Επωνύμως…

Ο οικοδεσπότης αυτή της στήλης τα έχει τα χρονάκια του και -αν θέλει να είναι ειλικρινής, που βεβαίως θέλει. Μάλιστα, σε «χρόνο τεχνολογίας» (ο οποίος είναι διαφορετικός και αρκετά πιο «ταχύς», από τον κανονικό) τα παραέχει! Μ’ άλλα λόγια, τόσες δεκαετίες τα έχει δει όλα. Κι επίσης, τα έχει ακούσει όλα - «παππούς», «Νέστορας» και «πρύτανης», είναι τα πιο συνηθισμένα «χαϊδευτικά», για τον γράφοντα, στη δημοσιογραφική πιάτσα.

Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο ούτε άκαιρο συχνά-πυκνά να το φιλοσοφεί, να κάνει τις αναδρομές του στα παλιά, να κρίνει και να συγκρίνει εποχές – πάντα με κύριο άξονα την τεχνολογία και την «εξάρτησή» μας (θα μπορούσα ακόμα και να βγάλω τα εισαγωγικά από τη λέξη, χωρίς ουσιαστικό πρόβλημα…) από αυτήν, στη δουλειά και στο σπίτι.

Ε, και λοιπόν; Κατέληξες κάπου; Το ερώτημα προφανές και ευνόητο. Καταφατική και η δική μου απάντηση: κατέληξα στο ότι η τεχνολογία χρόνια δεν κοιτά, εξ ου και ο τίτλος με τις «δεκαετίες» και την «ιδέα». Θέλω να πω ότι, μπορεί μεν οι νεότεροι -των 20+ χρόνων- να έχουν «γεννηθεί» μέσα στην τεχνολογία, να θεωρούνται «natives» (με την έννοια του γηγενούς) σ’ αυτόν τον χώρο, να ξέρουν σχεδόν από ένστικτο πώς να κινηθούν εντός του και πώς να αξιοποιήσουν καλύτερα τις δυνατότητες που τους προσφέρει, αλλά και οι κάπως μεγαλύτεροι (έστω αρκετά μεγαλύτεροι, σαν και μένα) δεν πάνε πίσω, όσον αφορά στην αξιοποίηση. Γιατί, είναι πιά σαφές πως η τεχνολογία χρόνια δεν κοιτά – ο εκδημοκρατισμός του Διαδικτύου (τουλάχιστον στον ανεπτυγμένο και τον αναπτυσσόμενο κόσμο) είναι γεγονός, τουλάχιστον μια-δυο δεκαετίες πιά.

Δεν έχω στοιχεία από τη δική μας στατιστική υπηρεσία (μια γρήγορη αναζήτηση δεν απέδωσε κάτι συγκεκριμένο, αλλά μπορεί και να μην έψαξα στο σωστό μέρος), όμως, τα αντίστοιχα αμερικανικά στοιχεία πριν από μια δεκαετία, που βρήκα, δίνουν ως μέσο όρο ηλικίας για τους απασχολούμενους στον χώρο του Διαδικτύου τα 35 χρόνια. Που σημαίνει ότι υπάρχουν μεν νέοι άνθρωποι, οι οποίοι στελεχώνουν αυτές τις θέσεις, αλλά υπάρχουν επίσης και αρκετοί 50άρηδες – κι αυτό όχι μόνο είναι φυσικό, αλλά αποτυπώνεται και στις αγγελίες εύρεσης προσωπικού, όταν στις προδιαγραφές για κάποια θέση συχνά ζητείται «10ετής προϋπηρεσία».

Βέβαια, με την έλλειψη σε ανθρώπινους πόρους που αντιμετωπίζει όλο και περισσότερο η αγορά, πολλοί εργοδότες είναι πρόθυμοι να ‘βάλουν νερό στο κρασί τους’ στο συγκεκριμένο θέμα, κατεβάζοντας τον πήχη – από την άλλη, όμως, οι ίδιοι είναι εξίσου πρόθυμοι να προσλάβουν έναν μεγαλύτερο σε ηλικία μηχανικό, προσβλέποντας αν όχι στην ευρύτητα των γνώσεων, τουλάχιστον στη μεγάλη εμπειρία του…  

Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στον (αρκετά εξειδικευμένο) χώρο της τεχνολογίας per se, αλλά και σ΄ εκείνον της επιχειρηματικότητας, ακόμα και της νεοφυούς. Είναι αρκετά συχνό, ακόμα και στη χώρα μας, το φαινόμενο της συμμετοχής «μεσήλικων» ιδιωτών (συνήθως προηγούμενης γενιάς μηχανικών) με σχετική οικονομική άνεση, σε προσπάθειες πολλά υποσχόμενων startup είτε ως ιδρυτικά μέλη, είτε ως σύμβουλοι, χωρίς να υπολογίζουμε κι εκείνους που λειτουργούν ως angel investors. Δεν είναι, επίσης, σπάνιο φαινόμενο, ιδρυτικά στελέχη μιας νεοφυούς να μένουν στον χώρο μετά την εξαγορά της και το προσοδοφόρο exit τους, επενδύοντας σημαντικά ποσά σε μια ή περισσότερες νέες εταιρίες, όχι αναγκαστικά στο εσωτερικό της χώρας…

Κι αυτό, προφανώς, συμβαίνει σ’ όλο τον κόσμο – η συσσωρευμένη για χρόνια και δεκαετίες εμπειρία μετράει ιδιαίτερα σ’ ένα ολοένα και πιο πελατοκεντρικό περιβάλλον, όπου η θετική και προσωποποιημένη εξυπηρέτηση του χρήστη-καταναλωτή παίζει κομβικό ρόλο στην πιστότητά του σε ένα brand, άρα αποτελεί καίριο παράγοντα στην εξασφάλιση ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος εκ μέρους μιας εταιρίας ή ενός οργανισμού.

Αυτό επιβεβαιώνουν και οι αναλυτές των μεγάλων διεθνών εταιριών ερευνών, που επίσης σε μεγάλο βαθμό -και προφανώς όχι λόγω απλής σύμπτωσης- είναι 50+, από πλευράς ηλικίας. Η ωριμότητα και η εμπειρία συμβαδίζουν κι αυτό είναι ένα πάρα πολύ καλό αντίδοτο στον «ρατσισμό της ηλικίας», που συναντάμε συχνά σε άλλους κλάδους και επαγγέλματα. Αρκεί να μην πάψεις να ενδιαφέρεσαι, να μαθαίνεις (αρκετές φορές, μάλιστα, χρειάζεται να ξεμάθεις, για να μάθεις κάτι καινούριο) και να μάχεσαι για να κάνεις το καλό καλύτερο, με νέους, πρωτότυπους και καινοτόμους τρόπους.   

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Μία από τις τάσεις στην παγκόσμια τεχνολογική σκηνή είναι το αποκαλούμενο metaverse. Πολύς λόγος έχει γίνει τους τελευταίους μήνες για το metaverse, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας «εικονικός» κόσμος.

Τον όρο τον έκανε μόδα ο Mark Zuckerberg του Meta (σ.σ. έτσι ονομάζεται πλέον η μητρική εταιρεία του Facebook), ο οποίος θεωρεί ότι η εικονική πραγματικότητα (virtual reality – VR) έχει έρθει για να μείνει.

Δεν είμαι απολύτως βέβαιος ότι το όραμα του Zuckerberg θα γίνει πραγματικότητα και θα υπάρχει ένας «εικονικός» κόσμος. Αυτό που εκτιμώ είναι πως το VR -όπως και το AR (augmented reality)- θα αρχίζει να παίζει όλο και σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα μας, καθώς θα δούμε τεχνολογίες που θα μπορούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες τους και να προσφέρουν διαφορετικές εμπειρίες. Και ένας χώρος που θα επηρεαστεί είναι σίγουρα και αυτός του ηλεκτρονικού εμπορίου, με τη δημιουργία εικονικών και 3D καταστημάτων στα οποία θα μπορούμε να περιηγούμαστε και να κάνουμε τις αγορές μας από την άνεση του σπιτιού μας.

Για όσους το θεωρούν ως «επιστημονική φαντασία» να σημειώσω ότι το πρώτο VR κατάστημα στον κόσμο δημιουργήθηκε στην Ελλάδα πριν από μερικά χρόνια και ήταν μία συνεργασία της Vodafone Ελλάδος με τη Samsung και η DTMH ήταν η εταιρεία που το υλοποίησε. Τα αποτελέσματα, δε, αυτού του «πειράματος» ήταν αρκετά ενθαρρυντικά.

Το VR μπορεί να προσφέρει μία διαφορετική αίσθηση όσον αφορά τις αγορές προϊόντων. Ιδίως αν εμπλέξουμε μέσα και την έννοια του metaverse, στο οποίο ο καθένας από εμάς θα έχει το δικό του avatar. Με δεδομένο ότι το avatar μας θα μπορεί να είναι ένα πιστό ψηφιακό αντίγραφό μας, σκεφτείτε ότι θα μπορούμε να δοκιμάζουμε με ακρίβεια ρούχα και παπούτσια και να έχουμε μία πολύ καλύτερη εικόνα αν μας ταιριάζουν ή όχι. Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα. Η περιήγηση σε ένα VR κατάστημα μπορεί να είναι μία εντελώς διαφορετική εμπειρία, πολύ πιο κοντά στην πραγματική και αυτό είναι κάτι που δεν θα αργήσουμε να το δούμε.

Όπως θα πρέπει να περιμένουμε και το AR να αρχίζει επίσης να χρησιμοποιείται, αλλά στα φυσικά καταστήματα. Σκεφτείτε απλά ότι μπορείτε να είστε σε ένα κατάστημα, να βλέπετε ένα προϊόν και φορώντας τα ειδικά AR γυαλιά να έχετε πρόσβαση σε μία σειρά από πληροφορίες. Από τα νούμερα που είναι διαθέσιμα μέχρι κριτικές και αξιολογήσεις. Η εμπειρία γίνεται αυτομάτως πολύ πιο πλούσια και ολοκληρωμένη και αυτό είναι κάτι που έχει το δικό του ενδιαφέρον. Και το κυριότερο: η μέρα που θα δούμε να υλοποιείται είναι πολύ πιο κοντά απ’ όσο νομίζετε.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Την προηγούμενη εβδομάδα, παρακολούθησα εξ αποστάσεως -όπως φαντάζομαι και χιλιάδες άλλοι ενδιαφερόμενοι- κάποιες από τις (πάρα πολλές) ενότητες του Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών, που φέτος επέστρεψε έπειτα από δυο χρόνια πανδημίας στη φυσική έδρα του, την πόλη-«απόγονο» του φημισμένου μαντείου και «ομφαλού της Γης».

Όλες ήταν ενδιαφέρουσες και η επιλογή δύσκολη (πώς να μην είναι, άλλωστε, αφού οι ομιλητές της τετραήμερης εκδήλωσης ξεπερνούσαν τους 800 και το πρόγραμμα έφτανε τις 104 σελίδες…) Στην ευρύτατη γκάμα θεμάτων του Φόρουμ, η τεχνολογία είχε -όπως θα ανέμενε κανείς- δεσπόζουσα θέση, με πολλές ενότητες, ειδικά την Παρασκευή, 8 Απριλίου.

Κι αν στις περισσότερες των περιπτώσεων «it was technology, as usual», παρά τις κάποιες ενδιαφέρουσες αναγγελίες που έγιναν στους Δελφούς (καθώς αποδείχθηκε άλλη μια φορά ότι οι μεγάλες εκδηλώσεις προσφέρονται για ανακοινώσεις, αφού τα ΜΜΕ «πιάνουν στασίδι» από νωρίς, οπότε η δημοσιότητα είναι εξασφαλισμένη εκ των προτέρων) δεν έλειψαν οι αφορμές για σκέψη, σχετικά με το παρόν και το μέλλον της τεχνολογίας, όσον αφορά στην επίδρασή της στη ζωή μας.

Ως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, θεωρώ τη σύντομη συζήτηση μεταξύ της 96χρονης πλέον (αλλά με «μυαλό-ξουράφι», για να θυμηθώ μια έκφραση που έλεγε η γιαγιά μου) βυζαντινολόγου, πρυτάνεως της Σορβόννης και φιλοσόφου, Ελένης Αρβελέρ, με την επικεφαλής της Google στη ΝΑ Ευρώπη, Πέγκυ Αντωνάκου, και συντονιστή τον καλό και έμπειρο συνάδελφο, Μάκη Προβατά. Ο τίτλος της ήταν «Ανθρώπινες αξίες, Τεχνολογία και Τεχνητή Νοημοσύνη», αλλά οι ομιλητές θεωρώ ότι εστίασαν περισσότερο στο ολοένα και πιο επίκαιρο (καθώς αρχίζουμε πλέον να το αντιμετωπίζουμε και στην  καθημερινότητά μας) θέμα της σχέσης Ανθρώπου και Μηχανής.

Όπου, βέβαια, η κ. Αρβελέρ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους (άλλο τέχνη κι άλλο τεχνολογία -  η πρώτη έχει διάρκεια και διευκολύνει την υπέρβαση, η δεύτερη σχετίζεται περισσότερο με την ταχύτητα, τον χρόνο και το χρήμα), είπε αλήθειες που πολλοί δεν θέλουν να παραδεχθούν (χάρη στην τεχνολογία, δεν υπάρχει πια αυθεντία, ιεράρχηση – όλοι είναι ίσοι), ενώ δεν παρέλειψε και μια σοφή προτροπή προς τους σημερινούς νέους (να έχουν όραμα και να αξιοποιούν την τεχνολογία για πληροφόρηση κι όχι παρα-πληροφόρηση), τονίζοντας ότι τα πάντα είναι θέμα ισορροπίας (να κάνουν λάθη οι νέοι, για να μαθαίνουν) που, με τη σειρά της, είναι θέμα παιδείας και πολιτισμού - «Κράτα την τεχνολογία, για να κάνεις πολιτισμό», δήλωσε χαρακτηριστικά, «έχοντας τα πόδια σου στη γη και τα μάτια στον ουρανό».

Κι όπως προχωρούσε η συζήτηση και συνεχιζόταν ο διάλογος, ειπώθηκε αυτό που εγώ κρατάω ως πιο σημαντικό, ότι η τεχνολογία είναι για τον άνθρωπο ένα εργαλείο, που τον βοηθάει να κάνει (σε συνεργασία μαζί του ή αυτόνομα) κάποια πράγματα εύκολα και γρήγορα, μπορεί να σου δώσει πληροφορίες σε κλάσματα του δευτερολέπτου, αλλά δεν έχει διαίσθηση, δεν μπορεί να κάνει σύνθεση πρωτότυπων ιδεών, ούτε να δημιουργήσει και, βεβαίως, δεν έχει ανθρωπιά. Είναι πλέον απαραίτητη στη ζωή μας, αλλά δεν μπορεί να ξεχωρίσει το ορθό από το μη-ορθό ή να ορίσει «κόκκινες γραμμές» στην καθημερινότητά μας και, βέβαια, «ούτε μπορεί να κτίσει Ακρόπολη», όπως τόνισε χαρακτηριστικά η κ. Αρβελέρ.

Κι όλα αυτά μου θύμισαν ένα άρθρο που είχα διαβάσει λίγες μέρες νωρίτερα, στο New Yorker, σχετικά με την Τεχνητή Νοημοσύνη και τις δυνατότητές της, το οποίο ξεκινούσε από το καίριο ερώτημα αν οι υπολογιστές μπορούν να αποκτήσουν «κοινή λογική», δηλαδή κάτι που εμείς, οι άνθρωποι, στις πλείστες των περιπτώσεων θεωρούμε δεδομένο. Σ’ αυτήν -ένα τεράστιο σύνολο εμπειριών, γνώσεων και συναισθημάτων- βασιζόμαστε συχνά, για να λάβουμε αποφάσεις σε πολλά θέματα. Στους υπολογιστές αυτό δεν ισχύει και είναι κάτι που απασχολεί έντονα τους ερευνητές. Το άρθρο περιλαμβάνει, μάλιστα, σχόλιο ενός εξ αυτών, που χαρακτηρίζει την ‘κοινή λογική’ ως ‘σκοτεινή ύλη’ της Τεχνητής Νοημοσύνης, μιλώντας μετά λόγου γνώσεως, καθώς προσπαθεί με την ομάδα του από πολλά χρόνια να δώσει λύσεις σ’ αυτό το πρόβλημα, η επίδραση του οποίου μπορεί να δώσει λανθασμένα ή και καθόλου αποτελέσματα.

Υπάρχει πρόοδος; Ναι, καθώς η Μηχανική Μάθηση συνδυάζεται με άλλες τεχνολογίες αιχμής, αλλά ο ρυθμός είναι (ακόμα) αργός, είναι το συμπέρασμα του άρθρου. Που συστήνει, εν κατακλείδι, συνέργεια: οι υπολογιστές να βάζουν την άφθονη πληροφορία και την ταχύτητα εκτέλεσης κι ο άνθρωπος να συνεχίσει να συνεισφέρει την κοινή λογική του… 

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Πρέπει να έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε που έκανα την πρώτη μου online αγορά. Πολύ προσεκτικά, φυσικά, και με την ανησυχία αναφορικά με την ασφάλεια της πιστωτικής κάρτας μου. Από τότε είναι προφανές ότι έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και το ελληνικό e-commerce θα μπορούσαμε να πούμε πλέον ότι έχει αρχίσει να ωριμάζει. Τόσο όσον αφορά στις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε αυτό, όσο επίσης και όσον αφορά στους καταναλωτές.

Για παράδειγμα, έβλεπα στοιχεία τελευταίας έρευνας του Skroutz που έδειχνε ότι πλέον στην πρώτη θέση στη λίστα με τις πιο δημοφιλείς online αγορές στην Ελλάδα είναι τα προϊόντα μόδας. Αυτό από μόνο του είναι μία σημαντική αλλαγή, αν σκεφτεί κανείς ότι στην αρχή του e-commerce στην Ελλάδα οι δύο κυρίαρχες κατηγορίες ήταν τα είδη τεχνολογίας και τα βιβλία. Για την ακρίβεια, δύσκολα έβρισκες ελληνικό ηλεκτρονικό κατάστημα που να πουλά κάτι άλλο, πέραν από υπολογιστές, gadgets και βιβλία.

Πλέον, τα πάντα είναι διαθέσιμα online. Η πανδημία έδωσε ώθηση μεν, αλλά η τάση είχε αρχίσει να εμφανίζεται εδώ και αρκετά χρόνια και ειδικά σε κατηγορίες όπως τα παραφαρμακευτικά προϊόντα ήταν ιδιαίτερα έντονη, θα λέγαμε. Και όχι μόνο εκεί. Γενικότερα, έβλεπες ότι μέσω Διαδικτύου μπορούσες να αγοράσεις ό,τι ήθελες.

Ένα δεύτερο σημείο που δείχνει ότι η ελληνική αγορά του e-commerce έχει ωριμάσει, είναι αυτή τής εμπειρίας που προσφέρουν τα online καταστήματα. Η διαφορά σε σχέση, όχι με πριν από 10, αλλά πριν 4-5 χρόνια, είναι χαώδης. Πλέον, βλέπεις τα online καταστήματα να δίνουν έμφαση στην εξυπηρέτηση, στην εύκολη επικοινωνία μαζί τους, στις πολλές επιλογές για την πληρωμή μίας παραγγελίας και γενικότερα είναι μία διαφορετική εμπειρία πελάτη.

Επίσης, έχουμε δει πολλές βελτιώσεις και στον τομέα των παραδόσεων. Ναι μεν υπάρχουν ακόμη πολλά παράπονα, αλλά έχουν γίνει μεγάλα βήματα προόδου. Smart lockers, ευέλικτες παραδόσεις, δυνατότητα αλλαγής των στοιχείων παράδοσης, γενικότερα έχουν γίνει αρκετά πράγματα. Έχουμε, βέβαια, μέλλον ακόμα, αλλά θα έλεγα ότι είμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση.

Πρακτικά, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως το ηλεκτρονικό εμπόριο δείχνει σημάδια ενηλικίωσης. Είναι όπως ένας 20χρονος. Αφενός είναι αρκετά ώριμος για να κάνει ορισμένες σωστές επιλογές για το μέλλον του, αλλά αφετέρου δεν έχει την εμπειρία εκείνη που θα του επιτρέψει να διαχειριστεί κάθε δύσκολη κατάσταση. Κινείται όμως προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτό συμβαίνει και με το ελληνικό e-commerce.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

«Είναι ν’ απορείς…» που αναρωτιέται κι ο ποιητής... Πώς γίνεται, κάθε φορά, στα πιο μεγάλα θέματα και ερωτήματα που έχουν σχέση με τον πάντοτε «καινούριο» και συνεχώς διευρυνόμενο χώρο της ψηφιακής τεχνολογίας, άλλος να κάνει την αρχή σ’ ό,τι αφορά στην εμπορική εκμετάλλευση (συνήθως η Αμερική και λιγότερο η Ασία) κι άλλος (η Ευρώπη, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων) να βάζει τους κανόνες και ουσιαστικά να ξαναγράφει το «εγχειρίδιο χρήσης» για τόσες και τόσες λύσεις και εφαρμογές, που όλοι εμείς, οι πολίτες-χρήστες, αξιοποιούμε στην καθημερινότητά μας, στη δουλειά και στο σπίτι.

Μ’ άλλα λόγια, βλέπουμε άλλος να πρωτοπορεί κι άλλος να «ορθοπορεί» - συγχωρείστε μας τον νεολογισμό, αλλά αποδίδει πολύ χαρακτηριστικά αυτό που γίνεται στην πράξη, τα τελευταία χρόνια.

Είναι γνωστό -το έχουμε ξαναγράψει κι εδώ, αλλά είναι προφανές σε όλους- πως οι περισσότερες μεγάλες τεχνολογικές εταιρίες, είναι αμερικανικές - οι δυο-τρεις κινεζικές εξαιρέσεις, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αυτές, κατά κάποιο τρόπο, ελέγχουν (ή, αν προτιμάτε, επηρεάζουν) στην πράξη την ολοένα και πιο ψηφιακή  ζωή μας – αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να τις εφεύρουμε… Όμως, ο τρόπος που το κάνουν, δεν είναι πάντα ο ιδανικός – συχνά, ξεφεύγουν και θυσιάζουν πολύ περισσότερα απ’ όσα πρέπει, στο βωμό του κέρδους, για το οποίο κανείς βεβαίως δεν έχει αντίρρηση – εμπορικές επιχειρήσεις, είναι, άλλωστε…- αρκεί αυτό να μην γίνεται εις βάρος των άλλων, μικρότερων επιχειρήσεων και των χρηστών - πελατών.

Οι ολοένα περισσότερες και δραστικότερες επεμβάσεις της Ευρώπης -που, ως ‘Γηραιά Ήπειρος’, ορκίζεται στις ηθικές αρχές της και μάλιστα υπερηφανεύεται ότι τις επιβάλλει και τις τηρεί- γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο έχουν καταλυτικό χαρακτήρα, επηρεάζοντας (θετικά, κατά την άποψη του γράφοντος) ολόκληρο τον κόσμο – βλέπετε, το πρόβλημα είναι (και) πρακτικό: δεν μπορεί μια παγκόσμια επιχείρηση να ακολουθεί δυο μέτρα και δυο σταθμά. Δεν μπορεί, δηλαδή, να ακολουθεί άλλους νόμους και προδιαγραφές για την Ευρώπη -γιατί αυτό επιβάλλει το τοπικό νομοθετικό πλαίσιο κι αν το παραβεί έχει βαρύτατες συνέπειες- κι άλλους στον υπόλοιπο κόσμο. Στην πράξη, κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Έτσι, η κατ’ ανάγκην συμμόρφωση στο νόμο του ενός, αποτελεί παράλληλα «κέρδος» για όλους τους άλλους.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της παγκόσμιας συμμόρφωσης και ευθυγράμμισης, είναι η υιοθέτηση του GDPR, του Γενικού Κανονισμού για την Προστασία των Δεδομένων (και ιδιαίτερα του προσωπικού απορρήτου) – ξεκίνησε από την Ευρώπη και μόλις 3-4 χρόνια μετά, αποτελεί πλέον παγκόσμια κατάκτηση. Κι επειδή ως Ευρωπαίοι «πήραμε φόρα», η Επιτροπή σε αγαστή πάντα συνεργασία με το Ευρωκοινοβούλιο διεύρυνε (και καλώς έκανε) τους «στόχους» της, αναλαμβάνοντας ανάλογες πρωτοβουλίες δημιουργίας πολιτο-κεντρικού πλαισίου για τις ψηφιακές αγορές (Digital Services Act), τις ψηφιακές υπηρεσίες (Digital Services Act) και την Τεχνητή Νοημοσύνη, με όλες τις συναφείς χρήσεις της, με στόχο ένα δίκαιο και βιώσιμο πλαίσιο λειτουργίας. Ειδικά για την τρίτη περίπτωση, η χάραξη ενός ‘οδικού χάρτη’ είναι κάτι παραπάνω από επείγουσα, καθώς αν στις δυο προηγούμενες υπάρχει (έστω προβληματικό) προηγούμενο, σ’ αυτήν η πλοήγηση γίνεται σε αχαρτογράφητα νερά…  

Αυτό κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση είναι, εξ ου και οι σχετικές καθυστερήσεις, ώστε το πλαίσιο που θα υιοθετηθεί, να είναι κατά το δυνατόν πληρέστερο. Πάντως, το Ευρωκοινοβούλιο -που συνέστησε ειδική επιτροπή, η οποία μελέτησε το θέμα και πρόσφατα ολοκλήρωσε τη σχετική διαβούλευση, έπειτα από εργασίες 18 μηνών- προτείνει έναν ‘οδικό χάρτη’ με διαδοχικά βήματα ως το 2030. Επισημαίνει δε, ότι τυχόν επίδειξη εύνοιας προς τις κυρίαρχες σήμερα τεχνολογικές πλατφόρμες μπορεί να αποτελέσει συστημικό κίνδυνο για τη δημοκρατία, τονίζει ότι -ανάλογα με τον τρόπο χρήσης της και το βαθμό του ρίσκου- η Τεχνητή Νοημοσύνη ενδέχεται να απειλήσει στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ιδιαίτερα το προσωπικό απόρρητο. Φυσικά, δεν παραλείπει να αναδείξει και τα τεράστια οφέλη που μπορεί να έχει η (σωστή) χρήση της σε «φλέγοντα» θέματα, όπως η κλιματική αλλαγή, η πανδημία και οι ανατροπές στην αγορά εργασίας.

Κι έχει ιδιαίτερη σημασία η δήλωση του προέδρου της επιτροπής, Γερμανού ευρωβουλευτή Axel Voss, ο οποίος τονίζει πως «η τελική έκθεσή μας αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη θα ενισχύσει την ψηφιοποίηση και θα αλλάξει τους κανόνες του παγκόσμιου ψηφιακού ανταγωνισμού, η δε εφαρμογή του ‘οδικού χάρτη’ θα επιτρέψει στην Ευρώπη να γίνει πρωτοπόρος». 

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Ένα από τα πράγματα που μάθαμε για τα καλά κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ήταν σίγουρα το gov.gr. Η δικτυακή πύλη του ελληνικού Δημοσίου αποδείχθηκε ένα από τα σημαντικότερα «όπλα» του Δημοσίου, αλλά και των πολιτών, προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις προκλήσεις που έφεραν στην καθημερινότητά μας τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας.

Το gov.gr θα γινόταν ούτως ή άλλως, αλλά η πανδημία το «έφερε» λίγους μήνες νωρίτερα και την περασμένη εβδομάδα συμπλήρωσε 2 χρόνια λειτουργίας. Τα νούμερα είναι εντυπωσιακά, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών χρησιμοποίησε ορισμένες τουλάχιστον από τις υπηρεσίες του. Δεν πρόκειται να αναφερθώ σε αυτά τα νούμερα γιατί είναι γνωστά. Αυτό που νομίζω ότι έχει εξίσου ενδιαφέρον, είναι να δούμε τα επόμενα βήματα.

Αυτή τη στιγμή, ο αριθμός των υπηρεσιών που είναι διαθέσιμες ψηφιακά μέσω του gov.gr ανέρχεται στις 1.370 - και ο αριθμός αυξάνεται διαρκώς. Όταν ξεκίνησε τη λειτουργία του ήταν λίγο πάνω από 500. Είναι προφανές ότι η καθημερινότητα των πολιτών έχει γίνει πολύ καλύτερη, πολύ απλά γιατί μία σειρά από διαδικασίες και συναλλαγές με το Δημόσιο και τους διάφορους φορείς του γίνεται ψηφιακά και δεν χρειάζεται να πας στην αντίστοιχη υπηρεσία. Μπορείς να διεκπεραιώσεις αυτές τις συναλλαγές από την άνεση του γραφείου σου, όποτε θες.

Όμως, το ζητούμενο δεν είναι απλά να μειώσουμε τις μετακινήσεις μας. Ο πραγματικός ψηφιακός μετασχηματισμός σχετίζεται με τη μείωση της γραφειοκρατίας και τον περιορισμό των διαδικασιών. Το μεγάλο στοίχημα -και αυτό είναι κάτι που το επαναλαμβάνουν διαρκώς από το υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης- είναι να μην κάνουμε τη γραφειοκρατία ψηφιακά, αλλά να την περιορίσουμε όσο είναι αυτό δυνατόν. Ένα πρώτο βήμα έχει γίνει και ένα δεύτερο που σχετίζεται με το ότι οι φορείς του Δημοσίου είναι αυτοί που «κυνηγούν τα χαρτιά» που απαιτούνται, αντί να το κάνει ο πολίτης, κινείται σε αρκετά καλό επίπεδο. Όμως, το πραγματικό ζητούμενο είναι να καταργηθούν διαδικασίες που δεν είναι απαραίτητες. Εκεί είναι που οι ψηφιακές τεχνολογίες μπορούν να δώσουν πραγματικές λύσεις. Και εκεί είναι που πρέπει να εστιαστεί περισσότερο η προσπάθεια που θα γίνει από εδώ και στο εξής.

Πρόκειται για ένα έργο που δεν είναι τόσο απλό. Και αυτό γιατί θα πρέπει να υπάρξει μία πλήρης χαρτογράφηση των διαδικασιών σε όλο το Δημόσιο. Θα πρέπει επίσης να υπάρχει διασύνδεση των φορέων μεταξύ τους και θα πρέπει να σταματήσουν να λειτουργούν αυτόνομα. Πρακτικά, θα πρέπει να αλλάξει η κουλτούρα και η νοοτροπία του ελληνικού Δημοσίου. Βήματα έχουν γίνει, αλλά απέχουμε ακόμη αρκετά από μία τέτοια κατάσταση. Και πιθανότατα στο άμεσο μέλλον να χρειαστούν να ληφθούν ριζοσπαστικές αποφάσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Αποφάσεις που θα πρέπει να στηριχθούν από όλους όσους εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη σχετική διαδικασία. Αυτό είναι το πραγματικό στοίχημα θα λέγαμε.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Καθώς το 5G μπαίνει σιγά-σιγά στη ζωή μας -ημών, των καταναλωτών, εννοώ- με την κάλυψη να επεκτείνεται πανελλαδικά και τη μια κατασκευάστρια μετά την άλλη να παρουσιάζουν και στη χώρα μας τα εντυπωσιακά «καλούδια» τους, αρχίζουν πλέον να αναδεικνύονται τα πλεονεκτήματα της νέας γενιάς κινητής τηλεφωνίας, με πρώτο και καλύτερο βεβαίως, τις πολύ χαμηλές τιμές latency, δηλ. του χρόνου που χρειάζεται για να «ταξιδέψει» ένα σήμα από ένα σημείο του δικτύου σε άλλο.

Προφανώς, όσο πιο μικρός είναι αυτός ο χρόνος (και μιλάμε πλέον, για χιλιοστά του δευτερολέπτου), τόσο καλύτερη είναι η ποιότητα, άρα και η δυνατότητα του δικτύου να ανταποκριθεί στις ανάγκες συγκεκριμένων εφαρμογών, όπως π.χ. ο έλεγχος αυτοκινούμενων οχημάτων, η ρομποτική ιατρική, αλλά και ο ευρύτερος χώρος της βιομηχανίας, καθώς εισερχόμαστε πλέον πλησίστιοι στην εποχή της 4^ης Βιομηχανικής Επανάστασης.

Σ’ αυτόν ειδικά τον χώρο, οι εταιρείες ερευνών και οι αναλυτές των τάσεων της αγοράς, βλέπουν πεδίο δόξης λαμπρό, καθώς -παράλληλα με τον ψηφιακό μετασχηματισμό τους- οι κάθε λογής κατασκευαστές σε πλήθος τομείς προωθούν την εσωτερική ασύρματη δικτύωση των εγκαταστάσεών τους, αξιοποιώντας τις τόσο σημαντικές δυνατότητες του 5G. Αυτό ακριβώς έρχεται να επιβεβαιώσει πρόσφατη έρευνα της IDC, η οποία «βλέπει» τις επενδύσεις σε private LTE/5G υποδομές κυρίως σε βιομηχανικούς και αποθηκευτικούς χώρους (η αξιοποίησή τους για λύσεις marketing, εκπαίδευσης κ.ά. είναι υπαρκτή, αλλά συγκριτικά πολύ μικρότερη) να ξεπερνούν μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια, δηλ.  ως το 2026, και σε παγκόσμια κλίμακα τα 8 δισ. $, ξεκινώντας τη δυναμική ανοδική πορεία τους από μόλις 1,7 δισ. $ πέρυσι. Αναλύοντας την πενταετία 2021 – 2026, η καλή εταιρία ερευνών υπολογίζει σε πάνω από 30% τον ετήσιο ρυθμό αύξησης των επενδύσεων στον συγκεκριμένο τομέα.

Η ανακοίνωση της εταιρίας αναγνωρίζει, βεβαίως, πως βρισκόμαστε μόλις στα πρώτα (και συχνά δοκιμαστικά) βήματα ενός μεγάλου ταξιδιού, αλλά υπογραμμίζει πως το ενδιαφέρον της αγοράς για τις βιομηχανικές εφαρμογές του 5G είναι πραγματικά μεγάλο και θα βαίνει αυξανόμενο τα επόμενα χρόνια, όσο θα εξελίσσονται οι εφαρμογές και οι δυνατότητες των ασύρματων επικοινωνιών 5ης γενιάς.

Ως «πόλο έλξης» των επενδυτών η IDC θεωρεί τις σημαντικές βελτιώσεις που μπορούν να επιτύχουν με εφαρμογές «νέας γενιάς» σε θέματα ασφάλειας, αξιοπιστίας και γενικότερης βελτίωσης των επιδόσεων, όπου η ενσωμάτωση (σε κάποιο βαθμό) Τεχνητής Νοημοσύνης στο άκρο (edge), όπου θα υπάρχουν πλέον κάθε λογής αισθητήρες (βλέπε, Industrial IoT) αλλά και ρομποτικές διατάξεις που θα συν-εργάζονται με τους ανθρώπους, επιβάλλει την ύπαρξη προηγμένου δικτύου επικοινωνίας, με σχεδόν μηδενικό latency.

Η δημιουργία αυτοματοποιημένων εργοστασίων με private 5G network παρουσιάζει ραγδαία ανάπτυξη στο εξωτερικό, ενώ έχει ξεκινήσει και στη χώρα μας η υλοποίηση ανάλογων project, αν και -για την ώρα- είναι μετρημένα στα δάκτυλα. Όμως, όλα δείχνουν πως αυτό πολύ σύντομα θα αλλάξει, καθώς όλα τα μεγάλα ονόματα στους χώρους της Πληροφορικής και των Επικοινωνιών ανακοινώνουν συχνότατα νεόκοπες συνέργειες και προσφέρουν πλέον τέτοιες σύνθετες λύσεις σε συνδυασμό με τον απαραίτητο ψηφιακό μετασχηματισμό και απώτερο στόχο τη μετάβαση στη νέα εποχή.

Πάντως, οι ειδήμονες σχολιαστές υπογραμμίζουν πως, παρά τις όποιες συνέργειες που έχουν ως τώρα δει το φως της δημοσιότητας με λύσεις σε τοπικό και υπερτοπικό επίπεδο, δεν έχουν μπει ακόμα στον «χορό» οι λεγόμενοι hyperscalers, όπως η Amazon, η Google και η Microsoft. Προφανώς, δεν θα μείνουν απέξω, όταν «χοντρύνει το παιχνίδι» τα αμέσως επόμενα χρόνια και αφού, προηγουμένως, η αγορά περάσει τις αναμενόμενες, συχνά ενοχλητικές και απρόβλεπτες «παιδικές ασθένειες».

Γιατί, όπως οι ίδιοι επισημαίνουν, αυτό στο οποίο πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή δεν είναι τόσο οι τεχνολογίες -που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τελικά θα δουλέψουν- αλλά το βέλτιστο «δέσιμό» τους με την εκσυγχρονισμένη δομή και νέα οργάνωση των βιομηχανικών εγκαταστάσεων που θα κληθούν να υπηρετήσουν και να στηρίξουν στην πράξη. Κι αυτό μάλλον δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση, καθώς πρόκειται για αχαρτογράφητα ακόμα νερά… 

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Πόσα marketplaces χωράνε στην ελληνική αγορά; Αυτή είναι μία ερώτηση που επανήλθε στο προσκήνιο μετά την έναρξη λειτουργίας και του Shopflix. Η απάντηση στη συγκεκριμένη ερώτηση είναι απλή: ο χρόνος θα δείξει και οι καταναλωτές είναι εκείνοι που θα αποφασίσουν τελικά πόσα marketplaces μπορούν να επιβιώσουν στην ελληνική αγορά.

Κατά την προσωπική άποψή μου -και το έχω γράψει αρκετές φορές, θα έλεγα- η εμπειρία του καταναλωτή είναι το κλειδί της επιτυχίας. Σίγουρα, οι τιμές παίζουν σημαντικό ρόλο, ειδικά αυτή την περίοδο, αλλά οι καταναλωτές αναζητούν και άλλα πράγματα. Και ένα από αυτά είναι η συνολική εμπειρία. Ένας τομέας όπου η παράδοση μίας παραγγελίας, δηλαδή το αποκαλούμενο last mile, παίζει σημαντικό ρόλο.

Δεν είναι τυχαίο ότι το Shopflix στην καμπάνια του δίνει έμφαση στο γεγονός ότι μπορεί να κάνει παραδόσεις την επόμενη μέρα σε όλη την Ελλάδα. Ο λόγος είναι απλός: στον ίδιο όμιλο υπάρχει μία εταιρεία ταχυμεταφορών, η Courier Center. Και δεν είναι τυχαίο ότι πρώτα η Courier Center προχώρησε σε επέκταση της παρουσίας της σε όλη την Ελλάδα και μετά ήρθε η ώρα του λανσαρίσματος του Shopflix.

Όπως δεν είναι τυχαίο ότι άπαντες «σπρώχνουν» τα smart lockers και γενικότερα εναλλακτικούς τρόπους παράδοσης παραγγελιών. Ή ότι βλέπουμε τις εταιρείες ταχυμεταφορών να προσπαθούν να δώσουν μεγαλύτερη ευελιξία στους παραλήπτες όσον αφορά τον τόπο, την ημέρα και την ώρα παράδοσης.

Θα έλεγε κανείς ότι η «μάχη» του last mile έχει πλέον «ανάψει» για τα καλά. Η τιμή δεν είναι το μόνο κριτήριο πλέον για την επιλογή marketplace ή e-shop. Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι πολλά ηλεκτρονικά καταστήματα προσφέρουν τη δυνατότητα στους πελάτες τους να επιλέξουν την εταιρεία ταχυμεταφορών που θα τους παραδώσει την παραγγελία τους. Ή διαφημίζουν ότι συνεργάζονται με συγκεκριμένη εταιρεία courier. Ή ότι προσφέρουν επιπλέον επιλογές πέραν των κλασικών, τουλάχιστον όσον αφορά στα αστικά κέντρα. Και, φυσικά, είναι ενδιαφέρον ότι βλέπουμε να κάνουν την εμφάνισή τους ακόμη και startups που ειδικεύονται να κάνουν παραδόσεις εντός Αττικής απευθείας από το κατάστημα στον πελάτη, μειώνοντας με αυτό τον τρόπο το χρόνο παράδοσης από 1-2 ημέρες σε μερικές ώρες.

Το last mile εξελίσσεται σε παράγοντα διαφοροποίησης στο ηλεκτρονικό εμπόριο και αυτό είναι μία εξέλιξη που αξίζει να παρακολουθήσουμε λίγο παραπάνω. Γιατί  είναι πολύ πιθανό μέσα στην επόμενη διετία να δούμε πολλές ενδιαφέρουσες και άκρως καινοτόμες προσπάθειες να κάνουν την εμφάνιση τους στην ελληνική αγορά. Ίσως να μην πετύχουν όλες, αλλά είναι βέβαιο πως το τοπίο θα αλλάξει σημαντικά.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Αμ, καλά το έλεγε ο προ-προ-προ-παππούς Σοφοκλής (βλέπετε, από πολέμους και καταστροφές «χόρτασαν» οι πρόγονοι) κι ας έζησε στον 5^ο αι. π.Χ.: «Ενός κακού, μύρια έπονται». Δηλαδή, «Από τη στιγμή που θα συμβεί κάτι κακό, ακολουθούν κι άλλα πολλά»... Κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα και στις μέρες μας, καθώς οι αλλεπάλληλες κρίσεις, ξεκινώντας από την οικονομία (που ειδικά εμείς, στην Ελλάδα, τη βιώσαμε για τα καλά), περνώντας στην πανδημία (που κάπως έχουμε αρχίσει να την ελέγχουμε) και κλείνοντας με τη φρίκη του πολέμου (που μακάρι να τέλειωνε χθες, αλλά το βλέπω δύσκολο…), δεν άφησαν κανένα κλάδο αλώβητο, της τεχνολογίας φυσικά, μη εξαιρουμένης…

Έτσι, μάλλον δεν ξαφνιάζουν τα πρόσφατα δημοσιεύματα με απόψεις διεθνών αναλυτών, σύμφωνα με τις οποίες -για να το πούμε πιο ‘λαϊκά’ - «Αυτά που ξέραμε, πρέπει να τα ξεχάσουμε!». Η κατάσταση είναι, πλέον, τόσο ρευστή, που όλα δείχνουν (αν και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το ‘πού’ και το ‘πώς’ των εξελίξεων) ότι δημιουργούνται πλέον πολλά στρατόπεδα (καθώς η πολιτική επηρεάζει αναμφίβολα και την τεχνολογία) με τις ανατροπές να είναι στο εξής στην ημερησία διάταξη…

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα όσα δημοσίευσε το Axios, τις προάλλες, σχετικά με τις δομικές αλλαγές στην παγκόσμια τεχνολογική τάξη, με αναφορές αφενός στην απομάκρυνση της Ρωσίας (ως καταναλωτή-χρήστη, βεβαίως) από τη Δύση, αλλά και τα πολλά ερωτηματικά για τη σχέση της τελευταίας με την Κίνα. Σχέσεις που είχαν αρχίσει να επιδεινώνονται, με την έκρηξη της πανδημίας η οποία υποχρέωσε τις μεγάλες τεχνολογικές εταιρίες (μάλλον δεν αποτελεί σύμπτωση ότι 8 στις 10 κορυφαίες, είναι αμερικανικές), να αλλάξουν στρατηγική και να ψάξουν εναλλακτικούς, ισάξιους (και εξ ίσου φτηνούς, ας μην ξεχνάμε και τον παράγοντα του κόστους) κατασκευαστές, εκτός Κίνας, για τα προϊόντα τους.

Στο ίδιο πλαίσιο, ανακοινώθηκαν επίσης σχέδια και πρωτοβουλίες, τόσο σε θεσμικό επίπεδο, από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, όσο και σε επιχειρηματικό, από τις ίδιες τις μεγάλες αλλά και μικρότερες επιχειρήσεις, για μεταφορά σημαντικού μέρους της παραγωγής τους σε «ασφαλείς λιμένες» (safe heavens), δηλαδή σε χώρες και τοποθεσίες όπου ο κίνδυνος είναι μηδενικός ή έστω ελεγχόμενος – αυτά, βεβαίως, πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία…

Έκτοτε, τα σχέδια θα πρέπει να άλλαξαν για άλλη μια φορά, καθώς το νέο τοπίο σίγουρα ανέτρεψε πολλά. Κι όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το Axios, οι αμερικανικές Big Tech μάλλον αναθεώρησαν την άκυρη, εκ των πραγμάτων, βεβαιότητα ότι όλος ο πλανήτης είναι… «both factory floor and market».

Η «σμίκρυνση» του κόσμου, από την άλλη πλευρά, είναι πολύ πιθανό να φέρει ανάλογη σμίκρυνση (πραγματική, αυτή τη φορά, εξ ου και η απουσία εισαγωγικών) στα μεγέθη και την ισχύ των τεχνολογικών δεινόσαυρων, που έτσι κι αλλιώς έχουν να αντιμετωπίσουν αυξημένα κόστη για να κατασκευάσουν, να διακινήσουν σωστά και στην ώρα τους τα όποια προϊόντα προωθούν στην αγορά. Επίσης, να εφαρμόσουν στην πράξη και τις δεσμεύσεις που επιβάλουν τα αυστηρά θεσμικά πλαίσια στην Ευρώπη και την Αμερική, καθώς οι αυξημένοι πλέον έλεγχοι έχουν πολύ συχνότερα ως αποτέλεσμα την επιβολή τεράστιων προστίμων.     

Δεν πρέπει να αψηφούμε, επίσης, τις δυσκολίες που θα προκύψουν τόσο από τον σκληρότερο έλεγχο του Διαδικτύου από τα καθεστώτα σε μεγάλες περιοχές του πλανήτη -όλα δείχνουν (και η κατακόρυφη άνοδος στις πωλήσεις VPN μάλλον επιβεβαιώνει αυτούς τους φόβους) πως η Ρωσία ετοιμάζει τη δική της εκδοχή της πολύχρονης κινεζικής τακτικής εσωστρέφειας- όσο και από την αναμενόμενη, έπειτα από λόγω του πολέμου διατάραξη της ομαλότητας, ακρίβεια. Προφανώς, όποιος στερείται ακόμα και τα προς το ζην, δεν μπορεί να θεωρείται υποψήφιος αγοραστής και χρήστης τεχνολογίας, εκτός από τα απολύτως απαραίτητα (πχ. ένα κινητό, μόνο και μόνο ως μέσο σύνδεσης με τον έξω κόσμο).

Άρα, πόσο "παγκόσμια" είναι πλέον η παγκόσμια αγορά; Σ΄ ό,τι αφορά στο hardware, κάτι μας λέει ότι θα δούμε σημαντικές αλλαγές. Στο software θα είναι πιθανότατα μικρότερες, καθώς διαφέρει ο τρόπος διακίνησης – η «συρρίκνωση», πάντως, παραμένει ως προοπτική. Κι ούτε τολμάμε καν να «βάλουμε στο τραπέζι» την εντελώς δυσοίωνη περίπτωση μιας (συχνά απειλούμενης από το Πεκίνο) εισβολής της Κίνας στην Ταϊβάν, που εκτός από στενή σύμμαχος των ΗΠΑ, τυγχάνει να είναι και το κέντρο της παγκόσμιας βιομηχανίας ημιαγωγών. Αν όντως συμβεί κάτι τέτοιο (cross my fingers, να μην), τότε τα «μύρια κακά» του Σοφοκλή ίσως να μοιάζουν "παιδική χαρά"!

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Ήταν μία εποχή -όχι και τόσο μακρινή- που όταν μιλούσαμε για ηλεκτρονικό εμπόριο και online καταναλωτές, αναφερόμασταν κυρίως στις πιο νεαρές ηλικίες. Το ποσοστό των Ελλήνων ηλικίας άνω των 55 ετών που χρησιμοποιούσαν το Διαδίκτυο για τις αγορές τους ήταν εξαιρετικά μικρό. Αυτό πλέον δεν ισχύει και το ελληνικό e-commerce «ανακαλύπτει» ότι οι online αγορές δεν έχουν ηλικία.

Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Focus Bari, στο δεύτερο μισό του 2021 το 67% των Ελλήνων χρηστών του Διαδικτύου ηλικίας άνω των 55 ετών πραγματοποίησε τουλάχιστον μία online αγορά με την αύξηση να είναι της τάξεως του 58% σε σχέση με το τέλος του 2019. Επιπλέον, κατά μέσο όρο σε επίπεδο εξαμήνου οι online καταναλωτές σε αυτή την ηλικιακή αγορά δαπάνησαν 853 ευρώ (+299 ευρώ σε σχέση με το τέλος του 2019).

Η αύξηση είναι εντυπωσιακή και είναι προφανές ότι σχετίζεται με τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας της COVID-19 που γενικότερα έδωσε ώθηση στο ηλεκτρονικό εμπόριο. Επιπλέον, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η αύξηση του ποσοστού οφείλεται και στο γεγονός ότι οι Έλληνες καταναλωτές και χρήστες του Διαδικτύου πολύ απλά… μεγαλώνουν.

Ο σημερινός 55άρης ήταν 40 ετών στα τέλη της δεκαετίας των ‘00s, μία εποχή που αν ήσουν εργαζόμενος σε οποιαδήποτε μεγάλη επιχείρηση, θα έπρεπε να γνωρίζεις να χρησιμοποιείς το Διαδίκτυο. Τα τελευταία 15 χρόνια οι Έλληνες αγκάλιασαν το Διαδίκτυο και πλέον έχουν αρχίσει να είναι πιο «άνετοι» με αυτό και να το εμπιστεύονται και ως κανάλι αγορών, με τα lockdowns να δίνουν περαιτέρω ώθηση.

Πρόκειται για μία κατηγορία πελατών που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με τον πιο βασικό λόγο να είναι πως οι δαπάνες τους είναι μεγαλύτερες σε σχέση με τις πιο μικρές ηλικίες. Από την άλλη πλευρά, οι πιο μεγάλες ηλικίες έχουν διαφορετικές απαιτήσεις και ανάγκες σε σχέση με τις πιο νεαρές. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο χώρο του ηλεκτρονικού εμπορίου.

Οι μεγαλύτερης ηλικίας καταναλωτές αναζητούν μεν χαμηλότερες τιμές, αλλά θέλουν να αισθάνονται και πιο ασφαλείς. Ηλεκτρονικά καταστήματα που έχουν και φυσική παρουσία είναι κάτι που τους δίνει μία μεγαλύτερη αίσθηση διασφάλισης. Θέλουν καλή τηλεφωνική εξυπηρέτηση, δεν προτιμούν τα social media για να στέλνουν ερωτήματα και να ζητούν διευκρινίσεις και είναι περισσότερο απαιτητικοί, θα έλεγε κανείς. Γενικότερα, είναι μία κατηγορία καταναλωτών με μεγαλύτερα πορτοφόλια μεν, αλλά και υψηλότερες απαιτήσεις. Όπως και είναι μία κατηγορία καταναλωτών που δεν μπορείς πλέον να αγνοήσεις.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]