Επωνύμως…

Χριστούγεννα σημαίνει δώρα για την οικογένειά σου και τους ανθρώπους που αισθάνεσαι κοντά σου. Και φυσικά, θέλεις να τους τα δώσεις και σε μία πιο όμορφη συσκευασία, σε μία συσκευασία δώρου. Κάτι που, τουλάχιστον με βάση όσα έχω δει προσωπικά, για να το κάνεις θα πρέπει να επισκεφτείς ένα φυσικό κατάστημα.

Μία έλλειψη που παρατηρώ στα περισσότερα ηλεκτρονικά καταστήματα, είναι ότι δε μπορείς να παραγγείλεις κάτι και να το παραλάβεις ήδη μέσα σε συσκευασία για δώρο. Είμαι διατεθειμένος να πληρώσω και κάτι επιπλέον για αυτό, θα έλεγα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το βρω. Και αυτό είναι σημαντικό, ιδίως αν ψάχνεις για κάτι που δεν είναι εύκολο να το βρεις σε φυσικά καταστήματα.

Το ζήτημα έχει το δικό του ενδιαφέρον. Μία παραγγελία θα σου έρθει σε ένα κουτί που θα έχει επάνω διάφορα χαρτιά. Και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν θα είναι καν εορταστική. Και θες να παραλάβεις εσύ το συγκεκριμένο προϊόν, προκειμένου να το δώσεις ο ίδιος στον άνθρωπο που κάνεις το δώρο. Υπάρχει, βέβαια, και η λύση να αγοράσεις μερικές εορταστικές σακούλες και να το συσκευάσεις μόνος σου, αλλά δεν είναι το ίδιο. Θέλεις να έχεις και μία επιλογή να σου έρθει έτοιμο το δώρο σου. Με την κάρτα αλλαγής μέσα έτοιμη, επίσης.

Ενδεχομένως να ακούγεται έως και υπερβολικό αυτό που επισημαίνω, αλλά είναι μία ανάγκη που διαπίστωσα αυτές τις μέρες. Θέλω να πάρω κάτι που βρίσκω μόνο online (ή σε κατάστημα εκτός Αθηνών) και θέλω να το παραλάβω εγώ και να το δώσω ως δώρο. Έτοιμο, χωρίς να χρειάζεται να ασχοληθώ περεταίρω. Και πρέπει να σκεφτώ διάφορες πατέντες προκειμένου να το κάνω όπως το θέλω...

Σημειώστε, πάντως, ότι δε μιλάω για μία παραγγελία που πάει απευθείας ως δώρο σε άλλη διεύθυνση (αυτή είναι μια επιλογή που προσφέρουν ορισμένα e-shop) αλλά για παραγγελία που θες να παραλάβεις εσύ και να είναι έτοιμη να τη δώσεις ως δώρο.

Γενικώς, οι παραγγελίες για δώρα είναι κάτι που δεν έχουμε δει να ασχολούνται ιδιαίτερα τα e-shop, αλλά και γενικότερα οι πλατφόρμες ηλεκτρονικού εμπορίου. Όμως, είναι κάτι που θα μπορούσε να δημιουργήσει μία διαφοροποίηση. Και μία επιπλέον υπηρεσία που ο καταναλωτής είναι διατεθειμένος να πληρώσει. Για τα ηλεκτρονικά καταστήματα που επιδιώκουν να διαφοροποιηθούν, είναι κάτι που ενδεχομένως θα αξίζει να δουν.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

«Την εποχή μας τη λένε ηλεκτρονική» τραγουδούσε εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η Μπέσι Αργυράκη, ξαφνιάζοντας πολλούς με τον προχωρημένο στίχο και αποσπώντας ένα βραβείο στο θρυλικό, τότε, Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Ελπίζω να με συγχωρέσει ο δημιουργός του, καλός φίλος και συνάδελφος, Δημήτρης Κωνσταντάρας, για την «παραποίηση» του τίτλου, όμως, σχεδόν 50 χρόνια μετά, το δικό του τραγούδι μου ήλθε στο νου (με αλλαγμένο το επίθετο, βέβαια), μόλις διάβασα -πριν από λίγες ημέρες- τα πιο πρόσφατα στοιχεία της ITU, της Διεθνούς Ένωσης Τηλεπικοινωνιών (φορέα του ΟΗΕ, με προφανές αντικείμενο) τα οποία δείχνουν πως το 63% των κατοίκων του πλανήτη μας, σχεδόν δυο στους τρεις, χρησιμοποιούν πλέον το Διαδίκτυο.

Πόσοι είναι αυτοί; Σχεδόν 5 δισεκατομμύρια άνθρωποι, σύμφωνα με την Doreen Bogdan – Martin, διευθύντρια του ITU Telecommunication Development Bureau, η οποία υπογράφει τη φετινή ετήσια έρευνα με τίτλο «Measuring digital development - Facts and figures 2021». Κι αυτό το 63%, είναι κατά 17% αυξημένο σε σύγκριση με την αντίστοιχη μέτρηση του 2019: περίπου 800 εκατομμύρια νέοι χρήστες προστέθηκαν στη διετία (μιλάμε, ουσιαστικά, για τη διετία της πανδημίας), η οποία επιτάχυνε δραστικά τις τεχνολογικές εξελίξεις, δρώντας ως καταλύτης.

Μάλιστα, οι αναλύσεις δείχνουν πως σε συγκεκριμένες περιοχές (Αφρική, Ασία/Ειρηνικός και λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες), η αύξηση ξεπερνάει τοπικά ακόμα και το 20%. Δείχνοντας, με αδιάσειστα στοιχεία πλέον, πως το Διαδίκτυο έπαιξε (και συνεχίζει να παίζει, φυσικά) ζωτικό και πολύτιμο ρόλο στη διασφάλιση της όποιας κανονικότητας στις ζωές των ανθρώπων, σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, όπου την οικονομική κρίση διαδέχθηκε σχεδόν αμέσως η υγειονομική, με το διπλό σοκ των θανάτων και του εγκλεισμού.

Όχι πως είναι -λόγω αυτής της ευπρόσδεκτης δυνατότητας- όλα ρόδινα, βέβαια… Η πανδημία με τους περιορισμούς που επέβαλε έχει «εκτροχιάσει» σε σημαντικό βαθμό τους 17 στόχους του ΟΗΕ, που έχουν ως καταληκτική ημερομηνία το 2030. Σ’ αυτούς, βεβαίως, περιλαμβάνεται και η διεύρυνση της συνδεσιμότητας. Γιατί, αν τα δυο τρίτα του πλανήτη είναι συνδεδεμένα, υπάρχει πάντα και το υπόλοιπο ένα τρίτο, που δεν είναι.

Το ψηφιακό χάσμα είναι υπαρκτό και, όπως τονίζει η Doreen Bogdan-Martin, ένας από τους στόχους της ITU είναι να μετρηθούν οι μη-έχοντες (κυρίως κάτοικοι απομακρυσμένων και αναπτυσσόμενων περιοχών) ώστε, στη συνέχεια, να γίνουν προσπάθειες για τη γεφύρωσή του. Όμως, και στους αστικούς πληθυσμούς, όπου η συνδεσιμότητα αγγίζει ακόμα και το 96%, για διάφορους λόγους υπάρχουν ακόμα «μαύρες τρύπες», που πρέπει να μηδενιστούν, ώστε να χαρούν όλοι αυτό το συνταγματικά κατοχυρωμένο (και στη χώρα μας, βεβαίως) αγαθό.

Από τη μελέτη της ITU προκύπτει, επίσης, ότι δεν αρκεί να υπάρχουν μονάχα οι τεχνολογικές δυνατότητες για τη διεύρυνση της συνδεσιμότητας, χρειάζονται και οι ανάλογες οικονομικές, αφού σ’ αυτόν τον κόσμο τίποτα δεν είναι δωρεάν. Το ανώτερο στέλεχος του οργανισμού τονίζει πως η Επιτροπή για θέματα Ευρυζωνικότητας & Αειφόρου Ανάπτυξης έχει θέσει ως στόχο της, η βασική έστω ευρυζωνική σύνδεση να κοστίζει ως το 2025 λιγότερο από το 2% του μηνιαίου κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε κάθε χώρα – κι αν νομίζετε πως αυτό είναι εύκολο, τα στοιχεία δείχνουν πως κάτι τέτοιο δεν έχει ακόμα επιτευχθεί σε πάνω από τις μισές χώρες για τις οποίες υπάρχουν καταγεγραμμένα στοιχεία…

Η ίδια μελέτη περιλαμβάνει, επίσης, στα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν την έλλειψη των κατάλληλων ψηφιακών δεξιοτήτων, γεγονός που εμποδίζει την εξάπλωση του δικτυωμένου κόσμου, αφού οι υποψήφιοι χρήστες έχουν πλήρη άγνοια του «σπορ». Και, σαν να μην έφτανε αυτό, οι χρήστες με χαμηλό επίπεδο γνώσεων είναι περισσότερο εκτεθειμένοι στους κινδύνους της «σκοτεινής» πλευράς του διαδικτύου, στις κυβερνοεπιθέσεις, τις απάτες, την παραπληροφόρηση και το επιβλαβές (ή και επικίνδυνο, μερικές φορές) περιεχόμενο, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη συνέχεια…

Παρόλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον καίριο ρόλο του διαδικτύου σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, σε σημείο που να μην ξέρουμε (κι αυτό αποδεικνύεται κάθε φορά που υπάρχει τεχνικό πρόβλημα στον πάροχο ή κόβεται το ρεύμα και μένουμε χωρίς σύνδεση) τι να κάναμε χωρίς αυτό… Ε, δεν υπάρχει αμφιβολία - θα το είχαμε εφεύρει!

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Ένα από τα ζητήματα των online αγορών είναι το «παράπονο» που υπάρχει από πλευράς καταναλωτών ότι η εμπειρία δεν είναι η ίδια με εκείνη στα φυσικά καταστήματα. Και πολλές φορές το ζήτημα είναι μικρές λεπτομέρειες, οι οποίες, όμως κάνουν τη διαφορά.

Το πιο γνωστό «παράπονο» είναι πως τα ρούχα δεν μπορείς να τα δοκιμάσεις και πολλές φορές η διαδικασία επιστροφής είναι αρκετά δύσκολη. Είναι από τα ζητήματα που έχουν «φτιάξει» τη φήμη κάποιων online καταστημάτων και έχουν καταστρέψει άλλων.

Όμως, προσωπικά θεωρώ ότι υπάρχουν και άλλες ελλείψεις. Για παράδειγμα, η κάρτα αλλαγής όταν αγοράζεις κάτι που θες να προσφέρει ως δώρο. Δεν θες να στείλεις την απόδειξη μαζί με το δώρο που και αυτό είναι ένα ζήτημα, γιατί τη χρειάζεσαι την απόδειξη. Και, φυσικά, υπάρχει και το θέμα ότι θες να δώσεις στον άνθρωπο που στέλνεις το δώρο του την επιλογή να το αλλάξει, σε περίπτωση που θέλει να το κάνει.

Η δυνατότητα για κάρτα αλλαγής και γενικότερα για να κάνεις δώρο μέσω ενός online καταστήματος με την αποστολή να γίνεται απευθείας στον παραλήπτη, είναι πάντως κάτι που έχουμε αρχίσει να βλέπουμε σταδιακά. Κυρίως από e-shops που κινούνται σε τομείς όπως είναι τα είδη ένδυσης και υπόδησης και γενικότερα ό,τι έχει σχέση με προσωπικά είδη. Η εμπειρία που προσφέρουν θέλει ακόμη βελτίωση, αλλά είναι ένα πρώτο βήμα.

Βέβαια, είναι και άλλες κατηγορίες online καταστημάτων που πρέπει να σπεύσουν να το προσφέρουν ως δυνατότητα. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να στέλνεις μία σκούπα ρομπότ σε ένα φίλο σου που πήγε σε καινούριο σπίτι και να μην μπορεί να την αλλάξει, παρά μόνο αν του στείλεις και την απόδειξη. Γενικότερα, είναι ένα θέμα που πρέπει να δουν πολύ σοβαρά τα online καταστήματα.

Βέβαια, μπορεί να πει κανείς ότι είναι πολύ μικρό το ποσοστό των αγορών που αφορούν δώρα και απαιτούν κάρτα αλλαγής. Άποψη, που έχει βάση μεν, αλλά η πραγματικότητα είναι πως οι μικρές λεπτομέρειες είναι εκείνες που κάνουν τη διαφορά και ουσιαστικά κάνουν τους καταναλωτές να μην το σκέφτονται και πολύ πριν κάνουν μία online αγορά.

Γενικότερα, όσοι ασχολούνται με το online εμπόριο θα πρέπει να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στη συνολική εμπειρία που προσφέρουν στους πελάτες τους και στις λεπτομέρειες, προκειμένου να μπορέσουν να κάνουν το επόμενο βήμα. Και λεπτομέρειες όπως η κάρτα αλλαγής είναι πιο σημαντικές από όσο νομίζουν πολλοί έμποροι.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Ο μακαρίτης ο Μαρξ είχε πει ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα». Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απ’ ό,τι φαίνεται έχει βαλθεί να τον διαψεύσει, περίπου ενάμιση αιώνα μετά, καθώς μια συγκεκριμένη (παλιότερη και αποδεδειγμένη) επιτυχία της έχει όλα τα φόντα να επαναληφθεί, αλλά και να λειτουργήσει πλέον ως… θεσμός! Κι αν νομίζετε ότι μιλάω με γρίφους, ελάτε να πάρουμε από την αρχή, για να καταλάβετε τι εννοώ.

Η επιτυχία δεν είναι άλλη από το GDPR, τον Γενικό Κανονισμό Προστασίας Δεδομένων, του οποίου η εφαρμογή ξεκίνησε στις χώρες-μέλη της ΕΕ τον Μάιο του 2018. Σήμερα, τρία κι κάτι χρόνια αργότερα, αναγνωρίζεται πλέον από όλους ως η μεγαλύτερη αλλαγή στη νομοθεσία περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων την τελευταία 20ετία.

Η αλλαγή ήταν μεγάλη και οι επιπτώσεις σημαντικές, ιδιαίτερα καθώς μετά την ολιγόμηνη περίοδο χάριτος έπεσαν κάμποσα «τσεκουράτα» πρόστιμα (ποιος είδε την Κομισιόν και δεν τη φοβήθηκε…) στους -συνηθισμένους στο πρότερο ημι-άναρχο καθεστώς- παραβάτες διαχειριστές προσωπικών δεδομένων από διάφορους χώρους, τα οποία τρομοκράτησαν τους πάντες και επιτάχυναν την εφαρμογή του κανονισμού. Όλοι αποδέχονται σήμερα ότι έχει μπει μια σχετική τάξη στη χρήση των δεδομένων, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μαθαίνουμε πότε-πότε για εξαιρέσεις – χρήσιμες κι αυτές, ως ένα βαθμό, για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα!

Θετικό το πρόσημο για την Ευρώπη, λοιπόν, όμως ακόμα θετικότερο το γεγονός πως ο ίδιος κανονισμός τείνει να εφαρμοστεί ατύπως σε παγκόσμιο επίπεδο, με πάμπολλες πολυεθνικές και όχι μόνο απανταχού της Γης να τον υιοθετούν για το σύνολο των διαδικασιών τους. Ο πρακτικός λόγος είναι πως δεν μπορούν να εφαρμόζουν δυο μέτρα και δυο σταθμά - για κάποιες χώρες οι διαδικασίες τους να είναι έτσι και για κάποιες άλλες (τις ευρωπαϊκές, στην περίπτωσή μας) αλλιώς. Τις ενοποιούν, λοιπόν, συμμορφούμενες συνολικά με τον κανονισμό, και είναι καλυμμένες. Η υιοθέτηση των αυστηρών δεσμεύσεών του GDPR σχετικά με την απόκτηση, επεξεργασία και διακράτηση αρχείων δεδομένων μπορεί να τις επιβαρύνει ως ένα βαθμό, αλλά… «ο φόβος φυλάει τα έρ’μα» που λέει και η σοφή παροιμία.

Φυσικά, αυτό δεν έχει περάσει απαρατήρητο τόσο στην επιχειρηματική κοινότητα, όσο και στους μελετητές και φιλοσοφούντες περί το Διαδίκτυο. Η πρωτοβουλία και η σθεναρή στάση της Ευρώπης υπέρ των δικαιωμάτων των χρηστών έχει εκτιμηθεί δεόντως – το ηθικό πλεονέκτημα είναι δικό μας! (το εμπορικό, είναι των Αμερικανών και των Ασιατών, βεβαίως) Μάλιστα, δεν είναι λίγοι οι υπέρμαχοι του εκδημοκρατισμού του Δικτύου και οι «δικαιωματιστές» (με την καλή έννοια της λέξης) που ζητούν από τις Βρυξέλλες να προχωρήσει και σε άλλες, ανάλογες πρωτοβουλίες.

Κι απ’ ό,τι φαίνεται, η φωνή τους εισακούστηκε, καθώς πριν από λίγες ημέρες δόθηκαν στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα της εξάμηνης διαβούλευσης (ξεκίνησε τον Μάιο) σ’ όλες τις χώρες – μέλη, πάνω στην καινούρια πρόταση για «ψηφιακά δικαιώματα και αρχές» των πολιτών τους. Οι Ευρωπαίοι εγκρίνουν με ευρύτατη πλειοψηφία την πρόταση της Επιτροπής, στον δρόμο προς τον ψηφιακό μετασχηματισμό της ηπείρου μας, στην οποία διακηρύσσεται πως στην -ψηφιακή πλέον κοινωνία μας- θα προστατεύονται ο πλουραλισμός, η συμπερίληψη χωρίς διακρίσεις, η ανοικτότητα, η ιδιωτικότητα, η δημοκρατία και η αειφορία, ενώ επίσης διασφαλίζονται η καθολική σύνδεση των πολιτών στο Διαδίκτυο με υψηλές ταχύτητες, η πλήρης πρόσβαση και εκπαίδευση σε ψηφιακές δεξιότητες, η προστασία παιδιών και νέων στον online κόσμο και η διαμόρφωση ενός ανοικτού, ασφαλούς και αξιόπιστου δικτυακού περιβάλλοντος. Η επίσημη αναγγελία από την πρόεδρο της Επιτροπής αναμένεται σε λίγες ημέρες.

Υπάρχει και «κερασάκι στην τούρτα», όμως, που ήρθε μόλις αυτή την εβδομάδα από το Ευρωκοινοβούλιο, όπου με σχέδιο έκθεσης νομοθετικής πρωτοβουλίας, συνεισηγήτρια της οποίας είναι η Ελληνίδα ευρωβουλευτής Ελίζα Βόζεμπεργκ-Βριονίδη, η επιτροπή Δικαιωμάτων των Γυναικών & Ισότητας των Φύλων απαιτεί νομοθεσία για την καταπολέμηση της βίας στο κυβερνοχώρο με βάση το φύλο και τη θέσπιση αποτελεσματικών μηχανισμών προστασίας και υποστήριξης για τα θύματα. Με το επιχείρημα ότι οι διακρίσεις στο Διαδίκτυο γίνονται ολοένα και περισσότερες, με ακραίες συνέπειες για ευάλωτα άτομα όπως μετανάστες, μειονότητες, LGBTQ+ και έφηβοι, ζητείται η λήψη άμεσων σχετικών μέτρων. Και εκεί, η έκθεση θα κατατεθεί προς έγκριση στην ολομέλεια του Σώματος, ως το τέλος του χρόνου.

Είπαμε, το ηθικό πλεονέκτημα το έχουμε!

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Οι έρευνες είναι εξαιρετικά χρήσιμες, γιατί πολλές φορές σου δίνουν μία πολύ ενδιαφέρουσα εικόνα για το τι συμβαίνει σε μία αγορά. Ιδίως όταν μιλάμε για σχετικά νέες αγορές, όπως είναι το online εμπόριο στην Ελλάδα.

Σε μία πρόσφατα δημοσιευμένη έρευνα της Glami, υπήρχε μία πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση: για ποιες υπηρεσίες online αγορών είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν περισσότερα. Και το 23% απάντησε πολύ απλά, ότι δεν είναι διατεθειμένο να πληρώσει για καμία επιπλέον υπηρεσία!

Το ποσοστό αυτό δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο και δείχνει μία τάση που υπάρχει μεταξύ των καταναλωτών, που θέλουν να έχουν όλες τις δυνατότητες, αλλά χωρίς επιπλέον χρεώσεις! Και αναφέρομαι στο τελευταίο, επειδή είμαι βέβαιος ότι αν ο έμπορος έχει πιο υψηλή τιμή, επειδή έχει βάλει εκ προοιμίου επιπλέον χρεώσεις, ο καταναλωτής δεν πρόκειται να γκρινιάξει. Άλλο βέβαια που αν βρει το ίδιο προϊόν κάπου αλλού πιο φθηνά, έστω και χωρίς τις επιπλέον επιλογές, είναι πολύ πιθανό να το αγοράσει από εκεί. Και σε περίπτωση που χρειαστεί αυτή την επιπλέον υπηρεσία, να γκρινιάξει γιατί δεν την είχε!

Πρακτικά, το όλο ζήτημα έχει να κάνει με την ωριμότητα του καταναλωτικού κοινού. Στην Ελλάδα οι καταναλωτές έχουμε μάθει -δε βγάζω απέξω τον ευατό μου- να μην πληρώνουμε για επιπλέον υπηρεσίες, ή υπηρεσίες γενικά... Για παράδειγμα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που παραπονιούνται για την ποιότητα της ενημέρωσης από τα ειδησεογραφικά sites, αλλά όταν τους ρωτάς αν είναι διατεθειμένοι/ες να πληρώσουν μία μικρή μηνιαία συνδρομή, ούτε να το συζητήσουν δεν θέλουν!

Το πιθανότερο σενάριο είναι πως αυτό θα αλλάξει σταδιακά. Τα παθήματα γίνονται μαθήματα και αυτό φαίνεται και από τα αποτελέσματα της προαναφερθείσας έρευνας. Στην οποία ένα διόλου ευκαταφρόνητο 31% δήλωσε διατεθειμένο να πληρώσει επιπλέον για μία υπηρεσία που θα του/της έδινε τη δυνατότητα δοκιμής πριν την τελική απόφαση αγοράς (από σημείο παραλαβής ή στο σπίτι) και άμεση επί τόπου επιστροφή.

Βέβαια, αυτό δεν είναι απλό ως επιλογή, λόγω της μορφής του ηλεκτρονικού εμπορίου. Η Glami υποστηρίζει πως μία εναλλακτική θα μπορούσε να είναι η δημιουργία all in pick up points, όπου οι πελάτες θα έχουν τη δυνατότητα μετά την ηλεκτρονική αγορά τους να προχωρήσουν σε όλα τα υπόλοιπα βήματα σε κάποιο φυσικό σημείο. Ενδεχομένως, να το δούμε και αυτό.

Επίσης, το 26% απάντησε πως θα πλήρωνε επιπλέον για αυθημερόν παράδοση. Αυτό είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον καθώς πρόκειται για κάτι που είναι πιο εύκολο να δούμε να υλοποιείται. Και για να είμαι ακριβής, έχουμε ήδη αρχίσει να το βλέπουμε να συμβαίνει. Κάτι που δείχνει ότι οι καταναλωτές συνειδητοποιούν τους «περιορισμούς» που υπάρχουν και να κατανοούν ότι η καλύτερη αγοραστική εμπειρία έχει ένα επιπλέον κόστος. Και είναι διατεθειμένοι να το καταβάλουν.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Όσο κοντεύουμε πλέον να μπούμε στην «τελική ευθεία» για τα Χριστούγεννα, τόσο πυκνώνουν οι προβλέψεις για τα μελλούμενα -το γράψαμε και παλιότερα, αυτές ίσως να είναι το πιο σταθερό χαρακτηριστικό της εποχής, μαζί με τους ετήσιους απολογισμούς, βεβαίως - σημάδι ότι ήγγικεν η ώρα!

Άλλες φορές αυτές οι προβλέψεις -που σχεδόν πάντα στηρίζονται σε παλιότερα δεδομένα, τάσεις και εκτιμήσεις αναλυτών και ερευνητών- ακούγονται λογικές κι άλλες φαίνονται απίθανες ή παρατραβηγμένες – θα πούμε και γι’ αυτές, τις επόμενες εβδομάδες.

Η έρευνα της Gartner, που διαβάσαμε πρόσφατα, μάλλον ανήκει στην πρώτη κατηγορία, της φυσικής και αναμενόμενης εξέλιξης. Σχεδόν «παραβιάζει ανοικτές θύρες», όμως έχει το ενδιαφέρον της, καθώς -εκτός από κάποια χρονικά στοιχεία- δίνει και αρκετά ποιοτικά, σχετικά με ένα θέμα που απασχολεί ολοένα και περισσότερες επιχειρήσεις ή οργανισμούς.

Ο λόγος για τη μετάβαση στο «υπολογιστικό νέφος», το cloud, που απασχολεί όλους όσοι θέλουν (και πρέπει) να προχωρήσουν στον ψηφιακό μετασχηματισμό τους. «Κεντρικό άξονα κάθε νέας ψηφιακής εμπειρίας» το χαρακτηρίζει η Gartner και μάλλον η αγορά συμφωνεί μαζί της, καθώς -αν επαληθευτούν οι προβλέψεις της- το 85% των οργανισμών θα είναι “cloud-first” ως το 2025, δηλαδή θα σχεδιάζουν την επιχειρηματική στρατηγική τους με προδιαγραφές που θα έχουν ως βασικό κριτήριο τη λειτουργία στο cloud και μάλιστα στην υβριδική (hybrid cloud) εκδοχή του, αντί των κυρίως «ιδιωτικών» (on-premise) κέντρων επεξεργασίας δεδομένων των παλιότερων εποχών. Επίσης, το 95% των καινούριων ψηφιακών έργων θα αναπτύσσονται κατευθείαν σε πλατφόρμες cloud, έναντι ποσοστού μόλις 30% σήμερα.

Οι αναλυτές της πασίγνωστης εταιρίες ερευνών θεωρούν ότι σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει άλλος δρόμος: η στρατηγική των επιχειρήσεων τόσο για την ανάπτυξή τους, όσο και για την αξιοποίηση του cloud θα είναι ένα και το αυτό. Οι αρχικές αντιρρήσεις και οι δισταγμοί φαίνεται πως κάμφθηκαν οριστικά από τις θετικές εμπειρίες στη διάρκεια της (συνεχιζόμενης) πανδημίας. Παρά τον βεβιασμένο χαρακτήρα πολλών υλοποιήσεων και τις αστοχίες ανθρώπων και υλικών, τα αποτελέσματα μάλλον δικαίωσαν τις αναγκαστικές επενδύσεις και τη μεγάλη προσπάθεια για μετάβαση κυριολεκτικά εν μια νυκτί σε έναν νέο τρόπο εργασίας, τον οποίο τα παραδοσιακά συστήματα δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν.

Οι ειδικοί της Gartner πιστεύουν ότι οι αλλαγές στις δομές και τον τρόπο δουλειάς σύντομα θα παγιωθούν και θα ενσωματωθούν στην καθημερινότητα επιχειρήσεων και οργανισμών, πολύ περισσότερο καθώς -λόγω της φύσης των νέων λύσεων και εφαρμογών- τον πρώτο λόγο δεν θα τον έχουν οι developers όπως συμβαίνει σήμερα (έτσι κι αλλιώς, είναι πλέον είδος εν ανεπαρκεία), αλλά «ανήσυχα» διοικητικά ή οικονομικά στελέχη, που θα μπορούν να χειρίζονται τεχνολογίες low-code ή και no-code, οι οποίες δεν απαιτούν παρά λίγες, βασικές γνώσεις προγραμματισμού. Άλλωστε, όλο και πιο συχνά αξιοποιούνται μοντέλα ανάθεσης (outsourcing) σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, επιτρέποντας στα στελέχη και τους εργαζομένους να ασχοληθούν με το κύριο αντικείμενο των εργασιών τους.

Η έρευνα της Gartner περιλαμβάνει, επίσης, ευρήματα σχετικά με το SASE (Secure Access Service Edge), τεχνολογία την οποία υιοθετούν με αυξανόμενο ρυθμό οι οργανισμοί, η οποία επιτρέπει την ασφαλέστερη ενσωμάτωση των εξ αποστάσεως εργαζομένων στην καθημερινή  λειτουργία τους. Συγκεκριμένα, η πρόβλεψη είναι πως μέσα στον επόμενο χρόνο, η παγκόσμια αγορά SASE θα φτάσει στα 6,8 δισ. $, από 4,8 δισ. $, φέτος, ενώ ως το 2025 αυτές οι λύσεις θα έχουν υιοθετηθεί από το 50% των οργανισμών, έναντι μόλις 5% ως πέρυσι…

Κι οι developers τί θα κάνουν; Θα περάσουμε από το ένα άκρο στο άλλο κι από περιζήτητοι θα καταλήξουν στα αζήτητα; Όχι, βέβαια – κάθε άλλο! Στον κόσμο της τεχνολογίας, κανείς δεν περισσεύει, πολύ περισσότερο αν «(ψηφιακά) γράμματα γνωρίζει»! Απλώς, η σύσταση της Gartner είναι όλοι αυτοί οι ταλαντούχοι άνθρωποι σταδιακά να διευρύνουν τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους, αρχικά εστιάζοντας στις cloud-native πλατφόρμες και στη συνέχεια εξερευνώντας κι άλλους χώρους, όπως αυτοί του αυτοματισμού και των ρομποτικών διατάξεων, των APIs, της διαχείρισης (ψηφιακών) χαρτοφυλακίων, της λειτουργικής αξιοπιστίας των πολλών νέων συστημάτων και υποδομών, της ενσωμάτωσης νέων δυνατοτήτων κλπ.

Το μέλλον προβλέπεται λαμπρό – γεροί να είμαστε να το ζήσουμε!

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Μέρες Black Friday οι τρέχουσες και γενικώς όλοι όσοι δραστηριοποιούνται με το χώρο του λιανεμπορίου (offline και online) ασχολούνται με το συγκεκριμένο θέμα.

Και έχει ενδιαφέρον ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλούν και για τη Cyber Monday. Κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι αν υπάρχει λόγος να κάνουμε λόγο για Cyber Monday, από τη στιγμή που η Black Friday διαρκεί πολύ περισσότερο από μία Παρασκευή...

H Black Friday είναι μία «συνήθεια» που ξεκίνησε από τις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του ‘60. Την επόμενη μέρα της Ημέρας των Ευχαριστιών, τα φυσικά καταστήματα σπεύδουν να «ξεστοκάρουν» τις αποθήκες τους -ώστε να τις γεμίσουν εκ νέου ενόψει των Χριστουγέννων, προσφέροντας προϊόντα με φοβερές εκπτώσεις. Η Cyber Monday εμφανίστηκε τη δεκαετία των ‘00 και ουσιαστικά αποτελεί την online εκδοχή. Την πρώτη Δευτέρα μετά τη Black Friday, τα online καταστήματα σπεύδουν και κάνουν τις δικές τους μεγάλες προσφορές.

Και στις δύο περιπτώσεις, οι εκπτώσεις και οι προσφορές διαρκούν μία ημέρα. Όμως, τα τελευταία χρόνια, οπότε και η Black Friday έγινε μόδα και στην Ευρώπη, η περίοδος των εκπτώσεων αυτών δεν διαρκεί μία ημέρα. Συνήθως ξεκινά μία εβδομάδα νωρίτερα και διαρκεί τουλάχιστον μέχρι και την Κυριακή μετά τη «Μαύρη Παρασκευή», ενώ οι προσφορές διατίθενται και online. Οπότε, ποιο είναι το νόημα να κάνουμε λόγο και για Cyber Monday;

Βέβαια, μπορεί να πει κάποιος ότι είναι ένας ωραίος τρόπος προκειμένου το τμήμα μάρκετινγκ να δημιουργήσει την αίσθηση ότι οι εκπτώσεις και οι προσφορές συνεχίζονται για μερικές μέρες ακόμη. Αλλά τουλάχιστον στην Ελλάδα έχουμε φθάσει στο σημείο ο Νοέμβριος να είναι όλος ένας μήνας εκπτώσεων, δεδομένου ότι στις αρχές του συγκεκριμένου μήνα έχουμε και τις «παραδοσιακές» φθινοπωρινές εκπτώσεις...

Γενικώς, από εκπτώσεις πάμε καλά, θα μπορούσε να πει κανείς. Σε σημείο που αναρωτιέται κάποιος καταναλωτής αν έχει νόημα να κάνει αγορές σε περιόδους που δεν έχει εκπτώσεις. Άλλωστε, είναι τόσες λίγες και μικρές σε διάρκεια αυτές οι περίοδοι, που πραγματικά αναρωτιέσαι αν έχουν και νόημα.

Από την άλλη πλευρά, αυτό που έχει αποδειχθεί, είναι πως οι καταναλωτές θέλουν να αγοράζουν σε περιόδους εκπτώσεων. Αισθάνονται καλύτερα, ενδεχομένως, υπό την έννοια ότι θεωρούν πως μπορούν να βρουν κάτι σε πολύ χαμηλότερη -από την αρχική- τιμή. Αν και πολλές φορές αποδεικνύεται ότι οι εκπτώσεις δεν είναι και τόσο πραγματικές, υπό την έννοια ότι «ανεβοκατεβαίνουν» οι τιμές και στο τέλος η τιμή πώλησης είναι απλά λίγο χαμηλότερη από την αρχική.

Αλλά, το μάρκετινγκ έχει τη δική του σημασία. Και υπό αυτή την έννοια, ίσως να έχει κάποιο νόημα και να κάνουμε αναφορά στη Cyber Monday. Αν και προσωπικά, δεν βλέπω πλέον κανένα λόγο για να γίνεται αυτό.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Τι σκαρφίστηκαν, πάλι, οι άνθρωποι – Chapeau!!! Ποιος; πού; πώς; τι έγινε, παιδιά; Χμμμμ… καλύτερα να τα πάρουμε από την αρχή: πιθανώς, πολλοί από εσάς, τους καλούς μας αναγνώστες, ήδη γνωρίζετε (και ίσως να το έχετε ήδη εφαρμόσει στην εργασία σας) τι σημαίνει το αρκτικόλεξο BYOD.

Ναι, σωστά το λέτε, είναι τα αρχικά των λέξεων Bring Your Own Device κι έχουν να κάνουν με την σχετικά πρόσφατη (πριν από την πανδημία, πάντως) τάση να χρησιμοποιούν οι εργαζόμενοι τις δικές τους συσκευές (laptop, notebook, tablet) στο γραφείο και, φυσικά, στο σπίτι. Αυτή η τάση ατόνησε στη συνέχεια, καθώς η covid μας έκλεισε όλους μέσα, επί εβδομάδες και μήνες. Έτσι, δεν χρειάστηκε να πάμε κάπου με τις συσκευές μας – εκεί ήταν κι εκεί έμειναν, για να μας εξυπηρετούν σε συνθήκες τηλε-εργασίας, έστω κι αν υπάρχουν άλλου είδους προβλήματα, πλέον, που πρέπει να βρουν λύση.

Όμως, ένα άλλο, παρόμοιο αρκτικόλεξο «έσκασε» πριν από λίγες ημέρες, με διαφορετικό μεν, παράδοξο δε περιεχόμενο: RYOD, με το «Β» να έχει γίνει «R» εκ του Repair – Επισκεύασε τη συσκευή σου. Και ποιος το λέει αυτό, παρακαλώ; Ούτε λίγο, ούτε πολύ, η… Apple! Ο κατασκευαστής που, ως τώρα, «δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του», όσον αφορά στην «ιερότητα» όχι μόνο των συσκευών της, αλλά και των ανταλλακτικών και των επισκευαστικών φροντίδων, οι  οποίες έπρεπε να γίνονται στα δικά της ή σε απολύτως εξουσιοδοτημένα κέντρα, με πανάκριβα και πάντα γνήσια ανταλλακτικά, γιατί μόνο έτσι μπορούσε να λυθεί το όποιο πρόβλημα (αν και αυτό δεν γινόταν πάντα, μεταξύ μας…) και να αποκατασταθεί η φυσιολογική λειτουργία της συσκευής.

Ξαφνικά, η ίδια εταιρία περνάει από το ένα άκρο στο άλλο: κλείνοντας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τη ρητή απαγόρευση κάθε επέμβασης σε κινητά και laptop, τώρα όχι μόνο τις επιτρέπει, αλλά είναι επιπλέον πρόθυμη να διαθέσει σε κάθε ενδιαφερόμενο (και παθόντα) χρήστη το ανάλογο kit εργαλείων, ανταλλακτικών και εγχειριδίων, με τη βοήθεια των οποίων θα κάνει την αναγκαία επισκευή μόνος του.

«Πέρασε κόσμε, το αφεντικό τρελάθηκε!» που φώναζαν οι παλιοί μανάβηδες στις λαϊκές αγορές. H «νέα εποχή» ξεκινάει με την εφαρμογή του μέτρου στις σειρές iPhone 12 και 13, από την αρχή του επόμενου χρόνου στην αμερικανική με σταδιακή επέκταση στις άλλες αγορές. Σταδιακή θα είναι και η αποδέσμευση των εξαρτημάτων: οθόνες, μπαταρίες, κάμερες και έπεται συνέχεια, με την εφαρμογή στα Mac της σειράς M1 να ακολουθεί.

Κάτι μας λέει, όμως, (κι όχι μόνο εμάς, σε λίγες ημέρες ίσως επαληθευτεί η γνωστή και σοφή παροιμία «ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι»), πως αυτή η απόφαση εκ μέρους της Apple έχει απόλυτη σχέση με την απόφαση των ευρωπαϊκών αρχών, τον περασμένο Μάρτιο, που αποδέχθηκαν και νομοθέτησαν «Το δικαίωμα στην επισκευή». Με στόχο τον περιορισμό των ηλεκτρονικών αποβλήτων, επιβλήθηκε στους κατασκευαστές η υποχρέωση να διατηρούν ανταλλακτικά και να επισκευάζουν για μια περίοδο τουλάχιστον 10 χρόνων πλυντήρια, ψυγεία, στεγνωτήρες, οθόνες και τηλεοράσεις (σε πρώτη φάση), με τα κινητά, τα laptop κι άλλα ηλεκτρονικά καταναλωτικά αγαθά να παίρνουν σειρά.

Οι καλές ή μη επιδόσεις των κατασκευαστών σ’ αυτόν τον τομέα, αναγράφονται πλέον στην «ταυτότητα» κάθε μηχανήματος και ως ένα βαθμό επηρεάζουν τις αποφάσεις των υποψήφιων αγοραστών – τουλάχιστον αυτό «μετράει» για τους νεότερους σε ηλικία και συνήθως πιο ευαισθητοποιημένους ως προς την προστασία του περιβάλλοντος, καταναλωτές. 

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η ενεργοποίηση του Apple Self Service Repair Online Store έρχεται να καλύψει αυτήν ακριβώς την ανάγκη, έστω κι αν ο οικοδεσπότης σας δεν θεωρεί ιδιαίτερα πιθανό κάποιος χρήστης (εκτός κι αν είναι όχι μόνο μηχανικός, αλλά και τέλειος γνώστης της συγκεκριμένης τεχνολογίας) να αποπειραθεί να «βάλει χέρι» στο πανάκριβο κινητό ή στο Mac του, για να το επισκευάσει μόνος του, όση καθοδήγηση, εργαλεία και συμβουλές κι αν έχει – όλες αυτές οι συσκευές είναι τρομακτικά «συμπυκνωμένες» και περίπλοκες από πλευράς δομής που, το παραμικρό λάθος ή αβλεψία, μπορεί να κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα απ’ ό,τι ήταν στην αρχή…

Άρα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μάλλον για επικοινωνιακό παιχνίδι «μυρίζει» η ιστορία και οι τεχνικοί στα απανταχού service (ειδικά της Apple, αλλά και της Microsoft, για την οποία κυκλοφόρησαν ανάλογες φήμες) μπορούν να σταματήσουν να κρατάνε την αναπνοή τους…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για το ηλεκτρονικό εμπόριο, δεν είναι άλλη από την παράδοση των δεμάτων των παραγγελιών. Το βασικό παράπονο των καταναλωτών στην Ελλάδα, είναι πως σε πολλές περιπτώσεις μία παραγγελία δεν παραδίδεται σωστά, πολύ απλά επειδή ο παραλήπτης δεν είναι στο σπίτι του την ώρα που έρχεται ο ταχυμεταφορέας! Και όχι μόνο αυτό, αλλά και ότι έρχονται μεν, αλλά δεν χτυπάνε κουδούνι και απλά αφήνουν ένα σημείωμα, ώστε ο πελάτης να περάσει από το κατάστημα της μεταφορικής εταιρείας για να παραλάβει...

Η κατάσταση έχει βελτιωθεί σημαντικά τους τελευταίους μήνες, θα μπορούσε να πει κανείς. Πολλά ηλεκτρονικά καταστήματα δίνουν την ευελιξία στον πελάτη να επιλέξει την ώρα παράδοσης, έστω και σε επίπεδο 4ωρου ή 8ωρου. Αρκετές εταιρείες ταχυμεταφορών ενημερώνουν την προηγούμενη ημέρα για την ώρα παράδοσης. Αλλά πολλές φορές, αφενός το σύστημα δεν λειτουργεί σωστά, αφετέρου αν ο πελάτης έχει κάποια ανηλειμμένη ή έκτακτη υποχρέωση δεν είναι και τόσο εύκολο να αλλάξει τ ο πρόγραμμά του προκειμένου να είναι σπίτι του την ώρα που θα περάσει ο ταχυμεταφορέας. Και το κυριότερο, είναι πως δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι θα περάσει την ώρα για την οποία έχει λάβει ενημέρωση!

Μία από τις λύσεις που έχουμε αρχίσει να βλέπουμε να εφαρμόζεται, είναι αυτή των smart lockers. Δηλαδή, ερμάρια, ή ντουλαπάκια (έτσι είναι η «κανονική» μετάφραση) όπου η εταιρεία αφήνει την παραγγελία και στέλνει στον πελάτη έναν κωδικό για να ξεκλειδώσει την ασφάλεια και να παραλάβει το προϊόν του.

Η ιδέα ακούγεται καλή και ήδη έχουν αρχίσει οι πρώτες υλοποιήσεις και στη χώρα μας, αν και στις περισσότερες περιπτώσεις μιλάμε κυρίως για πιλοτικά προγράμματα, σε μικρή κλίμακα. Όμως, ήδη έχουν αρχίσει να παρουσιάζονται ορισμένα ζητήματα που πρέπει να λυθούν άμεσα.

Για παράδειγμα, για πόσο χρονικό διάστημα θα μπορεί να είναι σε ένα locker μία παραγγελία; Αν ο πελάτης λείψει σε ξαφνικό ταξίδι, τι συμβαίνει; Επίσης, θα υπάρχει επιπλέον χρέωση, ή έστω διαφορετική; Ο πελάτης θα πρέπει να δηλώνει εξαρχής ότι θέλει να παραλάβει από ένα locker, ή θα μπορεί να αλλάξει την επιλογή του μέχρι και μερικές ώρες πριν την παράδοση; Που βρίσκονται τα lockers; Είναι σε κάποιο σημείο επαρκώς φωτισμένο ή που υπάρχει κάποια -έστω υποτυπώδης- φύλαξη, ή θα βρίσκονται σε σκοτεινά σημεία όπου ο πελάτης δε θα αισθάνεται και τόσο ασφαλής ώστε να πάει και να πάρει π.χ. το νέο smartphone του, για το οποίο πλήρωσε 700-800 ευρώ;

Γενικώς, τα smart lockers έχουν πολλά θέματα που πρέπει να επιλυθούν πριν αρχίσουν να χρησιμοποιούνται εκτενώς. Και απαιτείται πολύ καλή προετοιμασία από την πλευρά των εταιρειών ταχυμεταφορών προτού κάνουν την κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση. Προσωπικά, πάντως, είμαι υπέρ των smart lockers. Γιατί πολύ απλά, δεν είμαι από αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να κάθονται στο σπίτι και να περιμένουν τον courier να καταφθάσει με την παραγγελία του. Αλλά δεν έχω πρόβλημα να πάω να κάνω την παραλαβή από ένα smart locker. Αρκεί, φυσικά, να έχουν λυθεί αρκετά από τα προβλήματα που ανέφερα πιο πάνω.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Ο οικοδεσπότης αυτής της στήλης είναι γνωστό… «μαμούνι» (και δεν ντρέπεται να το ομολογήσει), σ’ ό,τι αφορά στην περισυλλογή στοιχείων και δεδομένων, αναλύσεων και ερευνών, όλων εκείνων που συν-αποτελούν την «πρώτη ύλη», τα raw materials της δουλειάς μας, της δημοσιογραφίας, τα οποία είναι πάντα χρήσιμα και αναγκαία ανεξάρτητα από τον κλάδο (πολιτική, οικονομία, τέχνες, επιστήμες, τεχνολογία, αθλητισμός ή ό,τι άλλο) στον οποίο θητεύει καθένας μας.

Καθημερινά ψάχνει κάμποσες ώρες στο web (ευχαριστώ, άλλη μια φορά, sir Tim, για την τεράστια εφεύρεσή σου, η οποία άλλαξε τον κόσμο μας), για να διαβάσει, να βρει, να κατατάξει, να συσχετίσει αυτά τα «υλικά», ώστε -έπειτα από την ανάλογη επεξεργασία- να γράψει (επιτυχώς ή ανεπιτυχώς, εσείς κρίνετε) όσα διαβάζετε.

Ανάλογα με τις συνθήκες, κάποια αξιοποιούνται γρήγορα, κάποια μένουν αποθηκευμένα για μήνες, κάποια άλλα «πεθαίνουν» καθώς ξεπεράστηκαν από τις εξελίξεις και δεν ενδιαφέρουν πια, όμως υπάρχουν πάντα μερικά με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, που αξίζει να βγουν γρήγορα – ίσως όχι τόσο γρήγορα όσο στο web, στην ιστοσελίδα, στην τηλεόραση ή στην εφημερίδα, αλλά ακόμα «ζεστά».

Να, όπως συμβαίνει με την «ολόφρεσκη» παγκόσμια έρευνα της Deloitte, σχετικά με το «Μέλλον της Κυβερνοασφάλειας» (Future of Cyber), της οποίας τα αποτελέσματα δόθηκαν στη δημοσιότητα μόλις στις 11 Νοεμβρίου. Τι μας λένε αυτά; Σίγουρα όχι κάτι που δεν ξέραμε ή δεν μαντεύαμε. Όμως, οι αριθμοί και τα στοιχεία είναι πάντα χρήσιμα, όταν επιβεβαιώνουν τις ισχύουσες κοινές αντιλήψεις. Γιατί, πολλές φορές έχουμε αναφέρει από τούτο εδώ το ψηφιακό «μετερίζι» πως η ταχύτατη -λόγω της πανδημίας, βεβαίως- πλην βεβιασμένη μετάβασή μας από τον αναλογικό στον πλήρως ψηφιακό κόσμο, φέρνει πολλά καλά, αλλά κρύβει και κινδύνους, ειδικά σε θέματα ασφαλείας.

Η έρευνα της Deloitte έρχεται να επιβεβαιώσει περίτρανα με τα στοιχεία της αυτούς τους φόβους και να επαληθεύσει την κοινή αντίληψη για μεγάλη αύξηση των κυβερνοεπιθέσεων, λόγω της ολοένα αυξανόμενης υιοθέτησης του ψηφιακού μετασχηματισμού στον δημόσιο και -πολύ περισσότερο- στον ιδιωτικό τομέα. Έτσι, στα αρχικά συμπεράσματά της επισημαίνει ότι μόνο στη διάρκεια του περασμένου χρόνου (κι όταν ακόμα δεν είχε πάρει τη σημερινή δυναμική του ο ψηφιακός μετασχηματισμός, για το 2020 μιλάμε), το 72% των 600 υψηλόβαθμων στελεχών με πρόσβαση στις λειτουργίες κυβερνοασφάλειας (συμπεριλαμβανομένων και στελεχών από την Ελλάδα) τα οποία συμμετείχαν στην έρευνα, ανέφεραν ότι οι οργανισμοί τους αντιμετώπισαν τουλάχιστον μία ως και δέκα κυβερνοεπιθέσεις.

Παρά τους κινδύνους, διαβεβαίωσαν σε ποσοστό 94% ότι η μετάβαση των συστημάτων τους στο cloud θα συνεχιστεί – όμως, οι τρεις στους τέσσερις εκπροσώπους οργανισμών με κερδοφορία άνω των 30 δισ. $ (επομένως, όσοι ανήκουν στους «προτιμητέους στόχους» από την πλευρά των κακόβουλων)  δήλωσαν ότι φέτος θα επενδύσουν πάνω από 100 εκατ. $ σε εφαρμογές και λύσεις κυβερνοασφάλειας.

Η έρευνα αποκαλύπτει πως οι κακόβουλοι τείνουν να αξιοποιήσουν ιδιαίτερα τις «κερκόπορτες» των συστημάτων ασφαλείας, δηλαδή τους τομείς όπου οι υποδομές στήθηκαν με τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος, για να καλύψουν άμεσες ανάγκες, όπως αυτές που παρουσιάστηκαν στην εξ αποστάσεως εργασία και την υγεία. Συμπεραίνει, λοιπόν, με βάση τα ευρήματά της, ότι «τα σημεία που αποτελούν τις μεγαλύτερες προκλήσεις σε ό,τι αφορά τη διαχείριση των κινδύνων του κυβερνοχώρου είναι οι υβριδικές τεχνολογίες πληροφορικής σε ποσοστό 41% και η κυβερνο-υγιεινή (cyber hygiene) σε ποσοστό 26%.

Όλο και περισσότερες επιχειρήσεις αξιοποιούν την πρακτική της Μηδενικής Εμπιστοσύνης (Zero Trust), δηλαδή μια αρχιτεκτονική που βασίζεται στη θεμελιώδη αρχή του «ποτέ μην εμπιστεύεσαι, πάντα να επιβεβαιώνεις», προκειμένου να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ της επιχειρηματικής δραστηριότητας, της πληροφορικής και των τομέων του κυβερνοχώρου. Έτσι, επιτυγχάνεται η μείωση της επιχειρησιακής πολυπλοκότητας και η απλοποίηση ενσωμάτωσης διαφόρων οικοσυστημάτων. Οι επιχειρήσεις που αξιοποιούν την αρχή της «Μηδενικής Εμπιστοσύνης» οδηγούν τις εξελίξεις στον τομέα της οργανωτικής αλλαγής προκειμένου να επιτύχουν τον ψηφιακό μετασχηματισμό, χτίζοντας υποδομές ασφάλειας με τις οποίες μπορούν να χειριστούν την ταχύτητα αυτού του μετασχηματισμού».

Η έρευνα δείχνει -κι αυτό σίγουρα αποτελεί σημαντική τάση, που αξίζει να προσέξουμε- ότι μέσα στην επόμενη τριετία οι CIOs και CISOs θα συνεχίσουν να δίνουν προτεραιότητα στην κυβερνοασφάλεια, προβάλλοντας ως κύριους λόγους της υιοθέτησης των νέων τεχνολογιών, τις μεγαλύτερες δυνατότητες (το 64%), την ενίσχυση της ιδιωτικότητας (59%), την ικανότητα συμμόρφωσης (50%) και τη βελτίωση της επιχειρησιακής αποτελεσματικότητας και πληροφόρησης (45%). Το μέλλον λαμπρό, αλλά προσοχή στο πού πατάμε…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]