Επωνύμως…

H πανδημία της COVID-19 θεωρήθηκε ότι λειτούργησε ως ψηφιακός επιταχυντής για τις ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Η πραγματικότητα είναι πως πολλές επιχειρήσεις έκαναν σημαντικά βήματα για την ψηφιακή αναβάθμισή τους, αλλά παράλληλα, ένα μεγάλο ποσοστό δεν έκανε και πολλά πράγματα.

Αν δει κανείς τα στοιχεία από την πρόσφατη σχετική έρευνα του ELTRUN για λογαριασμό της Cosmote, θα καταλάβει ότι ναι μεν υπήρξαν θετικά σημάδια, αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμη. Γιατί προσωπικά, μου κάνει εντύπωση ότι μόλις το 24% των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην Ελλάδα έχει ηλεκτρονικό κατάστημα με την αύξηση να είναι μόλις 7 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2020. Θα περίμενε κανείς ότι τα ποσοστά θα ήταν υψηλότερα. Και όχι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση χρήσης ψηφιακής τεχνολογίας, αλλά και σε πολλές ακόμη.

Η άποψη ότι οδηγούμαστε σε μία κατάσταση όπου θα έχουμε επιχειρήσεις πολλών ταχυτήτων υπάρχει και ενδεχομένως να έχει και βάση. Και η δημιουργία ενός ψηφιακού χάσματος στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι κάτι που δε θα είναι επωφελές για το σύνολο της ελληνικής οικονομίας. Γι’ αυτό και είναι κρίσιμο -κατά την άποψή μου- να σπεύσουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις να επενδύσουν στην ψηφιακή αναβάθμισή τους.

Πολλές επιχειρήσεις δηλώνουν ότι δεν έχουν τις κατάλληλες ψηφιακές δεξιότητες. Στην πραγματικότητα, όμως, το μόνο που πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι που έχουν αυτές τις επιχειρήσεις, είναι να καθίσουν λίγο και να διαβάσουν. Στο Διαδίκτυο μπορείς να βρεις τα πάντα και επίσης υπάρχει τεράστιος όγκος σχετικού περιεχομένου που «ανεβάζουν» διάφορες εταιρείες και οργανισμοί. Περιεχόμενο που, μάλιστα, είναι και δωρεάν.

Κάποιες άλλες, υποστηρίζουν ότι δεν έχουν τα κεφάλαια για να κάνουν την κίνηση αυτή. Αν αυτό ισχύει, τότε απλά θα πρέπει να μπουν στο https://digitalsme.gov.gr και να κάνουν την αίτηση για να αποκτήσουν voucher που τους χρηματοδοτεί την απόκτηση ψηφιακών εργαλείων. Είναι ένα νέο πρόγραμμα στο πλαίσιο του Ελλάδα 2.0, το οποίο μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμο σε όσους θεωρούν ότι δεν έχουν τα απαραίτητα κεφάλαια. Η επιδότηση είναι της τάξεως του 90% και εκτιμώ ότι θα πρέπει να την αξιοποιήσουν άπαντες που θέλουν πραγματικά να αναβαθμιστούν ψηφιακά.

Βέβαια, ενδεχομένως, το πραγματικό πρόβλημα να είναι η νοοτροπία. Σε πολλές μικρές επιχειρήσεις, η άποψη των επιχειρηματιών είναι ότι «αυτά δεν είναι για εμάς» και «εμείς δεν τα χρειαζόμαστε» ή, πολύ απλά, «εγώ ξέρω καλύτερα». Όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ζούμε σε μία εποχή όπου οι ψηφιακές τεχνολογίες έχουν εισέλθει σε κάθε κομμάτι της καθημερινότητάς μας και αλλάζουν και όλους τους κλάδους της οικονομίας. Και αυτό θα πρέπει όλες οι μικρές επιχειρήσεις και οι επιχειρηματίες να το λάβουν πολύ σοβαρά υπόψιν τους.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Θέλουμε-δεν θέλουμε, μας αρέσει-δεν μας αρέσει, στο εξής θα ζήσουμε ολοένα και περισσότερο σε online mode (το έχω ξαναγράψει αυτό, αλλά πρέπει πλέον να το πιστέψουμε), καθώς ο ψηφιακός μετασχηματισμός δεν αγγίζει μονάχα επιχειρήσεις και οργανισμούς, αλλά κι εμάς, τους χρήστες – καταναλωτές – πολίτες, που αλληλοεπιδρούμε με όλα αυτά. Κάτι που -όπως επίσης έχουμε ξαναγράψει- έχει τα πλεονεκτήματά του, αλλά και τους κινδύνους του...

Η αναφορά, προφανώς, στους κυβερνοκινδύνους, οι οποίοι πολλαπλασιάστηκαν στη διάρκεια της πανδημίας και αποτελούν πλέον πάγια απειλή για όλους. Οι στατιστικές (τουλάχιστον για τις επιθέσεις που ανακοινώνονται, καθώς υπάρχουν κι αρκετές που «θάβονται» ή άλλες που δεν έχουν ακόμα αποκαλυφθεί, προς μεγάλη χαρά των κακόβουλων) επιβεβαιώνουν ότι «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται»…

Φυσικά, υπάρχει κι ο αντίλογος: οι «φύλακες έχουν γνώσιν» πλέον και, τον τελευταίο καιρό, είναι έντονη η δραστηριοποίηση των αρμόδιων φορέων για την κάλυψη των κενών ασφαλείας, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο – για παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Κυβερνοασφάλειας, ENISA, που εδρεύει στη χώρα μας, διοργάνωσε πρόσφατα διήμερη πολυεθνική άσκηση με τη συμμετοχή 27 χωρών, με στόχο τη ρεαλιστική προσομοίωση δεκάδων σεναρίων απειλών και αντιδράσεων εκ μέρους των αμυνομένων. Τα αποτελέσματά της, έπειτα από δίμηνη επεξεργασία, θα αξιοποιηθούν στη διαμόρφωση επικαιροποιημένων κανόνων ασφαλείας από την ENISA αλλά και τη διαμόρφωση πολιτικής σε θέματα κυβερνοασφάλειας από τις χώρες-μέλη. Μάλιστα, λίγες ημέρες αργότερα πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα και σχετικός διαγωνισμός, με μεικτές ομάδες νέων ειδικών σ’ αυτόν τον τομέα, από την Ευρώπη, την Ασία και την Αμερική. Τα αποτελέσματα του 1^ου  International Challenge ανακοινώθηκαν στις 17 Ιουνίου και την πρώτη θέση κατέκτησε η ομάδα της Ευρώπης, στην οποία συμμετείχαν δυο Έλληνες.

Από προετοιμασίες και δράσεις, λοιπόν, πάμε καλά! Όμως κι η «αντίπερα όχθη» κάνει τις δικές της κινήσεις, που, αν πιστέψουμε την καλή και έγκυρη εταιρία ερευνών Gartner, είναι πολλές και διάφορες, με ευρύτατο πεδίο εφαρμογής. Όλα αυτά διερεύνησε το Security & Risk Management Summit της εταιρίας, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Σίδνεϋ, καταλήγοντας σε οκτώ συμπεράσματα – προβλέψεις που επιμένει ότι θα βρούμε μπροστά μας, μέσα στην επόμενη τετραετία. Λένε οι αναλυτές της Gartner, για παράδειγμα, ότι ως το τέλος του ’23, πάνω από 5 δισ. πολίτες (στους οποίους αντιστοιχεί το 70% του παγκόσμιου ΑΕΠ), θα καλύπτονται, όσον αφορά στο απόρρητο των προσωπικών τους δεδομένων, από το γνωστό μας GDPR – μ’ άλλα λόγια, η Ευρώπη έχει ανοίξει το δρόμο για την προστασία των «ακριβών» (με ή χωρίς εισαγωγικά) δεδομένων μας.

Μια άλλη πρόβλεψη είναι ότι, την επόμενη τριετία, τέσσερις στις πέντε επιχειρήσεις θα έχουν ενοποιημένη στρατηγική με κοινό πάροχο, όσον αφορά στην ασφάλεια σε web, cloud services και εφαρμογές, ενώ το 60% των οργανισμών θα υιοθετήσουν τη στρατηγική zero trust, αν και πάνω από τους μισούς δεν πρόκειται να πετύχουν πολλά, τουλάχιστον στην αρχή… Ως το 2025, επίσης, το 60% των οργανισμών θα θεωρούν την κάλυψη από κινδύνους σε θέματα κυβερνοασφάλειας ως προαπαιτούμενο στις εμπορικές συναλλαγές και γενικότερα τις συνέργειές τους με τρίτους. Σύμφωνα με τους ερευνητές της Gartner, σήμερα μονάχα το 23% των υπευθύνων ασφαλείας οργανισμών παρακολουθεί σε πραγματικό χρόνο την έκθεση των συνεργατών τους σε τυχόν επιθέσεις στον κυβερνοχώρο.

Η εταιρία ερευνών καταπιάνεται και με το «φλέγον» θέμα του λυτρισμικού (ransomware), το οποίο ταλαιπωρεί τα τελευταία χρόνια μεγάλες επιχειρήσεις κι οργανισμούς, προβλέποντας ότι ως το 2025 σε τουλάχιστον το ένα τρίτο των κρατών ανά τον κόσμο, θα έχει θεσπιστεί κανονιστικό πλαίσιο που θα ρυθμίζει τις σχετικές διαπραγματεύσεις, πληρωμές, αλλά και τα πρόστιμα, ανάλογα με τον καταλογισμό ευθυνών. Στα επόμενα τρία χρόνια, επίσης, το οικοσύστημα του ΙοΤ θα αναδειχθεί σε προτιμώμενο στόχο των κακόβουλων, χωρίς να αποκλείεται ακόμα ο κίνδυνος ανθρώπινων ζωών από τη δράση τους.

Στον αντίποδα -και ως απόρροια του σοκ της πανδημίας- η Gartner θεωρεί βέβαιο ότι σχεδόν τρεις στους τέσσερις CEO θα έχουν διαμορφώσει την αναγκαία κουλτούρα στους οργανισμούς τους, για την αποτελεσματική αντιμετώπιση ενός συνδυασμένου πλέγματος απειλών, οι οποίες ξεκινούν από τον κυβερνοχώρο και την πολιτική αστάθεια και φτάνουν ως τις μείζονες συνέπειες της κλιματικής αλλαγής. Τέλος, οι ερευνητές πιστεύουν πως ως το 2026, οι C-level executives θα έχουν ειδικές δεσμεύσεις στα συμβόλαιά τους, σχετικά με την αντιμετώπιση κυβερνοαπειλών. Για να δούμε πόσα από αυτά θα βγουν αληθινά…     

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες ειδήσεις των τελευταίων εβδομάδων ήταν αυτή που έκανε η Skroutz για τη νέα του υπηρεσία Fulfilled by Skroutz. Και ο λόγος, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι διότι αυτή η κίνηση δείχνει ότι και στην Ελλάδα κινούμστε προς την τάση που θέλει τα marketplaces να έχουν πολύ πιο ενεργό ρόλο στη συνολική αλυσίδα μίας παραγγελίας.

Πρακτικά, το Skroutz κινείται προς την κατεύθυνση της Amazon. Τι κάνει με τη συγκεκριμένη υπηρεσία; Δίνει τη δυνατότητα στα συνεργαζόμενα καταστήματα να μην έχουν καν δικές τους αποθήκες. Ίσως να μη φαίνεται αυτό εκ πρώτης όψεως, αλλά προς τα εκεί βαδίζει, προς το μοντέλο που έχει υλοποιήσει ήδη η Amazon.

Οι αποθήκες μπορούν να αποτελέσουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα για οποιαδήποτε επιχείρηση λιανικής. Δεν είναι τυχαίο ότι άπαντες επενδύουν στο κομμάτι των αποθηκών. Αν δει κανείς τις επενδύσεις της Κωτσόβολος, της Public, του Πλαισίου αλλά και της Skroutz σε αυτό τον τομέα, θα καταλάβει τι εννοώ.

Όμως, η επένδυση είναι μεγάλη, το ίδιο και το κόστος της λειτουργίας της. Οπότε, αν μία επιχείρηση λιανικής δεν έχει τον απαραίτητο όγκο των παραγγελιών, ίσως να μη την συμφέρει να επενδύσει. Ιδίως αν είναι σε έναν τομέα που υπάρχει εποχικότητα στις πωλήσεις ή μεταβάλλεται αρκετά γρήγορα. Η χρήση αποθηκών τρίτων είναι μία αρκετά καλή πρόταση. Το ίδιο ισχύει γενικότερα και με την «εκχώρηση» της αποστολής και γενικότερα της διεκπεραίωσης μίας παραγγελίας σε τρίτους.

Από την άλλη πλευρά, σε ένα τέτοιο σενάριο, το κατάστημα δεν έχει τον πλήρη έλεγχο της εμπειρίας του πελάτη. Βασίζεται σε κάποιον τρίτο, όπως, εν προκειμένω στο Skroutz, ή στο Public, ή στο Shopflix, που επίσης προσφέρουν αντίστοιχες υπηρεσίες, προκειμένου να διεκπεραιώσει μία παραγγελία. Και αυτό έχει κάποιο ρίσκο, αν και στις περισσότερες περιπτώσεις το ρίσκο είναι πολύ περιορισμένο, καθώς τέτοιου είδους marketplaces μπορούν πιο εύκολα να εγγυηθούν για μία γρήγορη παράδοση, χωρίς προβλήματα.

Σε αυτή την περίπτωση, το κατάστημα θα πρέπει να διαφοροποιηθεί με άλλους τρόπους. Με την τιμή, με ένα καλύτερο web site, με το να προσφέρει πιο προσωποποιημένες υπηρεσίες στους πελάτες του. Βέβαια, εάν έχει προτιμήσει να μην έχει δικό του e-shop και να πουλά αποκλειστικά μέσω ενός marketplace (κάτι που κάνουν αρκετά συνεργαζόμενα καταστήματα με το Skroutz) τότε οι παράγοντες διαφοροποίησης συνήθως περιορίζονται στον εξής έναν: την τιμή. Και η προσωπική άποψή μου -και ως καταναλωτής- είναι ότι με αυτόν τον τρόπο είναι πολύ δύσκολο ένα ηλεκτρονικό κατάστημα να έχει πελάτες που θα το προτιμούν σταθερά. Γιατί θα έχει πελάτες που επιλέγουν μόνο με βάση την τιμή. Αλλά αυτό είναι θέμα στρατηγικής επιλογής.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

O οικοδεσπότης αυτής της στήλης έχει αναπτύξει μια (καλή ή κακή, εσείς θα το κρίνετε) συνήθεια: μια πάγια και σταθερή ερώτηση ανάμεσα στις πολλές που κάνει, στο πλαίσιο των (απροσδόκητα πολλών, τον τελευταίο καιρό) συνεντεύξεων που παίρνει, έχει να κάνει με το μέλλον: πού θα είμαστε και τι θα κάνουμε σε δέκα χρόνια από σήμερα στον χ,ψ,z (ανάλογα με την περίσταση, προφανώς, και με στόχο να πάρει μια ιδέα για τις τρέχουσες τάσεις) κλάδο ή δραστηριότητα.

Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι ερωτώμενοι αρνούνται να απαντήσουν και να προχωρήσουν σε μια πρόβλεψη για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα – «κόψε κάτι… δέκα χρόνια είναι πολύ μεγάλη περίοδος… Με τον ρυθμό που τρέχουν τα πράγματα σήμερα, ποιος μπορεί να ξέρει τι θα γίνεται τότε;» Για να έρθει, αμέσως, η αντιπρόταση: «να σου πω τη γνώμη μου για την ερχόμενη διετία-τριετία, που είναι ασφαλέστερα τα πράγματα;»

Θέλοντας και μη, μετριάζω τις απαιτήσεις μου για να προχωρήσει η συζήτηση, όμως, το ερώτημα παραμένει; Πού οδεύουμε; σε ποιο «κόσμο» πάμε και πώς επηρεάζει τις εξελίξεις ο καταλυτικός συνδυασμός αφενός των νέων αναγκών που μας επέβαλε με το ζόρι η πανδημία, εισάγοντάς μας στην εποχή της νέας κανονικότητας, αφετέρου η εκθετική πρόοδος της τεχνολογίας, τόσο σε υποδομές, όσο και σε πλατφόρμες / εφαρμογές;

Για να είμαι ειλικρινής, ολοκληρωμένη απάντηση δεν έχω λάβει, ως τώρα – με μια μόνο εξαίρεση, από εκείνες που -όπως λένε, επιβεβαιώνουν τον κανόνα: η Μαρίλη Νίκα, μια νέα Ελληνίδα που ζει και εργάζεται ως επικεφαλής ερευνητικών ομάδων σε κορυφαίες τεχνολογικές εταιρίες (παλιότερα σε Facebook/Meta και πλέον στην Google) στο Σαν Φρανσίσκο, δεν δίστασε καθόλου (προφανώς, λόγω της θέσης της μπορεί να ομιλεί μετά λόγου γνώσεως) να απαντήσει στην ίδια, κλασική ερώτηση: «Στο μέλλον, ίσως και μέσα στην επόμενη δεκαετία -κι εδώ εκφράζω την προσωπική μου άποψη, ανεξάρτητα από το τι λένε οι εταιρίες- όλοι θα έχουμε μια παρουσία στο metaverse».

Σημείωσα τα λόγια της και τα ξαναθυμήθηκα μόλις λίγες ημέρες αργότερα, όταν διάβασα άρθρο σχετικό με την πορεία του metaverse στο πάντα έγκυρο αμερικανικό site, Axios. Που, ούτε λίγο ούτε πολύ, υπογράμμιζε ότι έχουμε ήδη εισέλθει στην εποχή του metaverse, κάθε μέρα προχωρούμε όλο και περισσότερο, μόνο που δεν πρόκειται να ζήσουμε κάποια μεγαλόπρεπη «πρεμιέρα» - όλα γίνονται σταδιακά, γι’ αυτό δεν μας ξενίζουν… Κι ίσως αυτό να είναι καλύτερο, υποστηρίζουν οι άνθρωποι του Axios, αφού μ’ αυτό τον ρυθμό οι καταναλωτές, ο δημόσιος τομέας όπως και οι κάθε λογής ακτιβιστές (σε κάθε δράση, πάντα υπάρχει και αντίδραση) έχουν τον χρόνο να ζυγίσουν τα πράγματα και να διαμορφώσουν τη θέση τους – είτε υπέρ, είτε κατά, αλλά και σε ποιόν βαθμό.

Βέβαια, για να «χωνέψουμε» τη νέα κατάσταση (και τον πρόσφατο χαρακτηρισμό του metaverse ως ‘embodied Internet’ - έσω Internet, άραγε; από τον Μαρκ Ζάκερμπεργκ) θα πρέπει πρώτα να αποδεχθούμε τη χρήση του σχετικού headset επαυξημένης πραγματικότητας (AR) στην καθημερινότητά μας κι αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, όσο συναρπαστική κι αν ακούγεται (και είναι, αν δεν ζαλίζεστε, όπως εγώ έπειτα από κάποια λεπτά) η εμβύθιση (immersion) σε μια άλλη, διαφορετική πραγματικότητα. Λένε πως δεν είναι μακριά η ημέρα που θα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ελαφρά γυαλιά, όχι πολύ μεγαλύτερα, βαρύτερα και ακριβότερα από αυτά που φοράμε σήμερα – κάποια μέρα, ίσως να μη χρειάζονται και καθόλου, αν βρεθεί πρόσφορη λύση και στο θέμα της ενέργειας που θα χρειάζονται… Για την ώρα, πάντως, αυτό είναι μακρινό όνειρο…

Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι στην αγορά -έστω και σε δοκιμαστικό στάδιο- υπάρχουν σήμερα πολλές και διάφορες προσεγγίσεις του metaverse με συστήματα, που δεν «μιλάνε» κατ’ ανάγκην μεταξύ τους. Η διαλειτουργικότητα είναι ένα ακόμα σημαντικό θέμα στο οποίο είτε θα πρέπει να συμφωνήσουν οι κατασκευαστές τώρα, στην αρχή, είτε η αγορά (δηλ. όλοι εμείς)  θα κληθεί να αποφασίσει μόνη της, αργότερα, για το ποιο τελικά θα επικρατήσει, συνδυάζοντας προδιαγραφές, διαθεσιμότητα, timing και οικονομικά δεδομένα. Προφανώς, ο ανταγωνισμός είναι σκληρός, γιατί «είναι πολλά τα λεφτά» - κάποιοι θα κερδίσουν και κάποιοι θα χάσουν. Γι’ αυτό και το meta-βατικό στάδιο, στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα, είναι μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδος. Θα μπορέσουν να μας πείσουν ότι αξίζει τον κόπο και το χρήμα;

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Όσοι παρακολουθούν τη στήλη, ενδεχομένως θα θυμούνται ότι στις αρχές της χρονιάς είχα ασχοληθεί με το μοντέλο BNPL (Buy Now Pay Later). Μία υπηρεσία που έχει γίνει πολύ δημοφιλής στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια, αλλά τώρα θα τη δούμε να είναι διαθέσιμη και στην Ελλάδα.

Πρακτικά, το BNPL είναι η δυνατότητα που δίνει ένα κατάστημα (φυσικό ή ηλεκτρονικό) σε έναν πελάτη να κάνει μία αγορά με δόσεις χωρίς τόκους και χωρίς να χρειάζεται να έχει πιστωτική κάρτα! Υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί, όπως, για παράδειγμα, ότι συνήθως οι δόσεις είναι μόλις 3 ή 4, αλλά γενικώς είναι ένα μοντέλο με πολλά πλεονεκτήματα. Ακόμη και για την επιχείρηση λιανικής που προσφέρει αυτή τη δυνατότητα, η οποία αναλαμβάνει να πληρώσει μία προμήθεια ή μία συνδρομή στον πάροχο της συγκεκριμένης υπηρεσίας.

Η συγκεκριμένη υπηρεσία έχει αρχίσει να γίνεται τόσο δημοφιλής στο εξωτερικό, ώστε η Apple αποφάσισε να την ενσωματώσει μέσα στο Apple Pay! Φυσικά, η Apple ξεκινά από την αγορά των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά σταδιακά θα τη δούμε και στον υπόλοιπο κόσμο - και φυσικά και στην Ελλάδα.

Μέχρι τότε, πάντως, θα έχουμε και εμείς επιλογές. Ήδη, μία ελληνική startup, η Finloup, δραστηριοποιείται στο συγκεκριμένο χώρο και έχει ήδη τους πρώτους πελάτες της. Επιπλέον, η Τράπεζα Πειραιώς ανακοίνωσε αυτή τη δυνατότητα πριν από μερικές μέρες. Και μέσα στις επόμενες εβδομάδες, θα κάνει την εμφάνισή της και η σουηδική Klarna, η μεγαλύτερη -με βάση την αποτίμησή της- εταιρεία fintech παγκοσμίως.

Το BNPL αποτελεί μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες υπηρεσίες για το χώρο του λιανεμπορίου που έχει κάνει την εμφάνιση της τα τελευταία χρόνια. Και αυτό γιατί δίνει μία επιπλέον επιλογή στους καταναλωτές να προτιμήσουν το κατάστημα όσων χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη υπηρεσία.

Μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν αρκετοί καταναλωτές που δεν θέλουν να χρησιμοποιούν πιστωτικές κάρτες - ή δεν έχουν. Όπως υπάρχουν και πολλά καταστήματα που δεν θέλουν να προσφέρουν άτοκες δόσεις με πιστωτική κάρτα. Οπότε η συγκεκριμένη λύση έχει πολλά πλεονεκτήματα. Και προβλέπω ότι θα τη δούμε να χρησιμοποιείται από πολλές επιχειρήσεις λιανικής. Τόσο μεγάλες όσο και πιο μικρές, με τις δεύτερες να θέλουν να ανταγωνιστούν τους πιο μεγάλους «παίκτες».

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Αν μ’ αρέσει μια φορά που είμαι Ευρωπαίος, λόγω του παρελθόντος της «γηραιάς ηπείρου» (όπως συχνά την αποκαλούν, έστω κι αν άλλες ήπειροι μπορεί να είναι ‘γηραιότερες’), μ’ αρέσει δυο φορές για τις επιδόσεις της στον χώρο της Τεχνολογίας. Ναι, δεν το έγραψα λάθος και μη βιαστείτε να με κατηγορήσετε.

Γιατί, μπορεί οι μεγαλύτερες και πιο καινοτόμες επιχειρήσεις στον συγκεκριμένο χώρο να συνεχίζουν να είναι αμερικανικές (έστω κι αν νιώθουν πια «καυτή στο σβέρκο» τους την ανάσα των Κινέζων), όμως Ευρωπαίος είναι αυτός που ξεκίνησε τη μεγαλύτερη τεχνολογική επανάσταση της εποχής μας (τα σέβη και τις ευχαριστίες μας, σερ Τιμ Μπέρνερς-Λι, που γιόρτασες στις 8 Ιουνίου τα 67α γενέθλιά σου) τον Παγκόσμιο Ιστό, και συνεχίζει να παλεύει μέσα από το WWW Consortium για την καθαρότητα της «φωνής» του και την «υγεία» της λειτουργίας του, κόντρα στους πανίσχυρους ανεμόμυλους των μεγάλων συμφερόντων, που όλα τα αλέθουν…

Βεβαίως, δέχομαι πως οδηγός στην τεχνολογική ανάπτυξη δεν είναι σήμερα οι Ευρωπαίοι – πέρα από 2-3 national champions κι αυτούς από τρεις -τέσσερις μεγάλες χώρες (αν και οι Σκανδιναβοί με τις Βαλτικές έχουν βάλει τα τελευταία  χρόνια τη σφραγίδα τους σε κάμποσες καινοτομίες) η Ευρώπη δεν είχε να επιδείξει κάτι πραγματικά μεγάλο στην αγορά. Όμως, δεν παύει να είναι ένα ‘επαρκώς συντεταγμένο’ (κυρίως στον οικονομικό και λιγότερο στον πολιτικό, όπου συχνά ‘σφάζονται’, τομέα) σύνολο κρατών, με κοινή πολιτική σε αρκετά θέματα και, παραδοσιακά, κάποιες θεμελιώδεις αρχές, που επιμένει να τηρεί.

Σε αντίθεση με τους Αμερικανούς, που παραμένουν large όσον αφορά στο κανονιστικό πλαίσιο σε πολλούς τομείς (αφήνοντας τα όποια «ξεκαθαρίσματα» να προέλθουν από την ίδια την καθημερινότητα της αγοράς), οι Ευρωπαίοι -ειδικά τα τελευταία χρόνια- έχουν βαλθεί να «νοικοκυρέψουν» τα του οίκου τους. Έχουμε ξαναγράψει σ’ αυτή τη φιλόξενη στήλη για το «πακέτο» των διαφόρων Acts - Digital Services, Digital Markets, οι δυο σπουδαιότερες και ήδη εγκεκριμένες Πράξεις, με στόχο την ομαλοποίηση και τον έλεγχο της λειτουργίας των δικτυακών πλατφορμών, αλλά και την προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών-χρηστών, όλων ημών. Για να ακολουθήσουν ανάλογα κανονιστικά πλαίσιο για τα Μεγάλα Δεδομένα, την Τεχνητή Νοημοσύνη, την κυβερνοασφάλεια κλπ.

Κι όπως έδειξε η τετράχρονη ήδη πορεία του Γενικού Κανονισμού Προστασίας Δεδομένων (λέγε με, GDPR), ό,τι ψηφίζει και εφαρμόζει η Ευρώπη, υποχρεώνεται να υιοθετήσει έπειτα από λίγο καιρό ο κόσμος όλος, αφού δεν μπορεί στην πράξη να γίνει κάτι διαφορετικό και να ισχύουν -στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας μας- δυο μέτρα και δυο σταθμά, άλλα στην Ευρώπη κι άλλα στις υπόλοιπες χώρες…

Κι αυτές οι πρωτοβουλίες δεν περιορίζονται μονάχα στο λογισμικό και στις διαδικασίας, αλλά φτάνουν και στο hardware, όπως απέδειξε η συμφωνία, στις αρχές του μήνα, μεταξύ Επιτροπής και Ευρωκοινοβουλίου για την υιοθέτηση -ως το τέλος του 2024, βάσει συγκεκριμένου ‘οδικού χάρτη’- κοινού τροφοδοτικού (ή, έστω, ασύρματου τροφοδοτικού, όπου αυτό είναι εφικτό) συμβατού με όλες τις φορητές ψηφιακές συσκευές, από κινητά, tablet και φορητά ηχεία, έως laptop και παιχνιδομηχανές, με ενιαία είσοδο USB-C.

Στόχος της προσπάθειας εξάλειψης της πολυμορφίας, πρόταση που έχει «κατατεθεί στο τραπέζι» ήδη από το 2009, η μείωση του κόστους (η οποία αγγίζει τα 250 Μ€ ετησίως, στην Ευρώπη), η καθιέρωση της διαλειτουργικότητας (στο μέλλον, ένας-δυο φορτιστές θα μπορούν να εξυπηρετούν όλες τις συσκευές ενός νοικοκυριού) αλλά κυρίως η αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος των ηλεκτρονικών απορριμμάτων (e-waste) αυτής της κατηγορίας, που έχει υπολογιστεί ότι στην Ευρώπη ξεπερνούν τους 11.000 τόνους ετησίως.

Η συμμόρφωση με τον νέο κανονισμό είναι, προφανώς, υποχρεωτική εντός των συνόρων της ΕΕ προς μεγάλη δυσαρέσκεια της Apple, της μόνης κατασκευάστριας που ακολουθεί τον δικό της δρόμο (σύνδεση Lightning αντί για Type-C) και ως τώρα αρνείται πεισματικά να εξετάσει μια εναλλακτική λύση για τη φόρτιση των συσκευών της. Μόνο τα iPhone που πωλήθηκαν πέρυσι στην Ευρώπη ξεπέρασαν τα 56 εκατ. μονάδες. Όμως, «ανάγκα και οι Apple πείθονται»…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Για ένα ηλεκτρονικό κατάστημα, η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να γίνει γνωστό στο ευρύ κοινό. Τα marketplaces έχουν αποδειχθεί ότι μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά στην ενίσχυση της αναγνωρισιμότητας ενός eshop, αλλά σε αυτή την περίπτωση πρέπει η επιχείρηση να είναι πολύ προσεκτική με τις επιλογές στις τιμές που προσφέρει, αλλά και να προσέχει πολύ τις αξιολογήσεις που λαμβάνει από τους καταναλωτές.

Όμως, η παρουσία σε ένα marketplace δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται να υπάρχει στρατηγική όσον αφορά στο μάρκετινγκ προκειμένου να μπορέσει ένα eshop να καταφέρει να μπει σε μία αρκετά υψηλή θέση στη λίστα των επιλογών των καταναλωτών στους οποίους απευθύνεται. Κάτι που σημαίνει ότι χρειάζεται να δώσει ιδιαίτερη προσοχή και στον τομέα των μέσω κοινωνικής δικτύωσης. Και εκεί αρχίζει να υπάρχει μία ακόμη πρόκληση: σε πόσα social media και ποια θα πρέπει να επενδύσει ένα eshop;

Η πραγματικότητα είναι πως ο αριθμός των social media που είναι αρκετά δημοφιλή έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Παλιά, το Facebook ήταν εκεί που έμπαιναν άπαντες. Τώρα, υπάρχει και το Instagram, το TikTok ανεβαίνει διαρκώς, το LinkedIn είναι εξαιρετικά δημοφιλές σε ένα διόλου ευκαταφρόνητο κοινό, ενώ υπάρχουν και μέσα όπως το Pinterest που έχουν τους δικούς τους φανατικούς οπαδούς.

Είναι προφανές ότι είναι δύσκολο για μία μικρού μεγέθους επιχείρηση να επενδύσει στην παρουσία της σε όλα αυτά τα μέσα. Το ιδανικό είναι να έχει παρουσία παντού, αλλά χρειάζεται κανείς να διαθέτει πόρους, τεχνογνωσία και συνεργάτες, προκειμένου να το καταφέρει. Κάτι που προφανώς δεν είναι καθόλου απλό. Γι’ αυτό και χρειάζεται να επιλέξει.

Η σωστή τακτική είναι να επιλέξει με βάση το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Οι πιο μικρές ηλικίες δείχνουν μία προτίμηση στο Instagram και το TikTok. Όμως, το Instagram αρχίζει πλέον να κερδίζει έδαφος και σε μεγαλύτερες ηλικίες που το θεωρούν ως ένα πιο «ευχάριστο» μέσο. Την ίδια στιγμή, η παντοκρατορία του Facebook αμφισβητείται μεν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει το δικό του κοινό.

Γενικώς, χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα προσεκτικός. Γιατί κάθε μέσο απαιτεί και διαφορετικό περιεχόμενο. Στο Instagram, για παράδειγμα, χρειάζεσαι καλές φωτογραφίες και γενικότερα οπτικό υλικό. Στο TikTok πρέπει να επενδύσεις σε παραγωγές short videos. Κάτι που έχει κόστος, όπως είναι προφανές.

Για μία εταιρεία με νεανικά ρούχα, Instagram και TikTok πρέπει να είναι πρώτες επιλογές. Για μία εταιρεία που κινείται, για παράδειγμα, στο χώρο των ανταλλακτικών αυτοκινήτων, ίσως το Facebook να παραμένει το κατάλληλο μέσο. Γενικώς, πρέπει πρώτα να καθορίσεις το κοινό σου και στη συνέχεια να επιλέξεις το μέσο που θα αξιοποιήσεις.

Μία συμβουλή: μην αγνοείτε το LinkedIn. Είναι ένα μέσο, το οποίο μπορεί να θεωρείται πιο σοβαρό και όχι ιδανικό για πώληση προϊόντων, αλλά για υπηρεσίες είναι μία εξαιρετική περίπτωση. Συν το ότι είναι ένα μέσο που πρέπει να έχεις τη δική σου σελίδα και να έχεις περιεχόμενο εκεί που να δείχνει πόσο σοβαρή εταιρεία είσαι. Πολλοί καταναλωτές προσφεύγουν εκεί προκειμένου να ελέγξουν αν το eshop στο οποίο βρήκαν αυτό που θέλουν είναι πραγματικά σοβαρό και αξιόπιστο. Γιατί, μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πλέον πολλές περιπτώσεις που καταναλωτές έχουν βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Και τα παθήματα γίνονται μαθήματα.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Το είχαμε συνηθίσει σκεπασμένο με ολόκληρα βουνά από χιόνια, αφού ως τώρα χειμώνα μονάχα τη βλέπαμε αυτή τη μικρή ορεινή ελβετική πόλη των 10.000 κατοίκων που της έμελλε να γίνει διάσημη από τo 1971, όταν τη διάλεξε ο οραματιστής μηχανικός και οικονομολόγος Κλάους Σβαμπ, για να ιδρύσει εκεί το ετήσιο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ.

Για το Νταβός, ο λόγος, βεβαίως, που φέτος ξανάδαν κόσμο τα δρομάκια του (και τα πανάκριβα καταστήματά του, ας μην ξεχνάμε κι αυτόν τον σημαντικό παράγοντα), μόνο που αυτή τη φορά -ελέω πανδημίας- αντί για Γενάρη, το Φόρουμ έγινε πριν από λίγες ημέρες, τον Μάιο.

Αυτή ήταν, όντως, μια σημαντική διαφοροποίηση, αλλά όλα τα άλλα -το εγνωσμένο κύρος των συμμετεχόντων, οι μεγάλες προσωπικότητες ως keynote speakers, τα «καυτά» θέματα του σήμερα και του αύριο που συζητήθηκαν και, κυρίως, οι επαφές και η δικτύωση που έγινε στους χώρους του Φόρουμ και γενικότερα στην περιοχή, ήταν «μια από τα ίδια», αν όχι και πιο αναβαθμισμένα. Και, βέβαια, τα ρεπορτάζ και οι αναλύσεις που ακολούθησαν από τους συναδέλφους–εκπροσώπους των ΜΜΕ, ανέδειξαν πλήθος ενδιαφέροντα θέματα, όπου -φυσικά- η ψηφιακή τεχνολογία και οι εφαρμογές της έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Απ’ όλα αυτά, όπως παρουσιάστηκαν στη διεθνή ειδησεογραφία εκείνων των ημερών, ο οικοδεσπότης σας ξεχώρισε δυο – τρία θέματα για να σας τα παρουσιάσει, περισσότερο ως «τροφή για σκέψη». Όπως, για παράδειγμα, το θέμα των δεδομένων με τα καλά και τα κακά του, που ανέδειξε το Axios. Στα πρώτα, τα καλά, όλοι είμαστε ευχαριστημένοι με τα αυτόνομα οχήματα, τις ταχύτατες επίγειες και δορυφορικές συνδέσεις, τις χρήσιμες εφαρμογές, αλλά επίσης την τεράστια και πανταχού παρούσα εγκατεστημένη βάση των αισθητήρων (λέγε με ΙοΤ) που μετράνε, καταγράφουν, επεξεργάζονται τοπικά (λέγε με Edge) και στέλνουν, όπου δει, τόνους δεδομένων, για εμάς, τις συνήθειές μας και τις όποιες δραστηριότητες στις οποίες συμμετέχουμε στην καθημερινότητά μας, με μια λεπτομέρεια που συχνά τρομάζει… 

Όλα αυτά τα δεδομένα -θεωρητικά, τουλάχιστον- βοηθάνε την κοινωνία και τον άνθρωπο, μας δίνουν χρήσιμα στοιχεία και προβλέψεις σε πλήθος τομείς, μας προειδοποιούν για σεισμούς και ακραία καιρικά φαινόμενα, για την υγεία τη δική μας, των μηχανών που χρησιμοποιούμε (ο κλάδος της προβλεπτικής συντήρησης κερδίζει συνεχώς έδαφος, έναντι της «παραδοσιακής» προληπτικής) και του πλανήτη πάνω στον οποίο ζούμε. Όμως, από την άλλη -όπως τονίζει και το Axios- δίνουν στις απανταχού κυβερνήσεις περισσότερες ευκαιρίες να κατασκοπεύουν τους πολίτες τους, γνωρίζοντας ποιος κάνει κάτι πού, πότε και γιατί. Το σχετικό λογισμικό (λέγε με spyware) αυξάνει και πληθύνεται στην αγορά, όντας σχεδόν ελεύθερα διαθέσιμο τόσο σε κυβερνήσεις, όσο και σε ιδιώτες.

Στο Νταβός αυτό συζητήθηκε, με τους υπέρμαχους της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να επισημαίνουν ότι πρέπει να υπάρξει ειδικό πλαίσιο, τόσο για τον έλεγχο της διάθεσης spyware, όσο και για την απαγόρευση (πχ. μέσω αξιοποίησης της κρυπτογραφημένης -έτσι κι αλλιώς- τεχνολογίας blockchain, για την αποθήκευση δεδομένων) χρήσης των προσωπικών δεδομένων των πολιτών για σκοπούς διαφορετικούς από εκείνους για τους οποίους έχουν δώσει την αρχική συγκατάθεσή τους.

Μάλιστα, ο Τζορτζ Σόρος (ναι, ο γνωστός Σόρος, στα 91 του πλέον, αλλά πάντα τακτικός επισκέπτης του Νταβός), πήγε το θέμα ακόμα παραπέρα, τονίζοντας ότι οι νέες καινοτόμες περί την Τεχνητή Νοημοσύνη τεχνολογίες «ρίχνουν νερό στον μύλο» των αυταρχικών και καταπιεστικών καθεστώτων, όπως η Ρωσία και η Κίνα, επιτρέποντάς τους να ασκούν ευρύτερο και εντονότερο έλεγχο στους πολίτες τους…

Από την άλλη, οι άνθρωποι της γνωστής και μη εξαιρεταίας Salesforce προτίμησαν να αναδείξουν στο ανοιξιάτικο Νταβός την περιβαλλοντική ευαισθησία τους και την πρόθεσή τους να συμβάλουν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους (από την αγορά δικαιωμάτων άνθρακα ύψους 100 εκατ. $ ως τη διαρκή στήριξη των 15 στόχων του ΟΗΕ για βιώσιμη ανάπτυξη) στην προστασία του πλανήτη μας. Φέτος, ήταν πολλές και βροντώδεις οι εκκλήσεις με στόχο τη διαμόρφωση μιας μορφής «περιβαλλοντικού καπιταλισμού», παράλληλα με την αποκατάσταση υψηλού επιπέδου κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ των βασικών θεσμών (όπως πχ. είναι το κράτος και η επιχειρηματική κοινότητα) και της κοινωνίας των πολιτών.

Το θέμα είναι όλες αυτές οι εκκλήσεις να βρουν ευήκοα ώτα, το συντομότερο δυνατό…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Αν και είναι κάτι που έχω γράψει και στο παρελθόν σε αυτή τη στήλη, νομίζω πως χρειάζεται να το επαναλαμβάνω: ο περίφημος ψηφιακός μετασχηματισμός δεν είναι… ψηφιακός. Πρόκειται για έναν επιχειρηματικό μετασχηματισμό που βασίζεται στην αλλαγή νοοτροπίας, υιοθέτηση νέων μοντέλων λειτουργίας και όλα αυτά γίνονται αξιοποιώντας τις ψηφιακές τεχνολογίες.

Προκειμένου να επιβιώσει μία εταιρεία λιανικής πώλησης τη σήμερον ήμερα δεν χρειάζεται απλά να φτιάξει ένα ηλεκτρονικό κατάστημα. Θα πρέπει να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί, τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει και εξυπηρετεί τον πελάτη της.

Αρκετοί επιχειρηματίες έχουν την άποψη ότι επειδή είναι χρόνια στο επάγγελμα, γνωρίζουν το πως να λειτουργούν ένα κατάστημα ή μία αλυσίδα, όμως αυτό δεν ισχύει στο βαθμό που ίσχυε στο παρελθόν. Και ο λόγος είναι απλός: ο καταναλωτής αλλάζει εξαιρετικά γρήγορα, είναι πολύ πιο απαιτητικός και δεν δίνει εύκολα δεύτερη ευκαιρία από τη στιγμή που έχει τόσες πολλές επιλογές. Ο πελάτης είναι αυτός που έχει το πάνω χέρι και αυτός που καθορίζει τις εξελίξεις και στο χώρο του λιανεμπορίου.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μία επιχείρηση θα πρέπει να προσαρμόζεται στους πελάτες που θέλει να προσεγγίσει και όχι να προσπαθεί να προσαρμόσει τους πελάτες σε αυτά που προσφέρει. Αυτό μπορεί να συνέβαινε στο παρελθόν αλλά πλέον δεν ισχύει. Ειδικά όταν μιλάμε για τις γενιές των Μillennials και τη Generation Z.

Αν και αυτό ισχύει πλέον και για τις μεγαλύτερες γενιές, οι οποίες έχουν πια μάθει να χρησιμοποιούν τις ψηφιακές υπηρεσίες και εργαλεία και έχουν αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο επιλέγουν προϊόντα, όπως επίσης και το πως θα κάνουν μία αγορά. Τα μοντέλα είναι εντελώς διαφορετικά σε σχέση με το παρελθόν. Ο πελάτης είναι πλέον πολύ πιο δύσκολο να μένει «πιστός» σε ένα κατάστημα, μία αλυσίδα ή ένα brand. Έχει τα εργαλεία να δοκιμάζει, να αξιολογεί, να ενημερώνεται, ακόμη και να μαθαίνει τα πάντα για το κατάστημα -είτε ηλεκτρονικό είτε φυσικό- πριν μπει σε αυτό για να αγοράσει κάτι.

Όλα αυτά είναι πράγματα που πολλοί έμποροι δεν καταλαβαίνουν. Νομίζουν ότι έχουν αυτοί το πάνω χέρι, γιατί ο καταναλωτής δεν έχει άλλες επιλογές και θα αγοράσει από το δικό τους κατάστημα ότι και αν γίνει... Αυτό πλέον δεν ισχύει.

Όπως δεν ισχύει και το ότι αυτοί γνωρίζουν καλύτερα πως δουλεύει η λιανική πώληση. Γνωρίζουν μεν πως λειτουργεί η επιχείρηση τους, αλλά ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το εμπόριο γενικότερα έχει πλέον αλλάξει. Το disruption είναι μεγαλύτερο από όσο νομίζουν. Και πρέπει να καταλάβουν ότι το disruption συνήθως έρχεται από άλλους κλάδους. Όπερ σημαίνει ότι το λιανεμπόριο δεν το αλλάζουν οι λιανεμπόροι, αλλά εταιρείες από άλλους κλάδους. Όταν θα δούμε τράπεζες να πουλάνε αυτοκίνητα στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει σε ορισμένες περιπτώσεις στο εξωτερικό, τότε ίσως να γίνει κατανοητή αυτή η αλλαγή.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Έπειτα από δυόμιση χρόνια πανδημίας (ως τώρα, τουλάχιστον, γιατί δεν ξέρουμε τι άλλο μας επιφυλάσσει το μέλλον – μην νομίσετε ότι «καθαρίσαμε», επειδή βγάζουμε τις μάσκες – κάθε άλλο…), ίσως είναι πια καιρός να αρχίσουμε να μετράμε «ζημίες και κέρδη», ήττες αλλά και παράπλευρα οφέλη.

Προφανώς, η μεγαλύτερη ήττα είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες ζωές που χάθηκαν, ο πόνος και η δυστυχία που προκάλεσε ο θάνατος τόσων ανθρώπων, αλλά και η ταλαιπωρία (ψυχική, σωματική και οικονομική) που συνόδεψε κι ακόμα συνοδεύει ως ένα βαθμό τους προσβληθέντες, αλλά -ευτυχώς- επιζήσαντες.

Στα θετικά (αφού ουδέν κακόν, αμιγές καλού όπως έλεγαν οι προπαππούδες μας) μετράω το τεράστιο «άλμα προς τα εμπρός» που υποχρεωθήκαμε να κάνουμε, με καταλύτη την πανδημία, σ’ ό,τι αφορά στις ψηφιακές δράσεις και τη νέα online (με τα καλά και τα κακά της – προσωπικά θεωρώ ότι τα πρώτα είναι πολύ περισσότερα) κανονικότητα. Κερδίσαμε, όμως, και κάτι ακόμα που για μένα είναι εξίσου σημαντικό: χάσαμε τη βεβαιότητα για τα μελλούμενα, βγήκαμε από την «πεπατημένη», βιώσαμε από τη μια μέρα στην άλλη πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι ο εφησυχασμός, τρομάξαμε (δικαίως!) κι έχουμε αρχίσει να φυλαγόμαστε, να παίρνουμε τα μέτρα μας, να «μαγειρεύουμε πριν πεινάσουμε», για να θυμηθούμε και την άλλη σοφή παροιμία…

Απόρροια αυτής της ανάγκης είναι και το ξαφνικό ενδιαφέρον για τον ψηφιακό μετασχηματισμό των πάντων, που ξεκινάει από τη μικρή ή μικρομεσαία επιχείρηση και φτάνει ως το ίδιο το κράτος – «Μετασχηματιστείτε, γιατί χανόμαστε», είναι το σύνθημα που κυριαρχεί κι όσοι το λένε, δεν έχουν καθόλου άδικο. Όμως, κάθε «μαγείρεμα» θέλει και την προετοιμασία του – κάθε σημαντική απόφαση, όπως η συγκεκριμένη για τον μετασχηματισμό, χρειάζεται σκέψη, φρόνηση και διάθεση να «σπάσεις αυγά», να προχωρήσεις σε ανατροπές που συχνά δεν είναι ευχάριστες και κοστίζουν σε χρόνο, κόπο και χρήματα.

Διάβαζα, πρόσφατα, ένα σχόλιο ανώτατου στελέχους της Google στην Αμερική, για τις future-ready επιχειρήσεις, δηλ. όσες αποφασίζουν οι ίδιες για το μέλλον τους ανάλογα με τα συμφέρονται και τα οράματά τους, και δεν αφήνονται να παρασυρθούν από ρεύματα, τάσεις και μόδες παροδικές. Έλεγε, λοιπόν, το προφανές: πως γι’ αυτές δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον ψηφιακό μετασχηματισμό – δεν είναι θέμα διάθεσης πλέον, αλλά επιλογής.

Θεωρώντας πως έχουν ήδη μπει σ’ αυτό το trip πριν από κάμποσα χρόνια, τις παροτρύνει να συνεχίσουν πάσει θυσία, να διατηρήσουν το ίδιο (αν όχι υψηλότερο) επίπεδο δίψας για μάθηση και ευελιξίας στην καθημερινότητα και τους σχεδιασμούς τους, ώστε να κερδίσουν έδαφος. Αρκεί αυτό να το κάνουν με βιώσιμο τρόπο, καθώς το «ταξίδι» είναι μακρύ – ουσιαστικά δεν έχει τέλος, βαδίζεις, διορθώνεις γρήγορα τα όποια λάθη σου, κάνεις τις αλλαγές που πρέπει  και προχωράς…

Το στέλεχος της Google δίνει επίσης κάποιες συμβουλές στους νεόκοπους, αλλά και στους παλιότερους, τους βετεράνους ‘ταξιδιώτες’, βγαλμένες μέσα από τις έρευνες και τις αναλύσεις της εταιρίας, αλλά και τις δικές του συσσωρευμένες εμπειρίες. Υπογραμμίζει, ας πούμε, την ανάγκη για ευελιξία τόσο στη σχεδίαση της πορείας όσο και στην υλοποίηση, προκειμένου να προσαρμόζονται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες, προτείνοντας μάλιστα και κάποιες λύσεις της εταιρίας του γι’ αυτό τον σκοπό, οι οποίες βοηθούν στην αυτοματοποίηση του ελέγχου.

Μια άλλη πρότασή του αφορά στην ανάγκη για πειραματισμό -η παλιά, κλασική trial and error μέθοδος μπορεί να δώσει σημαντικά αποτελέσματα, αν εφαρμοστεί στη δοκιμή κάποιων νέων πρωτοβουλιών. Και βέβαια, θυμίζει ότι η κύρια στρατηγική κάθε εταιρίας πρέπει να είναι ανθρωπο-κεντρική, ανεξάρτητα από τον κλάδο στον οποίο δραστηριοποιείται, ενώ πολλούς «πόντους» δίνει και στη διάθεση για συνέργειες, με στόχο καλύτερες επιδόσεις και αυξημένη δυνατότητα κλιμάκωσης. Μ’ άλλα λόγια… «Η ισχύς εν τη ενώσει»!

Αγρυπνείτε, λοιπόν, και «οσμισθείτε» την ατμόσφαιρα γύρω σας - τις περισσότερες φορές μπορείς να «μυριστείς» τις μεγάλες αλλαγές που έρχονται μέσα από τις τάσεις, τις σκόρπιες κουβέντες εδώ κι εκεί, τα όσα γίνονται σήμερα στην Αμερική και αύριο στην Ασία σ’ έναν τομέα που σε ενδιαφέρει – μεθαύριο, θα κοπιάσουν με το καλό και στα μέρη μας. Αν είσαι «υποψιασμένος» κι -ακόμα καλύτερα- αν έχεις προχωρήσει σε κάποιες ετοιμασίες για να περάσεις στη διάδοχο κατάσταση, μπορείς να είσαι σίγουρος ότι αργά ή γρήγορα θα αμειφθείς για τις προβλέψεις και τους κόπους σου.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]