Επωνύμως…

Ένα από τα ερωτηματικά που απασχολούν πολλούς δημιουργούς και κατόχους ιστοσελίδων, ειδικά εμπορικών, είναι κατά πόσον θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν video για την προώθηση προϊόντων ή υπηρεσιών. Ερώτημα που θεωρητικά είναι εύκολο να απαντηθεί με ένα «ναι», από την άλλη πλευρά, όμως, το κόστος παραγωγής ενός video είναι τέτοιο που κάνει πιο δύσκολη την απάντηση.

Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, το video είναι ένας βασικό λόγος, προκειμένου ένας επισκέπτης να παραμείνει σε ένα site. Οι περισσότεροι είναι διατεθειμένοι να παραμείνουν σε μία ιστοσελίδα για να δουν ένα video.

Οι λόγοι είναι αρκετοί: κατ’ αρχήν, γιατί θέλουν να δουν -μέσα από ένα video- ένα προϊόν με μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Σε μία πρόσφατη έρευνα, The State of Video Marketing 2019, το 79% των ερωτηθέντων απάντησε ότι το video ήταν εκείνο που τους έπεισε να αγοράσουν ένα προϊόν, ενώ το 68% δηλώνει ότι προτιμά να βλέπει ένα video για ένα καινούριο εγχείρημα παρά να διαβάζει κείμενα.

Από την άλλη πλευρά, το κόστος παραγωγής δεν είναι πάντα μικρό. Αλλά σε περίπτωση που το αποφασίσετε, υπάρχουν κάποιοι κανόνες που καλό είναι να ακολουθήσετε.

Ο πρώτος είναι η διάρκεια. Δεν πρέπει να ξεπερνά τα 5 λεπτά. Πάνω από αυτό το χρόνο, το video κουράζει και ο επισκέπτες φεύγει. Αν δεν έχει αποφύγει να το δει, μόλις συνειδητοποιήσει ότι είναι αρκετά μεγάλο θα το προσπεράσει.

Ο δεύτερος είναι η συνάφεια. Το video θα πρέπει να είναι σχετικό με την σελίδα και την ενότητα όπου «ανεβαίνει». Και μάλιστα θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι είναι σχετικό.

Ο τρίτος είναι η απλότητα. Σε ένα video θα πρέπει να στέλνετε το βασικό μήνυμα και δεν θα πρέπει να ξεφεύγετε ή να επεκτείνεστε σε άλλα θέματα, καθώς σε διαφορετική περίπτωση ο επισκέπτης μπορεί να βαρεθεί, ή και να ενοχληθεί.

Ο τέταρτος κανόνας είναι ότι ο μινιμαλισμός. Επειδή το video είναι σημαντικό και έχει πολλά οφέλη, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να γεμίσετε την ιστοσελίδα σας με video clips. Κάποια πράγματα είναι προτιμότερο να είναι γραπτά, ενώ επιπλέον, αναλογιστείτε πως δεν μπορεί ένας επισκέπτης να αφιερώνει ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στη δική σας ιστοσελίδα. Χρειάζεται μία ισορροπία. Και αν την πετύχετε, τότε τα οφέλη θα είναι ιδιαίτερα σημαντικά.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Αυτή η παλιά (και σοφή) παροιμία του τίτλου μου ήρθε αμέσως στο νου, μόλις διάβασα ένα σχόλιο στο Bloomberg σχετικά με την «αποκοτιά» (;) των τοπικών αρχών της Καλιφόρνια, που τα βάζουν όλο και πιο συχνά με τα μεγάλα ονόματα κι ακόμα μεγαλύτερα συμφέροντα στο χώρο της υψηλής τεχνολογίας, που -κατά διαβολική σύμπτωση- είναι στην πλειοψηφία τους εγκατεστημένα σ’ αυτή την ηλιόλουστη αμερικανική Πολιτεία. Κατ’ αρχάς, αν πάμε κάμποσα (όχι πολλά) χρόνια πίσω, θα θυμηθούμε πως πάλι από την Καλιφόρνια είχε ξεκινήσει μια άλλη μεγάλη «κόντρα», εκείνη τη φορά ανάμεσα στις τοπικές αρχές και στις μεγάλες αμερικανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, με αφορμή τη μείωση των εκπομπών καυσαερίων από τα θηριώδη αυτοκίνητα με τους σπάταλους κινητήρες και τις φοβερές καταναλώσεις.

Σ’ αυτή τη διαμάχη, η Καλιφόρνια είχε βγει νικητής, επιβάλλοντας περιορισμούς με στόχο την προστασία του περιβάλλοντος, κι είχε γίνει το φωτεινό παράδειγμα για πολλές αμερικανικές Πολιτείες που -παρά το σφοδρό lobbying, από το κατεστημένο- ακολούθησαν την ίδια τακτική, για το καλό όλων, προφανώς… Τώρα, το ζητούμενο φαίνεται πως είναι το «συμμάζεμα» των εταιριών υψηλής τεχνολογίας σε κάμποσα επίπεδα, καθώς η συμπεριφορά τους -προφανώς λόγω των συνεπειών της «τρέλας του μεγαλείου» (la folie de grandeur, που λένε οι Γάλλοι)- έχει φτάσει στα όρια της ασυδοσίας, σε μερικούς τομείς. Πάρτε, λοιπόν, δυο – τρεις νόμους, για να δούμε αν θα χαλιναγωγηθούν κυρίως οι μεγάλες επιχειρήσεις, που είναι οι «συνήθεις ύποπτοι»…

Πώς το καταφέρνει αυτό η Καλιφόρνια; Εδώ είναι που έχει εφαρμογή η παροιμία του τίτλου, καθώς η σημασία της είναι πως όποιος έχει δύναμη (το μαχαίρι), μπορεί να κάνει ό,τι θέλει (να φάει πεπόνι). Βέβαια, το ερώτημα είναι ποιος έχει το μεγαλύτερο μαχαίρι. Γιατί «μαχαίρι» έχουν και οι εταιρίες, που επίσης μιλούν από θέση ισχύος - οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής. Μέχρι στιγμής, η Πολιτεία δείχνει να έχει το επάνω χέρι, άρα μπορεί να επανακαθορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού, όταν οι εταιρίες τους ξεχνάνε. Όσο για το πεδίο της σύγκρουσης, αυτό έχει να κάνει με δυο πολιτειακούς μεν νόμους, που πιθανότατα -όπως συνέβη και σε άλλες περιπτώσεις- θα επεκταθούν και σε άλλες Πολιτείες, αφού πρόκειται για κοινά σε όλες προβλήματα.

Συγκεκριμένα, ο πρώτος νόμος υποχρεώνει τις εταιρίες τύπου Uber, Lyft κ.λπ. να προσλάβουν ως κανονικούς υπαλλήλους τους οδηγούς που σήμερα εργάζονται ως εξωτερικοί συνεργάτες τους, εκδοχή που οι εταιρίες απορρίπτουν μετά βδελυγμίας, για τον πολύ σημαντικό λόγο ότι θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τους ήδη ζημιογόνους ισολογισμούς τους. Κι αν αυτός ο νόμος αφορά μόνο στους οδηγούς, τις εταιρίες και τους πελάτες τους σ’ αυτή την Πολιτεία και όσες την ακολουθήσουν, ο δεύτερος -που θα εισαχθεί προς ψήφιση τον Ιανουάριο- μπορεί να έχει επιπτώσεις ακόμα και σ’ εμάς. Αυτό, διότι έχει να κάνει με τα θέματα του προσωπικού απορρήτου και στρέφεται εναντίον των πρακτικών που ακολουθούν το Facebook, η Google κι άλλα τέτοια μεγαθήρια, αυστηροποιώντας τις εις βάρος τους κυρώσεις, αν οι εταιρίες δεν υπακούσουν άμεσα και καθολικά στο αίτημα κάποιου χρήστη των υπηρεσιών τους, ο οποίος θα ζητήσει τη διαγραφή των προσωπικών στοιχείων του.

Φυσικά, όπως θα περίμενε κανείς, οι εταιρίες δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια. Οι Lyft και Uber ζήτησαν τη συμπαράσταση των… οδηγών τους (!), ενώ τα μεγαθήρια με τις βαθιές τσέπες έχουν βάλει τα lobbies που διατηρούν στην Ουάσιγκτον να ασκούν πιέσεις προς πάσα κατεύθυνση. Βέβαια, με τον κακό χαμό που γίνεται στην αμερικανική πρωτεύουσα, ελέω Τραμπ, δύσκολα θα ασχοληθεί κάποιος στα σοβαρά με τέτοια θέματα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται…

Το σχόλιο του Bloomberg, πάντως, αφήνει να εννοηθεί πως οι δυο νόμοι τελικά θα περάσουν στην Καλιφόρνια, παρά τις αντιδράσεις, σημειώνοντας πως είναι μια ακόμα ένδειξη ότι οι GAFA (Google-Amazon-Facebook-Apple) δεν είναι αήττητες και, στο τέλος της ημέρας, κι αυτές θα ελεγχθούν.

Φέρτε κι άλλα πεπόνια – μαχαίρια βρήκαμε!

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Πριν από μερικούς μήνες, η ανακοίνωση για τη δημιουργία του Libra Foundation, ενός οργανισμού με σκοπό τη δημιουργία ενός διαφορετικού κρυπτονομίσματος με την επωνυμία Libra, το οποίο θα επεδίωκε να αλλάξει τις συναλλαγές στον online κόσμο, είχε γίνει δεκτή με χιλιάδες δημοσιεύματα και αναλύσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Τις τελευταίες ημέρες, όμως, πολλοί αναρωτιούνται αν τελικά θα δούμε το Libra μετά τις αποχωρήσεις από την αρχική ομάδα ορισμένων εκ των βασικών υποστηρικτών.

Το Libra χαρακτηρίστηκε ως το crypto του Facebook, υπό την έννοια ότι το μεγαλύτερο μέσο κοινωνικής δικτύωσης ήταν ο βασικός υποκινητής της δημιουργίας του. Όμως, αυτό που είχε προκαλέσει τη μεγαλύτερη εντύπωση στην αρχική ανακοίνωση, ήταν ότι στα 28 ιδρυτικά μέλη περιλαμβάνονταν ορισμένα εκ των μεγαλύτερων ονομάτων στο χώρο των πληρωμών, όπως είναι η Visa, η Mastercard, η Stripe, το PayPal, το eBay κ.ά.

Το Facebook επεδίωξε -και ορθώς- να μη δείξει ότι αυτό βρίσκεται πίσω από το Libra, αλλά ότι το συγκεκριμένο crypto αποτελεί μία πιο διευρυμένη προσπάθεια των μεγάλων διαδικτυακών ομίλων στο χώρο των online πληρωμών, να αξιοποιήσουν τα οφέλη της τεχνολογίας blockchain.

Όμως, το εγχείρημα δέχθηκε την περασμένη εβδομάδα -λίγες μόλις ημέρες πριν την εναρκτήρια συνεδρία των μελών του ιδρύματος στις 14 Οκτωβρίου- ένα τεράστιο πλήγμα: PayPal, Visa, Mastercard, eBay, Stripe και Mercado Pago γνωστοποίησαν ότι τελικώς αποφάσισαν να μη συμμετάσχουν -στην παρούσα φάση στο Libra Foundation. Είναι προφανές, ότι το πλήγμα είναι τεράστιο και εκεί είναι που άρχισαν πολλοί να αναρωτιούνται αν τελικώς το Libra θα προχωρήσει.

Η επίσημη δικαιολογία, η οποία έχει βάση, είναι πως το Libra έχει μπροστά του ένα τεράστιο όγκο από ρυθμιστικά εμπόδια που θα πρέπει να ξεπεράσει. Οι ρυθμιστικές αρχές σε ολόκληρο τον κόσμο δε δείχνουν διατεθειμένες να επιτρέψουν έτσι απλά σε ένα crypto να αναλάβει κυρίαρχο ρόλο στις online πληρωμές, η δημοτικότητα των οποίων ενισχύεται διαρκώς. Και από τη στιγμή που δεν έχει αποφασιστεί πλήρως ο τρόπος λειτουργίας του Libra και με δεδομένο ότι οι ρυθμιστικές αρχές δεν είναι ούτε ευέλικτες ούτε γρήγορες, πολλοί άρχισαν να κατανοούν ότι πρόκειται για έναν τρόπο συναλλαγών που θα δούμε μετά από αρκετά χρόνια. Στην ψηφιακή εποχή, μία 5ετία ισοδυναμεί με πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και στο μεταξύ δεν μπορείς να γνωρίζεις τι αλλαγές μπορεί να έχουν υπάρξει.

Ένας δεύτερος λόγος που υπήρξαν τόσες αποχωρήσεις είναι και η υπερβολική προβολή του Facebook στη δημιουργία του Libra. Άπαντες υποστηρίζουν πως το Libra αποτελεί δημιούργημα του Facebook. Η αλήθεια είναι πως το Facebook έχει αποφύγει να το πάρει πάνω του, κατά το κοινώς λεγόμενο, αλλά όλοι πιστεύουν ότι είναι δική του προσπάθεια. Και αυτό ενοχλεί κολοσσούς, όπως αυτοί που αποφάσισαν να αποχωρήσουν. Κολοσσοί που έχουν άλλωστε και δικά τους σχέδια για την αξιοποίηση του blockchain. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα ήθελαν να βρεθούν σε μία κατάσταση που θα χρειάζεται να υπερασπιστούν ένα σύστημα online πληρωμών από το οποίο στο τέλος αυτός που θα κέρδιζε τα περισσότερα θα ήταν το Facebook, το οποίο θα κατέληγε να ελέγχει ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι του Διαδικτύου.

Δείτε ακόμα: Zuckerberg: Είμαστε ευαισθητοποιημένοι για τις αλλαγές που φέρνει το Libra

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Δεν χωρεί αμφιβολία ότι διανύουμε μια εποχή κατά την οποία τα κοινωνικά δίκτυα όχι μόνο έχουν μπει (από καιρό, μάλιστα, και με σημαντικές διακυμάνσεις, ανάλογα με την ηλικία και τη μόδα – π.χ. τώρα ανεβαίνει σε δημοφιλία το Instagram και το Twitter, αλλά πέφτει το Facebook, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους) για τα καλά στη ζωή μας, αλλά έχουν επί πλέον αναδειχτεί σε ρυθμιστή των γούστων μας (ως αγαπητές και καθημερινές πηγές πληροφόρησης), άρα και των αγοραστικών προτιμήσεών μας – κάτι που, προφανώς, το πανταχού παρόν marketing δε θα μπορούσε να αφήσει ανεκμετάλλευτο.

Τα κοινωνικά δίκτυα γρήγορα μετατράπηκαν σε πεδίο δόξης λαμπρό, για κάθε λογής προωθητική καμπάνια εκ μέρους επιχειρήσεων, οργανισμών και φορέων, αλλά και πάλι κάτι έλειπε… Στην αρχή, ως «καινούριο κοσκινάκι», τέτοιες ενέργειες και δράσεις είχαν (και, συχνά, ακόμα έχουν) θετικό αποτέλεσμα στη γνωριμία με ένα προϊόν ή μια υπηρεσία και, στη συνέχεια, αντίκτυπο στις πωλήσεις τους. Όμως, όπως συμβαίνει πάντα, όλα γίνονται συνήθεια, χάνοντας μεγάλο μέρος της δυναμικότητάς τους, εκτός κι αν πρόκειται για κάτι πραγματικά ασυνήθιστο και αξιοπρόσεκτο, που καταφέρνει να συζητηθεί… Κάπως έτσι «γεννήθηκαν» οι influencers: Με δεδομένο ότι πολύ πιο εύκολα θα αποδεχτώ κάτι που μου συστήνει ένας γνωστός μου, ένας φίλος μου ή ένα άτομο που θαυμάζω απ’ ό,τι μου συστήνει (βλέπε, προωθεί) η επιχείρηση ή ο οργανισμός που το διαθέτει, άτομα με μεγάλη προβολή και εκατοντάδες χιλιάδες ακολούθους, έχουν αναλάβει τα τελευταία χρόνια αυτό τον ρόλο, με το αζημίωτο, φυσικά…

Οι mega-influencers, όμως, αρχίζουν να χάνουν κι αυτοί σιγά-σιγά τη λάμψη τους, όσο οι ακόλουθοί τους αντιλαμβάνονται «τι παίζει» και κατανοούν (μερικές φορές, the hard way) πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Οι μαζικές τάσεις μπορεί να είναι καλές και χρήσιμες, αλλά δεν κρατάνε πολύ… Η διάδοχος κατάσταση δεν άργησε να βρεθεί και δεν είναι άλλη από τους micro-influencers. Στον αντίποδα των εκατοντάδων χιλιάδων ακολούθων, αυτοί έχουν να αντιπαρατάξουν συχνά λίγες χιλιάδες «πιστούς», όμως, αυτή η μικρότερη σε μέγεθος κοινότητα πολύ συχνά είναι περισσότερο «δεμένη» σ’ ό,τι αφορά στα μέλη της που, επίσης, μπορεί να μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό πχ. να κατάγονται ή να διαμένουν στην ίδια γεωγραφική περιοχή – για παράδειγμα, οι Κρητικοί ή οι Επτανήσιοι… Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ο τοπικός influencer μπορεί να είναι ένα σεβάσμιο ή απλώς αναγνωρισμένο μέλος της κοινότητας – ένας καλλιτέχνης, μουσικός ή τραγουδιστής, εθελοντής, άτομο από τον χώρο του αθλητισμού κλπ. που (συνήθως) παίζει αυτό τον ρόλο χωρίς αξίωση αμοιβής, όπως γίνεται με τους «επαγγελματίες» mega-influencers.

Το (μεγάλο) κέρδος στην περίπτωσή τους είναι ότι το αριθμητικό μειονέκτημα των λιγότερων ακολούθων συχνά αντισταθμίζεται και με το παραπάνω από την αποτελεσματικότητα της δράσης τους. Ο κύκλος των επαφών τους είναι στενότερος και ποιοτικότερος, ενώ κάποιες μπορεί να περνούν ακόμα και «κάτω από το ραντάρ» μιας μεγάλης πχ. σε εθνικό επίπεδο, καμπάνιας η οποία δεν αγγίζει τους πάντες. Οι micro influencers θα μπορούσαν άνετα να ισχυριστούν ότι εστιάζουν απόλυτα (κάτι σαν Auto Focus, για να χρησιμοποιήσουμε τον φωτογραφικό όρο) και επηρεάζουν (με τη θετική έννοια της λέξης) περισσότερο τους έστω και λίγους φίλους τους. Από την άλλη, τις περισσότερες φορές δεν μπορείς να απαιτήσεις από αυτούς κάτι πιο επαγγελματικό στις αναρτήσεις τους (όπως τη χρήση Google My Business, κάποιες λέξεις - κλειδιά ή μια βελτιστοποίηση - SEO), πέρα από μια απλή ακρίβεια στην πληροφόρηση και συχνή ανανέωση του τοπικού περιεχομένου.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι έμπειροι και σώφρονες marketeers «μοιράζουν» τις καμπάνιες τους σε πολλά επίπεδα, δίνοντας -ανάλογα και με το αντικείμενο, βεβαίως- μαζί με τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάποιους mega-influencers και πολλούς μικρότερους ρόλους σε micro-influencers, στοχεύοντας σε συγκεκριμένες κοινότητες, όπου οι προσωπικές σχέσεις μπορεί να δώσουν (έτσι τουλάχιστον λένε οι έρευνες αγοράς, οι οποίες μελετούν τη συμπεριφορά των millennials και της Gen Z) καλύτερα αποτελέσματα. Το ερώτημα είναι πώς προσδιορίζεται αυτό το μίγμα, ώστε να είναι πιο αποδοτικό. Καλά είναι τα νούμερα, αλλά κάποιες φορές μάλλον δεν υπάρχει ασφαλέστερη μέθοδος από το παραδοσιακό trial & error. Ή, για να το αποδώσουμε ελληνιστί, «δια της απλής δοκιμής και του πειραματισμού»…   

Δείτε ακόμα: Σκάει η "φούσκα" των influencers στο Instagram;     

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Μία online επίσκεψη να κάνει κανείς από το Skroutz ή το Bestprice.gr και πολύ γρήγορα θα καταλάβει ότι οι επιλογές που έχουν πλέον οι καταναλωτές είναι εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες. Το Διαδίκτυο έχει αλλάξει τα πάντα στο εμπόριο, αλλά μάλλον αυτό είναι προφανές σε όποιον διαβάζει το WebWorldNews.gr που φιλοξενεί αυτή τη στήλη. Το βασικό ερώτημα, είναι πως μπορεί να πείσει ένα κατάστημα τον καταναλωτή να προτιμήσει αυτό και όχι κάποιο άλλο. H τιμή δεν είναι πλέον βασικός παράγοντας επιλογής, δεδομένου ότι οι διαφορές είναι εξαιρετικές μικρές, με αποτέλεσμα οι καταναλωτές να έχουν αρχίσει πλέον να έχουν άλλα κριτήρια επιλογής.

Το βασικό κριτήριο επιλογής -πλην της τιμής- είναι η εμπειρία. Και τα τελευταία χρόνια το κλειδί για τη βελτίωση της εμπειρίας του πελάτη είναι η προσωποποίηση. Δηλαδή, να μπορεί το κατάστημα να γνωρίζει τόσα για τον επισκέπτη του, ώστε να του προτείνει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες εκείνες που του ταιριάζουν περισσότερο. Όπως και τις διαδικασίες που του αρέσουν περισσότερο.

Στην εποχή του GDPR και της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, η μόνη λύση δείχνει να είναι η συναίνεση. Και πρακτικά ο πελάτης θα πρέπει να συνδέεται με τον κωδικό του προκειμένου το εκάστοτε e-shop να του προσφέρει προσωποποιημένο επίπεδο εξυπηρέτησης.

Αυτό ακούγεται δύσκολο, αλλά η τεχνολογία υπάρχει, το ίδιο και οι σχετικές εφαρμογές. Από τη στιγμή που ο πελάτης θα συνδεθεί, είτε με όνομα χρήση και κωδικό, είτε με τον Facebook λογαριασμό του, τα πράγματα είναι σχετικά εύκολα. Η λέξη «σχετικά» είναι κλειδί δεδομένου ότι θέλει πολύ δουλειά από την πλευρά του site, προκειμένου να προσφέρει προσωποποιημένη υπηρεσία.

Τι γίνεται, όμως, αν ο επισκέπτης δεν συνδεθεί; Αν ο επισκέπτης έφθασε για πρώτη φορά στο κατάστημα μας; Εκεί τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Και θέλει να επιλέξεις εκείνες τις τεχνολογικές λύσεις που είναι σε θέση -συνήθως ανώνυμα- να μάθουν όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία για τον επισκέπτη, προκειμένου να κάνουν τις απαραίτητες προσαρμογές και να προσφέρουν τις κατάλληλες επιλογές.

Πολλοί χρήστες θα πουν ότι «ανησυχούν» όταν βλέπουν στις προτάσεις που τους κάνει ένα site που επισκέπτονται για πρώτη φορά να είναι προϊόντα που τους ενδιαφέρουν, ή είδαν νωρίτερα. Από την άλλη πλευρά, όμως, το θεωρούν και λίγο βολικό και το αποτέλεσμα είναι να αποκομίζουν θετική εντύπωση για το ηλεκτρονικό κατάστημα που έχουν επισκεφτεί. Και αυτό το γεγονός είναι κλειδί προκειμένου να επισκεφθούν εκ νέου το συγκεκριμένο ηλεκτρονικό κατάστημα. Ή να κάνουν επιπλέον αγορές.

Η προσωποποίηση εξελίσσεται σε κλειδί για την πορεία μίας online επιχείρησης. Ο πελάτης θέλει τα πάντα πλέον να είναι προσαρμοσμένα στις δικές του ανάγκες και προτιμήσεις. Ακόμη και στις περιπτώσεις που χρησιμοποιεί κάτι για πρώτη φορά. Ακούγεται ίσως παράλογο, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Και όποιος «επιβιώσει» θα έχει σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Κι εκεί που κάθεσαι, πρωί-πρωί, και «σκανάρεις» ήσυχος και ωραίος τις τελευταίες ειδήσεις από το χώρο της τεχνολογίας και της καινοτομίας, όπως κάθε μέρα άλλωστε, τσακ… «σκάει» η είδηση, που χρειάζεται να τη διαβάσεις δυο φορές, για να πειστείς ότι κατάλαβες σωστά και δεν έχεις κάνει λάθος, από βιασύνη ή από έλλειψη καφέ… Από το Technology Review το άρθρο (είναι έγκυρο αυτό; βεβαίως! Για το επίσημο όργανο του ΜΙΤ πρόκειται) και σαφής ο τίτλος του: Το YouTube ψάχνει τρόπους να κάνει τον αλγόριθμό του πιο εθιστικό. Σε απλά ελληνικά, ψάχνει να βρει πώς θα μας κρατήσει ακόμα περισσότερη ώρα online και -προφανώς- μέσα στο YouTube, προτείνοντάς μας το ένα μετά το άλλο βίντεο, τα οποία -με βάση τις προτιμήσεις μας, τις οποίες συλλέγει σχολαστικά και αναλύει εις βάθος- θεωρεί ότι μας ενδιαφέρουν.

Μη ρωτήσετε, τώρα, πού ξέρει τις προτιμήσεις μας… Τις ξέρει, ίσως καλύτερα κι από εμάς τους ίδιους, που συχνά δεν θυμόμαστε τι φάγαμε χθες, όχι τι βίντεο είδαμε στο YouTube πριν από δυο εβδομάδες… Ο ατομικός ψηφιακός μας φάκελος περιέχει όλες τις σχετικές πληροφορίες πάνω στις οποίες πατάει ο αλγόριθμος για να κάνει τις προτάσεις του και μάλλον τα καταφέρνει καλά σ΄ αυτό, αφού σχεδόν δυο χρόνια πριν (τον Γενάρη του ’18, για την ακρίβεια) ανώτερο στέλεχος του YouTube είχε δηλώσει στο πλαίσιο της CES, στο Λας Βέγκας, ότι το 70% των βίντεο που βλέπουν οι χρήστες είναι εκείνα που τους συστήνουν τα παντοδύναμα συστήματα της εταιρίας, τα οποία βασίζονται σε τεράστιο βαθμό στην Τεχνητή Νοημοσύνη και τη Μηχανική Μάθηση. Μάλιστα, ο ίδιος (Neal Mohan το όνομά του και Chief Product Officer, ο τίτλος του) είχε προσθέσει πως αν ο χρήστης χρησιμοποιεί το κινητό του (όπως κάνει κατά κόρον η νεολαία, σήμερα) για να μπει στο YouTube και να δει βίντεο, ο χρόνος θέασης ξεπερνάει εύκολα τη μια ώρα, όσο «ξετυλίγεται η αλυσίδα» των προτάσεων από το σύστημα…

Προφανώς, για να έχει τέτοια επιτυχία το σύστημα θα πρέπει αφενός να διαθέτει πλήθος στοιχεία για εμάς (που τα έχει, όπως είπαμε), αφετέρου να φτιάχνει με βάση αυτά, ένα «προσωποποιημένο» μενού για τον καθένα μας, κάτι που βεβαίως δεν είναι απλό. Όμως, τα λεφτά από την παραμονή του χρήστη online (και in-site) είναι τόσο πολλά, που κάθε προσπάθεια και έξοδο εύκολα δικαιολογούνται, τόσο από πλευράς διεύθυνσης της εταιρίας, όσο και εκ μέρους της «μαμάς» Google… Πολλαπλασιάστε λεπτά παρακολούθησης με εκατοντάδες εκατομμύρια χρήστες και θα πάρετε μια ιδέα για τι μεγέθη και ποσά (από πλευράς διαφημιστικών εσόδων) μιλάμε.

Φυσικά, οι μηχανικοί του YouTube ανέκαθεν προσπαθούσαν να κάνουν ακόμα πιο στοχευμένες τις προτάσεις τους, ώστε να κρατήσουν περισσότερο τον κόσμο, αλλά -επειδή όλα έχουν κάποιο όριο- έφταναν να πετύχουν  αντίθετο αποτέλεσμα: σύμφωνα με επιστήμονες - επικριτές αυτής της τακτικής, οι ολοένα πιο στοχευμένες προτάσεις που δίνουν περισσότερους πόντους στα πιο εξτρεμιστικά και αμφιλεγόμενα βίντεο, απλώς ενισχύουν ό,τι ήδη του αρέσει ή πιστεύει κάθε χρήστης και, αντί να του ανοίγουν ορίζοντες, τους κλείνουν και τον εγκλωβίζουν σε αδιέξοδα και αντικοινωνικές συμπεριφορές, ωθώντας τον ακόμα και σε χώρους πολιτικού ριζοσπαστισμού.

Κι ενώ, επισήμως, η εταιρία είχε παραδεχτεί αυτά τα προβλήματα και υποσχόταν να πάρει μέτρα, ερευνητική ομάδα της Google παρουσίασε πριν από δυο εβδομάδες σε συνέδριο του ACM στην Κοπεγχάγη μια «βελτίωση» στον αλγόριθμο που κάνει προτάσεις, ώστε αυτές να γίνουν πιο στοχευμένες και ο χρήστης να μένει περισσότερο στην οθόνη του -μ’ άλλα λόγια, ενισχύουν τον εθισμό του, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, από πλευράς προσκόλλησης και καλλιέργειας σε κάποια συγκεκριμένα είδη περιεχομένου… Άλλωστε, το ίδιο το YouTube ανακοίνωσε πρόσφατα πως αναγκάσθηκε να διαγράψει πολλά εξτρεμιστικά βίντεο, καθώς περιείχαν κηρύγματα μίσους…

Απ’ όσα γράφει το Technology Review, φαίνεται πως τα καμπανάκια έχουν ηχήσει για τα καλά, ύστερα κι από την τελευταία εξέλιξη, με τους εξωτερικούς παρατηρητές και τους ειδήμονες να ζητούν έλεγχο της επίδρασης αυτών των αλλαγών στον αλγόριθμο, μέσω ερευνών, συνεντεύξεων και αναζήτησης feedback από τους χρήστες. Όμως, το ηθικό πλεονέκτημα, όσο κι αν είναι επιθυμητό, σπανίως έχει σχέση με κέρδη…             

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Για τους περισσότερους αναγνώστες, η ατάκα «τα δεδομένα είναι το νέο… πετρέλαιο» (Data is the new oil) είναι μάλλον γνωστή. Η πραγματικότητα, είναι πως για κάθε επιχείρηση, ιδίως όσες αξιοποιούν το Διαδίκτυο και τις τεχνολογίες γύρω από αυτό, η συγκέντρωση δεδομένων και η αξιοποίηση αυτών αποτελούν έναν από τους βασικούς πυλώνες επιτυχίας.

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι ο μετασχηματισμός των επιχειρήσεων, ώστε να είναι ανταγωνιστικές στο νέο περιβάλλον της ψηφιακής εποχής και του Industry 4.0, βασίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στα δεδομένα. Και αυτό είναι ένα από τα βασικά συμπεράσματα ενός πολύ ενδιαφέροντος white paper που συνέταξε το Found.ation σε συνεργασία με το EIT Digital και το οποίο φέρει τον ιδιαίτερα ενδεικτικό τίτλο Data-Driven Transformation.

Σύμφωνα με το συγκεκριμένο white paper, στην εποχή των data ο πελάτης είναι αυτός που βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής της επιχείρησης. Και ταυτόχρονα η επιχείρηση θα πρέπει να μετασχηματιστεί, ώστε να αξιοποιεί σωστά τα δεδομένα που συγκεντρώνει, τόσο από τους πελάτες της, όσο και από τις δικές της δραστηριότητες.

Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να σημειώσω ότι δεν έχει γίνει ιδιαίτερα κατανοητό, το γεγονός ότι τα δεδομένα που δημιουργεί η ίδια η εταιρεία είναι κρίσιμης σημασίας. Πολύ απλά, γιατί η σωστή ανάλυσή τους μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας που θα βελτιώνουν την παραγωγικότητα, θα αυξάνουν τα έσοδα και θα μειώνουν τις δαπάνες. Τρία στοιχεία που αναζητά κάθε επιχείρηση που θέλει να συνεχίσει να αναπτύσσεται με υγιή τρόπο.

Ένα άλλο σημείο που χρήζει προσοχής, είναι πως η αξιοποίηση των δεδομένων και η τοποθέτησή τους στο κέντρο της στρατηγικής μετασχηματισμού, δεν είναι κάτι που αφορά μόνο μεγάλες επιχειρήσεις. Αφορά κάθε είδους και μεγέθους επιχείρηση. Ακόμη και επιχειρήσεις που απασχολούν 4-5 άτομα. Γιατί, πολύ απλά, όλες οι επιχειρήσεις παράγουν και συγκεντρώνουν δεδομένα, τα οποία πρέπει να αναλύσουν, προκειμένου να βελτιώσουν τον τρόπο λειτουργίας τους.

Βέβαια, στην περίπτωση των μεσαίων και των μεγάλων επιχειρήσεων, οι διοικήσεις τους θα πρέπει να δουν και τον τρόπο που θα υλοποιήσουν μία σχετική στρατηγική. Οι προσεγγίσεις είναι αρκετές, αλλά, μία γενική διαπίστωση, είναι πως θα πρέπει οι ομάδες που θα αναλάβουν τον μετασχηματισμό να μπορούν να συνεργάζονται με όλα τα τμήματα του οργανισμού. Και μία δεύτερη -πολύ βασική- παρατήρηση είναι πως τα τμήματα ανθρώπινου δυναμικού, θα πρέπει άμεσα να αρχίσουν να κινούνται προς την κατεύθυνση του εντοπισμού ταλέντου που να είναι σε θέση να κατανοεί τη σημασία των δεδομένων, όπως και να μπορεί να τα αναλύει και να τα αξιοποιεί, χρησιμοποιώντας φυσικά τα κατάλληλα εργαλεία. Με την επιχείρηση, από την πλευρά της, να πρέπει να σπεύσει να προμηθευτεί αυτά τα εργαλεία.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Την πολιτική των «δυο μέτρων και δυο σταθμών» φαίνεται πως καθιερώνει στο εξής το Facebook (αλλά και το επίσης «δικό του», YouTube) σ’ ό,τι αφορά στη συμμόρφωση με τους κανόνες δεοντολογίας που το ίδιο έχει θεσπίσει… Γιατί, ενώ για όλους εμάς, τους κοινούς θνητούς, οι κανόνες ως προς το τι μπορούμε να δημοσιεύσουμε και τι όχι ισχύουν στο ακέραιο, οι πολιτικοί παίρνουν -λόγω ιδιότητας- άφεση αμαρτιών και ό,τι γράψουν μένει αναρτημένο, ακόμα κι αν παραβιάζει κατάφωρα τους κανόνες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), για… πολιτικούς λόγους! Η νέα γραμμή ανακοινώθηκε πριν από λίγες ημέρες κι ακολουθεί την ανάλογη απόφαση εκ μέρους του Twitter (χαρά ο Ντόναλντ!), από τον περασμένο Ιούνιο…

Στην πιο πρόσφατη εξέλιξη, που σηκώνει πολλή συζήτηση ως προς τους σκοπούς και τα αποτελέσματά της, η δικαιολογία γι’ αυτή την εξαίρεση -από πλευράς Facebook- ήταν ότι «δεν αποτελεί μέρος του ρόλου μας να παρεμβαίνουμε, όταν μιλάνε οι πολιτικοί»… Το καλύτερο είναι πως τη δήλωση αυτή έκανε δημόσια ένας πρώην και ιδιαίτερα προβεβλημένος πολιτικός, ο πριν από λίγα μόλις χρόνια αντιπρόεδρος της βρετανικής κυβέρνησης, Νικ Κλεγκ, που -μετά την αφυπηρέτησή του- εργάζεται πλέον ως επικεφαλής του επικοινωνιακού επιτελείου του αμερικανικού κολοσσού της κοινωνικής δικτύωσης.

Γιατί τους έπιασε η βιασύνη όλους αυτούς και τι σκοπό έχει η επιλογή της μη-ανάμιξης στα «πολιτικώς καμωμένα»; Μα τι άλλο, από τις αμερικανικές εκλογές, του επόμενου χρόνου. Όπως σωστά γράφει και το Verge, σε δικό του σχόλιο, το Facebook μάλλον επέλεξε να μην αναμιχθεί στις διαδικτυακές προεκλογικές έριδες μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων, αλλά να τηρήσει όσο γίνεται πιο ουδέτερη στάση, καθώς είναι πολύ φρέσκο ακόμα το μεγάλο «κάζο» του με την υπόθεση Cambridge Analytica, που του κόστισε πανάκριβα σε χρήμα και σε κύρος.

Ο Νικ Κλεγκ αποκάλυψε, επίσης, το λόγο της διαφορετικής αντιμετώπισης πολιτικών και μη, που δεν είναι άλλος από το ειδικό βάρος κάθε ανάρτησης: «Αν ένας πολιτικός κάνει μια δήλωση ή αναρτήσει κάτι που παραβιάζει τους ισχύοντες κανόνες δεοντολογίας, αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει, αν κριθεί ότι το κοινό συμφέρον από την παρουσία της είναι σημαντικότερο του όποιου κινδύνου». Ως μόνες εξαιρέσεις για τις οποίες δεν ισχύει «συγχωροχάρτι», ο υψηλόβαθμος αξιωματούχος του Facebook κατονόμασε την εμπλοκή με πληρωμένες διαφημίσεις και την προτροπή σε πράξεις βίας (όντως, πρόσφατα κατέβασε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες αναρτήσεις, ακριβώς γι΄ αυτό το λόγο), προσθέτοντας ότι «εμείς, ως ιδιωτική εταιρία, δεν μπορούμε να γίνουμε αυτόκλητοι διαιτητές, λογοκρίνοντας τι λέει ο ένας πολιτικός και τι ο άλλος… Στις δημοκρατίες, οι ψηφοφόροι έχουν -κατά κανόνα- το δικαίωμα να ακούν όλες τις πλευρές και να κρίνουν οι ίδιοι κάθε πολιτικό».

Μάλιστα, σε μια συγκαλυμμένη απάντηση προς τους Αμερικανούς συντηρητικούς πολιτικούς, που κατηγόρησαν το Facebook ότι μεροληπτεί, ο κ. Κλεγκ διακήρυξε ότι «είμαστε υπέρμαχοι της ελεύθερης έκφρασης και θα αντιταχθούμε σε κάθε προσπάθεια για τον περιορισμό της»… Αυτό, μεταξύ μας, ίσως να έχει κι άλλους αποδέκτες, με τον τρόπο που ειπώθηκε, καθώς δεν έχουν μειωθεί οι φωνές που ζητούν τον βίαιο διαμελισμό του Facebook (και άλλων αμερικανικών «γιγάντων», που ενδεχομένως να ακολουθήσουν), λόγω της υπερβολικής δύναμης που έχουν συγκεντρώσει στους κόλπους τους, επηρεάζοντας έντονα πλέον την καθημερινότητά μας – θα δείξει...

Τώρα, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και με δεδομένη την ύπαρξη τόσο εσωτερικού τμήματος fact-checking, όσο και δεκάδων εξωτερικών συνεργαζόμενων οργανισμών ανά τον κόσμο (για την Ελλάδα είναι η Hellenic Hoaxes), μια ψιλο-εξακρίβωση ως προς το μακρύ και το κοντό του καθενός, το Facebook θα μπορούσε να την κάνει. Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, δεν αντιμετωπίζεται τέτοιο ενδεχόμενο, «εκτός από τα κατάφωρα ψεύδη, τα οποία θα απομακρύνονται». Το Twitter, από την πλευρά του, θέτει τον πήχη πολύ πιο ψηλά προκειμένου να μην επέμβει στα γραφόμενα κάποιου, καθώς ζητάει να είναι είτε κυβερνητικός αξιωματούχος, είτε εκλεγμένος / υποψήφιος πολιτικός και να διαθέτει περισσότερους από 100.000 ακολούθους.

Για να δούμε τι «ψάρια» θα πιάσουμε και σ’ αυτόν τον τομέα, από τον επόμενο -εκλογικό, όπως είπαμε- χρόνο. Τα παθήματα του παρελθόντος θα γίνουν μαθήματα ή θα δούμε «μια από τα ίδια»;    

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Όσοι ασχολούνται έστω και λίγο με το χώρο των ψηφιακών πληρωμών θα γνωρίζουν ότι από τις 14 Σεπτεμβρίου 2019 έχει τεθεί σε ισχύ σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση η αποκαλούμενη "PSD II", ήτοι η αναθεωρημένη οδηγία για τις υπηρεσίες πληρωμών (payments services directive) της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η μεγαλύτερη αλλαγή της PSD II είναι η υποχρέωση που υπάρχει για "ισχυρή" ταυτοποίηση του πελάτη (strong customer authentication – SCA), κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι σε κάθε συναλλαγή θα απαιτείται να έρχεται στον καταναλωτή και ένας μοναδικός κωδικός μέσω SMS ή κάποιας άλλης εφαρμογής μηνυμάτων.

Όμως, η συγκεκριμένη οδηγία δεν περιορίζεται μόνο στην ενισχυμένη ασφάλεια. Πρακτικά, είναι η οδηγία με την οποία απελευθερώνεται περαιτέρω η αγορά και οι υπηρεσίες που σχετίζονται με τις πληρωμές. Πλέον, στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι εφικτό να δούμε εταιρείες που λειτουργούν είτε ως ιδρύματα ηλεκτρονικού χρήματος είτε ως εταιρείες "διευκόλυνσης" πληρωμών. Πρακτικά, η οδηγία έχει ως στόχο τη δημιουργία μίας νέας αγοράς με πολλαπλά οφέλη για τον καταναλωτή και μεγαλύτερη ευχρηστία όσον αφορά στις πληρωμές.

Μόνο που ακόμη δεν έχουμε δει πλήρως αυτές τις νέες εφαρμογές και υπηρεσίες, οι οποίες πρακτικά βασίζονται στην επιλογή του καταναλωτή να δώσει πρόσβαση σε τραπεζικά στοιχεία του σε έναν τρίτο! Μία δυνατότητα που μπορεί να αλλάξει πολλά στην αγορά των πληρωμών, αλλά και ευρύτερα στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Πρακτικά, η PSD II και το αποκαλούμενο "open banking" προσφέρουν πολλές ευκαιρίες τόσο σε νέους όσο και σε παλιούς "παίκτες". Ευκαιρίες για συνεργασίες παλιών και νέων, όπως και ευκαιρίες για το λανσάρισμα νέων εφαρμογών που θα βελτιώνουν το επίπεδο εξυπηρέτησης των καταναλωτών, ιδίως όσον αφορά τις online αγορές και υπηρεσίες.

Αυτό που χρειάζεται, βέβαια, είναι κατ’ αρχήν να κάνουν την εμφάνιση τους οι σχετικές υπηρεσίες. Όπως επίσης και οι τράπεζες να αρχίσουν να συνεργάζονται με τους νέους "παίκτες". Και εν τέλει οι καταναλωτές να επιτρέπουν στους νέους "παίκτες" να έχουν πρόσβαση στα τραπεζικά στοιχεία τους. Όπως είναι προφανές, όλα αυτά απαιτούν ένα νέο επίπεδο εμπιστοσύνης και θα πρέπει να δούμε πότε τελικά θα γίνει εφικτό προκειμένου να δούμε και μία καινούρια γκάμα εφαρμογών και υπηρεσιών.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘40, σε χρονιές πολύ δύσκολες και σε μια χώρα ρημαγμένη από τους πολέμους, ο αείμνηστος Μίμης Φωτόπουλος είχε «γράψει ιστορία» στο θέατρο και τον κινηματογράφο με τη διάσημη «ατάκα» του -σχεδόν σήμα κατατεθέν του- «κι ύστερα θα κάάάάάθεσαι», προβάλλοντας αυτό που έλειπε από έναν λαό, ο οποίος ήταν υποχρεωμένος να τρέχει ασταμάτητα, προκειμένου να επιβιώσει.

Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ίδια «ατάκα» ίσως να γίνει πραγματικότητα, όχι μόνο σε ελληνικό, αλλά και (σταδιακά) σε παγκόσμιο επίπεδο, αν βγει αληθινή η προφητεία του Τζακ Μα, του πασίγνωστου ιδρυτή του Alibaba, που, στα τέλη Αυγούστου (δηλ. λίγες εβδομάδες πριν αποχωρήσει από τον κολοσσό που δημιούργησε πριν από 20 χρόνια), δήλωσε, στο πλαίσιο συνομιλίας του με τον Ίλον Μασκ στο  Παγκόσμιο Συνέδριο για την Τεχνητή Νοημοσύνη στη Σαγκάη, πως χάρη σ’ αυτήν δεν είναι μακριά η μέρα που θα δουλεύουμε μονάχα 12 ώρες την εβδομάδα. Και τις υπόλοιπες, τι θα κάνουμε; Κατά τον Τζακ Μα, «ύστερα θα κάάάάάθεσαι»!

Μάλλον καλό ακούγεται αυτό (αν γίνει, βεβαίως), αλλά ας το δούμε λίγο πιο προσεκτικά… Καταρχάς, να ξεκινήσουμε από το γεγονός πως ο ίδιος άνθρωπος λίγους μήνες νωρίτερα (τον Απρίλιο, συγκεκριμένα) είχε πει πως οι νέοι άνθρωποι στη χώρα του θα ήταν καλό να αξιοποιούν τις ευκαιρίες που τους παρουσιάζονται («ευλογία» τις χαρακτήρισε) δουλεύοντας όσο γίνεται περισσότερο. Παρουσίασε, μάλιστα, κι έναν ευκολομνημόνευτο κωδικό γι’ αυτό, τον "996", δηλαδή, από τις 9 το πρωί ως τις 9 το βράδυ, έξι ημέρες την εβδομάδα!

Η επόμενη δήλωσή του σίγουρα απέχει πολύ σαν άθροισμα, αφού από το 12 x 6 περνάει στο 12 σκέτο (μιλάει για 4 ώρες εργασία, τρεις φορές την εβδομάδα). Και οι υπόλοιπες ώρες; «Χάρη στην τεχνητή νοημοσύνη, θα έχουμε περισσότερο χρόνο για να χαιρόμαστε που είμαστε άνθρωποι – δεν θα χρειαζόμαστε πολλά επαγγέλματα», ισχυρίζεται πλέον, φέρνοντας σαν παράδειγμα τη βιομηχανική επανάσταση, όταν οι μηχανές απάλλαξαν τους ανθρώπους από πολλές και συνήθως κουραστικές εργασίες, βελτιώνοντας σημαντικά την ισορροπία μεταξύ εργασίας και ελεύθερου χρόνου…

Φυσικά, ο Τζακ Μα δεν είναι ο μόνος που υποστηρίζει πως οι μηχανές θα λειτουργήσουν άλλη μια φορά ως ο από μηχανής Θεός, σώζοντάς μας (όπως σοφά μου είχε πει, ήδη πριν από μια δεκαετία, ένας ειδήμων) από «τα τρία d - οτιδήποτε είναι dirty, dangerous and dull» (βρώμικο, επικίνδυνο και βαρετό). Όμως στην περίπτωση του Μα, το εντυπωσιακό στοιχείο είναι η αντίφαση των λόγων του. Ανάλογη δήλωση είχε κάνει και ο Μπιλ Γκέιτς, τον Γενάρη του ’18 στο Νταβός, συνδέοντας τα πλεονεκτήματα από τη μηχανική μάθηση με την επιμήκυνση των διακοπών των εργαζομένων και υπογραμμίζοντας πως… «δεν πρέπει να φοβόμαστε τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο!»

Καλό είναι, πάντως, να θυμίσουμε και τις δυνατές φωνές από την «αντίπερα όχθη» - ανάμεσά τους εκείνες του Ίλον Μασκ και του Στέφεν Χόκινγκ, σε μια από τις τελευταίες δηλώσεις πριν από το θάνατό του- ότι οι «μηχανές» θα καταστρέψουν την ανθρωπότητα. Ο Γκέιτς το βλέπει διαφορετικά, επισημαίνοντας ότι χάρη στην τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούμε να αξιοποιήσουμε με πολύ πιο αποδοτικό, αλλά και πιο οικονομικό τρόπο τους πόρους που έχουμε στη διάθεσή μας, καθώς οι υπολογιστές αποκτούν σταδιακά τη δυνατότητα να βλέπουν και να ακούν, αξιοποιώντας τεχνολογίες υπολογιστικής όρασης και επικοινωνίας με φυσική γλώσσα.     

Πάντως, το πρόβλημα της αυτοματοποίησης (με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης και ρομποτικών διατάξεων) αρκετών εργασιών και η λόγω αυτής της εξέλιξης απώλεια θέσεων εργασίας, είναι υπαρκτό και ήδη απασχολεί πολλές κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς. Οι πιθανές λύσεις -τουλάχιστον στο μεταβατικό στάδιο και μέχρι να αναλάβει η νέα γενιά, κατάλληλα εκπαιδευμένων εργαζομένων- να περιλαμβάνουν από επανεκπαίδευση και επιμόρφωση των νυν εργαζομένων, ως τη δημιουργία «δικτυού ασφαλείας» και πληρωμής από το κράτος ενός βασικού μηνιαίου «μισθού», όπως είχε προτείνει και ο Ίλον Μασκ, πριν από τρία χρόνια. Τουλάχιστον να έχεις κάτι να φας και, βεβαίως, να έχεις πού την κεφαλήν κλίναι, όταν θα κάάάάάθεσαι…

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]