Επωνύμως…

Την περασμένη εβδομάδα, η Κωτσόβολος παρουσίασε τα οικονομικά αποτελέσματα της για το οικονομικό έτος 2018/2019, σύμφωνα με τα οποία οι πωλήσεις έφθασαν στα επίπεδα-ρεκόρ των 520 εκατ. ευρώ. Η αλυσίδα δηλώνει ότι περίπου το 10% των πωλήσεων της προέρχεται από τα online κανάλια της, παρ’ όλα αυτά δηλώνει ότι προετοιμάζεται για την επόμενη φάση του ανταγωνισμού όπου το online θα είναι πολύ πιο σημαντικό και ακολουθεί μία πιο omnichannel προσέγγιση ώστε οι πελάτες της να έχουν την ίδια εμπειρία σε όλα τα κανάλια επικοινωνίας.

Τις ίδιες ημέρες, το Πλαίσιο ανακοίνωνε την είσοδο του στις λευκές οικιακές ηλεκτρικές συσκευές, οι οποίες θα είναι διαθέσιμες αρχικά σε 5 καταστήματα και στο www.plaisio.gr. Και παρ’ όλο που οι online πωλήσεις κυμαίνονται κάπου μεταξύ 11% και 15% και η συγκεκριμένη αλυσίδα κάνει λόγο για omnichannel προσέγγιση και μεγαλύτερη έμφαση στο online.

Αντίστοιχα, το Public μπορεί και αυτό να κινείται σε ανάλογα επίπεδα όσον αφορά το μερίδιο των online πωλήσεων, αλλά και η συγκεκριμένη αλυσίδα υποστηρίζει ότι επιδιώκει να ακολουθήσει μία omnichannel προσέγγιση.

Μπορεί στην Ελλάδα να μην έχουμε ακόμη φθάσει στα επίπεδα χωρών όπως η Βρετανία όπου το 30% των πωλήσεων για πολλές κατηγορίες προϊόντων να προέρχεται από το online, αλλά είναι σαφές ότι το ηλεκτρονικό εμπόριο έχει αρχίσει να επηρεάζει τα μέγιστα τα offline κανάλια και στη χώρα μας.

Δεν είναι μόνο οι τρεις προαναφερθείσες αλυσίδες που επιδιώκουν να έχουν μία περισσότερο πολυκαναλική προσέγγιση, επιδιώκοντας, μάλιστα, να είναι η ίδια η εμπειρία των πελατών σε όλα τα κανάλια. Αυτή η omnichannel προσέγγιση είναι κάτι που βλέπουμε σε όλο και περισσότερες μεγάλες και μικρές αλυσίδες και το αποτέλεσμα είναι τα φυσικά καταστήματα να αλλάζουν όλο και περισσότερο προκειμένου να προσαρμοστούν σε μία νέα εποχή.

Ο στόχος, είναι τα φυσικά καταστήματα να προσφέρουν μία εμπειρία στους καταναλωτές, να τους δίνουν μία αφορμή προκειμένου να μπουν μέσα και να τους παρέχουν όσο το δυνατόν πληροφορίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα φυσικά καταστήματα αρχίζουμε και βλέπουμε να αξιοποιείται το Διαδίκτυο προκειμένου να υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες για τα προϊόντα. Βλέπουμε τις αλυσίδες να προσπαθούν να γνωρίζουν όσο το δυνατόν περισσότερα για τους καταναλωτές τους προκειμένου να τους παρέχουν επιπλέον υπηρεσίες, οι οποίες, άλλωστε είναι και αυτές με τα μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους.

Πρακτικά, το γεγονός ότι οι καταναλωτές χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο για ενημέρωση και αγορές έχει αρχίσει να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό και τον offline κόσμο. Στην πραγματικότητα, τον αλλάζει δραστικά. Η επόμενη γενιά των καταστημάτων θα είναι πολύ διαφορετική στον τρόπο με τον οποίο επιδιώκει να προσελκύσει τον πελάτη να κάνει τις αγορές τους. Ο πελάτης εισέρχεται και έχει ήδη ενημερωθεί για το τι θέλει να αγοράσει και μπορεί η τιμή να συνεχίζει να παίζει σημαντικό ρόλο αλλά εξίσου σημαντική είναι και η εμπειρία που του προσφέρεις. Σε όλα τα κανάλια, είτε αυτά είναι online είτε αυτά είναι offline.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Καθώς η αυτοματοποίηση γίνεται ολοένα και περισσότερο μέρος της ζωής μας, κάνοντάς την απλούστερη σε κάποιες περιπτώσεις και δυσκολότερη (ή απλώς διαφορετική, όπως δεν την έχουμε συνηθίσει) σε άλλες, μοιραία πληθαίνουν και τα παραδείγματα όπου η χρήση των μηχανών έχει να κάνει με την κρίση ανθρώπων και συμπεριφορών. Μ’ άλλα λόγια, οι αλγόριθμοι αποφασίζουν (γιατί εμείς τους δώσαμε αυτό το δικαίωμα, προκειμένου να γλυτώσουμε κόπο και χρόνο) για την ποιότητα της δουλειάς κάποιου, τη θέση του, το μέλλον του. Κι αν δεν το κάνουν σε μεγάλο βαθμό σήμερα, καθώς σε κάποιο στάδιο της αυτοματοποιημένης διαδικασίας υπάρχει ακόμα και παίζει ρόλο ο ανθρώπινος παράγοντας, είναι βέβαιο πως στο -όχι και τόσο απομακρυσμένο- μέλλον, αυτός θα μειώνεται συνεχώς…

Ακόμα και στη χώρα μας -που δεν φημίζεται δα, για τις πρωτοποριακές πρωτοβουλίες της- όλο και πιο συχνά μου έρχονται τηλεφωνικά ή μέσω mail αιτήματα για να κρίνω και να βαθμολογήσω μια υπηρεσία που μου προσφέρθηκε, με κύριο επιχείρημα ότι «έτσι μας βοηθάτε να γίνουμε καλύτεροι»… Προφανώς, πρόκειται για αυτοματοποιημένες διαδικασίες, οι οποίες καταγράφουν τους (καλούς, μέτριους ή κακούς) βαθμούς που έχει λάβει ο agent με τον οποίο έγινε η συναλλαγή μου και στο τέλος της ημέρας ελέγχουν τις επιδόσεις του, βγάζοντας ένα συντελεστή (το δικό του rating) ο οποίος παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξή του. Τέτοια automated-decision-systems υπάρχουν, επίσης, σε πλήθος άλλους χώρους και για εντελώς διαφορετικούς λόγους, από την κατάταξη των ειδήσεων σε μια ενημερωτική ιστοσελίδα ως το τμήμα δανείων μιας τράπεζας στην οποία έχουμε υποβάλει το αίτημά μας, και ως τις προτάσεις που δεχόμαστε, όταν ψωνίζουμε στα eShops. Οι αλγόριθμοι αποφασίζουν πριν από εμάς, για εμάς…

Το θέμα είναι πώς και γιατί αποφασίζουν μ’ αυτό τον τρόπο; Ή, να το θέσουμε αλλιώς, ποιος καθορίζει τον τρόπο που αυτοί αποφασίζουν για τη δική μας ζωή, το δικό μας μέλλον; Μια τέτοια κουβέντα προφανώς μπορεί να κρατήσει μέρες, καθώς τα κριτήρια και οι επιλογές για τα συστήματα μηχανικής μάθησης, που βοηθούν τους αλγορίθμους να αποφασίζουν όσο γίνεται πιο σωστά, κατά την επεξεργασία των δεδομένων μας, είναι άπειρα και συνήθως μυστικά – τα συστήματα αυτά μαθαίνουν κυριολεκτικά στην πλάτη μας… Εξ ου και οι (συχνές) κατηγόριες (τις περισσότερες φορές από εύπιστους στα κάθε λογής σενάρια συνωμοσίας) για λάθος ρυθμίσεις και «προκατειλημμένους» αλγορίθμους, που δείχνουν ρατσιστικές, ομοφοβικές ή ό,τι άλλο τάσεις. Κι ας λένε οι ειδήμονες (πολύ σωστά, βεβαίως) πως οι καημένοι οι αλγόριθμοι το μόνο που ξέρουν να κάνουν, είναι πράξεις και συγκρίσεις πολύ-πολύ γρήγορα! Ό,τι τους δώσεις, από πλευράς ποιότητας και ορθότητας δεδομένων, κάτι ανάλογο θα πάρεις ως αποτέλεσμα…        

Κι όπως έγραψε πρόσφατα το τεχνολογικό vortal της Bloomberg, ένα κλασικό ‘σφάλμα συστήματος’ που απαντάται συχνά, είναι η σύγχυση μεταξύ της ποιότητας του προϊόντος ή της υπηρεσίας και της επίδοσης του τεχνικού ο οποίος προσπάθησε να βοηθήσει τον «πελάτη». Αν υπάρχει πρόβλημα με το πρώτο, είναι βέβαιο ότι η μπάλα θα πάρει και τον δεύτερο, όσο κι αν προσπαθήσει να σώσει την κατάσταση… Ένα κλασικό παράδειγμα, είναι οι τηλεπικοινωνιακές εταιρίες, όπου αν όντως υπάρχει κάποιο πρόβλημα στις γραμμές ή τα μηχανήματα, ο τεχνικός ακούει τα εξ αμάξης, όσο κι αν προσπαθεί να διορθώσει τη βλάβη! Προφανώς, υπάρχει και η δική του φωνή που πρέπει να ακουστεί, για το stress το οποίο προσθέτει όλη αυτή η διαδικασία της «βαθμοθηρίας» (ή «αστροθηρίας», αν η βαθμολόγηση γίνεται με αστεράκια) στην καθημερινή εργασία του.

Κι ακόμα μιλάμε για σχετικώς απλά και εν πολλοίς ανώδυνα πράγματα… Σκεφθείτε σε λίγα χρόνια, με το τσουνάμι της αυτοματοποίησης των πάντων να πλησιάζει ταχύτατα και την Τεχνητή Νοημοσύνη να επεκτείνεται οριζόντια προς όλες τις κατευθύνσεις, τι έχει να γίνει… Όταν ο δικαστής, ο τραπεζίτης, ο κυβερνητικός αξιωματούχος, ο στρατιωτικός αποφασίζει ψυχρά και αντικειμενικά, με τη βοήθεια προηγμένων συστημάτων υποστήριξης αποφάσεων… Που, όμως, δεν ξέρουμε (και δεν πρόκειται να μάθουμε) ποιος τα προγραμμάτισε και σε ποια (κοινωνικά και ηθικά, κυρίως) κριτήρια βασίστηκε… Φοβάμαι λιγάκι, ε;   

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Στη φετινή προεκλογική περίοδο το θέμα της αξιοποίησης των ψηφιακών τεχνολογιών δεν θα έλεγε κανείς ότι βρίσκεται στην πρώτη γραμμή προτεραιότητας. Προσωπική μου άποψη, είναι πως πρόκειται για ένα σημαντικό λάθος καθώς σε ολόκληρη τον κόσμο, οι ψηφιακές τεχνολογίες αλλάζουν τα πάντα και αν δεν προχωρήσουμε άμεσα ως χώρα σε δραστικές αποφάσεις, τότε σίγουρα θα βρεθούμε πολύ πίσω.

Σε κάθε περίπτωση, διάβαζα το κυβερνητικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας όπου υπήρχαν ορισμένες αναφορές στην αξιοποίηση των ψηφιακών τεχνολογιών. Και μία από αυτές ήταν η αναφορά στη δημιουργία ενός κεντρικού portal του κράτους όπου οι πολίτες αλλά και οι επιχειρήσεις θα μπορούν να κάνουν όλες τις συναλλαγές τους με το Δημόσιο 24 ώρες την ημέρα και 7 ημέρες την εβδομάδα. Και όλα αυτά με τη χρήση ψηφιακών υπογραφών.

Η κίνηση είναι, φυσικά, προς τη σωστή κατεύθυνση. Βασικά, όμως, θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει εδώ και αρκετά χρόνια. Και το πιο ενδιαφέρον είναι πως μία τέτοια προσπάθεια είχε ξεκινήσει πριν από 10 χρόνια. Όταν και είχε παρουσιαστεί το ermis.gov.gr, το portal της δημόσιας διοίκησης, με τον τότε υπουργό Εσωτερικών, και νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο να δηλώνει ότι μάλλον έχουμε καθυστερήσει.

Το Ermis δεν ήταν μία «κακή» υπηρεσία. Είχε ζητήματα μεν, αλλά ήταν μία πρώτη καλή προσπάθεια. Αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε ευρέως. Ούτε εξελίχθηκε. Με αποτέλεσμα να φθάσουμε στο σημείο σήμερα να συζητάμε για ένα νέο portal.

Στο ενδιάμεσο θα πρέπει να πω ότι έχουμε δει διάφορες ηλεκτρονικές υπηρεσίες του Δημοσίου να κάνουν την εμφάνιση τους και να χρησιμοποιούνται αρκετά. Οι online υπηρεσίες του ΕΦΚΑ είναι αρκετά καλές, το Taxisnet είναι ο λόγος που πας σε μία εφορία και τελειώνεις σε ελάχιστα λεπτά, πολύ απλά γιατί οι περισσότερες εργασίες γίνονται online. Και αναρωτιέσαι γιατί να μην υπάρχει μία κοινή «πύλη» για να τα κάνεις όλα μέσω του υπολογιστή ή ακόμη και του smartphone σου. Μία «πύλη» που να υποκαταστήσει όλες τις πύλες.

Η αίσθηση που έχω είναι πως το Ermis δεν προχώρησε γιατί πολύ απλά πολλά υπουργεία και υπηρεσίες θέλουν να έχουν το δικό τους site για να συναλλάσσονται με τους πολίτες. Οι «παλιές» νοοτροπίες είναι εκείνες που δημιούργησαν το πρόβλημα. Είμαι βέβαιος ότι αν ειπωθεί πως το κεντρικό portal θα πρέπει να είναι στο cloud, θα υπάρξουν πολλές αντιδράσεις με ανθρώπους να δηλώνουν πως θα πρέπει να είναι τα πάντα αποθηκευμένα στους servers του εκάστοτε υπουργείου. Φυσικά, υπάρχει και το G-cloud, το οποίο μάλλον θα αναλάβει τη δουλειά, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Η απορία μου, πάντως, παραμένει: γιατί δεν το έχουμε κάνει τόσα χρόνια; Είναι τόσο μεγάλο το κόστος; Δεν νομίζω, ειδικά αν σκεφτεί κανείς τι χρήματα έχουν δαπανηθεί για άλλα έργα -ψηφιακά και μη- που δεν ήταν και πρώτης προτεραιότητας. Εδώ η περίφημη «κάρτα πολίτη» για την οποία συζητάμε από το 2007 δεν έχει ακόμη υλοποιηθεί, ενώ η ψηφιακή υπογραφή θεσμοθετήθηκε το «μακρινό» 2001 αλλά πρακτικά τα τελευταία χρόνια άρχισε να χρησιμοποιείται στις συναλλαγές με το Δημόσιο.

Ειλικρινά, πιστεύω ότι η νοοτροπία ήταν αυτή που έφερε την καθυστέρηση. Και το γεγονός ότι δεν υπήρχε επιμονή από κάποιον αρμόδιο υπουργό να προχωρήσει μέχρι τέλους με την υλοποίηση ενός τέτοιου έργου. Και έχουμε δει σε αρκετές περιπτώσεις, όπως π.χ. τα ΚΕΠ, όταν υπάρχει επιμονή και γίνει κάτι καλό, στο τέλος οι πολίτες ανταποκρίνονται. Και το κεντρικό portal του κράτους θα μπορούσε να είναι μία τέτοια περίπτωση.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Η παλιά, σοφή παροιμία θέλει «των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν (να) μαγειρεύουν» - να ετοιμάζουν, μ’ άλλα λόγια, εγκαίρως τις δουλειές τους κι όχι στο παρά πέντε (αν και στην Ελλάδα, μάλλον αυτός είναι ο κανόνας και είναι απορίας άξιον πώς τα καταφέρνουμε, τελικά…) Αυτό που διάβασα, όμως (σε δυο-τρία μέσα κι όχι σε ένα) μάλλον μας πάει στο άλλο άκρο. Γιατί, την ώρα που καλά-καλά δεν έχει πάρει ακόμα μπροστά σε εμπορική βάση το οικοσύστημα του 5G (σε έρευνες, πιλότους και επιδείξεις αναλωνόμαστε, στις περισσότερες χώρες, με την πραγματική και ευρεία αξιοποίηση να προβλέπεται από τον επόμενο χρόνο), έχουν ήδη πάρει θέση στο σχεδιαστήριο -λέει- τα πρώτα πλάνα για το… 6G!

Ακόμα και με τα κριτήρια της παροιμίας, εδώ νομίζω ότι το παρακάνουμε –όχι πείνα δεν έχουμε, αλλά ούτε καν παιδιά! Αν συμβουλευτούμε το φετινό Ericsson Mobility Report (που έφτασε και στα δικά μας χέρια, την περασμένη εβδομάδα), μόλις από το 2024 και μετά θα αρχίσει το 5G να «απειλεί» την (τότε) μονοκρατορία του 4G (με τη Νότια Κορέα να είναι μακράν η πλέον δεκτική, σ’ αυτή τη μετάβαση, χώρα στον κόσμο). Άρα, οι προφητείες για επικράτηση του 6G γύρω στο 2030 μάλλον πρέπει να είναι παρατραβηγμένες… Κι επειδή οι γυάλινες σφαίρες, είναι κατά κανόνα θολές όσο ο χρονικός ορίζοντας των προφητειών απομακρύνεται, τα δημοσιεύματα δεν αναφέρουν όντως τόσο πολλές πληροφορίες σχετικά με τη μεθεπόμενη γενιά ασύρματων επικοινωνιών που θα αναλάβει την εξυπηρέτηση των τότε αναγκών μας.

Προφανώς, κάποιες αδρές γραμμές ήδη υπάρχουν – όχι τίποτα εξωπραγματικό, τα αυτονόητα: οι ταχύτητες επικοινωνίας θα είναι ακόμα υψηλότερες, ο χρόνος απόκρισης ακόμα μικρότερος, η μεταγωγή δεδομένων ακόμα ευκολότερη, η αξιοπιστία ακόμα πιο ενισχυμένη. Όμως, τα βασικά κίνητρα γι’ αυτή τη μετάβαση απ’ ό,τι φαίνεται δεν είναι τόσο τεχνολογικά ή έστω οικονομικά, αλλά περισσότερο πολιτικά. Με δεδομένη και έμπρακτα εκπεφρασμένη την κόντρα ΗΠΑ-Κίνας για την κυριαρχία στον χώρο της Τεχνητής Νοημοσύνης, ο συμπληρωματικός χώρος των ασύρματων επικοινωνιών είναι απλώς ένα άλλο πεδίο δόξης λαμπρό (για ρωτήστε τη Huawei - κάτι ξέρει περί αυτού …) για λυσσώδη ανταγωνισμό – άλλωστε, ο Ντόναλντ Τραμπ τουίταρε ήδη πως θέλει και το 6G δίπλα στο 5G στις ΗΠΑ, παρακινώντας τις αμερικανικές επιχειρήσεις να εντείνουν τις προσπάθειές τους (για την υιοθέτησή τους) κι όχι να μένουν πίσω, «γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να είμαστε καθυστερημένοι…»

Φυσικά, έχει κάθε λόγο να φοβάται για τυχόν υστέρηση της χώρας του… Ήδη από πέρυσι -σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του κινεζικού υπουργείου Βιομηχανίας & Τεχνολογιών Πληροφορικής- η ομάδα εργασίας του 5G ξεκίνησε να δουλεύει και στο 6G, αν και «δεν προβλέπεται κάποιας μορφής εμπορικής αξιοποίηση ως τα τέλη της επόμενης δεκαετίας»… Ανάλογη δραστηριότητα (χωρίς να προκαλεί ανάλογους φόβους, βέβαια) έχει αναγγείλει η Νότια Κορέα (σε συνεργασία με Nokia και Ericsson), αλλά και (από ευρωπαϊκής πλευράς – surprise-surprise…) η Φινλανδία, με οκταετές ερευνητικό πρόγραμμα που ξεπερνά σε προϋπολογισμό τα 250 εκ. ευρώ!

Πριν φτάσουμε στο μέλλον, πάντως, πρέπει να λύσουμε κάτι θεματάκια που έχουμε ακόμα με το παρόν – λέγε με εφαρμογές 5G… Όπως αυτό που «εικονογραφεί» με δηλώσεις του ο «δικός μας», Φώτης Καρώνης, με το καπέλο του 5G Executive Advisor της British Telecom, ο οποίος ζήτησε τις προάλλες -κερδίζοντας αναφορά σε κάμποσα μέσα, στη Βρετανία- από τους παρόχους να «δρουν υπεύθυνα» (κατά το ‘απολαύστε υπεύθυνα’), όσον αφορά στις εφαρμογές του 5G.

Συμμετέχοντας σε μια προσομοίωση εφαρμογής eHealth, που επιτρέπει στους νοσηλευτές-συνοδούς ασθενοφόρων με τη χρήση ειδικών γαντιών υπερήχων βασισμένων σε τεχνολογίες ΙοΤ και δίκτυα νέας γενιάς να στέλνουν στοιχεία της διακομιδής στο νοσοκομείο, ώστε να γίνονται εγκαίρως οι κατάλληλες προετοιμασίες και να μη χάνεται πολύτιμος χρόνος στην άφιξη, ο Έλληνας CTIO στην Enterprise Div. της BT τους ζήτησε να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στα θέματα ασφαλείας, σε συνδυασμό με την αξιοπιστία και την αποτελεσματικότητα των συστημάτων τους, υπογραμμίζοντας ότι εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη (σε συνδυασμό και με την ανάγκη για συνέργειες) πρόκληση της νέας εποχής.      

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Αγαπημένη φράση πολλών πολιτικών αλλά και στελεχών επιχειρήσεων είναι το «να μη χάσουμε το… τρένο». Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιος ήταν ο πρώτος ή η πρώτη που το είπε, αλλά γενικώς είναι μία ατάκα που ακούμε αρκετά συχνά προκειμένου να δηλώσει κάποιος ότι κάτι πρέπει να γίνει άμεσα, προκειμένου η Ελλάδα να μη μείνει πίσω.

Στην περίπτωση των ψηφιακών τεχνολογιών, όμως, και τις δραστικές αλλαγές που φέρνουν σε παγκόσμιο επίπεδο, η ανησυχία είναι ότι το τρένο το έχουμε ήδη… χάσει. Και το πραγματικό πρόβλημα, είναι ότι πολύ δύσκολα μπορούμε να το προλάβουμε στην επόμενη στάση του, ακόμα και αν κάνουμε τεράστια άλματα ή leap frogs, όπως είναι μία άλλη «αγαπημένη» ατάκα. Γιατί το συγκεκριμένο τρένο δεν είναι ένα… συμβατικό τρένο, αλλά είναι από εκείνα που αναπτύσσουν εξαιρετικά υψηλές ταχύτητες.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά και άμεσα με την αξιοποίηση των ψηφιακών τεχνολογιών στην Ελλάδα. Για την ακρίβεια, η ουσιαστική προσπάθεια έπρεπε να είχε ξεκινήσει πριν από αρκετά χρόνια, αλλά αφού δεν το κάναμε τότε, ας ξεκινήσουμε τώρα. Γιατί αν δεν ξεκινήσουμε, τότε σε μερικά χρόνια η χώρα θα είναι τόσο πίσω σε επίπεδο ανταγωνιστικότητας σε διεθνές επίπεδο, που η οικονομική ύφεση που τώρα δείχνουμε ότι ξεπερνάμε θα μοιάζει με περίοδο ανάπτυξης!

Ενδεχομένως, να ακούγομαι υπερβολικός και κάποιοι θα πουν ότι και το κράτος έχει προσπαθήσει να υλοποιήσει εθνικές ψηφιακές στρατηγικές και πολλές επιχειρήσεις έχουν ξεκινήσει προγράμματα ψηφιακού μετασχηματισμού. Δεν λέω ότι δεν γίνονται προσπάθειες, αλλά θα πρέπει να ενταθούν. Και θα πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι αν δεν αλλάξει η κουλτούρα και η νοοτροπία, τότε η κατάσταση δεν πρόκειται να βελτιωθεί.

Πολλοί ανησυχούν ότι οι ψηφιακές τεχνολογίες θα έχουν ως αποτέλεσμα να χαθούν θέσεις εργασίας. Κάτι που ισχύει. Από την άλλη πλευρά, όμως, δημιουργούνται νέα επαγγέλματα. Η περίφημη τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να βοηθήσει τους εργαζόμενους, αναλαμβάνοντας να κάνει τις «βαρετές» εργασίες, τη λάντζα που λέμε στη δημοσιογραφία. Τα ρομπότ αναλαμβάνουν τις χειρωνακτικές εργασίες αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε δημιουργούνται άλλες θέσεις εργασίας. Περισσότερο δημιουργικές, περισσότερο παραγωγικές και εν τέλει καλύτερες για τους εργαζόμενους. Απλά, οι τελευταίοι χρειάζονται διαφορετικές δεξιότητες και αυτό πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό. Και φυσικά χρειάζεται να υπάρξει από την πλευρά του κράτους, αλλά και των υψηλών κλιμακίων μίας επιχείρησης, η πρόνοια ώστε να δοθεί η δυνατότητα να αποκτά ένας εργαζόμενος καινούριες δεξιότητες, όμως, θα πρέπει και ο ίδιος ο εργαζόμενος να είναι πρόθυμος να καθίσει να μάθει αυτές τις νέες δεξιότητες.

Η αλλαγή κουλτούρας είναι το πιο δύσκολο πράγμα, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Και κάθε φορά η τεχνολογική εξέλιξη βρέθηκε μπροστά σε αντιδράσεις. Το πρόβλημα αυτή τη φορά, είναι πως οι αλλαγές έρχονται πιο γρήγορα από ποτέ. Και δεν υπάρχει πολύς χρόνος για αντίδραση.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Στην αρχή όλοι τους αγαπούσαμε και τους στηρίζαμε, καθώς μας άνοιγαν τη μια μετά την άλλη τις «πόρτες» της τεχνολογικής ευδαιμονίας. Οι καταναλωτές τους λάτρευαν και οι ρυθμιστές δεν ήθελαν να κακοκαρδίσουν κανέναν… Κι αυτοί μεγάλωναν και δυνάμωναν και ξανοίγονταν σε ολοένα καινούριους χώρους – μέχρι που, κάποια μέρα άρχισαν δειλά-δειλά να ακούγονται οι πρώτες αντιρρήσεις, να εμφανίζονται τα πρώτα ερωτήματα στον Τύπο, να ακούγονται οι πρώτες φωνές για την υπέρμετρα μεγάλη δύναμη που συγκέντρωναν όσο περνούσαν τα χρόνια οι GAFA (Google-Amazon-Facebook-Apple) – όλες αμερικανικές, όλες μονοπώλια πια, κάθε μια κυρίαρχος σε τρεις, τέσσερις ή και περισσότερους τομείς.

Με τον ενδόμυχο φόβο, μήπως πραγματικά έχουν κάνει μια μεγάλη «GAFA», που τις άφησαν να μεγαλώσουν σχεδόν ανεξέλεγκτα, οι αμερικανικές αρχές έχουν αρχίσει τους τελευταίους μήνες να αναθεωρούν τη στάση τους και να βγάζουν μπροστά το αυστηρό πρόσωπό τους, ενώ την ίδια ώρα πυκνώνουν και δυναμώνουν οι φωνές που ζητούν τη διάσπαση των γιγάντων (κάτι που όχι μόνο προβλέπει η αμερικανική νομοθεσία, όσον αφορά στα μονοπώλια, αλλά ενίοτε γίνεται και πράξη – χαρακτηριστικά παραδείγματα η διάσπαση της Standard Oil και, πιο πρόσφατα, της ΑΤ&Τ). Η γερουσιαστής Ελίζαμπεθ Γουόρεν, που συμμετέχει στην πολύμηνη κούρσα των Δημοκρατικών για τις επόμενες προεδρικές εκλογές, μάλιστα, έκανε σημαία της τη διάσπαση των GAFA, υποστηρίζοντας ότι έχουν αποκτήσει τόσο μεγάλη δύναμη, που πνίγουν πλέον τον ανταγωνισμό και την ίδια τη  καινοτομία…

Στο χορό μπαίνουν, με τη σειρά τους, και οι αρχές: πριν από λίγες ημέρες η γνωστή και αξιόπιστη Wall Street Journal έγραψε ότι η παντοδύναμη Federal Trade Commission και το υπουργείο Δικαιοσύνης τα βρήκαν μεταξύ τους ως προς το ποιος θα ελέγξει ποιόν – έτσι, η πρώτη θα ελέγξει τις πρακτικές της Amazon και του Facebook, ενώ το δεύτερο εκείνες της Apple και της Google, με στόχο να διαπιστωθεί αν συμμορφώνονται ή όχι με τη νομοθεσία περί ανταγωνισμού. Μάλιστα, ο πρόεδρος Τραμπ με το γνωστό χιούμορ(;) του άφησε να εννοηθεί ότι δεν θα ήταν άσχημα να έπαιρναν και οι ΗΠΑ κάποια δισεκατομμύρια δολάρια, ανάλογα με τα πρόστιμα που έχουν επιβάλει οι ευρωπαϊκές ρυθμιστικές αρχές στην Google και άλλες αμερικανικές τεχνολογικές εταιρίες. Και πρόστιμα να μην επιβληθούν, πάντως, η φημολογούμενη διάσπαση θα κοστίσει πολύ ακριβά στις GAFA: σύμφωνα με τα σενάρια που κυκλοφορούν, το Facebook μπορεί να υποχρεωθεί να αποχωριστεί το Instagram (και κλάμα ο Μαρκ…) και το WhatsApp, η Amazon το Zappos και το Whole Foods, η Google το YouTube(!) και η Apple το App Store της… Με μια λέξη, Βατερλώ!

Οι υποστηρικτές αυτής της λύσης πιστεύουν ότι μια τέτοια εξέλιξη, θα έφερνε πλήθος νέες υπηρεσίες και δυνατότητες για τους χρήστες, με πολύ περισσότερες επιλογές στους χώρους του ηλεκτρονικού εμπορίου, των κοινωνικών δικτύων και των μηχανών αναζήτησης (ναι, σιγά που θα «ξεριζώσεις» το Google Search…) Διάβασα, μάλιστα, κι ένα σχόλιο που χαρακτήριζε τη διάσπαση των τεσσάρων κατηγορουμένων για μονοπωλιακές πρακτικές «αναπόφευκτη», καθώς «δεν ταιριάζει η συσσώρευση τόσο μεγάλης δύναμης σε μια δημοκρατία». Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε…

Στις κραυγές των υποστηρικτών της διάσπασης, πάντως, υπάρχει κι ένας (λογικός για μένα) αντίλογος εκ μέρους του καθηγητή Δικτυακής Διακυβέρνησης στο Oxford Internet Institute, Βίκτορ Μάγερ-Σένμπεργκερ, ο οποίος θεωρεί ότι σε όσα κομμάτια κι αν κόψεις την Google, για παράδειγμα, έχει ήδη μαζέψει τόσο πολλά δεδομένα που δεν πρόκειται να κερδίσουμε τίποτα ως καταναλωτές. Αντιπροτείνει, λοιπόν, οι GAFA και όποιες άλλες τεχνολογικές εταιρίες φτάσουν σε ανάλογα μεγέθη στο μέλλον, να μοιράζονται υποχρεωτικά (και προφανώς με σεβασμό στα δικαιώματα ιδιωτικότητας των χρηστών από τους οποίους προήλθαν) κάποια από τα δεδομένα τους με τους ανταγωνιστές τους, ώστε να έχουν κι αυτοί πρόσβαση σε «πρώτη ύλη» για τις προσπάθειές τους σε θέματα μηχανικής μάθησης που -όπως όλα δείχνουν- θα κυριαρχήσει σε πάμπολλους τομείς, τα αμέσως επόμενα χρόνια… Δυσκολάκι μου φαίνεται εμένα να αποδεχθούν κάτι τέτοιο, αλλά μπρος στη μη-διάσπαση, ίσως τελικά να είναι καλύτερος ο πόνος (του διαμοιρασμού)…   

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]   

Σε μία πρόσφατη μελέτη της PayPal αναφέρει ότι 1 στους 4 Έλληνες ηλικίας 18-35 ετών μεταφέρει χρήματα σε φίλους και γνωστούς μέσω online εφαρμογών και συστημάτων πληρωμών. Δεν έχω δει έρευνες για τη χρήση καρτών στην ίδια ηλικιακή κατηγορία, αλλά η αίσθηση που έχω κυκλοφορώντας έξω, είναι πως για τους αποκαλούμενους millennials και τη generation z, η χρήση της κάρτας δεν είναι κάτι που αποφεύγουν. Για την ακρίβεια, το προτιμούν, έστω και αν σε πολλές περιπτώσεις δεν χρησιμοποιούν κάρτες των παραδοσιακών τραπεζών, αλλά κάποια από τις προτάσεις των πολυάριθμων -πλέον- fintech εταιρειών που δραστηριοποιούνται σε όλη την Ευρώπη και έχουν επεκταθεί και στην Ελλάδα. Και αν κρίνει κανείς από τα ποσοστά χρήσης των online αγορών σε αυτές τις ηλικίες, είναι προφανές ότι οι ψηφιακές πληρωμές δεν είναι μία άγνωστη λέξη για όσους/όσες ανήκουν στη συγκεκριμένη ηλικιακή κατηγορία.

Η άποψη μου είναι πως το μέλλον είναι ψηφιακό και «αόρατο» και έχω την αίσθηση ότι οι νεαρές ηλικίες είναι αυτές που θα δώσουν μεγαλύτερη ώθηση σε αυτή την τάση. Και θα παρασύρουν και τις μεγαλύτερες ηλικίες που σε μεγάλο βαθμό ανθίστανται και συνεχίζουν να προτιμούν τα μετρητά. Όμως, όταν οι γιοι και οι κόρες θα χρησιμοποιούν μόνο κάρτες και ψηφιακές εφαρμογές για να μεταφέρουν χρήματα, πρακτικά θα υποχρεώσουν και τους γονείς τους να τις χρησιμοποιήσουν. Είναι κάτι που έχουμε ήδη δει με το Viber και το WhatsApp που πλέον χρησιμοποιούν και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, πολύ απλά γιατί τους έδειξαν οι μικρότεροι πόσο εύκολο και πρακτικό θα είναι.

Κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και με τους εμπόρους που μπορεί να προτιμούν τα μετρητά -για διάφορους λόγους- αλλά σταδιακά βλέποντας τους πελάτες τους να προτιμούν ψηφιακούς τρόπους πληρωμών θα στρέψουν ακόμη περισσότερο την προσοχή τους εκεί.

Επιπλέον, στο χώρο της ψυχαγωγίας, βλέπουμε νέες λύσεις και εφαρμογές που αξιοποιούν τις ψηφιακές τεχνολογίες. Όταν, για παράδειγμα, θα πηγαίνεις σε μία συναυλία και αντί να έχεις πορτοφόλι θα έχει ένα «βραχιόλι» που μπορείς να φορτίσεις online με χρήματα για να τα ξοδέψεις μέσα στον συναυλιακό χώρο, τότε γιατί να ξαναπροτιμήσεις τα μετρητά;

Το άγχος του πορτοφολιού θα αρχίσει σταδιακά να εξαλείφεται και ένας βασικός λόγος για αυτό θα είναι η στροφή και της νεολαίας προς τις ψηφιακές πληρωμές και τις σχετικές εφαρμογές. Το smartphone θα είναι το βασικό μέσο πληρωμών και αυτό δεν είναι κάτι που θα αργήσει πολύ να γίνει. Έχω την αίσθηση ότι το mobile wallet είναι μία τάση που θα αρχίσει να «παίζει» δυνατά στο πολύ άμεσο μέλλον. Και θα είναι εξαιρετικά γρήγορη η αύξηση της δημοτικότητάς του.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Την ώρα που τα διασυνδεδεμένα πλέον ηλεκτρικά ψυγεία μας είναι έτοιμα να ξεκινήσουν τις απευθείας παραγγελίες στα «σουπερμάρκετ του μέλλοντός» μας για ό,τι λείπει ή ό,τι τελειώνει από την ιδεατή λίστα των περιεχομένων τους, εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή στα καταναλωτικά ήθη και έθιμα, κάποιες εμβληματικές αλυσίδες ήδη προχωρούν σε καινοτόμες πρωτοβουλίες, αξιοποιώντας τις δυνατότητες της Τεχνητής Νοημοσύνης – ΑΙ, για τους φίλους της….

Είδαν, για παράδειγμα, το φως της δημοσιότητας τα τελευταία νέα της Walmart, του αμερικανικού γίγαντα στις πωλήσεις καταναλωτικών αγαθών που εγκαινίασε πρόσφατα έναν νέο, πειραματικό τύπο καταστήματος, στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Υόρκης, με τον εύγλωττο τίτλο “Intelligent Retail Lab” (IRL), του οποίου η λειτουργία αξιοποιεί σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες του ΑΙ. Και μη φανταστείτε πως επειδή είναι «εργαστήρι» πρόκειται για κάτι μικρό: διακινεί 30.000 κωδικούς και απασχολεί περισσότερα από 100 άτομα στις (όντως μεγάλες) εγκαταστάσεις του – απλώς, κατά την εταιρία, πρόκειται για ένα κατάστημα-αμμοδόχο που επιτρέπει τον πειραματισμό με διάφορες τεχνολογίες και λύσεις, υπό κανονικές συνθήκες λειτουργίας.

Το πιο χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι οι δεκάδες κάμερες, πάνω από τα ράφια και τα ψυγεία, όπως επίσης το ορατό στο κοινό και λουσμένο σ’ ένα απόκοσμο μπλε φως data center του, που προστατεύεται με χοντρά αλεξίσφαιρα κρύσταλλα, φυσικά, για κάθε ενδεχόμενο… Οι κάμερες δεν είναι εκεί για να παρακολουθούν τις κινήσεις (και τις αγορές) των πελατών, όπως συμβαίνει με το πολύ μικρότερο σε μέγεθος και σχεδόν αυτοματοποιημένο Go της Amazon, όπου το κόστος των αγορών απλώς αφαιρείται από την κάρτα του πελάτη, στην έξοδο. Αντίθετα, είναι συνδεδεμένες σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα ελέγχου των αγαθών στα ράφια, που -με το κατάλληλο λογισμικό και με τη βοήθεια ΑΙ- εξασφαλίζουν την ύπαρξη ικανοποιητικού αποθέματος, ασχέτως συνθηκών και «επιδρομών» από τους πελάτες…

Βέβαια, εκτός από την ειδοποίηση στους ανθρώπους της αποθήκης να στείλουν άμεσα αντικαταστάσεις, το σύστημα καταγράφει ένα σωρό άλλα χρήσιμα στοιχεία: πόσο γρήγορα «φεύγει» ένα προϊόν, τί ώρες και ημέρες γίνονται οι περισσότερες αγορές, πόσο συχνά χρειάζεται επαναφόρτωση ένα συγκεκριμένο ράφι, ποια είναι η κίνηση κάθε πελάτη στο κατάστημα κ.λπ. , σε πραγματικό χρόνο! Σε σχετικό μ’ αυτό το θέμα άρθρο του, το TechCrunch αναφέρει πως η λειτουργία των καμερών στο κατάστημα σε συνδυασμό με τους πανταχού παρόντες και τα πάντα μετρώντες πλέον αισθητήρες (το ΙοΤ αναπτύσσεται με εκθετικό ρυθμό στις ΗΠΑ) δίνουν δεδομένα της τάξεως των 1,6 ΤΒ ανά δευτερόλεπτο (!), εξ ου και η ανάγκη για επιτόπια παρουσία data center μέσα στο κατάστημα. Υπάρχει, δηλαδή, και ουσιαστικός λόγος πέρα από το εντυπωσιακό του πράγματος…

Κι όπως δηλώνουν οι άνθρωποι του IRL, όσα τους προσφέρει η τεχνολογία σε συνδυασμό με την τεχνογνωσία σε ό,τι αφορά στις πωλήσεις του ίδιου του Walmart, με ιστορία που πάει μισό αιώνα πίσω, μπορούν να δώσουν «πραγματικά δυνατές εμπειρίες» για τους πελάτες του καταστήματος. Βλέπουμε, δηλαδή, πως κι εδώ, σ’ αυτόν τον τόσο πεζό τομέα, η ενίσχυση της εμπειρίας του πελάτη παραμένει ο κύριος στόχος, καθώς «μπορεί να βελτιώσει τη ζωή των πελατών και των συνεργατών μας». Μάλιστα, σε μια έμμεση απάντηση στη γνωστή «μάντρα» των ημερών, πως οι μηχανές και το ΑΙ θα «καταπιούν» δουλειές και «θα κλείσουν σπίτια», οι άνθρωποι του IRL τονίζουν ότι δεν πρόκειται να απολυθούν εργαζόμενοι – αντίθετα, οι αυτοματισμοί θα απελευθερώσουν πολλούς από αυτούς, ώστε να είναι κοντά στους πελάτες και να τους εξυπηρετούν καλύτερα.

Κατά το TechCrunch, η θερμοκοιτίδα νεοφυών επιχειρήσεων με τίτλο Store No8, που έχει συστήσει το Walmart (το οποίο αξιοποιεί, επίσης, τεχνολογία blockchain για να διασφαλίζει την ιχνηλασιμότητα και -μέσω αυτής- την ποιότητα και τη φρεσκάδα των κηπευτικών και των κρεάτων του) παρουσίασε φέτος μια ακόμα καινοτομία: έδωσε σε πελάτες ειδικές κάσκες εικονικής πραγματικότητας (VR) προκειμένου να αυξήσει ακόμα περισσότερο την αγοραστική εμπειρία τους, μέσα στο κατάστημα. Και έπεται, προφανώς, συνέχεια…

Είναι, λοιπόν, να μην αναφωνείς… AI, AI, AI, πΑΙ, την ψωνίσαμε!

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Τα στοιχεία της έρευνας Focus On Tech Life είναι πάντα ενδιαφέροντα, κυρίως γιατί μπορείς να δεις -σε τριμηνιαία βάση- τις εξελίξεις που υπάρχουν στο χώρο του ελληνικού Διαδικτύου. Και πλέον μπορείς να δεις ότι το ποσοστό διείσδυσης του Διαδικτύου έχει πλησιάσει το 90% στις ηλικίες 13-74 ετών.

Τα πιο πρόσφατα στοιχεία αφορούν το α’ τρίμηνο του 2019 και εκτός πολλών άλλων δείχνουν ότι οι Έλληνες έχουν αρχίσει να αγκαλιάζουν το ηλεκτρονικό εμπόριο. Συγκεκριμένα, επί του συνόλου του δείγματος το 59% δήλωσε ότι το τελευταίο 6μηνο έχει πραγματοποιήσει μία τουλάχιστον online αγορά. Ποσοστό που φθάνει μέχρι και στο 77% στις ηλικίες 25-34 ετών.

Αν αναλογιστεί κανείς ότι στο τέλος του 2017 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν στο 41% και εκείνο στις ηλικίες 25-34 ετών ήταν στο 57%, καταλαβαίνει κανείς ότι μέσα σε ένα χρόνο έχουν υπάρξει σημαντική ανάπτυξη. Και είναι προφανές ότι όταν κάποιος κάνει μία online αγορά και μείνει ικανοποιημένος τότε από εκεί και πέρα του γίνεται συνήθεια λόγω των σημαντικών διευκολύνσεων που προσφέρει το Διαδίκτυο ως κανάλι αγορών.

Υπάρχει, όμως, και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Αυτή που δείχνει ότι στις μεγαλύτερες ηλικίες το e-commerce δεν είναι κάτι που τους απασχολεί ιδιαίτερα. Στο α’ τρίμηνο του 2019, το ποσοστό των Ελλήνων χρηστών του Διαδικτύου ηλικίας άνω των 55 ετών που δήλωσε ότι έκανε μία online αγορά ήταν μόλις στο 40%. Το ποσοστό φαντάζει ίσως και υψηλό αν αναλογιστεί κανείς ότι στο τέλος του 2017 μόλις το 22% των χρηστών ηλικίας 55-64 ετών και μόλις το 10% εκείνων ηλικίας άνω των 65 ετών δήλωσε ότι είχε κάνει μία online αγορά. Και η αύξηση δείχνει εξαιρετικά υψηλή επίσης.

Όμως, η προσωπική άποψη μου είναι πως θα έπρεπε να είχε πλησιάσει πολύ περισσότερο το συνολικό ποσοστό. Οι μεγαλύτερες ηλικίες χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο το Διαδίκτυο, κάτι που είναι εμφανές στο Facebook, δεν φοβούνται το μέσο όπως συνέβαινε στο παρελθόν και γνωρίζουν να χρησιμοποιούν τις κάρτες τους. Παρ’ όλα αυτά, δείχνουν να φοβούνται να κάνουν online αγορές. Και είναι ένα κοινό που θα το βόλευε να χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο για τις αγορές του, ιδίως τις πιο μεγάλες ηλικίες.

Η ανησυχία μου είναι μήπως βρεθούμε μπροστά σε ένα χάσμα ηλικιών όσον αφορά το ηλεκτρονικό εμπόριο. Βραχυπρόθεσμα αυτό ενδεχομένως να μην έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά μεσοπρόθεσμα καθώς όλο και περισσότερες επιχειρήσεις λιανικού εμπορίου θα δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στα ψηφιακά κανάλια τους, ίσως να βρεθούμε μπροστά από μία ιδιότυπη μορφή «αποκλεισμού» των μεγαλύτερων ηλικιών.

Τι μπορούμε να κάνουμε; Ενδεχομένως, απλά οι μικρότεροι σε ηλικία να αρχίσουμε να δείχνουμε στους μεγαλύτερους πόσο εύκολο είναι να κάνουν online αγορές. Και να τους δείχνουμε επιπλέον τι χρειάζεται προκειμένου να προφυλάσσονται στον ψηφιακό κόσμο. Ενδεχομένως, τότε, να αποφύγουμε να δούμε αυτό το ηλικιακό χάσμα να συμβαίνει.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Αν δεν το καταλάβατε, κλείσαμε ήδη έναν χρόνο από τον περασμένο Μάη, όταν τέθηκε σε ισχύ ο GDPR, ο Γενικός Κανονισμός Προστασίας Δεδομένων, τον οποίο θεσμοθέτησε η Ευρωπαϊκή Ένωση για τις χώρες-μέλη, αλλά ουσιαστικά και για όποιον άλλο -εκτός ΕΕ- εμπλέκεται με το δικό της οικοσύστημα, που πρέπει επίσης να συμμορφωθεί.

Σβήσουμε-δεν σβήσουμε κεράκι (για να τιμήσουμε και τον τίτλο μας), σ’ αυτό το 12μηνο έγιναν πολλά. Αυτή είναι η μια οπτική, η άλλη λέει ότι έγιναν λίγα και όντως, υπάρχουν χώρες-μέλη που δε θα έλεγες ότι βιάζονται να κινηθούν προς αυτή την (καθορισμένη και απαρέγκλιτη, πλέον) κατεύθυνση. Μάλιστα, σε μια από αυτές (το πρώτο γράμμα της είναι «Ε» και η πρωτεύουσά της αρχίζει από «Α») ούτε καν έχει ψηφιστεί η σχετική νομοθεσία, όπως επιβάλλεται από τη συμφωνία… Κι αφού δεν υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο, πώς να υπάρξουν ποινές και πρόστιμα και ό,τι άλλο προβλέπεται, γενικότερα; Απορία ψάλτου, βηξ!

Κι εδώ, ο γράφων δεν μπορεί να μη θυμηθεί τη συζήτηση που είχε -λίγες μόλις εβδομάδες, πριν από την περσινή έναρξη ισχύος του πανευρωπαϊκού κανονισμού- με ανώτατο στέλεχος κρατικού οργανισμού σχετικού με θέματα υγείας που -γεμάτος χαρά, έλαμπε το πρόσωπό του- είχε ανακοινώσει σε «πηγαδάκι» συνεδρίου πως «αυτή την εβδομάδα υπογράφουμε με τον ανάδοχο για το GDPR!»... Στο εύλογο ερώτημά μου, μήπως έχουν αργήσει λιγάκι και ποια θα είναι η δικαιολογία τους προς τις Βρυξέλλες, «αν συμβεί μια στραβή στη βάρδιά τους», γέλασε γεμάτος σιγουριά και με διαβεβαίωσε πως… «δεν πρόκειται να συμβεί απολύτως τίποτα – έχουμε φροντίσει γι’ αυτό!» (κοινώς, πού πας χωρίς νομοθετικό πλαίσιο, ρε Καραμήτρο;)

Κι ενώ αυτά τα όμορφα συμβαίνουν στη χώρα όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα, στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν πατήσει γκάζι ώστε να αντισταθμίσουν το «μουδιασμένο» για όλους ξεκίνημα και να βάλουν ακόμα καλύτερα «το νερό στο αυλάκι», σ΄ ό,τι αφορά στον τρόπο με τον οποίο επιχειρήσεις, δημόσιες υπηρεσίες  και οργανισμοί διαχειρίζονται τα (δικά μας, τις περισσότερες φορές) δεδομένα που έχουν στην κατοχή τους… Θέλοντας και μη, πασχίζουν να συμμορφωθούν, καθώς η περίοδος χάριτος μάλλον τελείωσε, η εποχή των συστάσεων ομοίως και τα πρώτα πρόστιμα (κάποια τσουχτερά, ύψους αρκετών εκατομμυρίων, όπως δίνει το δικαίωμα πλέον ο κανονισμός) έπεσαν ήδη, προς μεγάλη χαρά των οικονομικών υπηρεσιών της ΕΕ, που έχουν λαμβάνειν. Πολύ περισσότερο, όταν αυτά συνδυάζονται με το θεάρεστο έργο της προστασίας της ιδιωτικότητας και της προσωπικότητας των πολιτών στις χώρες-μέλη, στο βαθμό που αυτά περνούν μέσα από τα δεδομένα της καθημερινότητάς τους.

Οι πρακτικές του παρελθόντος -με τη σχετική ασυδοσία σ’ ό,τι αφορά στη συγκέντρωση και διαχείριση προσωπικών δεδομένων τρίτων- έχουν δώσει τη θέση τους σε μια ελεγχόμενη (τουλάχιστον, νομικά) συμπεριφορά η οποία έχει συγκεκριμένους κανόνες και ορίζει χρονικές προθεσμίες, πέραν των οποίων τα όποια δεδομένα πρέπει να διαγραφούν. Φυσικά, αυτό όσο εύκολο είναι να το λες, άλλο τόσο δύσκολο είναι να το κάνεις, εξ ου και οι καθυστερήσεις, αφού ο κανονισμός έχει συγκεκριμένες απαιτήσεις, βάζει νέους ρόλους και προβλέπει νέες διαδικασίες, οι οποίες πρέπει να ενσωματωθούν στο μοντέλο λειτουργίας κάθε επιχείρησης ή οργανισμού που έχει να κάνει με δεδομένα πολιτών, είτε πρόκειται για ένα νοσοκομείο, μια μεγάλη τράπεζα ή ένα μικρό eShop.

Κι όλα αυτά, σε καθεστώς πλήρους διαφάνειας και αφού έχουν ληφθεί όλα τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας που δύσκολα πλέον μπορεί να αποφύγει κανείς, καθώς η ευαισθητοποίηση των πολιτών – καταναλωτών συνεχώς αυξάνει, ενώ δεν λείπουν και οι φορές (όχι αναίτια, ας το παραδεχτούμε) που αυτή φτάνει στα όρια της καχυποψίας, ειδικά σε θέματα επεξεργασίας και πώλησης προσωπικών δεδομένων σε διαφημιστές και όχι μόνο (για να μείνουμε στο αθωότερο).

Βέβαια, όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες «επείγουσες» περιπτώσεις, «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται» καταπώς λέγανε οι παλιοί... Έχουν, δηλαδή, γίνει γνωστές περιπτώσεις κατά τις οποίες άτομα και εταιρίες δίνουν όμορφα χαρτιά με σφραγίδες και υπογράφουν ότι η Χ επιχείρηση ή ο Ψ οργανισμός πληροί τις απαιτήσεις του κανονισμού, συμμορφούται πλήρως με όσα αυτός επιβάλλει κλπ. ή υπόσχονται ότι θα γίνουν τα δέοντα, χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν γνώση του αντικειμένου.

Χρειάζεται, λοιπόν, αφενός προσοχή στις επιλογές μας, αφετέρου ταχύτητα στην υλοποίηση πάντα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, γιατί οι καιροί ου μενετοί…

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]