «αιωνίας πόλης», την οποία τελικά δεν κατέλαβε. Έκτοτε χρησιμοποιείται για να εκφράσει την αμεσότητα μιας εξέλιξης, η οποία βρίσκεται προ των πυλών και ενίοτε είναι επικίνδυνη – στην περίπτωσή μας, όμως, οι κίνδυνοι (γιατί, κάποιοι σίγουρα υπάρχουν, όπως συμβαίνει σ’ όλες τις «πρώτες φορές») είναι πολύ λιγότεροι από τα κέρδη, συμβάλλοντας στην επαλήθευση μιας ακόμα σημαντικής τάσης: ολοένα και περισσότερο επικρατεί το «Everything-as-a-Service», δηλαδή η προσφορά των πάντων με τη μορφή υπηρεσίας, που ουσιαστικά αφαιρεί κάθε νόημα  από την ανάγκη της ιδιοκτησίας…

Βεβαίως κάποια προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά έρευνες δείχνουν πως το ποτάμι μάλλον δεν γυρίζει πίσω – η πρόσφατη, της ARS Technica, μπορεί να έδειξε ότι ένας στους δυο ερωτηθέντες εκπρόσωποι μεγάλων εταιριών (ποσοστό 56%, για την ακρίβεια) δεν έχουν μεταφέρει ακόμα τις εφαρμογές και τις υπηρεσίες τους στο cloud (πιο σωστά, εκτός των δικών τους data centers), αλλά οι βέντορες αυτό δεν το θεωρούν πρόβλημα – αντίθετα, το αντιμετωπίζουν ως άριστη ευκαιρία για ακόμα μεγαλύτερες πωλήσεις… Αρκεί, βεβαίως, να βρουν τον τρόπο για να ξεπεράσουν τους δισταγμούς εκείνων που ακόμα θεωρούν ότι -στο πλαίσιο της μετάβασης- θα χάσουν τον έλεγχο των δεδομένων τους, αν τα παραδώσουν σε «ξένους». Από την άλλη, είναι τόσο πολλές οι προσφορές και οι υβριδικές λύσεις από τους βέντορες, που αργά ή γρήγορα φαίνεται ότι θα κάμψουν τους δισταγμούς, ιδιαίτερα αν υπολογίσει κανείς το αναμφισβήτητο οικονομικό όφελος από την ενοικίαση έναντι της αγοράς συν την απαλλαγή από οποιαδήποτε ευθύνη για τη συντήρηση και αναβάθμιση της αναγκαίας υποδομής.

Φυσικά, οι παροχές as-a-Service δεν είναι κάτι καινούριο – διάφορες μορφές τους (για λογισμικό, υποδομές, πλατφόρμες, ασφάλεια κλπ.) τις συναντάμε για περισσότερο από δέκα χρόνια πια. Η ιδιοκτησία δίνει σταδιακά τη θέση της στη συνδρομή, με πιο πρόσφατες προσθήκες στον παραπάνω κατάλογο την κυβερνοασφάλεια, τον αποθηκευτικό χώρο και τις βάσεις δεδομένων. Το private cloud (που εξακολουθεί να επαληθεύει τη σοφή ρήση «τα εν οίκω, μη εν δήμω) κάνει πλέον στενή παρέα με το public cloud και τις υβριδικές λύσεις. Κι όλα δείχνουν πως σύντομα (αν δεν έχει ήδη γίνει κι απλώς δεν το ξέρουμε) θα βγουν στην αγορά αυτοματοποιημένες λύσεις, όπου όλες οι προσφερόμενες υπηρεσίες θα ελέγχονται (με διαφορετικό βαθμό πρόσβασης, ασφαλώς, για κάθε χρήστη) από ένα μοναδικό σημείο, τα δεδομένα και οι εφαρμογές θα μεταφέρονται κατά βούληση εξουδετερώνοντας στην πράξη τα «νεφελώματα» και τις ερωτήσεις του τύπου τι υπάρχει πού και πώς, το επίπεδο ασφαλείας θα είναι αναβαθμισμένο και «κλειδωμένο» με αυστηρά SLAs, ενώ οι απαραίτητοι για τη βέλτιστη λειτουργία πόροι (άρα και το κόστος τους) θα αυξάνουν ή θα λιγοστεύουν με το πάτημα ενός κουμπιού…

Αυτό που χρειάζεται, βεβαίως, είναι αποφασιστικότητα από τη μια και υπομονή από την άλλη. Τα προβλήματα στην υλοποίηση -που, δυστυχώς ή ευτυχώς, για να πετύχει όσο γίνεται περισσότερο, πρέπει να είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα κάθε επιχείρησης- είναι υπαρκτά, όμως υπαρκτή είναι και η ανάγκη γι’ αυτή τη μετάβαση, καθώς αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη για τον ψηφιακό μετασχηματισμό επιχειρήσεων και οργανισμών. Χωρίς την υιοθέτησή του, μέσα στα αμέσως επόμενα χρόνια, το μέλλον κάθε άλλο παρά ευοίωνο φαντάζει σε έναν κόσμο και μια αγορά που αλλάζει ταχύτατα… Διεξοδική μελέτη της κατάστασης, συγκέντρωση των αναγκαίων πόρων, εύρεση ικανών συμβούλων και έναρξη της υλοποίησης, είναι τα διαδοχικά βήματα. Αν βρεθεί και το κατάλληλο, φιλικό προς τους χρήστες, σύστημα διαχείρισης, όπως λέγαμε παραπάνω, τόσο το καλύτερο για όλους… 

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, το γνωστό σε όλους μας email, έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια σε βασική μέθοδο επικοινωνίας των επιχειρήσεων. Πλέον, είναι πιο πιθανό να χρησιμοποιήσει κάποιος πελάτης ή συνεργάτης το email για την πρώτη επικοινωνία με μία επιχείρηση, παρά το σταθερό ή το κινητό τηλέφωνο.

Υπό αυτό το πρίσμα, η μορφή της ηλεκτρονικής διεύθυνσης αποτελεί βασικό κομμάτι της δημόσιας εικόνας μίας επιχείρησης. Αποτελούν κομμάτι του branding της επιχείρησης. Και γι’ αυτό θα πρέπει και οι επιχειρήσεις να δίνουν έμφαση στο πως διαμορφώνεται το email που εκχωρούν στα στελέχη και στους εργαζόμενους τους.

Ένα πρώτο σημείο που χρήζει προσοχής, είναι το domain name της επιχείρησης. Δηλαδή, το δεύτερο κομμάτι μίας email διεύθυνσης που αφορά την επωνυμία της επιχείρησης. Το domain name θα πρέπει να πλησιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο την εμπορική επωνυμία που χρησιμοποιεί η επιχείρηση. Επίσης, σε περιπτώσεις που η επωνυμία είναι σχετικά δύσκολη όταν γράφεται με αγγλικούς χαρακτήρες, θα πρέπει η γραφή να είναι όσο το δυνατόν πιο εύκολο να τη θυμηθεί αυτός στον οποίο θα την πούμε. Φυσικά, το domain name πρέπει να είναι το ίδιο που χρησιμοποιείται και στην επίσημη ιστοσελίδα της επιχείρησης.

Εξίσου σημαντικό, είναι και το πρώτο μέρος της διεύθυνσης ενός email, το οποίο είναι αυτό που είναι ξεχωριστό για κάθε εργαζόμενο. Μία καλή συμβουλή, είναι να δείχνει ολόκληρο το όνομα του εργαζόμενου. Επειδή, όμως, σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να είναι αρκετά μεγάλο, πολλές επιχειρήσεις προτιμούν να αναγράφουν μόνο το πρώτο γράμμα του ονόματος και ολόκληρο το επώνυμο στη συνέχεια. Καλύτερα είναι να μην χρησιμοποιούνται τελείες, ενώ σε πολλές περιπτώσεις η χρήση συντομογραφιών για ένα όνομα μπορεί να δημιουργήσει παρερμηνείες. Αν προτιμηθεί να αναφέρετε ολόκληρο το πρώτο όνομα του εργαζόμενου, είναι προτιμότερο να χρησιμοποιηθεί η μορφή που προτιμά ο ίδιος και όχι αυτή που αναγράφεται στην ταυτότητα. Για παράδειγμα, Γιώργος αντί για Γεώργιος.

Γενικότερα, η μορφή των εταιρικών email διευθύνσεων μπορεί να μοιάζει ως κάτι που δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά υψηλής σημασίας, όσον αφορά στη διαμόρφωση της εταιρικής εικόνας μίας επιχείρησης.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Σε πρόσφατη συζήτηση που είχα με πολύ σημαντικό καθηγητή -Έλληνα, που όμως ζει και διδάσκει στις ΗΠΑ- από τον χώρο της Επιστήμης Υπολογιστών σχετικά με ΑΙ, Μηχανική Μάθηση κλπ., ένα απ’ όσα μου είπε, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση: ούτε λίγο – ούτε πολύ, μου τόνισε ότι «καλά που υπάρχει η Ευρώπη και κρατάει όσο μπορεί τις άμυνες στο θέμα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων…». Έχοντας ιδία πείρα από τις αμερικανικές διαθέσεις (να μην πούμε για τις κινεζικές) στο ίδιο θέμα, θεώρησε υποχρέωσή του να εκθειάσει τους Ευρωπαίους για τον φιλικό προς τους χρήστες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ρόλο τους, όπως εκδηλώθηκε με την υιοθέτηση του GDPR και όχι μόνο.

Θα ‘θελα να τον είχα δίπλα μου, πάλι σήμερα, για να συζητήσουμε πάνω στις νέες, «ολόφρεσκες» πρωτοβουλίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που, μετά τα προσωπικά δεδομένα, έχει πλέον βάλει στο στόχαστρό της και την Τεχνητή Νοημοσύνη, με όλα τα παρελκόμενά της. Ενθαρρυμένη από τη σχεδόν παγκόσμια επικράτηση του GDPR (αφού, στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία, οι επιχειρήσεις δεν νοείται να έχουν διαφορετικά μέτρα και σταθμά, όταν προσεγγίζουν τις εντός και εκτός ΕΕ αγορές), η Επιτροπή παρουσίασε τη Λευκή Βίβλο της για το ΑΙ, η οποία περιγράφει τα επόμενα βήματα τόσο για την ενίσχυση των θετικών δράσεων σ’ αυτόν τον χώρο με τις τεράστιες δυνατότητες, όσο και για την αποφυγή των όποιων αρνητικών, οι οποίες εν δυνάμει εγκυμονούν κινδύνους για όλους μας.

Παράλληλα, δόθηκε στη δημοσιότητα κι ένα πλάνο στρατηγικής, με στόχο τη δημιουργία μέσα στα επόμενα χρόνια «ενός κοινού χώρου ελεύθερης και ασφαλούς διακίνησης δεδομένων» στη «γηραιά ήπειρο». Ως ικανή και αναγκαία συνθήκη γι’ αυτή την εξέλιξη, η Επιτροπή θεωρεί -μεταξύ πολλών άλλων- την απόσυρση των σημερινών νομικών εμποδίων, τα οποία δεν επιτρέπουν -όπως γράφει στο πιο πρόσφατο τεύχος του κι ο πάντα έγκυρος «Economist»- τον διαμοιρασμό δεδομένων μεταξύ των επιχειρήσεων, επομένως και τις επενδύσεις σε υπηρεσίες cloud, οι οποίες διευκολύνουν τέτοιου είδους δράσεις.

Όλα αυτά μπαίνουν κάτω από την πολύ ευρύτερη ευρωπαϊκή ομπρέλα με τον γενικό τίτλο Digital Services Act, που περιγράφει τη νέα ψηφιακή στρατηγική της ηπείρου μας, και αναμένεται να δοθεί μέσα στους επόμενους μήνες στη δημοσιότητα. Προφανώς, όπως έγινε και με το GDPR, οι γίγαντες της ψηφιακής τεχνολογίας έχουν κάθε λόγο να είναι ανήσυχοι – μόλις πριν από λίγες ημέρες, ο CEO του Facebook, Μαρκ Ζάκερμπεργκ, επισκέφθηκε στις Βρυξέλλες την αρμόδια Επίτροπο Μαργκρέτε Βερστάγκερ, ίσως για να πάρει την κρυάδα από πρώτο χέρι, ενώ είχε προηγηθεί, πριν λίγες εβδομάδες και ο ομόλογός του των Alphabet / Google, Σουντάρ Πιτσάι… Και οι δυο φάνηκαν στις δηλώσεις τους να αποδέχονται κάποια μέτρα ελέγχου εκ μέρους των Βρυξελλών, κάτι που -πάντα κατά τον Economist- δείχνει εμμέσως πλην σαφώς πως η «πολιτική παράλυση» στην Ουάσιγκτον (που μάλλον άλλα την απασχολούν) έχει ολοφάνερα δώσει στην Ευρώπη την ευκαιρία να γίνει ο σημαντικότερος ρυθμιστικός παράγοντας παγκοσμίως σ’ ό,τι αφορά στην υψηλή τεχνολογία.   

Προφανώς, με το ΑΙ τα πράγματα δεν θα είναι τόσο εύκολα, όσο με τα προσωπικά δεδομένα (που υποστηρίχθηκαν ευθύς εξαρχής από τη συντριπτική πλειοψηφία των -φοβισμένων- χρηστών) και μόνο για τον λόγο ότι οι ίδιες οι έννοιες γύρω από την Τεχνητή Νοημοσύνη δεν είναι ξεκάθαρες, αλλά ακόμα αρκούντως νεφελώδεις… Από την άλλη, ο ρόλος της Ευρώπης ως τρίτου, σχετικά ουδέτερου πόλου στον χώρο των Τεχνολογιών Πληροφορικής & Επικοινωνιών (οι άλλοι δύο είναι, προφανώς, οι ΗΠΑ και η Κίνα, που συνεχίζουν να αλληλοσπαράσσονται) ίσως της δώσει κάποιους πολύτιμους πόντους στον αγώνα δρόμου, όχι για την επικράτηση, αλλά τουλάχιστον για τη διατήρηση μιας κάποιας φωνής…

«Μα καλά, εσείς δεν φοβάστε τυχόν ‘αστοχίες’ της Τεχνητής Νοημοσύνης, όταν τόσο πολλά στοιχεία της καθημερινότητάς μας, ένα πλήθος από μηχανές θα εξαρτώνται, τα επόμενα χρόνια, από αυτήν;» ρώτησα, κλείνοντας τη συζήτησή μου με τον διακεκριμένο (Ελληνοαμερικανό πλέον) καθηγητή. «Βεβαίως φοβάμαι, αλλά πόσο χειρότερη μπορεί να είναι μια μηχανή από τον Τραμπ;» ήταν η απάντησή του, για να προσθέσει «η μηχανή τουλάχιστον προγραμματίζεται, εκείνος όχι»!

Είθε οι Ευρωπαίοι να βρουν εγκαίρως (κάποια, τουλάχιστον από) τα κουμπιά του, ελέγχοντας παράλληλα (και πάντα με την καλή έννοια) την αγορά με τα νομοθετικά τους πλαίσια…

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Στην Ελλάδα έχουμε την τάση να θεωρούμε ότι σε σχέση με όλη την Ευρώπη είμαστε πολύ πίσω όσον αφορά στην αξιοποίηση των ψηφιακών τεχνολογιών. Πίσω, μπορεί να είμαστε, αλλά η προσωπική άποψη μου είναι πως δεν είμαστε τελικώς και τόσο πίσω. Και τα τελευταία χρόνια έχουμε κάνει σημαντικά άλματα.

Ένα παράδειγμα είναι το ηλεκτρονικό εμπόριο. Σίγουρα δεν έχουμε φθάσει τα επίπεδα της βόρειας Ευρώπης, αλλά μήπως σε αυτές τις χώρες οι αγορές μέσω Διαδικτύου αποτελούν και μία ανάγκη; Στην Ελλάδα, τα νούμερα δεν είναι καθόλου χαμηλά και εν προκειμένω, σύμφωνα με τη Focus Bari, περίπου το 60% των καταναλωτών έκανε τουλάχιστον μία online αγορά. Ποσοστό που «ανεβαίνει» στο 78% στις ηλικίες 18-34 ετών.

Και αν σε κάποιους αυτό το ποσοστό φαντάζει υψηλό, τότε η Ελληνική Στατιστική Αρχή στα πιο πρόσφατα σχετικά στοιχεία της αναφέρει πως κατά το α’ τρίμηνο του 2019 το 41,5% των Ελλήνων ηλικίας 16-74 ετών που έχουν κάνει χρήση του Διαδικτύου έχει κάνει και τουλάχιστον μία online αγορά. Αν σκεφτεί κανείς ότι το 2014 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν στο 29,4%, τότε γίνεται κατανοητό ότι έχουμε κάνει σημαντικά βήματα προόδου στον συγκεκριμένο τομέα.

Φυσικά, πολλοί θα πουν ότι ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων καταναλωτών αγοράζει online υπηρεσίες, όπως, για παράδειγμα, κάθε μορφής εισιτήρια, ή παραγγέλνει ταξί και φαγητό. Αλλά και αυτές οι υπηρεσίες είναι κομμάτι του ηλεκτρονικού εμπορίου. Και αν συνηθίσεις την ευκολία, είναι πολύ απλό να περάσεις και στις αγορές φυσικών προϊόντων μέσω του Διαδικτύου.

Το μόνο σίγουρο, είναι πως το ηλεκτρονικό εμπόριο στην Ελλάδα δεν έχει πιάσει… ταβάνι. Το αντίθετο θα έλεγα. Τα επόμενα 2-3 χρόνια εκτιμώ ότι η ανάπτυξη θα είναι ταχεία για μία σειρά από λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι οι Έλληνες έχουν αρχίσει να εξοικειώνονται όλο και περισσότερο με τη χρήση των καρτών. Επιπλέον, αισθάνονται πιο ασφαλείς όσον αφορά στο τι κάνουν στο Διαδίκτυο. Ακόμη, κατανοούν ότι υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί να βρουν πιο φθηνά κάποια προϊόντα online. Αν και όσον αφορά στο τελευταίο, απογοητεύονται όταν η εξυπηρέτηση και η παράδοση δεν είναι αυτά που έχει υποσχεθεί ο πωλητής.

Μία άλλη παράμετρος έχει να κάνει με την περιφέρεια και τους μεγαλύτερους σε ηλικία πολίτες. Στην περιφέρεια, το Διαδίκτυο είναι πλέον ιδιαίτερα δημοφιλές και όλο και περισσότεροι το χρησιμοποιούν και για αγορές προϊόντων που είναι δύσκολο να βρουν στα τοπικά καταστήματα. Ή είναι πιο ακριβά.

Όπως επίσης, θεωρώ ότι μία κατηγορία που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι οι πιο μεγάλες ηλικίες. Είναι χαρακτηριστικό, ότι σύμφωνα με τη Focus Bari, το 29% των Ελλήνων χρηστών του Διαδικτύου έκανε μία online αγορά κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2019. Το ποσοστό φαντάζει ίσως μικρό αλλά αν το καλοσκεφτούμε είναι μεγάλο για μία γενιά που δεν θα έλεγε κανείς ότι έχει καλή σχέση με την τεχνολογία. Αλλά ότι αρχίζει να ασχολείται μαζί της, είναι ένα πολύ θετικό δείγμα.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]