Επωνύμως…

Έβλεπα μία διαφήμιση τηλεπικοινωνιακού παρόχου για τη νέα υπηρεσία του που προσφέρει στις επιχειρήσεις backup σύνδεση σε περίπτωση που "πέσει" η σταθερή γραμμή. Ουσιαστικά, αυτό που κάνει είναι πως έχει μόνιμα συνδεδεμένο στο router ένα USB stick για σύνδεση στο δίκτυο κινητής του ίδιου παρόχου, οπότε αν υπάρχει πρόβλημα στην ενσύρματη σύνδεση, γυρίζει αυτόματα στην κινητή σύνδεση.

Η ιδέα είναι ωραία και χρήσιμη θα έλεγα. Όμως, τη στιγμή που έβλεπα τη διαφήμιση, έπεσε η παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος! Και εκεί συνειδητοποίησα ότι και το router έπεσε και το σταθερό τηλέφωνο σταμάτησε να λειτουργεί και γενικώς δεν υπήρχε καμία συνδεσιμότητα στο σπίτι, πέραν του κινητού τηλεφώνου. Αν και στη δική μου περίπτωση, λόγω κακής κάλυψης -και των τριών δικτύων- δεν θα έλεγα ότι το smartphone ήταν ο καλύτερος τρόπος προκειμένου να συνδεθώ στο Διαδίκτυο...

Για μία επιχείρηση, η αδιάλλειπτη σύνδεση στο Internet είναι πλέον απαραίτητη. Και μπορεί υπηρεσίες όπως αυτή που προανέφερα να καλύπτουν τα θέματα που προκύπτουν με την τηλεπικοινωνιακή σύνδεση, αλλά τί γίνεται όταν πέσει και το ρεύμα; Μπορεί μία μικρή επιχείρηση να αντέξει αν "πέσει" το ηλεκτρονικό κατάστημά της; Ή μπορεί να σταματήσει να δέχεται παραγγελίες και να είναι σε επικοινωνία με προμηθευτές, συνεργάτες και πελάτες;

Θα πει κανείς ότι το κατάστημά σου θα είναι στο cloud, οπότε το e-shop θα συνεχίσει να λειτουργεί. Αλλά για τη διαχείρισή του, την επικοινωνία και το call center η κατάσταση είναι αρκετά πιο δύσκολη.

Οι διακοπές ρεύματος -τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια- ούτε πολλές είναι ούτε μεγάλης διάρκειας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις. Και σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να το ρισκάρει η επιχείρηση. Γι’ αυτό και πρέπει να έχει backup λύσεις, όπως, για παράδειγμα, ένα καλό UPS.

Γενικότερα, όμως, θα πρέπει μία επιχείρηση να έχει ένα backup πλάνο. Θα πρέπει να κάνει backup τα αρχεία της, ενώ θα πρέπει να έχει φροντίσει και το θέμα της κυβερνοασφάλειας. Θα πρέπει να τα έχει κάνει όλα αυτά. Και ο βασικός λόγος, είναι να είναι έτοιμη την άσχημη στιγμή. Συνήθως, στην Ελλάδα, σκεφτόμαστε -λανθασμένα- ότι δεν πρόκειται να συμβεί σε εμάς αυτό. Και μαθαίνουμε από τα παθήματά μας. Αλλά μάλλον θα πρέπει να λειτουργούμε πολύ περισσότερο προληπτικά. Ειδικά όταν ασχολούμαστε με το Διαδίκτυο και γενικότερα αξιοποιούμε ψηφιακές τεχνολογίες.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Το έχω ξαναγράψει και το έχω παραδεχτεί δημοσίως: αραιά και πού, «κλέβω» ιδέες από τις πάντα ενδιαφέρουσες (αν και όχι πάντα του δικού μου, προσωπικού ενδιαφέροντος) πρακτικές αναλύσεις που ετοιμάζει η Google, στο πλαίσιο της σειράς ThinkwithGoogle, και στέλνει σε όσους εγγραφούν στη σχετική λίστα αποδεκτών. Εγώ είμαι ένας από αυτούς… κι έτσι κατήντισα κλέφτης! Δεν φταίω, όμως, εγώ κ. πρόεδρε, αλλά το γεγονός ότι αυτά που διαβάζω εκεί, είναι τόσο «νόστιμη και καλοφτιαγμένη τροφή για σκέψη», που σκανδαλίζεσαι… Να, όπως συνέβη μ’ αυτό το άρθρο, στην έκδοση του περασμένου μήνα, που ασχολείται με το «ταξίδι» (έτσι αγαπάνε να το λένε οι marketers, ονειρευόμενοι προφανώς τον εαυτό τους και την εταιρία τους στο ρόλο του ξεναγού) του ανώνυμου καταναλωτή.

Φυσικά, το άρθρο ξεκαθαρίζει από την πρώτη στιγμή πως, όσα ξέραμε ως τώρα, πρέπει να τα ξεχάσουμε – η πανδημία προκάλεσε τόσες πολλές ανατροπές στην καθημερινότητα όλων μας, που αλλοίωσε, ανάμεσα σε τόσα άλλα, και την καταναλωτική συμπεριφορά μας. Όντας φοβισμένοι για το μέλλον τους, κουρασμένοι από τις αλλεπάλληλες συμφορές που τους βρήκαν, με λιγότερα χρήματα στην τσέπη τους και καταρρακωμένο το ηθικό τους από την επιβεβλημένη μοναξιά, οι καταναλωτές αφενός στράφηκαν στο ηλεκτρονικό εμπόριο (αν μπορούσαν, ας έκαναν κι αλλιώς), αφετέρου μηδένισαν το κοντέρ των αυθόρμητων αγορών του παρελθόντος. Οι περιορισμοί στην κυκλοφορία και τα πολύμηνα lockdown ήταν απλώς το «κερασάκι» στην πικρή τούρτα των προβλημάτων…

Με τα τούτα και τα κείνα, όμως, τις προφυλάξεις και τα εμβόλια, η πανδημία δείχνει να υποχωρεί – τα ρολά σηκώθηκαν, οι πόρτες ξανάνοιξαν, κάποια χαμόγελα μισο-διακρίνονται κάτω από τις μάσκες, όμως ένα από τα μεγάλα (και αναπάντητα ακόμα, καθότι απαιτεί ικανότητες Πυθίας) ερωτήματα, είναι η συμπεριφορά του μ.Π. (μετά Πανδημίαν) καταναλωτή. Τώρα που έμαθε «νέα κόλπα», ποια από αυτά θα διατηρήσει και στην εποχή της «νέας κανονικότητας»; Και πόσα από τα «παλιά» θα στέρξει να τα ξαναβάλει στη ζωή του, γιατί τα επιθύμησε και τώρα μπορεί; Η Google έστησε μια έρευνα (πιθανότατα στην αμερικανική αγορά, αν και δεν το αναφέρει – το αποτέλεσμα, όμως, είναι ενδεικτικό για τις γενικότερες τάσεις) σε τρεις «καυτούς» σε εξελίξεις και καίριους για τον κοινωνικό αντίκτυπό τους, κλάδους: τη λιανική πώληση, τα ταξίδια και τα χρηματοοικονομικά.

Το ερωτηματολόγιο, στο οποίο κλήθηκαν να απαντήσουν οι καταναλωτές, είχε να κάνει με τις αλλαγές στην αγοραστική συμπεριφορά τους σήμερα και -κυρίως- στο μέλλον κι οι ερευνητές έβγαλαν σχετικά γρήγορα το συμπέρασμά τους: ο νέος μ.Π. καταναλωτής είναι πλέον αποφασισμένος να ψωνίζει ό,τι ώρα θέλει, μ’ όποιον τρόπο θέλει (βλέπε, omnichannel) κι όπου εκείνος θέλει, με βασική προϋπόθεση πάντα η εμπειρία του (το «ταξίδι» που λέγαμε, παραπάνω), να παραμένει ευχάριστη και απρόσκοπτη.

Καλά μας τα λέει η έρευνα (όχι πως δεν τα περιμέναμε, δηλαδή – μια ακόμα επιβεβαίωση, ήταν), αλλά επί του πρακτέου τι κάνουμε; Οι έμποροι με τους marketers τους πού πρέπει να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή; Η συμβουλή της Google είναι να επικεντρωθούν σε τρεις κατευθύνσεις, με πρώτη και σημαντικότερη την αναδόμηση των ομάδων τους, αλλά και του προϋπολογισμού τους ώστε να εξασφαλιστεί η πολυκαναλική παρουσία τους. Σε όσο πιο πολλά σημεία και κανάλια μπορεί ο καταναλωτής να βρει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες σου, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η έκθεσή τους, άρα τόσο περισσότερες οι πιθανότητες αγοράς. Αρκεί, βεβαίως, να είναι ανάλογη και η ποιότητά τους – η έκθεση από μόνη της δεν είναι αρκετή… όπως και το επίπεδο της εξυπηρέτησης με κάθε τρόπο, ακόμα και δια ζώσης, αν χρειαστεί.

Το τελευταίο έχει άμεση σχέση, βεβαίως, και με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιείται η πώληση – η έρευνα ανέδειξε κάποια σημεία τριβής, που μπορούν να εξελιχθούν σε εμπόδια, τα οποία με τη σειρά τους ενδέχεται ακόμα και να ματαιώσουν τη συναλλαγή. Κι αυτά είναι η διαθεσιμότητα, οι τρόποι πληρωμής και -ως ένα βαθμό- η υποστήριξη του πελάτη από τις τεχνικές υπηρεσίες. Τρίτη κατεύθυνση, τέλος, η επένδυση σε online εργαλεία, ιστοσελίδες, εφαρμογές ή ό,τι άλλο μπορεί να διευκολύνει και να προωθήσει την πώληση. Όσο πιο εύκολα βρει ο υποψήφιος αγοραστής αυτό που θέλει, τόσο περισσότερο αυξημένες είναι και οι πιθανότητες ο «ταξιδιώτης» να βρει την «Ιθάκη» του.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Μία άποψη που έχω, είναι πως αν θέλει κάποιος να δει ποιες είναι οι επόμενες τάσεις στις καταναλωτικές συνήθειες και τους τρόπους αγοράς προϊόντων και υπηρεσιών, ενδεχομένως αυτό που πρέπει να κάνει είναι απλά να δίνει μεγαλύτερη προσοχή σε ό,τι κάνουν οι έφηβοι και αυτοί που είναι στην ηλικιακή κατηγορία 18-25 ετών.

Για παράδειγμα, πολλοί εξεπλάγησαν με την δημοτικότητα του TikTok πριν από δύο χρόνια, αλλά όσοι έβλεπαν τους μαθητές γυμνασίων και λυκείων τα τελευταία 5 χρόνια θα ήξεραν το Musical.ly και πόσο δημοφιλές ήταν. Το TikTok εξαγόρασε το Musical.ly και συνέχισε την πετυχημένη πορεία του.

Το ίδιο ισχύει και με ό,τι έχει σχέση με το λιανεμπόριο. Αν παρατηρήσει κανείς πώς ψωνίζει η νεολαία, θα έχει μία καλή βάση όσον αφορά στο τι έρχεται και ποιες θα είναι οι τάσεις που θα κυριαρχήσουν τα επόμενα χρόνια. Πολύ απλά, γιατί αυτά τα παιδιά μεγαλώνοντας θα επηρεάζουν πολύ περισσότερο το ευρύτερο τοπίο του λιανεμπορίου, καθώς θα αποκτούν σταδιακά και μεγαλύτερη καταναλωτική δύναμη.

Καταρχάς, τα νέα παιδιά δε δείχνουν να απομακρύνονται από τα φυσικά καταστήματα. Σαφώς και αξιοποιούν στο έπακρο το ηλεκτρονικό εμπόριο αλλά δεν σημαίνει ότι δεν θέλουν να πηγαίνουν και σε φυσικά καταστήματα. Αλλά πηγαίνουν απόλυτα προετοιμασμένα, καθώς νωρίτερα ψάχνουν στο Διαδίκτυο αυτό που θέλουν, κάνουν τις συγκρίσεις και φθάνουν στο κατάστημα γνωρίζοντας τι ακριβώς είναι αυτό που επιθυμούν να αγοράσουν. Όμως, ζητάνε από ένα φυσικό κατάστημα και την καλή εμπειρία και τη συμβουλή των εκεί εργαζομένων πριν κάνουν την όποια αγορά.

Σαφώς και δεν αγοράζουν μόνο online. Αλλά όταν το κάνουν, δεν προσέχουν που βρίσκεται η έδρα της εταιρείας που αγοράζουν. Δεν τους ενδιαφέρει αν είναι στην περιοχή που μένουν, αν είναι σε άλλη περιοχή της Ελλάδας, αν είναι στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ ή στην Κίνα. Αυτό που τους απασχολεί, είναι να έρθει η παραγγελία τους σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Για την ακρίβεια, να τους έρθει όταν τους έχουν ενημερώσει ότι θα έρθει. Και φυσικά, δε δίνουν και πολλές δεύτερες ευκαιρίες. Πολύ απλά, γιατί έχουν εξαιρετικά πολλές επιλογές.

Τους ενδιαφέρει σαφώς το κομμάτι του last mile, υπό την έννοια ότι θέλουν η εμπειρία στην παράδοση μίας παραγγελίας να είναι όσο το δυνατόν καλύτερη και να μην τους κοροϊδεύει η εταιρεία ταχυμεταφορών. Και ενδεχομένως να μην εκφράζουν παράπονο, αλλά είναι βέβαιο ότι δε θα τη χρησιμοποιήσουν ποτέ ξανά.

Για αυτή τη νέα γενιά, το κομμάτι της συνολικής εμπειρίας είναι πολύ πιο σημαντικό από ποτέ. Φυσικά και έχουν τα δικά τους brands, εκείνα που προτιμούν και ενδεχομένως να είναι διαφορετικά από εκείνα των προηγούμενων γενιών, αλλά επειδή έχουν πρόσβαση σε πολύ μεγαλύτερο όγκο πληροφορίας, είναι καλύτερα οργανωμένοι και ενημερωμένοι καταναλωτές. Είναι πολύ πιο δύσκολο να τους «κοροϊδέψει» κανείς. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προσέξουν άπαντες όσοι ασχολούνται με το χώρο του λιανεμπορίου.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Η εργασία στην εποχή της «νέας κανονικότητας» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις ψηφιακές δυνατότητες και ικανότητες του ατόμου, της επιχείρησης, του φορέα, της χώρας κι αυτό κανείς δεν μπορεί πλέον να το αμφισβητήσει. Το απέδειξε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η πανδημία – αν δεν υπήρχε ο «ομφάλιος λώρος» της ψηφιακής τεχνολογίας να μας κρατάει σε επαφή με την εργασία μας και τον περίγυρό μας, τα αποτελέσματα από οικονομικής, κοινωνικής και ψυχολογικής πλευράς θα ήταν πολύ χειρότερα από αυτά που βιώσαμε τους τελευταίους μήνες και ιδιαίτερα στις περιόδους του υποχρεωτικού εγκλεισμού.

Όμως, όπως όλα δείχνουν κι ελπίζουμε να μην έχουμε κάποια απροσδόκητο πισωγύρισμα, αυτά σιγά-σιγά τελειώνουν, οι εμβολιασμοί συνεχίζονται κι η ανοσία της αγέλης είναι πλέον θέμα χρόνου. Ομοίως, θέμα χρόνου είναι κι η επιστροφή στους χώρους εργασίας – ήδη, η κυβέρνηση ανακοίνωσε τη μείωση του υποχρεωτικού ποσοστού τηλε-εργασίας από το 50% στο 25%. Στους χώρους εργασίας; Ναι, βεβαίως! Τους θυμόσαστε ή συνηθίσατε πιά τη δουλειά από το σπίτι; Αν πιστέψουμε τα νούμερα και τις στατιστικές, το αντίθετο συμβαίνει, τους επιθυμήσατε και θέλετε να επιστρέψετε: η έρευνα Workmonitor της Randstad έδειξε πρόσφατα ότι ένας στους δυο Έλληνες μπορεί να απολαμβάνει τη δουλειά από το σπίτι, όμως, σε ποσοστό 85% θέλουν να επιστρέψουν στους χώρους δουλειάς! Μάλιστα, είμαστε στην 5^η θέση παγκοσμίως, μεταξύ των νοσταλγών της μεγάλης επιστροφής, με μόνο τους Ινδούς, τους Κινέζους, τους Νορβηγούς και τους Δανούς να μας ξεπερνάνε στην κατάταξη…

Όμως, σε ποιους χώρους δουλειάς θέλουμε να επιστρέψουμε; Ιδού η απορία… Βλέπετε, η αλλαγή των δεδομένων που φέρνει η επέκταση και διεύρυνση του ψηφιακού μετασχηματισμού σε επιχειρήσεις και οργανισμούς, προκαλεί τεκτονικές αλλαγές και εκεί, σε τόσους και τόσους κλάδους. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να μην έχετε αντιληφθεί τη συρρίκνωση του αριθμού των υποκαταστημάτων τραπεζών – ένα-ένα «σβήνουν» και εξαφανίζονται, καθώς περνάμε στην ηλεκτρονική τραπεζική. Το ίδιο συμβαίνει και με τις εφορίες – λιγοστεύουν κι αυτές και συγχωνεύονται, όσο οι πολίτες κάνουν ολοένα και περισσότερες συναλλαγές μαζί τους ηλεκτρονικά, μέσω του TAXIS και της κυβερνητικής πύλης gov.gr. Κι αν τα συγκεκριμένα παραδείγματα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν θετικές εξελίξεις, αφού καταργούν τις ουρές και τον χαμένο χρόνο, το «συμμάζεμα» των επιχειρήσεων ίσως να μην αντιμετωπιστεί με την ίδια επιδοκιμαστική διάθεση.

Πρόσφατα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο δικός μας Σύνδεσμος Επιχειρήσεων & Βιομηχανιών (ΣΕΒ) τα οποία μάλιστα συνδύασε με έναν «οδικό χάρτη» για την ήπια μετάβαση στην εποχή της 4^ης Βιομηχανικής Επανάστασης, δείχνουν μια πολύ διαφορετική κατάσταση από αυτή που γνωρίζαμε ως σήμερα. Επικαλούμενος στοιχεία του Ευρωπαϊκού Κέντρου για την Ανάπτυξη της Επαγγελματικής Κατάρτισης, του CEDEFOP που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη, τονίζει ότι το 40% των θέσεων εργασίας που υπάρχουν σήμερα στην Ευρώπη θα «μετασχηματιστούν» (και οι περισσότερες από αυτές μάλλον θα χαθούν) τα επόμενα χρόνια, ως απόρροια της χρήσης Τεχνητής Νοημοσύνης και συστημάτων αυτοματισμού. Μέχρι οι σημερινοί νέοι αποκτήσουν τις κατάλληλες δεξιότητες, για να καταλάβουν τις νέες θέσεις που θα δημιουργηθούν, θα περάσουν αρκετά «οδυνηρά» χρόνια – η ίδια έρευνα δείχνει πως το 85% των θέσεων του 2030 δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί…

Κανείς δεν αμφιβάλει ότι η ψηφιοποίηση και ο επιχειρησιακός μετασχηματισμός θα ωφελήσουν σημαντικά τις επιδόσεις των επιχειρήσεων, θα αυξήσουν το ανταγωνιστικό τους πλεονέκτημα, θα συμβάλλουν στις εθνικές οικονομίες και την ανάπτυξη κάθε χώρας. Και, αντίστροφα, αν αυτά δεν γίνουν, αν δεν εκσυγχρονιστούν επιχειρήσεις και φορείς, ο κατήφορος θα είναι μη-αναστρέψιμος. Όμως, η απαιτούμενη ευελιξία δεν είναι εύκολη υπόθεση – τα «προικιά» από πλευράς δεξιοτήτων, νέων γνώσεων και κυρίως αλλαγής νοοτροπίας είναι πολλά! Μιλάμε για re-skilling, up-skilling και, βεβαίως, όχι μια φορά και τελειώσαμε – συνεχώς και δια βίου.

Το Παρατηρητήριο Ψηφιακού Μετασχηματισμού του ΣΕΒ με τη συνεργασία της Deloitte, και του Τομέα Απασχόλησης & Αγοράς Εργασίας του ΣΕΒ προτείνει έναν πολύ ενδιαφέροντα οδικό χάρτη για τη μετάβαση των επιχειρήσεων στα νέα μοντέλα λειτουργίας και εργασίας, με την αξιοποίηση ψηφιακών τεχνολογιών. Δείτε τον, αναλύστε τον ως προς τα σημεία σύμπτωσης και διαφοράς του μοντέλου που εφαρμόζετε στη δική σας επιχείρηση και λάβετε, τώρα που είναι σχετικά νωρίς, τα μέτρα σας. Το τσουνάμι έχει αρχίσει να φουσκώνει – κι οι εργαζόμενοι που θα αρχίσουν να επιστρέφουν, είναι πολύ πιθανό να έχουν νέες (και συχνά δικαιολογημένες) απαιτήσεις από τους εργοδότες τους… 

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Αν διαβάσει κανείς τα σχόλια που δημοσιεύονται κατά καιρούς σε μέσα ενημέρωσης αλλά και social media, η Amazon θα έπρεπε να είχε ήδη παρουσία στην Ελλάδα. Και όταν λέμε Amazon, οι περισσότεροι νομίζουν ότι μιλάμε για το διάσημο marketplace. Με αυτή τη λογική, το amazon.gr θα έπρεπε να είναι ήδη εδώ. Μάλιστα, μέχρι και ερώτηση από αναλυτή σε πρόσφατη τηλεδιάσκεψη με γνωστή αλυσίδα του λιανεμπορίου άκουσα, όπου είχε ως θέμα πως θα αντιδράσουν σε αυτό το ενδεχόμενο.

Όλοι το έχουν σίγουρο ότι το amazon.gr δεν είναι μακριά. Μόνο που η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική.

Ας πάρουμε τα πράγματα λίγο με τη σειρά. Η Amazon είναι ένας κολοσσός στο χώρο του λιανεμπορίου αλλά ταυτόχρονα διαθέτει και έναν εξαιρετικά ισχυρό τομέα όσον αφορά στις cloud υπηρεσίες. H Amazon Web Services (AWS) είναι, βάσει μεριδίου, ο μεγαλύτερος πάροχος υπηρεσιών cloud παγκοσμίως. Μεγαλύτερος και από τη Microsoft που προωθεί το Azure.

Η AWS έχει ανοίξει γραφείο στην Ελλάδα από τις αρχές του 2021 και η σχετική προετοιμασία είχε διαρκέσει αρκετούς μήνες. Γραφείο που δημιουργήθηκε γιατί, πολύ απλά, οι πελάτες της AWS είχαν αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια και οι άνθρωποι της AWS είδαν μία ευκαιρία και αποφάσισαν να την εκμεταλλευτούν. Το γραφείο ενισχύεται διαρκώς και ο στόχος δεν είναι άλλος από το να αξιοποιήσει τη δυναμική που υπάρχει όσον αφορά την «υιοθέτηση» του cloud και από τις ελληνικές επιχειρήσεις. Πολύ πιθανό η AWS να συνεργαστεί και με κάποιον τοπικό πάροχο υπηρεσιών data center, καθώς οι ανάγκες της θα αυξάνονται διαρκώς.

Πάμε τώρα στον τομέα του marketplace. Η Amazon εκτιμάται ότι έχει περίπου το 12% της ελληνικής αγοράς του e-commerce. Δηλαδή, το 12% των online αγορών που γίνονται από Έλληνες καταναλωτές γίνονται μέσω της Amazon. Επίσης, υπάρχει ένας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός ελληνικών επιχειρήσεων που στην προσπάθεια τους να αυξήσουν τις πωλήσεις τους στο εξωτερικό δημιουργούν σελίδα στο Amazon. Φυσικά στα αγγλικά. Παρεπιμπτόντως, αν πληκτρολογήσεις Amazon.gr σε μεταφέρει απευθείας στο amazon.co.uk.

Θέλει η Amazon να φτιάξει ελληνική έκδοση; Να βλέπουμε το περιεχόμενο του Amazon στα ελληνικά; Μου μοιάζει λίγο δύσκολο. Η ελληνική αγορά είναι σχετικά μικρή. Είναι πολύ μικρότερη, για παράδειγμα, από εκείνη της Πολωνίας όπου η Amazon προχωρά με τη δημιουργία του amazon.pl. Επίσης, οι Έλληνες καταναλωτές γνωρίζουν αγγλικά και η γλώσσα δεν ήταν μέχρι τώρα εμπόδιο για να μην κάνουν αγορές. Οπότε, ακούγεται αρκετά δύσκολο η Amazon να κάνει μία μεγάλη επένδυση προκειμένου να μεταφράσει όλο το περιεχόμενο του marketplace της στα ελληνικά.

Από την άλλη πλευρά, αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν είναι μία αγορά για την οποία ενδιαφέρεται. Ο όγκος των πωλήσεων είναι τέτοιος που δικαιολογεί κινήσεις όπως η προσπάθεια για σύναψη στρατηγικών συνεργασιών με εταιρείες ταχυμεταφορών, μοντέλο που ακολουθεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η συνεργασία με τα ΕΛΤΑ Courier είναι ένα πρώτο δείγμα, θα ακολουθήσουν και άλλες.

Όπως δεν θα πρέπει να διόλου να αποκλειστεί το ενδεχόμενο η Amazon να επενδύσει στη δημιουργία ενός logistics center που να εξυπηρετεί τις ανάγκες διανομής των παραγγελιών που έχει να παραδώσει στην Ελλάδα. Είπαμε, ο όγκος των πωλήσεων είναι μεγάλος και αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω, οπότε μία τέτοια κίνηση θα είχε απόλυτα λογική και οι σχετικές πληροφορίες ήδη κυκλοφορούν. Απλά είναι πολύ δύσκολο να επιβεβαιωθούν.

Όσον αφορά στις φήμες ότι η Amazon σκοπεύει να αγοράσει ένα πολύ μεγάλο ελληνικό marketplace, οι άνθρωποι στη συγκεκριμένη εταιρεία γελάνε όταν το διαβάζουν. Και απαντούν ότι «ίσως είναι πιο πιθανό να αγοράσουμε εμείς την Amazon»…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Από τη στιγμή που αποδεχτήκαμε, λόγω της πανδημίας, τη μετάβαση της ζωής μας από τον offline στον online κόσμο και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες, επόμενο ήταν αυτό να αποτελέσει δέλεαρ και κίνητρο για τους κακόβουλους, που έχουν πλέον πολύ περισσότερες ευκαιρίες «να κάνουν τα δικά τους», προκειμένου να υπηρετήσουν την ιδεολογία τους, τη χώρα τους ή απλώς την τσέπη τους, που είναι και η συνηθέστερη αφορμή…    

Έχοντας πλέον πολύ ευρύτερο πεδίο εφαρμογής των ανίερων μεθόδων τους, καθώς οι «στόχοι» όχι μόνο πλήθυναν ξαφνικά, αλλά ήρθαν και πολύ κοντύτερά τους, οι κάθε λογής κακόβουλοι (από απλοί απατεώνες ως υπερεθνικιστές ή και «μισθοφόροι») βάλλουν πλέον κατά ριπάς, με τα κρούσματα να έχουν πολλαπλασιαστεί τους τελευταίους μήνες – όσα από αυτά βλέπουν το φως της δημοσιότητας, βεβαίως, γιατί είναι βέβαιο πως αρκετά «κουκουλώνονται» για διάφορους λόγους…

Κάποιες φορές τα βγάζουν στη φόρα οι ίδιοι οι κακόβουλοι, για να δείξουν τι μπορούν να καταφέρουν, όμως άλλες φορές το πρόβλημα που προκαλούν είναι τόσο μεγάλο που δεν μπορεί να κρυφτεί, γιατί οι επιδράσεις του είναι ευρύτερες και κυρίως φανερές.

Σ’ αυτή την κατηγορία πρέπει σίγουρα να συμπεριλάβουμε τις «λυτρικές» επιθέσεις, δηλαδή τις ψηφιακές κακόβουλες επιθέσεις σε υλικό και λογισμικό, διαταράσσοντας τη λειτουργία κάποιας επιχείρησης ή φορέα, που στη συνέχεια καλείται να καταβάλει λύτρα (ransomware) προκειμένου να αρθούν τα προβλήματα και να επανέλθει το σύστημα στην πρότερη κατάσταση – αν και ποτέ δεν είναι βέβαιο ότι αυτό θα συμβεί, τελικά… Δείτε το σαν μια ψηφιακή μεταφορά των συχνών απαγωγών από τους «ληστές των ορέων», στη μετεπαναστατική Ελλάδα (και μετά, αλλά εκείνοι ήταν πιο γραφικοί), που ζητούσαν λύτρα για να απελευθερώσουν τους απαχθέντες, αν ποτέ τους απελευθέρωναν… Ετούτοι είναι οι «ληστές των δεδομένων»!

Τα κρούσματα έχουν πληθύνει ιδιαίτερα, τους τελευταίους μήνες, με πιο χαρακτηριστική μέχρι στιγμής την επίθεση στο αμερικανικό δίκτυο μεταφοράς πετρελαίου Colonial Pipeline, η οποία χρειάστηκε να καταβάλει περίπου 4,5 εκατ. $ σε κρυπτονόμισμα στην ομάδα hackers DarkSide, που ανέλαβε την ευθύνη της επίθεσης και, παράλληλα, «τσέπωσε» τα λύτρα.

Κι αυτά ήταν μικρό μόνο μέρος της λείας τους, τον τελευταίο καιρό, καθώς το BBC μετέδωσε ότι έλεγχοι στα αρχεία του Bitcoin έδειξαν πως από τον περασμένο Αύγουστο ως τις μέρες μας έχουν «εισπράξει» περισσότερα από 90 εκατ. $ από 47 θύματα, που μάλλον τήρησαν «σιγή ασυρμάτου» για το κακό που τους βρήκε, όπως λέγαμε και παραπάνω… Το κοντέρ ανεβαίνει, αν υπολογίσουμε και τις επιθέσεις που εκδηλώθηκαν από άλλους «συναδέλφους» τους, εναντίον νοσοκομείων σε Γερμανία και Ιρλανδία, σε σχολεία, τράπεζες, εταιρίες ύδρευσης, ενέργειας και πολλούς άλλους «στόχους», αναγκάζοντας τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών να εκδώσει πρόσφατα προειδοποίηση για αυξημένο κίνδυνο κυβερνοεπιθέσεων.

Μ’ αυτό, λοιπόν, το πρόβλημα θα πορευτούμε τα επόμενα χρόνια, γιατί δεν φαίνεται κάποια λύση στον ορίζοντα – αντίθετα, αν τα λύτρα «πέφτουν», μάλλον θα έχουμε όξυνση και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο, καθώς ο ψηφιακός κόσμος δεν γνωρίζει σύνορα. Άρα, τι κάνουμε;

- Μην πληρώνεις! παροτρύνει ο ένας.
- Μίλα με τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (ή όπως αλλιώς λέγεται σε κάθε χώρα) λέει ο δεύτερος.
- Να φτιάξουν οι κυβερνήσεις funds (κάτι σαν ασφαλιστικό φορέα, μ’ άλλα λόγια) που θα πληρώνουν τα λύτρα, δηλώνει ο τρίτος (και πιο ανεδαφικός, γιατί τότε θα πλακώσουν όλοι – δώσε και μένα, μπάρμπα).
- Να απαγορευτεί δια νόμου η καταβολή λύτρων, ζητάει ο τέταρτος (χμμμ, εδώ κάτι μπορεί να γίνει, αν σπάσει ο φαύλος κύκλος, αλλά τα «σπασμένα» για τις εταιρίες, ποιος θα τα πληρώσει;).
- Να απαγορεύσουμε τα κρυπτονομίσματα κι άντε μετά να δούμε, σε τι θα ζητάνε τα λύτρα, υπερθμεατίζει ο πέμπτος (κι αυτά που τώρα υπάρχουν τι θα γίνουν, άραγε;).
- Να λάβουμε μέτρα εις βάρος της... Μόσχας, προτείνει ο έκτος και πιο ριζοσπαστικός, γιατί «κάνει τα στραβά μάτια». Ποιος όμως θα αποδείξει ότι οι Ρώσοι βρίσκονται πίσω από όλο αυτό; Το μόνο γεγονός που έχει καταγραφεί, είναι το ότι δείχνουν μη συνεργάσιμοι όσον αφορά στην πάταξη των κυβερνο-εγκληματιών. Η αυστηρή γλώσσα και τα κακά σχόλια του Τζο Μπάιντεν μάλλον «δεν έκαναν το αυτί τους να ιδρώσει»…

Άρα, τι κάνουμε; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! Συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο, μέχρις ότου οι επιθέσεις εξελιχθούν σε εθνική απειλή, πότε στη μια και πότε στην άλλη χώρα; Ο ευρών αμοιφθήσεται – το πρόβλημα, πάντως, είναι ήδη μεγάλο και σταδιακά θα γίνεται μεγαλύτερο…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Για όποιον παρακολούθησε την περασμένη εβδομάδα το Delphi Economic Forum, το οποίο, για να είμαστε και ειλικρινείς, ήταν τόσο ευρύ που ήταν εύκολο να χάσεις λίγο τη… μπάλα, θα άκουγε πολλές φορές τη φράση «ψηφιακός μετασχηματισμός». Ούτως ή άλλως, τους τελευταίους μήνες έχει γίνει κατανοητό ότι ο ψηφιακός μετασχηματισμός είναι κάτι απαραίτητο.

Όμως, δεν είναι λίγες οι φορές που αισθάνομαι ότι πολύς κόσμος δεν έχει καταλάβει τι εστί ψηφιακός μετασχηματισμός. Στο Delphi άκουγα, για παράδειγμα, τα παράπονα εκπροσώπων των μικρομεσαίων περί έλλειψης δράσεων από το κράτος για να αποκτήσουν ψηφιακό εξοπλισμό. Όπως και δημοσιογράφους να γκρινιάζουν ότι είναι χαμηλές οι ταχύτητες σύνδεσης του Internet και γι’ αυτό οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν μπορούν να κάνουν το επόμενο βήμα. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι. Εάν αποκτήσεις υπολογιστή και ένα e-shop δε σημαίνει ότι η επιχείρησή σου έχει κάνει ψηφιακό μετασχηματισμό...

Ο ψηφιακός μετασχηματισμός είναι απλά… μετασχηματισμός. Για την ακρίβεια, είναι η αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας μίας επιχείρησης, είτε ατομικής, είτε πολύ μικρής, είτε μεσαίας, είτε μεγάλης. Ονομάζεται ψηφιακός γιατί χρησιμοποιείς ψηφιακά εργαλεία και λύσεις, αλλά στην πραγματικότητα η βασική αλλαγή είναι στον τομέα της νοοτροπίας. Και αυτό δεν αλλάζει απλά με το εάν σε επιδοτήσει το κράτος για να πάρεις καινούριο υπολογιστή. Θα πρέπει να μάθεις και να τον χρησιμοποιείς. Και υπάρχουν επιδοτούμενα σεμινάρια και δωρεάν μαθήματα ακόμη, αλλά θα πρέπει ο επιχειρηματίας αλλά και οι εργαζόμενοι να καθίσουν να μάθουν νέες δεξιότητες προκειμένου να γίνουν πιο παραγωγικοί και ανταγωνιστικοί, αλλά και να διευκολύνουν την καθημερινότητά τους.

Επειδή στην Ελλάδα πολλές φορές τα ρίχνουμε στο κράτος, θα πρέπει επιτέλους να κάνουμε και την αυτοκριτική μας. Έχω ακούσει πολλές ιστορίες για ξενοδοχεία που προτίμησαν να επενδύσουν σε υφάσματα και πολυθρόνες για το lounge τους, παρά για να βελτιώσουν το WiFi στα δωμάτιά τους - αν και γνώριζαν ότι αυτό αποτελεί βασική απαίτηση από τους πελάτες τους. Αλλά αντί να επενδύσουν σε μία καλύτερη σύνδεση, προτίμησαν να βάλουν μία οικιακή γραμμή και να περιμένουν να δουλεύει άψογα.

Έχω δει μεσαίες επιχειρήσεις με αποθήκες, οι οποίες δεν έχουν καν barcode scanners και κάνουν απογραφή χειρόγραφα. Και εάν τους πεις για warehouse management σε κοιτάνε και περίεργα. Όπως και εταιρείες λιανικού εμπορίου, που δεν είχαν ποτέ κάτσει να οργανώσουν τα δεδομένα που είχαν για τους πελάτες τους και να κάνουν καλύτερες προβλέψεις.

Τα παραδείγματα είναι πολλά και οι έρευνες δείχνουν ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις είναι πίσω. Όμως, οι ελληνικές επιχειρήσεις θα πρέπει να καταλάβουν ότι το θέμα δεν είναι να περιμένουν από το κράτος να τους επιδοτήσει, ή απλά να αποκτήσουν νέο εξοπλισμό ή να φτιάξουν ένα e-shop. Θα πρέπει να αλλάξουν τη νοοτροπία τους, θα πρέπει να καθίσουν και να μάθουν. Αυτό είναι πλέον το όνομα του παιχνιδιού. Και αυτός είναι ο ψηφιακός μετασχηματισμός.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Μα, καλά εσείς δεν το είδατε; Κι αν το είδατε, άραγε παραξενευτήκατε όσο εγώ; Γιατί μιλάς με γρίφους, οικοδεσπότη μας; σχεδόν σας ακούω να ρωτάτε. Άλλωστε, πώς θα μπορούσαμε να σου απαντήσουμε, ακόμα κι αν ξέραμε τι εννοούσες και όντως το είχαμε δει, αφού η σχέση μας είναι online μεν, asynchronous δε; Σωστό κι αυτό – 1-0 set.

Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή… Πριν από δυο-τρεις εβδομάδες, έκανε το ντεμπούτο της στη Χρηματαγορά του Λονδίνου μια εταιρία Πληροφορικής, με ειδίκευση στον χώρο της κυβερνοασφάλειας, με ιδιαίτερη μάλιστα επιτυχία, καθώς η κεφαλαιοποίησή της σύντομα εκτοξεύτηκε πάνω από τα $4 δισ., του αρχικού στόχου.

Προφανώς, ούτε η πρώτη είναι, ούτε η τελευταία, με δεδομένο ότι η κυβερνοασφάλεια παραμένει ένας από τους πιο «καυτούς» τομείς στον χώρο της ψηφιακής τεχνολογίας, ειδικά τώρα που -λόγω πανδημίας- είμαστε αναγκασμένοι να εργαζόμαστε από το σπίτι, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για το επίπεδο των μέτρων ασφαλείας… Όλοι μας είμαστε πλέον εν δυνάμει στόχοι των κακόβουλων και πολύ περισσότερο οι επιχειρήσεις – είδαμε τι συνέβη, τις τελευταίες ημέρες με την υπόθεση του Colonial Pipeline, όπου η εταιρεία που διαχειρίζεται τον αγωγό υποχρεώθηκε να καταβάλει σε Ανατολικοευρωπαίους χάκερ (αν αληθεύουν τα δημοσιεύματα – πού να ξέρεις, πια;) λύτρα $5 εκατ. σε κρυπτονομίσματα, προκειμένου να αποκατασταθεί η λειτουργία του, που λίγο έλειψε να «γονατίσει» τους πάντα διψασμένους για πετρέλαιο, Αμερικανούς οδηγούς.

Η καλή εταιρία, στην οποία αναφερθήκαμε στην αρχή, λοιπόν, με το εντυπωσιακό όνομα DarkTrace (σκοτεινό ίχνος, μ’ άλλα λόγια) δεν είναι καινούρια στην αγορά – κοντεύει να κλείσει μια 10ετία, απασχολεί περίπου 1.500 άτομα ανά τον κόσμο κι έχει μια καλή ιστορία πίσω της, στην οποία συνηγορεί το γεγονός ότι «γεννήθηκε» μέσα στο διάσημο πανεπιστήμιο του Cambridge. Η ειδικότητά της είναι να αξιοποιεί στοιχεία Τεχνητής Νοημοσύνης, για να «ψυχολογεί» συστήματα και δίκτυα Πληροφορικής τα οποία αναλαμβάνει να προστατεύσει – κάτι που κάνει παρατηρώντας τη συμπεριφορά τους εκ των έσω, αξιοποιώντας τεχνολογίες Μηχανικής Μάθησης και χτυπώντας συναγερμό, όταν αντιληφθεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Ως εδώ, όλα πρίμα και τίποτα περίεργο…

Τα ερωτηματικά ξεκινάνε αν δεις τα ονόματα της Συμβουλευτικής Επιτροπής, όπου φιγουράρουν ο πρώην γενικός διευθυντής της βρετανικής ΕΥΠ, Τζόναθαν Έβανς, ο πρώην CIO της CIA, Άλαν Γουέιντ, και η Βρετανίδα πρώην υπουργός Εσωτερικών (και νυν βουλευτής) Άμπερ Ραντ. Σα να μην έφτανε αυτό, βασικός μέτοχος της εταιρίας είναι ο επιχειρηματίας Μάικλ Λιντς, ο οποίος κατηγορείται για απάτη ολκής! Πριν από κάμποσα χρόνια, είχε πωλήσει αντί πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων την εταιρία λογισμικού Autonomy (που είχε ιδρύσει και διηύθυνε ο ίδιος) στην αμερικανική Hewlett-Packard, για να αποκαλυφθεί (μετά το «γάμο» βεβαίως, έτσι γίνεται συνήθως…) ότι ήταν «άνθρακες ο θησαυρός»… Μάλιστα, αναμένεται η απόφαση, από τη δίκη του, στο Ανώτατο Δικαστήριο του Λονδίνου, ενώ οι Αμερικανοί έχουν ζητήσει και την έκδοσή του, για τα περαιτέρω…

Έπειτα απ’ όλα αυτά τα περίεργα, μπορείς να μην αναρωτηθείς τι συμβαίνει; Πώς «μπλέκονται γλυκά» οι δυο αρχικατάσκοποι (ως ειδικοί επί της κυβερνοασφάλειας, προφανώς), η πρώην υπουργός και ο «απατεώνας» -τα εισαγωγικά μπαίνουν καθώς η υπόθεση δεν έχει ακόμα τελεσιδικήσει, επομένως ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας, αν και οι Αμερικανοί δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αμφιβολιών… Ποιος είναι ο λύκος (ένας ή περισσότεροι), ποιοι είναι τα πρόβατα, ποιο το κοπάδι (εσείς πού θα κατατάσσατε πχ. όσους αγόρασαν πρόσφατα μετοχές της DarkTrace; - άβυσσος η ψυχή των μετόχων) και ποιος -ενδεχομένως- ο βοσκός;

Βεβαίως, η τεχνολογία της εταιρίας μπορεί να είναι «αστέρι» και τα αποτελέσματά της όντως θετικά, αλλά τη γνωστή ρήση για τη γυναίκα του Καίσαρα, πού την πας; Εκτός κι αν πιστέψουμε την άλλη ρήση, πολύ πιο σύγχρονη αυτή, για το νόμιμο και το ηθικό. Aν ισχύει παντού, γιατί όχι και στο χώρο της τεχνολογίας;

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Στις αρχές του 2020, αν κάποιος/α υποστήριζε ότι στα μέσα του 2021 θα συζητάμε για συνδρομητικές υπηρεσίες τύπου «δωρεάν μεταφορικά για όλες τις παραγγελίες μίας χρονιάς» ή «αποστολή μελανιών στο σπίτι σου πριν σου τελειώσει αυτό που έχεις» μάλλον θα τον/την θεωρούσαν τρελό/ή. Και αυτό όχι επειδή οι υπηρεσίες αυτές δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμες και πρακτικές, αλλά επειδή οι Έλληνες δεν έχουν δείξει -μέχρι τώρα- ιδιαίτερη προθυμία να χρησιμοποιούν συνδρομητικές υπηρεσίες.

Όμως, πλέον πολλά έχουν αλλάξει λόγω των δύο lockdowns και των αλλαγών στο μοντέλο εργασίας, όπου το σπίτι είναι πλέον και γραφείο αλλά και στις καταναλωτικές συνήθειές μας, όπου το ηλεκτρονικό εμπόριο αποτελεί πλέον κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Και κατά τη διάρκεια των δύο lockdowns είδαμε τις ανάγκες μας να διαφοροποιούνται. Με αποτέλεσμα, καταρχάς η HP να λανσάρει την υπηρεσία Instant Ink όπου με μία μηνιαία συνδρομή σου έρχεται το μελάνι στο σπίτι του πριν τελειώσει αυτό που χρησιμοποιείς και το κόστος εκτιμάται ότι μειώνεται κατά 50%-60%...

Κατά δεύτερον, μαθαίνουμε ότι το Skroutz δοκιμάζει μία νέα υπηρεσία ονόματι Skroutz Plus. Πρόκειται για μία συνδρομητική υπηρεσία που θα δίνει τη δυνατότητα σε όσους κάνουν τις παραγγελίες τους μέσω της πλατφόρμας του Skroutz να έχουν δωρεάν μεταφορικά. Το κόστος της υπηρεσίας, σύμφωνα με πληροφορίες, είναι στα 17 ευρώ το χρόνο χωρίς να αποκλείεται, βέβαια, να αλλάξει όταν η συγκεκριμένη υπηρεσία θα είναι διαθέσιμη εμπορικά στο ευρύ κοινό πιθανότατα μέσα στους επόμενους μήνες. Το ενδιαφέρον είναι πως καλύπτει το σύνολο της επικράτειας, ενώ, με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα, υπάρχουν δύο περιορισμοί: η κάθε παραγγελία να είναι συνολικής αξίας τουλάχιστον 20 ευρώ και το βάρος να μην ξεπερνά τα 20 κιλά. Όροι που ενδέχεται να αλλάξουν στην πορεία.

Η υπηρεσία χαρακτηρίζεται ενδιαφέρουσα γιατί απαντά σε ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα του ηλεκτρονικού εμπορίου, που είναι το επιπλέον κόστος των μεταφορικών, στο οποίο διάφορα online καταστήματα προσπαθούν να απαντήσουν με διάφορους τρόπους. Έχουμε ήδη δει νέες υπηρεσίες που σχετίζονται με την αυθημερόν παράδοση, ή την αξιοποίηση οχημάτων δημόσιας χρήσης, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες. Και θα δούμε πολύ περισσότερες καινοτομίες.

Στην περίπτωση, όμως, των δύο προναφερθέντων υπηρεσιών, η κοινή παράμετρος είναι η συνδρομή. Οι Έλληνες καταναλωτές δε θα έλεγε κανείς ότι είναι οπαδοί των συνδρομητικών υπηρεσιών. Ιδίως για υπηρεσίες που δεν τις θεωρούν και πρώτης προτεραιότητας. Όμως, το lockdown άλλαξε την προσέγγιση αυτή. Το Netflix είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συνδρομητικής υπηρεσίας που «εκτοξεύτηκε» κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Και απέδειξε ότι το συνδρομητικό μοντέλο έχει πολλαπλά οφέλη. Οπότε, τώρα μοιάζει πιο εύκολο σε πολλούς καταναλωτές να κάνουν την κίνηση και να το αξιοποιήσουν και σε άλλα κομμάτια της καθημερινότητάς τους. Και είμαι σίγουρος ότι θα δούμε πολλές ακόμη ενδιαφέρουσες υπηρεσίες, οι οποίες θα είναι συνδρομητικές.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Να ξεκινήσουμε με μερικές παραδοχές, στις οποίες ελπίζω να μην έχετε αντίρρηση: Καταρχάς, η (ψηφιακή) τεχνολογία αποτελεί σήμερα τη βάση για σχεδόν ό,τι κάνουμε στην καθημερινότητά μας, στη δουλειά ή στο σπίτι και η πανδημία απλώς επιβεβαίωσε την παντοκρατορία της.

Επίσης, η ψηφιακή τεχνολογία, για να δουλέψει, βασίζεται στα τσιπ που βρίσκονται πλέον σε κάθε συσκευή, σύστημα ή μηχανισμό: από το smartwatch που φοράμε και το κινητό που κρατάμε, ως το αυτοκίνητο που οδηγούμε και τους σούπερ-ντούπερ υπολογιστές που επεξεργάζονται τα μεγάλα δεδομένα μας, αλλά και στο desktop στο οποίο γράφω αυτή τη στιγμή. Σχεδόν σε ό,τι μας περιβάλλει, υπάρχει μέσα τουλάχιστον ένα τσιπ, συνήθως δεκάδες ή και εκατοντάδες, με διαφορετικό ρόλο το καθένα, ανάλογα με τη χρήση του.

Άρα όλοι, ως άτομα και χώρες επηρεαζόμαστε και έχουμε «έννομο» συμφέρον να ανησυχούμε για τον «Chip-αγεδδώνα» (όπως εύστοχα χαρακτηρίστηκε, με τη σύνθεση των λέξεων τσιπ + Αρμαγεδδών) το τεράστιο και πολλαπλά κρίσιμο πρόβλημα της έλλειψης αυτών των απαραίτητων για τη λειτουργία του ανεπτυγμένου κόσμου ηλεκτρονικών εξαρτημάτων. Μια έλλειψη που συνεχώς οξύνεται και επιβάλλει πλέον την άμεση λήψη μέτρων, προκειμένου να μην ανακοπεί η διεθνής προσπάθεια ανόρθωσης, μετά τα δεινά που συσσώρευσε η πανδημία, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Από που ξεκίνησε, όμως, αυτό το πρόβλημα και ποιες είναι οι βασικές συνέπειές του; Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή…

Ανασκόπηση του BBC τοποθετεί στα μέσα του προηγούμενου χρόνου τις πρώτες ενδείξεις, με την εμφάνιση προβλημάτων στις παραδόσεις καρτών γραφικών, τα οποία σταδιακά διευρύνθηκαν επηρεάζοντας την παραγωγή των νέων iPhone της Apple, αλλά και των καινούριων παιχνιδομηχανών Xbox και PlayStation. Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του ’20 ήρθαν τα πρώτα κακά μαντάτα από τον χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας, με την παραγωγή να μειώνεται ή και να αναστέλλεται προσωρινά, λόγω έλλειψης μικροεπεξεργαστών –από πολλά χρόνια, τα ηλεκτρονικά μέρη στα αυτοκίνητά μας είναι πολύ περισσότερα από τα μηχανικά…

Το φαινόμενο γρήγορα απέκτησε διαστάσεις και συμπεριφορά χιονοστιβάδας – οι ελλείψεις χτύπησαν πολλαπλά σε Αμερική, Ασία και Ευρώπη, στοκ εξαντλήθηκαν, εργοστάσια έκλεισαν, οικονομικά πλάνα και σχεδιασμοί άλλαξαν – οι καταναλωτές ζητάνε αλλά δεν βρίσκουν προϊόντα σε πολλές κατηγορίες και οι αναλυτές προβλέπουν πως η κρίση θα συνεχιστεί σ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς κι ακόμα παραπέρα…

Αν ψάξουμε για αίτια, δεν θα βγάλουμε εύκολα άκρη. Βεβαίως, η πανδημία και τα αλλεπάλληλα lockdown έπαιξαν το ρόλο τους, όμως, ικανό μερίδιο φέρουν η απότομη αύξηση της ζήτησης για τεχνολογικές λύσεις (αφού όλοι στραφήκαμε εκεί) και η πρεμιέρα του 5G, με την αβεβαιότητα ως προς την κάλυψη των αναγκών πλέον να κυριαρχεί.

Οι βασικοί προμηθευτές της παγκόσμιας αγοράς σε τσιπ, η Νότια Κορέα και η Ταϊβάν (οι Κινέζοι απλώς καλύπτουν τις ανάγκες τους – άσε που προκαλούν πρόσθετα προβλήματα, απειλώντας το «νησί» τους με πολεμικές επιχειρήσεις), αποδείχθηκε ότι δεν έχουν περιθώρια αύξησης παραγωγής απέναντι σε τέτοια ζήτηση. Αυτή η έμπρακτη αδυναμία, όμως, προκάλεσε έντονες σκέψεις και χτύπησε πολλά καμπανάκια, σε Αμερική και Ευρώπη. Κανείς δεν θέλει να εξαρτάται από τους άλλους, ειδικά όταν επηρεάζονται τόσο πολλοί και κρίσιμοι τομείς. Εξ ου και οι πολλές αντιδράσεις, τόσο σε επιχειρηματικό ( πχ. η Intel ξεκίνησε την κατασκευή δυο καινούριων εργοστασίων στην Αριζόνα, ως αντίπαλο δέος στους Ταϊβανέζους), όσο και σε κρατικό επίπεδο (ο Τζο Μπάιντεν επενέβη άμεσα, ζητώντας την αποκατάσταση των αλυσίδων τροφοδοσίας σε ηλεκτρονικά εξαρτήματα).

Η Ευρώπη, πάλι, που σίγουρα δεν μπορεί να διεκδικήσει δάφνες στην παραγωγή μικροεπεξεργαστών, προτιμώντας ως τώρα τις αναθέσεις σε χώρες εκτός ΕΕ, ανακοίνωσε την απόφασή της να επιστρέψει στην προηγούμενη (και περισσότερο σίγουρη, μεταξύ μας) κατάσταση, καθώς αντιλήφθηκε το στρατηγικό λάθος της, να εξαρτάται από άλλους για την κατασκευή των πρωτοποριακών και καινοτόμων τσιπ που σχεδιάζουν οι ευρωπαϊκές εταιρίες. Έτσι, από τη μια σκέφτεται να εστιάσει στη σχεδίαση και κατασκευή μικρών και προηγμένων τσιπ κι από την άλλη να βάλει την πήχη ακόμα πιο ψηλά (ή, για να είμαστε σωστοί, πιο χαμηλά, αφού ο στόχος είναι οι μικρότερες δυνατές διαστάσεις), κατασκευάζοντας τσιπ επόμενης γενιάς, που -για την ώρα, τουλάχιστον- δεν κατασκευάζουν οι δυο κορυφαίοι κατασκευαστές, η ταϊβανέζικη TSM και η κορεάτικη Samsung.

Ώσπου να τα καταφέρουν, όμως, κάτι μας λέει ότι θα πούμε το τσιπ, τσιπάκι!  

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]