Επωνύμως…

Μια από τις πιο αποτελεσματικές -άρα κι από τις πιο επικίνδυνες- μορφές κυβερνοεπιθέσεων είναι σίγουρα το λυτρισμικό, δηλ. το «κλείδωμα» μέρους ή του συνόλου των συστημάτων του «στόχου» από μια ομάδα κακόβουλων, η οποία στη συνέχεια απαιτεί την καταβολή λύτρων (κατά προτίμηση σε κρυπτο-χρήμα, ώστε να χαθούν εύκολα τα ίχνη του, στην πορεία του προς τις τσέπες τους), για να δώσουν ένα ψηφιακό «κλειδί» προς την ελευθερία και την επαναφορά των συστημάτων στην κανονικότητα.

Το λυτρισμικό (μ’ αυτή την ονομασία το αναγνωρίζει η δική μας Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος) δεν είναι κάτι καινούριο – όμως, τα τελευταία χρόνια και πολύ περισσότερο φέτος, που η πανδημία έχει ουσιαστικά εξουδετερώσει λόγω της εξ αποστάσεως εργασίας και όχι μόνο, κάθε προσπάθεια οικοδόμησης ‘περιμέτρου ασφαλείας’, όπως γινόταν ανέκαθεν, τα κρούσματα έχουν πυκνώσει σε επικίνδυνο βαθμό.

Πόσο επικίνδυνο; Τόσο ώστε να υποχρεωθεί ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζο Μπάιντεν, να συγκαλέσει την περασμένη εβδομάδα έκτακτη σύνοδο με τη συμμετοχή κοντά 30 χωρών, προκειμένου να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να συντονίσουν τις δράσεις τους απέναντι σ’ αυτόν τον κίνδυνο που, ειδικά οι Αμερικανοί, τον έζησαν και αντιλήφθηκαν πολύ καθαρά τι σημαίνει στην καθημερινότητά τους. Πριν από λίγους μήνες, δυο επιθέσεις με χρήση λυτρισμικού και στόχους τα συστήματα ελέγχου ενός κεντρικού και κρίσιμου για την τροφοδοσία της χώρας αγωγού πετρελαίου και της μεγαλύτερης εταιρίας τροφοδοσίας κρεάτων, είχαν ως αποτέλεσμα ουρές χιλιομέτρων στα πρατήρια και άδεια ψυγεία για τους σοκαρισμένους και ασυνήθιστους σε τέτοιες ελλείψεις, Αμερικανούς. Όμως, μικρότερης έκτασης επιθέσεις έχουν σημειωθεί, επίσης, στη Βρετανία, τη Γερμανία και το Ισραήλ.  

Έτσι, διοργανώθηκε από τον Λευκό Οίκο η «μίνι σύνοδος του κυβερνο-ΟΗΕ», στην οποία συμμετείχαν εξ αποστάσεως μεγάλες χώρες, όπως η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, συλλογικά η Ενωμένη Ευρώπη, η Αυστραλία, η Ινδία, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, αλλά και μερικές κρίσιμες μικρότερες, όπως η Ουκρανία, η Κένυα και το Μεξικό, με χτυπητή την εξαίρεση της Ρωσίας, που θεωρείται το «κακό παιδί» της ιστορίας. Αν και δεν έχει κατηγορηθεί επισήμως ότι βρίσκεται πίσω από τις πρόσφατες μεγάλες επιθέσεις (οι οποίες στοίχισαν δεκάδες εκατομμύρια δολάρια σε bitcoin στις δυο εταιρίες-θύματα της επίθεσης, που αναγκάστηκαν να καταβάλουν λύτρα) πολλοί μέμφονται τη Μόσχα, επειδή δεν έχει λάβει μέτρα εναντίον των Darkside και REvil, των ρωσικής προέλευσης ομάδων hacker που κατά πάσα πιθανότητα τις πραγματοποίησαν. Πάντως, διαμαρτυρίες από τις ΗΠΑ έχουν γίνει «αρμοδίως» και υπάρχει κάποια γραμμή επικοινωνίας μεταξύ των δυο πρωτευουσών.

Όσο για το τι αποφασίστηκε στη σύνοδο, στο κοινό ανακοινωθέν μετά τη λήξη της τονίζεται ότι «η απειλή του λυτρισμικού είναι σύνθετη, έχει παγκόσμιο χαρακτήρα, επομένως απαιτείται μια κοινή απάντηση – οι χώρες που συμμετείχαν στη σύνοδο αναγνωρίζουν την ανάγκη για ανάληψη άμεσης δράσης, κοινές προτεραιότητες και συμπληρωματικές προσπάθειες». Στις δράσεις περιλαμβάνονται «όλα τα διαθέσιμα σε κάθε χώρα εργαλεία για την αντιμετώπιση εκείνων που απειλούν τη δημόσια ασφάλεια και τις κρίσιμες υποδομές», αν και η από κοινού επιβολή του νόμου μάλλον είναι δύσκολη υπόθεση, όταν έχεις αφενός να κάνεις με αντικείμενα που απαιτούν πολύ εξειδικευμένες γνώσεις, αφετέρου πρέπει να ξεπεράσεις το πρόβλημα ότι οι περισσότερες από αυτές τις χώρες βρίσκονται μακριά η μια από την άλλη, ακόμα και σε διαφορετικές ηπείρους.

Μπορεί να γίνει κάτι; Δύσκολα τα πράγματα! Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, δεν γνωρίζει σύνορα και -όπως όλα δείχνουν και πολλοί φοβούνται, με δεδομένο το σημερινό ακαταδίωκτο- η κατάσταση θα επιδεινώνεται όσο περνάει ο καιρός, με πιθανότερο σενάριο οι επιθέσεις να επεκταθούν από τις μεγάλες χώρες (όπου ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας έχουν σήμερα τη δυνατότητα να πληρώσουν λύτρα) στις μεσαίου και μικρότερου βεληνεκούς, με καταστρεπτικά για την κοινωνία και την οικονομία τους αποτελέσματα.

Εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου αρνήθηκε να προχωρήσει σε αποκαλύψει, μετά τη σύνοδο, κάποια από τα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν – περιορίστηκε μονάχα να πει ότι αυτά θα κινηθούν γενικώς «στη βελτίωση της ανθεκτικότητας κάθε χώρας σε τέτοιες επιθέσεις, στην αντιμετώπιση της παράνομης οικονομίας και της διαφθοράς, στην ενίσχυση των προσπαθειών επιβολής του νόμου και τη χρήση της διπλωματικής οδού». Κι εκεί είναι που θυμάμαι το ειρωνικό σχόλιο της αείμνηστης γιαγιάς μου, κάθε φορά που θεωρούσε απίθανο ο συνομιλητής της να καταφέρει αυτό που δήλωνε: «ναι, καλά τώρα… φέξε μου και γλίστρησα!»   

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Η αξιοποίηση των ψηφιακών τεχνολογιών έχει βοηθήσει σημαντικά ώστε να μπορεί ένας πολίτης ή ένας καταναλωτής να εξυπηρετείται ηλεκτρονικά χωρίς να χρειάζεται να περιμένει σε ουρές, ή να χάνει χρόνο από την καθημερινή εργασία του. Όμως, το μεγάλο στοίχημα είναι η ψηφιοποίηση να οδηγεί στην εξάλειψη γραφειοκρατικών διαδικασιών και όχι απλά στην αντικατάσταση διαδικασιών που γίνονται σε φυσικά σημεία με ψηφιακές.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είχε πρόσφατα ένας φίλος της στήλης που ήθελε να επαναηλεκτροδοτήσει το σπίτι που νοικίασε. Είδε ότι ο πάροχος που ήθελε να χρησιμοποιήσει του έδινε τη δυνατότητα να κάνει τη διαδικασία ηλεκτρονικά. Συμπληρώνει την αίτηση ένα βράδυ που είχε κάποιο χρόνο ελεύθερο, περνώντας μάλιστα ηλεκτρονικά όλα τα έγγραφα που του ζητήθηκαν. Και παίρνει ένα μήνυμα ότι μέσα στις 2 επόμενες εργάσιμες ημέρες θα τον καλέσουν. Και φανταζόταν ότι αυτό θα σήμαινε ότι θα ολοκληρωνόταν η διαδικασία. Έκανε, όμως, λάθος...

Δύο μέρες (εργάσιμες) πέρασαν αλλά κανένα τηλέφωνο. Οπότε αποφασίζει να καλέσει ο ίδιος στην τηλεφωνική γραμμή επικοινωνίας. Αφού περίμενε κάμποση ώρα στο τηλέφωνο, μιλά με την κοπέλα στο call center και του λέει ότι κανονικά θα έπρεπε να περιμένει να τον καλέσουν, αλλά αφού κάλεσε μπορεί να κάνει τώρα την αίτηση. Και ξαναμπαίνει σε μία διαδικασία να δίνει στοιχεία τηλεφωνικά. Και στη συνέχεια ενημερώνεται ότι θα πάρει ένα e-mail με τα δικαιολογητικά που πρέπει να στείλει την επόμενη εργάσιμη. Επειδή η κουβέντα έγινε Παρασκευή, τα δικαιολογητικά ήρθαν Δευτέρα. Όπου πάλι χρειάστηκε να μπει σε μία διαδικασία αντίστοιχη με εκείνη που έκανε την πρώτη φορά που έκανε αίτηση!

Η ουσία είναι ότι ενώ πήγε να το κάνει ηλεκτρονικά για να γλιτώσει χρόνο και κόπο, συνειδητοποίησε ότι πιο γρήγορα θα ήταν αν πήγαινε από το τοπικό κατάστημα του παρόχου ενέργειας! Θα περίμενε μεν στην ουρά, αλλά θα είχε ξεμπερδέψει πολύ γρήγορα. Αρκεί να είχε μαζί του τα σωστά δικαιολογητικά. Δηλαδή, δεν κέρδισε και τίποτα που έκανε την αίτηση online, γιατί τελικά, απλά τον καθυστέρησαν... Και όλα αυτά, επειδή η διαδικασία ψηφιοποιήθηκε μεν, αλλά δεν απλοποιήθηκε δε.

Το πλεονέκτημα του Διαδικτύου και γενικότερα των ψηφιακών τεχνολογιών είναι ότι μπορούν να μειώσουν τους χρόνους διεκπεραίωσης διάφορων διαδικασιών. Και να βοηθήσουν στον περιορισμό της γραφειοκρατίας. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι να ψηφιοποιήσεις τη γραφειοκρατία. Αλλά να χρησιμοποιήσεις τις ψηφιακές τεχνολογίες και τις δυνατότητες που υπάρχουν προκειμένου να απλοποιήσεις τις διαδικασίες. Και το κυριότερο, να εξαλείψεις βήματα που δεν χρειάζονται. Μόνο τότε θα μπορεί μία εταιρεία ή ένας οργανισμός να κάνει λόγο για ψηφιακό μετασχηματισμό και πραγματική αξιοποίηση των ψηφιακών τεχνολογιών.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Όχι, αγαπητοί αναγνώστες! Ο οικοδεσπότης αυτής της στήλης δεν τρελάθηκε (όχι ακόμα,  τουλάχιστον) ώστε να συνδυάζει πράγματα φαινομενικά ασυνδίαστα: τα χρόνια που περνάνε και την ολοένα μεγαλύτερη απομάκρυνση από τα «νιάτα» με τα ρομπότ, τους βοηθούς και αντικαταστάτες μας σ’ ό,τι είναι βρώμικο, επικίνδυνο ή βαρετό, όπως μου είχε πει ένας σοφός επιστήμονας κάποτε («τα 3D να θυμάσαι – dirty, dangerous and dull», είχε τονίσει εμφατικά).

Τον ξαναθυμήθηκα πριν από λίγες ημέρες, όταν -σε συνέχεια ενός πάνελ που συντόνισα, όπου έγιναν αρκετές αναφορές στα ρομποτικά συστήματα τα οποία εντείνουν ολοένα και περισσότερο την παρουσία τους στην καθημερινότητα της βιομηχανίας- διάβασα λίγη ώρα αργότερα τα αποτελέσματα μιας αμερικάνικης έρευνας που συνδέει τα δημογραφικά δεδομένα χωρών και περιοχών με τη διείσδυση των αυτοματισμών σ’ αυτές: όπου ο πληθυσμός γερνάει, μπαίνουν ταχύτερα στη δούλεψή μας τα ρομπότ.

Προϊόν ενδελεχούς έρευνας, το σχετικό paper με τίτλο «Demographics and Automation» που παρουσιάστηκε επισήμως στα μέσα Σεπτεμβρίου, από δυο ερευνητές στη Βοστώνη, τον οικονομολόγο στο ΜΙΤ, Νταρόν Ατσέμογλου, και τον αναπληρωτή καθηγητή Οικονομικών στο τοπικό πανεπιστήμιο, Πασκουάλ Ρεστρέπο, δημοσιεύτηκε στο «Review of Economic Studies» και προκάλεσε κάμποσες συζητήσεις, κυρίως για την πρωτοτυπία του και τα αποτελέσματά του.

Οι δυο ερευνητές απέδειξαν, ψάχνοντας στοιχεία σε 60 χώρες και συγκρίνοντας τις ηλικιακές ενότητες 21-55 και άνω των 65 στο εργατικό δυναμικό, ότι εκεί όπου η δεύτερη υπερτερεί της πρώτης -μ’ άλλα λόγια, εκεί όπου το εργατικό δυναμικό γερνάει- το κενό έρχονται να καλύψουν οι αυτοματισμοί και οι ρομποτικοί μηχανισμοί.

Κι αν σας ενδιαφέρει να μάθετε πού οι αριθμοί υποστηρίζουν καλύτερα από αλλού, αυτή την τάση, θυμηθείτε πρώτα πως μιλάμε για χώρες με βιομηχανική παραγωγή, όπου κυρίως χρειάζονται χέρια κι αν λείπουν αυτά, μηχανές… Έτσι, δεν ηχεί παράξενα στο αυτί ότι η χώρα με την ταχύτερη γήρανση του πληθυσμού και συνάμα την ταχύτερη είσοδο των ρομποτικών διατάξεων στην παραγωγή, είναι η Νότια Κορέα. Από πλευράς Ευρώπης, την πρωτοκαθεδρία έχει (όπως θα περίμενε κανείς) η Γερμανία, όπου το εργατικό δυναμικό επίσης γερνάει γρήγορα, με αποτέλεσμα σ’ αυτό το γεγονός να οφείλεται (πάντα κατά τους δυο ερευνητές) τουλάχιστον το 80% της διαφοράς τους με την αξιοποίηση αντίστοιχων αυτοματισμών στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σχολιάζοντας αυτά τα ευρήματα, ο Ατσέμογλου υπογράμμισε ότι είναι σαφές πως στις προηγμένες χώρες οι επενδύσεις σε ακριβούς αυτοματισμούς γίνονται περισσότερο λόγω των ελλείψεων σε ανθρώπινο δυναμικό παρά επειδή οι βιομηχανίες θέλουν να περάσουν στην «επόμενη πίστα» από πλευράς εξοπλισμού. Επεσήμανε, όμως, πως ψάχνοντας σε ακόμα περισσότερες χώρες, ανακάλυψαν ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε εκείνες με χαμηλότερο επίπεδο τεχνολογίας, οι οποίες περνάνε σε απλούστερους αυτοματισμούς, καθώς δεν μπορούν να φτάσουν ακόμα στα εξελιγμένα ρομποτικά συστήματα… Εστιάζοντας στην αμερικανική πραγματικότητα, οι δυο ερευνητές προσδιόρισαν στη δεκαετία του ’90 την απαρχή της σχέσης μεταξύ γήρανσης και εισαγωγής αυτοματισμών, εποχή κατά την οποία έκαναν την εμφάνισή τους εταιρίες εξειδικευμένες στην ενσωμάτωση τέτοιων συστημάτων στην παραγωγή.

Αποκάλυψαν δε, ότι επόμενος στόχος τους (στον οποίο θα έχουν τη στήριξη μεγάλων ονομάτων της αγοράς, όπως οι Google και η Microsoft, αλλά και θεσμικοί, όπως οι National Science Foundation, Sloan Foundation, Smith Richardson Foundation και Toulouse Network on Information Technology) είναι να προσδιορίσουν με συγκεκριμένα στατιστικά και ποιοτικά στοιχεία τη σχέση Τεχνητής Νοημοσύνης και εργατικού δυναμικού.

ΥΓ. Ψάχνοντας για περισσότερες πηγές, στο πλαίσιο αυτού του άρθρου, ανακάλυψα πως στο ίδιο περιοδικό είχε δημοσιευτεί παλιότερα, μια «εικονοκλαστική» (και πολυσυζητημένη, απ’ ό,τι θυμάμαι) άποψη περί φορολόγησης των ρομπότ τα οποία αναπτύσσονται στους βιομηχανικούς χώρους, ώστε από τον «κορβανά» που θα συγκεντρώνεται, να αποζημιώνονται ως ένα βαθμό οι εργαζόμενοι των οποίων παίρνουν τη δουλειά (και μάλλον την κάνουν καλύτερα)… Απ’ ό,τι γνωρίζω η συγκεκριμένη άποψη (την οποία είχε στηρίξει και ο Μπιλ Γκέιτς, πριν από 4-5 χρόνια) κατεπνίγη εν τη γενέσει της, με το επιχείρημα ότι κατ’ αυτό τον τρόπο βάλλεται η καινοτομία…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Το 5G έκανε την "επίσημη" εμφάνισή του στο τέλος του 2020 με αρκετές τυμπανοκρουσίες, θα έλεγε κανείς. Είναι μία τεχνολογία που υπόσχεται πολλά, σύμφωνα με τους ειδικούς, όμως, για ένα σημαντικό μέρος του κοινού, δεν έχει ακόμη δείξει κάτι το ιδιαίτερο! Και η αλήθεια είναι πως όσοι το λένε αυτό, έχουν μάλλον δίκιο.

Από την άλλη πλευρά, όμως, αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, είναι πως ακόμη βρισκόμαστε στα πρώτα βήματα και χρειάζονται αρκετά ακόμη μέχρι το 5G αρχίζει να επηρέαζει την καθημερινότητα επιχειρήσεων και πολιτών.

Ένα στοιχείο – κλειδί είναι πως το 5G σε πρώτη φάση θα επηρεάσει περισσότερο επιχειρήσεις που θα αξιοποιήσουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Για τους καταναλωτές, το 5G -σε αυτή τη φάση τουλάχιστον- δεν είναι τίποτα άλλο από μία τεχνολογία που προσφέρει μεγαλύτερες ταχύτητες διακίνησης δεδομένων. Για πολλούς κλάδους, όμως, είναι μία ευκαιρία προκειμένου να αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας τους και το πως διαχειρίζονται την εφοδιαστική αλυσίδα τους. Αλλά για να γίνει αυτό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρξουν οι ανάλογες εφαρμογές, πέραν των υποδομών που έχουν αρχίσει σταδιακά να γίνονται διαθέσιμες. Και για να υπάρξουν οι σχετικές εφαρμογές, θα πρέπει να δημιουργηθεί το ανάλογο οικοσύστημα.

Το 5G είναι μία αρκετά διαφορετική τεχνολογία σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές κινητής τηλεφωνίας. Είναι η γενιά εκείνη όπου τηλεπικοινωνίες και πληροφορική έρχονται πραγματικά κοντά η μία στην άλλη. Η περίφημη "σύγκλιση" είναι εφικτή λόγω του 5G, αλλά αυτό σημαίνει ότι απαιτούνται νέα μοντέλα συνεργασίας μεταξύ των διαφόρων "παικτών". Και γι’ αυτό η δημιουργία του σχετικού οικοσυστήματος είναι εξαιρετικά σημαντική.

Τι σημαίνει, όμως, "οικοσύστημα" στην προκειμένη περίπτωση; Σημαίνει ότι όλοι όσοι ασχολούνται με το χώρο των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής, είτε πρόκειται για παρόχους, είτε για εταιρείες ανάπτυξης εφαρμογών, είτε για ερευνητικά ιδρύματα, είτε για το κράτος, είτε για τις επιχειρήσεις που θα αξιοποιήσουν τις νέες λύσεις, θα πρέπει να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι! Θα πρέπει να συνεργαστούν προκειμένου να επιλύσουν τα διάφορα ζητήματα που υπάρχουν, θα πρέπει να δούμε νέα μοντέλα λειτουργίας και θα πρέπει να μπορέσουν να συνυπάρξουν χωρίς ιδιαίτερα ζητήματα.

Η δημιουργία ενός οικοσυστήματος δεν είναι απλή υπόθεση και φυσικά, δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Αλλά είναι απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να μπορέσουμε να δούμε καινοτόμες εφαρμογές και λύσεις που θα επιτρέψουν σε επιχειρήσεις -και στη συνέχεια στους καταναλωτές- να αξιοποιήσουν τις ψηφιακές τεχνολογίες.

Είναι μία προσπάθεια που θέλει χρόνο και που πρέπει να ξεκινήσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Στην Ελλάδα, έχουμε δει μεν κάποια πρώτα βήματα, αλλά χρειάζονται περισσότερες κινήσεις. Ουσιαστικά, πρέπει να υπάρξει μία μεγαλύτερη εγρήγορση για το συγκεκριμένο θέμα και πρέπει όλοι όσοι ενδιαφέρονται να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση. Γιατί η Ελλάδα έχει μία ευκαιρία να βρεθεί μπροστά σε αυτό το νέο «κόσμο» που έρχεται. Και είναι μία ευκαιρία που είναι κρίμα να χάσουμε.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Λέμε συχνά (κι εγώ το γράφω ακόμα συχνότερα) πως, με αποτελεσματικότατο καταλύτη την πανδημία, η ζωή μας γυρίζει γοργά από offline σε online -μ’ άλλα λόγια, όλα περνάνε πλέον έμμεσα ή άμεσα στον ψηφιακό κόσμο: οικονομία, δουλειές, εμπόριο, ενημέρωση, ψυχαγωγία και τόσα άλλα. Εκείνο που δεν λέμε, όμως, αλλά κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει γιατί το ζούμε καθημερινά, είναι πως σ’ αυτόν τον online κόσμο, ολοένα μεγαλύτερο ποσοστό της συνδεσιμότητάς μας περνάει και εξαρτάται άμεσα από το κινητό μας.

Το mobile mode κερδίζει καθημερινά έδαφος, ποιότητα και ταχύτητα - ας είναι καλά οι κατασκευαστές και οι πάροχοι που επενδύουν πολλά δις στην αναβάθμιση των υπηρεσιών τους, με σημαία το «όσο πιο πολλά G, τόσο πιο καλά για όλους και κυρίως τα ταμεία μας». Δεν είναι καθόλου παράξενο, λοιπόν, που τα smartphones έχουν πλέον κατοχυρωθεί ως αναπόσπαστη προέκταση του χεριού κάθε χρήστη, ειδικά αν η ηλικία του είναι κάτω των 30…

Ναι, ξέρω – δεν σας λέω κάτι καινούριο, όλο αυτό το ζούμε και το βλέπουμε στο σπίτι μας, στη δουλειά μας, στον περίγυρό μας. Όμως, πριν από λίγες ημέρες είχα στην οθόνη μου και την αριθμητική επιβεβαίωση αυτής της διάχυτης εντύπωσης, καθώς ο παγκόσμιος σύνδεσμος των παρόχων κινητής, ο γνωστός μας GSMA, ανακοίνωσε τα πιο «φρέσκα» ποσοστά διείσδυσης και χρήσης των κινητών τηλεφώνων, στον πλανήτη μας. Κι αυτό δεν το έκανε στο καθιερωμένο Mobile World Congress της Βαρκελώνης, σε εκείνο της Ασίας, που γίνεται στη Σαγκάη, ή στο αμερικανικό MWC του Λος Άντζελες –αυτά έπονται, τους επόμενους μήνες- αλλά σ’ εκείνο της Αφρικής, παρακαλώ, που οργανώθηκε στο Κιγκάλι της Ρουάντα, τις τελευταίες ημέρες του Σεπτέμβρη.

Η Αφρική είναι το «νέο πεδίο δόξης λαμπρό» για την εμβληματική διοργάνωση που βρήκε την ευκαιρία να δώσει στη δημοσιότητα εκεί, στο κέντρο της «μαύρης» ηπείρου, τα πιο πρόσφατα (και εντυπωσιακά, επιτρέψτε μου) στοιχεία, στο πλαίσιο του ετήσιου State of Mobile Internet Connectivity Report. Τι μας λένε αυτά; Ότι, παρά την πανδημία (ή, ίσως και λόγω αυτής – οι απόψεις των ειδικών διίστανται) περισσότεροι από τους μισούς ανθρώπους που κατοικούν στον πλανήτη μας (κάτι περισσότερο από 4 δισεκατομμύρια) είχαν τον περασμένο χρόνο πρόσβαση στο Διαδίκτυο, μέσω των κινητών τηλεφώνων τους. Σε σύγκριση με το 2019, οι χρήστες ήταν 225 εκατομμύρια περισσότεροι – έξι χρόνια πριν, ήταν μονάχα το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού.

Όμως, τα επόμενα νούμερα δίνουν  αρκετή τροφή για σκέψη, όταν εξετάζουμε την κάλυψη και τη χρήση – προφανώς, έχουμε να κάνουμε με διαφορετικά μεγέθη, άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Η έρευνα σημειώνει ότι από τα 3,8 δισ. των μη συνδεδεμένων, μονάχα 450 εκατ. ζουν σε περιοχές όπου δεν υπάρχει ευρυζωνικό δίκτυο, άρα υπάρχει πρακτική αδυναμία για την πρόσβασή τους στο Internet. Το «χάσμα στην κάλυψη» μικραίνει χρόνο με το χρόνο, καθώς κυβερνήσεις και πάροχοι φροντίζουν να κλείσει σταδιακά η ψαλίδα, αλλά εκείνο που σίγουρα προκαλεί μεγαλύτερη περίσκεψη, είναι το «χάσμα στη χρήση», δηλαδή η αδυναμία (ή, μήπως, απροθυμία;) σύνδεσης στο υπάρχον δίκτυο.

Προφανώς, η πανδημία κατέδειξε τη σπουδαιότητα της σύνδεσης στο Διαδίκτυο, της «εξάρτησής» μας από τα δεδομένα, τις πληροφορίες και τις δυνατότητες που μας παρέχει είτε ως άτομα είτε ως επιχειρήσεις και οργανισμούς, που υλοποιούν τον ψηφιακό μετασχηματισμό τους. Όμως, τα χάσματα είναι υπαρκτά και μαζί τα εμπόδια που τα προκαλούν, με κυριότερα την άγνοια για τις νέες εξελίξεις και την έλλειψη δεξιοτήτων, που εμποδίζει την αξιοποίησή τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία του GSMA, χάρη στην τεράστια τεχνολογική πρόοδο που σημειώθηκε μεταξύ 2014 και 2018, σήμερα το 94% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει πρόσβαση σε ευρυζωνικό δίκτυο. Κι αν ψάξουμε πού βρίσκεται το υπόλοιπο 6%, θα το βρούμε σε χώρες με χαμηλό ή μέσο ΑΕΠ (σε ποσοστό 98%), όπου άλλωστε ζουν (σε ποσοστό 93%) και οι περισσότεροι μη-συνδεδεμένοι.

Όμως, η «Διεθνής» των παρόχων κάνει και μια άλλη παρατήρηση στην έρευνά της και βάζει ένα ερώτημα που αξίζει να του δώσουμε κάποια σημασία: αν η πανδημία απέδειξε πόσο πολύτιμη είναι η πρόσβαση στο Διαδίκτυο (αφού εκεί γίνονται πλέον όλα) για τον καθένα μας, πόσο πιο χρήσιμη και πολύτιμη μπορεί να αναδειχθεί στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής; Ο καθένας ας δώσει την απάντησή του κι ας λάβει τα μέτρα του…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις στο χώρο του ηλεκτρονικού εμπορίου τα τελευταία δύο χρόνια, καταλαβαίνει κανείς ότι το e-commerce είναι πλέον μία πραγματικότητα και στην Ελλάδα. Το μερίδιο των online αγορών αυξάνεται διαρκώς και σε κάθε είδους κατηγορία του λιανικού εμπορίου και γενικότερα του εμπορίου και το Διαδίκτυο αποτελεί πλέον ένα από τα πλέον βασικά κανάλια πωλήσεων για κάθε είδους εταιρεία.

Βέβαια, ακόμη απέχουμε αρκετά από την εποχή που θα μπορούσε να πει κανείς ότι το Διαδίκτυο αποτελεί το μεγαλύτερο κανάλι πωλήσεων για τους μεγάλους κλάδους του λιανικού εμπορίου. Από την άλλη πλευρά, όμως, το Internet είναι βασικό κανάλι και αυτό δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση. Ακόμη και για πιο μικρές εταιρείες, αλλά και για μικρά καταστήματα που βρίσκονται σε συνοικίες των μεγάλων πόλεων της χώρας, ή έχουν την έδρα τους σε μικρές πόλεις της περιφέρειας.

Οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες, που αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε λόγο για e-commerce ή ηλεκτρονικό εμπόριο. Μήπως απλά θα πρέπει να καταργήσουμε την προσθήκη του «e»;

Πρόκειται για μία σχετικά «παλιά» συζήτηση. Από την εποχή που το Amazon, όπως και πολλά ακόμη ηλεκτρονικά καταστήματα αναπτύσσονταν με τέτοιους ρυθμούς, που άπαντες διερωτώνταν πότε οι online θα ξεπεράσουν τις offline αγορές. Δεν έχει γίνει αυτό ακόμη, αλλά το μερίδιο του e-commerce επί του συνόλου του λιανεμπορίου, είναι πλέον ιδιαίτερα μεγάλο.

Όμως, ο πραγματικός λόγος που αρχίζει κανείς να αναρωτιέται αν το «e» έχει νόημα, είναι ότι τα όρια μεταξύ του online και του offline στο λιανεμπόριο έχουν αρχίσει να είναι ιδιαίτερα θολά. Ένας καταναλωτής ξεκινά το «ταξίδι» μίας αγοράς από ένα φυσικό κατάστημα, αλλά την ολοκληρώνει online. Ή το ακριβώς ανάποδο. Μπορεί να ενημερωθεί π.χ. από ένα φυλλάδιο, αλλά να ελέγξει τι θέλει να αγοράσει online. Επίσης, μπορεί να αγοράσει online και να παραλάβει σε ένα φυσικό κατάστημα.

Γενικότερα, τα όρια δεν είναι ευδιάκριτα. Πλέον, για τον καταναλωτή, αν μία επιχείρηση δεν έχει online παρουσία, τόσο στο Web όσο και στα social media και δεν δίνει τη δυνατότητα για επικοινωνία και διάδραση online, τότε κάτι δεν πάει καλά. Και δεν την εμπιστεύεται.

Το λιανεμπόριο είναι πλέον περισσότερο online από όσο πιστεύουν πολλοί και αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει πλήρως κατανοητό. Το e-commerce είναι πλέον commerce. Και δεν γίνεται να είσαι στο χώρο του λιανικού εμπορίου και να μην είσαι και στο e-commerce. Τόσο απλά.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Μια από τις πιο καθοριστικές συνέπειες της πανδημίας (κι ίσως να μην έχουμε δει τίποτα ακόμα…) είναι η αποσταθεροποίηση, αν όχι κατάρρευση μερικές φορές, των διεθνών και συχνότατα διηπειρωτικών αλυσίδων τροφοδοσίας, οι οποίες αποτελούν ουσιαστικά το «κυκλοφοριακό σύστημα» της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.

Τι κάνουμε, λοιπόν, όταν έρχεται το έμφραγμα και πολύ περισσότερο όταν θρονιάζεται πια στην καθημερινότητά μας; Γιατί τι άλλο είναι οι ελλείψεις που παρατηρούμε όλο και πιο συχνά πια, μια στο ένα και μια στο άλλο, μαζί με την απαραίτητη σε τέτοιες περιπτώσεις άνοδο τιμών; Κάνουμε θεραπεία, παίρνουμε δραστικά μέτρα, βάζουμε «στεντ»…

Ε, κάτι ανάλογο πάει, κατά πώς φαίνεται, να κάνει και η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς οι ελλείψεις και ειδικά αυτές στα τσιπάκια, τους μικροεπεξεργαστές που υπάρχουν πλέον σε κάθε ηλεκτρονική και όχι μόνο συσκευή γύρω μας, αρχίζουν να «πονάνε»… Μόλις την περασμένη Δευτέρα, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, δήλωσε στο Ευρωκοινοβούλιο που συνήλθε στο Στρασβούργο, προκειμένου να ενημερωθεί για την «Κατάσταση τη Ένωσης» (δηλ. τα πεπραγμένα της χρονιάς) πως η European Digital Act και η European Markets Act αποκτούν πλέον τρίτο «αδελφάκι», την European Chips Act. Στόχος της νέας Πράξης και της στρατηγικής που τη συνοδεύει, είναι η με κάθε τρόπο ενίσχυση των χωρών-μελών, ώστε να υποστηρίξουν με τη σειρά τους τις εθνικές βιομηχανίες κατασκευής μικροεπεξεργαστών, για να αρθεί το ταχύτερο δυνατό το μέγα πρόβλημα των ελλείψεων που παραλύουν δεκάδες άλλους βιομηχανικούς κλάδους.

Έχουμε τέτοια εργοστάσια ή τώρα θ’ αρχίσουμε να τα κτίζουμε, οπότε... χαιρέτα μας τον πλάτανο; Έχουμε, λένε οι γραφές, αλλά τα τελευταία χρόνια βολευόμασταν πολύ με την ανάθεση του μεγαλύτερου μέρους της παραγωγής στα ασιατικά εργοστάσια και ειδικά εκείνα της Ταϊβάν – σε αντιστοιχία με την ανάθεση της κατασκευής των ίδιων των συσκευών στην ηπειρωτική Κίνα. Η πανδημία απέδειξε γιατί «δεν πρέπει να βάζεις όλα τα αυγά στο ίδιο καλάθι» και μάλλον το πάθημα έγινε μάθημα.

Πίσω στις ρίζες, λοιπόν, και αγάντα να φτιάξουμε τα δικά μας Eurochip, με τα οποία θα καλύπτουμε όσο μπορούμε καλύτερα τις ανάγκες μας, χωρίς να έχουμε την ανάγκη κανενός. Γιατί, αυτό που σήμερα προκλήθηκε από έναν ιό (έστω κι αν ερίζουμε για την προέλευσή του) αύριο μπορεί να γίνει για γεωπολιτικούς, οικονομικούς ή ό,τι άλλο περνάει από το μυαλό σας, λόγους.

Είναι εύκολη η αναγέννηση του «φοίνικα» από τη στάχτη; Όχι, βέβαια! Οι Ευρωπαίοι τα πάνε καλά στη θεωρία, στη σχεδίαση των επεξεργαστών, αλλά στην πράξη, στην υλοποίηση, επαφίονταν για πολλά χρόνια στους Ασιάτες, με αποτέλεσμα η επανεκκίνηση να μην είναι τόσο εύκολη πια. Πολύ περισσότερο, που η προεδρίνα της Επιτροπής ονειρεύεται καταστάσεις state of the art για την ευρωπαϊκή βιομηχανία ημιαγωγών, η οποία πρέπει να διαμορφώσει ένα «συνεκτικό όραμα και ανάλογη στρατηγική», κι ας είναι σήμερα στα χάλια της.

Αναγνωρίζει βέβαια, πόσο μεγάλος «άθλος» είναι να αποκτήσει η Ευρώπη την αυτονομία της, σ’ αυτόν τον τόσο κρίσιμο για την καθημερινότητά της χώρο, αλλά για την ώρα το παιχνίδι παίζεται μεταξύ Ασίας και Αμερικής. Άλλωστε, κι η Ουάσιγκτον παρότι «υποφέρει» από το ίδιο πρόβλημα αλλά σε μικρότερο βαθμό, εγκαινίασε πρόσφατα μεγάλο πρόγραμμα επιστροφής της παραγωγής ημιαγωγών στα «πάτρια» εργοστάσια (CHIPS for America Act), τουλάχιστον πενταετούς διάρκειας, επιχορηγώντας το με περισσότερα από 50 δισ. δολάρια.

Στην Ευρώπη, δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα περισσότερες πληροφορίες για την «προίκα» του δικού μας προγράμματος, πέρα απ’ όσα γνωρίζαμε για το 2030 Digital Compass, ένα δεκαετές πλάνο δράσης που περιλαμβάνει και αυτόν τον στόχο, της αναβίωσης της ευρωπαϊκής παραγωγής ημιαγωγών. Ο Επίτροπος για τη Βιομηχανική Παραγωγή, Τιερί Μπρετόν, έκανε μια ομιχλώδη αναφορά στη δημιουργία ειδικού Ταμείου που θα χρηματοδοτήσει συλλογικές δράσεις σ’ αυτόν τον τομέα μεταξύ χωρών-μελών, αλλά και κάποιες διεθνείς συνέργειες, όμως δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο για την ώρα. Κι από τη δεκαετία που (θεωρητικά) θα διαρκέσει το συγκεκριμένο πρόγραμμα, ο πρώτος χρόνος ήδη κοντεύει να τελειώσει άκαρπος…  

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Τα δίκτυα 5G είναι ενεργά και στην Ελλάδα εδώ και λίγο καιρό, αλλά ακόμη δεν έχουμε δει τις πραγματικές δυνατότητές του. Και το κυριότερο είναι πως για τους περισσότερους δεν είναι τίποτα άλλο πέραν από μία αύξηση -εντυπωσιακή σίγουρα- των ταχυτήτων διακίνησης δεδομένων μέσω ενός δικτύου κινητής τηλεφωνίας. Όμως, η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Χαρακτηριστικά όπως η δυνατότητα λειτουργίας εκατοντάδων χιλιάδων συσκευών σε μία περιοχή και η χαμηλή απόκριση, πρόκειται να δημιουργήσουν νέα δεδομένα σε πολλούς κλάδους. Ακόμη και το ηλεκτρονικό εμπόριο θα επωφεληθεί σημαντικά, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί που δεν το πιστεύουν.

Πώς μπορεί να αλλάξει το ηλεκτρονικό εμπόριο το 5G; Ένα παράδειγμα είναι η εμπειρία του καταναλωτή. Οι υψηλότερες ταχύτητες εκτός σπιτιού θα δώσουν τη δυνατότητα στα online καταστήματα να προσφέρουν μία διαφορετική εμπειρία, αξιοποιώντας τεχνολογίες όπως το AR/VR. Ακόμη και αν ο καταναλωτής βρίσκεται εκτός σπιτιού.

Όμως, εκεί που θα πρέπει να περιμένουμε τις σημαντικότερες αλλαγές είναι στο back end κομμάτι του ηλεκτρονικού εμπορίου και ειδικά στα logistics. Το 5G δίνει τη δυνατότητα για την ανάπτυξη και υλοποίηση λύσεων και εφαρμογών που θα βελτιώσουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τη διαχείριση μίας αποθήκης. Η εγκατάσταση εκατοντάδων χιλιάδων αισθητήρων μπορεί να βοηθήσει ώστε να είναι πιο εύκολο να εντοπιστούν αντικείμενα και παραγγελίες και να γίνει πιο εύκολη η συγκέντρωση μίας παραγγελίας, όπως και πολλά άλλα, τα οποία θα δούμε στην πορεία, ενώ είναι πιθανό να δούμε και πολλές εκπλήξεις.

Στο χώρο των μεταφορών, επίσης, θα δούμε πολλές βελτιώσεις. Σκεφτείτε μόνο τη δυνατότητα για αυτοκινούμενα φορτηγά που θα διευκολύνουν τις μεταφορές προϊόντων και αγαθών, μειώνοντας το χρόνο παράδοσης.

Και, φυσικά, στο last mile είναι που θα δούμε -επιτέλους- να υλοποιούνται πολλές νέες λύσεις και τρόπο παράδοσης παραγγελιών που θα αλλάξουν τα δεδομένα. Σκεφτείτε μόνο ότι όσοι συζητάνε και εκτιμούν πως τα drones θα διαμορφώσουν νέες συνθήκες όσον αφορά στις παραδόσεις και θα επιτρέψουν να είναι εφικτή η πλήρης διεκπεραίωση μίας παραγγελίας, χρειάζονται οπωσδήποτε δίκτυα 5G.

Τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας 5^ης γενιάς φέρνουν μία νέα εποχή όπου πολλοί κλάδοι θα αλλάξουν δραστικά. Ακόμη και εκείνοι οι κλάδοι, οι οποίοι δεν θεωρείται ότι το 5G μπορεί να δημιουργήσει νέα δεδομένα. Όσοι όμως σπεύσουν να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες του 5G, τότε είναι πιθανό να έχουν την ευκαιρία να αλλάξουν το status quo και να βρεθούν μπροστά από τον ανταγωνισμό. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να δουν όλοι όσοι ασχολούνται με το ηλεκτρονικό εμπόριο και να μη χάσουν την ευκαιρία.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Η πρώτη ανακοίνωση τόνιζε πως, στόχος της κυκλοφορίας τους (στις 10 Σεπτεμβρίου), είναι να γίνει θόρυβος και να ξεκινήσει ο κοινωνικός διάλογος, σχετικά με τις προδιαγραφές που πρέπει να πληρούν τέτοια προϊόντα. Κι αυτό ήδη το κατάφεραν με το παραπάνω τα «έξυπνα γυαλιά» που παρουσίασε το Facebook, με τη συνεργασία ενός μεγάλου και καθιερωμένου ονόματος στον χώρο των οπτικών, της Ray-Ban. Γιατί, τα περί ων ο λόγος γυαλιά ηλίου, εκτός που του να προστατεύουν τον κάτοχό τους από τις βλαβερές ακτίνες, διαθέτουν διπλές κάμερες των 5 megapixel, διπλά ενσωματωμένα ηχεία και τρία μικρόφωνα που του επιτρέπουν να τραβάει φωτογραφίες και σύντομα βίντεο, να ακούει μουσική και να απαντά σε τηλεφωνικές κλήσεις σε συνδυασμό, βεβαίως, με το iPhone ή Android κινητό του.

Κι εδώ «αρχίζουν τα όργανα» ή, πιο σωστά, οι «Ιστορίες» (Ray-Ban Stories, άλλωστε είναι το όνομα του μοντέλου) γιατί με όλες αυτές τις δυνατότητες που έχουν, σίγουρα δεν πρόκειται για ένα απλό καταναλωτικό προϊόν, αλλά για κάτι που έχει πολύ μεγαλύτερες κοινωνικές προεκτάσεις από το μέγεθός του, αφού στη «λειτουργία» του υπεισέρχονται θέματα προσωπικού απορρήτου και προσβολής της ιδιωτικότητας. Μάλιστα, επειδή ως σκελετός αυτά τα γυαλιά δεν διαφέρουν πολύ από τα άλλα μοντέλα της Ray-Ban (λίγο πιο χοντρά είναι μονάχα, ώστε να χωρέσουν όλα αυτά τα ηλεκτρονικά καλούδια), το εν δυνάμει πρόβλημα μεγεθύνεται, καθώς ουσιαστικά περνούν απαρατήρητα.

Όπως αναφέρεται σε πολλά δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου, και μόνο το γεγονός ότι μπορείς να πάρεις φωτογραφία χωρίς να χρειαστεί να βγάλεις το κινητό σου από την τσέπη ή την τσάντα, «προδίδοντας» την πράξη σου, αρκεί. Ο αντίλογος, από την πλευρά της εταιρίας, ότι κάθε φορά που τραβάς φωτογραφία ή βίντεο, ανάβει ένα μικρό κόκκινο LED, μάλλον δεν έπεισε πολλούς – σίγουρα όχι την Garante, την Ιταλική Αρχή Προστασίας Δεδομένων, που ζήτησε αμέσως διευκρινήσεις και περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτές τις ευαίσθητες λειτουργίες, με τη διαμεσολάβηση του επικεφαλής της ιρλανδικής αντίστοιχης Αρχής (καθότι εκεί βρίσκεται η ευρωπαϊκή έδρα του Facebook).

Το οποίο δηλώνει, από την πλευρά του, «αθώο του κρίματος». Στόχος μας είναι, λέει, οι χρήστες των «έξυπνων γυαλιών», που η τιμή τους ξεκινάει από τα 253€, να «ζήσουν τη στιγμή», μένοντας συνδεδεμένοι με τους φίλους τους, είτε βρίσκονται κοντά τους είτε όχι. Μάλιστα, στον σχετικό οδηγό χρήσης, τους ζητάει να τα χρησιμοποιούν «υπεύθυνα», δηλαδή να κλείνουν τη λειτουργία της κάμερας, όταν βρίσκονται σε δημόσιους χώρους και ειδικά σε τουαλέτες (!!!) και να μην αξιοποιούν τις δυνατότητές τους για παράνομες πράξεις, όπως π.χ. για άσκηση ψυχολογικής βίας ή για την εγγραφή ευαίσθητου υλικού, όπως μπορεί να είναι το PIN κάποιου πελάτη τράπεζας (!!!). Να σημειωθεί ότι οι φωτογραφίες που παίρνει ο χρήστης των «έξυπνων γυαλιών» δεν «σηκώνονται» κατευθείαν στο Facebook ή σε κάποιο άλλο μέσο κοινωνικής δικτύωσης, αλλά πρέπει να περάσουν πρώτα από την ειδική εφαρμογή View.

Ενδιαφέρουσες είναι, επίσης, και κάποιες άλλες πληροφορίες τις οποίες έδωσε στη δημοσιότητα το Facebook, σχετικά με το νέο προϊόν του, όπως είναι η διάρκεια της μπαταρίας ως την επόμενη φόρτιση (ως 6 ώρες), η δυνατότητα προσαρμογής των φακών στα όποια προβλήματα όρασης του χρήστη τους, αλλά και εξ κατασκευής λειτουργία συγκέντρωσης δεδομένων (email address / password), βάσει των οποίων θα γίνεται η ταυτοποίησή του, ειδικά όταν προχωρεί σε δημοσίευση του υλικού του, μέσω της εφαρμογής View.

Κρίνοντας από τα ως τώρα στοιχεία, των αντιδράσεων μη εξαιρουμένων, κάτι μας λέει πως αυτά τα γυαλιά είναι ένα πρώτο βήμα – ένας «λαγός», ώστε να σταθμιστεί η διάθεση της αγοράς και, βάσει αυτής, να καθοριστούν οι επόμενες κινήσεις της εταιρίας. Ο ίδιος ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ δεν έχει κρύψει πως μέσα στα επόμενα χρόνια, θα παρουσιάσει γυαλιά (ή φορετές συσκευές, όπως θέλετε πείτε τα) επαυξημένης πραγματικότητας (Augmented Reality), με στόχο τη δημιουργία πλατφόρμας για ευρύτατη γκάμα εφαρμογών – ξεκίνησε με την εξαγορά της Oculus VR και το προετοιμάζει χρόνια. Απλώς η αγορά δεν ήταν ως τώρα έτοιμη, όπως έδειξαν η «απόσυρση» των Google Glasses και η αλλαγή πορείας των αντίστοιχων της Snap (που πέρασε στο Β2Β).

Μέχρι να γίνει αυτό, όμως, ο δρόμος για «να μας βάλει τα γυαλιά», είναι μάλλον μακρύς και ανηφορικός…  

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Τις τελευταίες εβδομάδες γίνεται πολύς λόγος για τις ελλείψεις, όπως και για τις ανατιμήσεις, σε προϊόντα -ειδικά σε ηλεκτρονικά και ηλεκτρικά είδη- που ξεκίνησαν. Ελλείψεις όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο ένας λόγος είναι οι ελλείψεις σε chips, αλλά αυτό αφορά κυρίως το χώρο των ηλεκτρονικών και ηλεκτρικών ειδών. Ο δεύτερος, είναι η αύξηση των μεταφορικών από την Κίνα και γενικώς από την ανατολική Ασία όπου βρίσκονται κατά κύριο λόγο τα εργοστάσια παραγωγής.

Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει μία συζήτηση που έχει ανοίξει σε ορισμένες χώρες, όπως η Αυστραλία, προκειμένου να μη «διεξαχθεί» φέτος η Black Friday! Με τη δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν αρκετά προϊόντα διαθέσιμα, ώστε να ικανοποιηθεί η αυξημένη ζήτηση.

Η δικαιολογία έχει μεν βάση, αλλά, κατά την προσωπική μου άποψη, δείχνει ότι έχουμε χάσει παντελώς το νόημα της Black Friday, τουλάχιστον αυτό που είχε όταν πρωτοέκανε την εμφάνισή της. Μέχρι και πριν μερικά χρόνια, η Black Friday ήταν η ημέρα -ή για την ακρίβεια το τριήμερο- όπου τα εμπορικά καταστήματα (είτε φυσικά είτε online, αν και για τα online το αντίστοιχο ήταν η Cyber Monday) έσπευδαν να «ξεστοκάρουν» τα προϊόντα που τους είχαν «μείνει» στις αποθήκες. Και στη συνέχεια γέμιζαν τις αποθήκες τους με νέα προϊόντα ενόψει των χριστουγεννιάτικων αγορών.

Όμως, τα τελευταία χρόνια η Black Friday -εκτός του ότι έχει επιμηκυνθεί και διαρκεί μία εβδομάδα- έχει εξελιχθεί σε μία επιπλέον περίοδο εκπτωτικών προσφορών, ακόμη και για νέα προϊόντα. Αυτό προφανώς και δεν είναι κακό για τους καταναλωτές αλλά είναι στιγμές που προσπαθώ να καταλάβω ποια είναι η διαφορά της σε σχέση με τις περιόδους εκπτώσεων, οι οποίες στην Ελλάδα έχει εξελιχθεί να είναι ουκ ολίγες. Υπενθυμίζω ότι στην Ελλάδα έχουμε εκπτώσεις μετά τα Χριστούγεννα, αλλά και το δίμηνο Ιουλίου – Αυγούστου. Τα τελευταία χρόνια έχουμε και το back to school τον Σεπτέμβριο και φυσικά το Black Friday. Συν τις πασχαλινές προσφορές στις οποίες επιδίδονται πολλά καταστήματα, ή τα summer sales εκεί στις αρχές Ιουνίου που έχουν γίνει επίσης της μόδας. Πρακτικά, όλο το χρόνο εκπτώσεις έχουμε!

Υπό αυτό το σκεπτικό, νομίζω ότι δεν κινδυνεύει η Black Friday. Μπορεί φέτος να μην έχουμε προσφορές σε ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά είδη αντίστοιχες με εκείνες που είχαμε στο παρελθόν. Αλλά εκπτώσεις και προσφορές θα έχουμε, πολύ απλά γιατί κάτι θα βρουν τα τμήματα μάρκετινγκ για να το πλασάρουν ως μεγάλη έκπτωση... Άλλωστε, δεν είναι και σπάνιο το φαινόμενο να βλέπουμε προϊόντα, η τιμή των οποίων αυξάνεται εκεί γύρω στο τέλος Οκτωβρίου, προκειμένου η έκπτωση που θα ανακοινωθεί την περίοδο του Black Friday στα τέλη Νοεμβρίου να είναι πιο εντυπωσιακή. Οπότε, μην ανησυχείτε… Και φέτος θα γιορτάσουμε μια χαρά τη Black Friday.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]