Επωνύμως…

Μάρτη με Μάρτη, κλείσαμε ήδη 12 μήνες, ζώντας, με την πανδημία και πάμε για 13… Κι όπως όλοι αναγνωρίζουν, η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια! Θες σοφότεροι, θες φοβισμένοι, θες προνοητικοί, θες προσεκτικοί, θες οτιδήποτε, στις παλιές ιδέες και συμπεριφορές είναι πολύ δύσκολο να γυρίσουμε, πια.

Η πανδημία μας έμαθε -με το ζόρι, βεβαίως, αν και το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό- να αντιμετωπίζουμε με διαφορετικό τρόπο τις προκλήσεις, τουλάχιστον σε επαγγελματικό επίπεδο (στο προσωπικό υπάρχουν θέματα, ανάλογα με την προσωπικότητα και τις αντοχές καθενός, που περιπλέκουν την κατάσταση…) όπου έχουν εφαρμογή κάποιοι γενικότεροι κανόνες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που υπάρχουν ακριβώς για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ο υπογράφων δεν έχει κρύψει (αντίθετα, έχει εκφράσει δημόσια, από αυτήν εδώ τη στήλη) την επιδοκιμασία του για κάποιες δημοσιεύματα που «πηγάζουν» από την Google, αναφέρονται σε θέματα σχετικά με το marketing και βασίζονται στην τεράστια εμπειρία της από τις απανταχού της Γης αγορές. Ένα από τα πιο πρόσφατα, προσπαθεί να απαντήσει  στο «φλέγον» ερώτημα για τους περισσότερους από εμάς, που συνοψίζεται σε τέσσερις λέξεις: «Και τώρα, τι γίνεται;» Μ’ άλλα λόγια, είτε φέτος, είτε την ερχόμενη άνοιξη (αυτή είναι η πρόβλεψη του Μπιλ Γκέιτς), είτε χάρη στο εμβόλιο, είτε χάρη σε μια θεραπεία από τις πολλές που σήμερα δοκιμάζονται, η πανδημία σιγά-σιγά θα ατονήσει, όσο κι αν οι οδυνηρές συνέπειές της δεν πρόκειται να σβήσουν εύκολα από τη μνήμη και τις καρδιές μας.

Μετά, τι κάνουμε; Ιδίως όταν τέτοιου είδους «μετά», δεν τα σκέφτεσαι τη μια ημέρα και την άλλη τα εφαρμόζεις – χρειάζεται να υπολογίσεις νέες παραμέτρους, να χαράξεις καινούρια στρατηγική και να ξεκινήσεις μήνες πριν την υλοποίηση, πάντα με το μάτι ανοικτό και το χέρι στο «πηδάλιο», για να προλάβεις τις κακοτοπιές και να μην «ξενερίσεις», σαν το γιγαντιαίο container – ship, που κόλλησε πρόσφατα στο Σουέζ, προκαλώντας μύριους πονοκεφάλους… Θέλει προσοχή, λοιπόν, σε επιλογές και γνώση. Κι εδώ έρχεται να «δέσει» το δημοσίευμα της Google, σχετικά με τον χώρο του ηλεκτρονικού, στην πλειοψηφία του (υπό τις παρούσες συνθήκες) εμπορίου, που κάνει λόγο για τέσσερις δεσπόζουσες τάσεις, τόσο στις Β2Β, όσο και στις B2C συναλλαγές, οι οποίες ήρθαν για να μείνουν.

Η πρώτη από αυτές εστιάζει στις απαιτήσεις των υποψήφιων αγοραστών που, βεβαίως, τώρα χωρίς τη δυνατότητα να κάνουμε πραγματικά ταξίδια, θέλουν το άλλο «ταξίδι», το καταναλωτικό, να είναι όσο γίνεται καλύτερο. Έτσι, οι έμποροι πρέπει να ετοιμάζονται για ακόμα πιο προσωποποιημένες προτάσεις, για απλή και εύκολη διαδικασία πληρωμής, για phygital καταστάσεις (στην περίπτωση που ο πελάτης διαλέγει μεν online, αλλά θέλει να παραλάβει από το κατάστημα που τον βολεύει (και στον χρόνο που τον βολεύει) προκειμένου να γλυτώσει τις (συνεχιζόμενες, στο last mile) καθυστερήσεις, αλλά και τα μεταφορικά. Ακόμα και για ψηφιακά καλούδια, όπως η επαυξημένη πραγματικότητα (ΑR) που δοκιμάζουν κάποια eShop πχ. για δυνατότητα εικονικής «πρόβας» φορέματος ή σακακιού. Η τεχνολογία υπάρχει και είναι διαθέσιμη, επομένως… sky is the limit!

Για τη δεύτερη τάση, θα πρέπει να ξαναθυμηθούμε την παλιά, σοφή ρήση… think global, act local. Με δεδομένο τον περιορισμό των μετακινήσεων, αλλά και την επίδραση στο θυμικό μας των εκκλήσεων τύπου «Στηρίξτε τα τοπικά καταστήματα», η αγοραστική κίνηση δείχνει να μεταφέρεται από τα μεγάλα εμπορικά κέντρα στα μικρότερα τοπικά, με ταυτόχρονη συσπείρωση των κατοίκων κάθε περιοχής – κάτι που μπορεί σταδιακά να εξελιχθεί σε κίνημα πραγματικής αποκέντρωσης.

Η τρίτη έχει να κάνει με τις προσωπικές αξίες του καθενός, που αποκτούν πλέον ακόμα περισσότερο κυρίαρχο λόγο στις αγοραστικές επιλογές του, σε συνδυασμό πάντα με τις οικονομικές του δυνατότητες. Η αλλαγή νοοτροπίας, μετά τα όσα περάσαμε στην πανδημία, είναι βέβαιο ότι θα παίξει σημαντικό ρόλο στο μέλλον, αφού θα αλλάξει -όπως πολλοί πιστεύουν- τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο.

Τέλος, η τέταρτη τάση είναι άμεση συνάρτηση της τρίτης: η αλλαγή παραδείγματος εκ μέρους των καταναλωτών, είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει την αντίδραση της «αντίπερα όχθης» και θα ενεργοποιήσει την ενσυναίσθηση της αγοράς, που αργά ή γρήγορα θα προσαρμοστεί στο τι ζητούν και πώς σκέφτονται οι πελάτες τους, αν θέλουν βεβαίως να τους διατηρήσουν.

Εδώ είμαστε να δούμε αν όλα αυτά επαληθευτούν…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Είναι μάλλον λίγο δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε αλλά αυτές τις ημέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη στιγμή που ξεκίνησε η εφαρμογή των μέτρων αντιμετώπισης της πανδημίας της COVID-19. Σε ορισμένους μπορεί να φαίνεται σαν χθες που μπορούσαμε να κάνουμε αγορές απ’ οπουδήποτε, σε άλλους μπορεί να μοιάζει… αιώνας. Το μόνο βέβαιο είναι πως οι αλλαγές των τελευταίων 12 μηνών όσον αφορά στις καταναλωτικές συνήθειες είναι εντυπωσιακές.

Το ηλεκτρονικό εμπόριο «εκτοξεύτηκε» με τα ποσοστά της αύξησης να είναι τριψήφια και γενικώς η ανάπτυξη να είναι εντυπωσιακή. Σημειωτέον, βέβαια, πως υψηλός ρυθμός ανάπτυξης -σε σύγκριση με τον προηγούμενο χρόνο- υπήρχε και το πρώτο δίμηνο του 2020 καθώς έφθανε στο αρκετά καλό ποσοστό του 25%, σύμφωνα με τις υπάρχουσες εκτιμήσεις. Βέβαια, το υπόλοιπο του 2020 τα νούμερα ήταν πολύ μεγαλύτερα.

Το 2021 είναι προφανές ότι έχει ξεκινήσει επίσης με υψηλά ποσοστά, σε σχέση πάντα με το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2020. Το ερώτημα, όμως, είναι τί θα γίνει από εδώ και πέρα. Πόσο εφικτό είναι στο διάστημα Μαρτίου – Δεκεμβρίου 2021 να δούμε να υπάρχει θετικό πρόσημο, με δεδομένο ότι -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- τα φυσικά καταστήματα θα ανοίξουν και επιπλέον η σύγκριση θα γίνεται με εβδομάδες ή μήνες που τα πάντα ήταν κλειστά;

Όλες οι υπάρχουσες έρευνες δείχνουν ότι το ηλεκτρονικό εμπόριο ήρθε για να μείνει. Και σε αρκετές κατηγορίες προϊόντων οι καταναλωτές -ακόμη και στην Ελλάδα- θα συνεχίσουν να προτιμούν τις online αγορές. Ιδίως όσο θα βελτιώνεται το κομμάτι των ταχυμεταφορών και θα περιορίζονται τα προβλήματα με τις παραδόσεις. Θα υπάρξουν, όμως, και περιπτώσεις όπου -τουλάχιστον- φέτος και το 2022 οι καταναλωτές θα προτιμήσουν να πάνε να ψωνίσουν από ένα φυσικό κατάστημα. Ενδεχομένως να είναι και ένα είδος ψυχολογικής αντίδρασης σε όλο αυτό το διάστημα της «κλεισούρας». Είναι πολύ πιθανό να πεις ότι θα πάω να αγοράσω ρούχα σε ένα κατάστημα για «να θυμηθώ και τα παλιά» παρά να το αγοράσεις online. Ακόμη και αν το έχεις κάνει τους τελευταίους 12 μήνες και έχεις μείνει ιδιαίτερα ευχαριστημένος.

Γενικότερα, το 2021 θα είναι μία ιδιόμορφη χρονιά. Και θα πρέπει να αποφύγουμε ενδεχομένως τις συγκρίσεις μήνα προς μήνα. Ίσως θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε το σύνολο της χρονιάς προκειμένου να βγάλουμε καλύτερα και πιο ποιοτικά συμπεράσματα. Και ενδεχομένως να είναι ακόμη καλύτερα να περιμένουμε μέχρι και το 2022 προκειμένου να δούμε πως πραγματικά διαμορφώνονται οι τάσεις. Ελπίζοντας, φυσικά, ότι αυτό το τεράστιο θέμα που έχει δημιουργήσει η πανδημία της COVID-19 θα έχει σταματήσει να μας απασχολεί. Και θα έχουμε επιστρέψει στην κανονικότητα. Μία κανονικότητα που θα είναι, σε κάθε περίπτωση, πολύ διαφορετική από αυτό που είχαμε συνηθίσει μέχρι τις αρχές Μαρτίου του 2020.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Είναι μερικές φορές που είσαι μέσα στην κατήφεια, που τίποτα δεν πάει καλά, που δεν αντέχεις μια ζωή «ακορντεόν» -μια έχει τις πόρτες της ανοιχτές και δυο κλειστές, σαν να κάνει ένα βήμα μπροστά και δυο πίσω- που η δουλειά δεν βγαίνει εύκολα σε καθεστώς εγκλεισμού, που… που… που… Και, ξαφνικά, έρχεται ένα δημοσίευμα που τα ανατρέπει όλα αυτά και σου δίνει ελπίδες, έστω και σε επίπεδο χαραμάδας – λες να αλλάξει γρηγορότερα η κατάσταση; Λες να γυρίσει ο τροχός; Λες να μας «λευτερώσουν» σύντομα κι όλα να πάνε πια καλύτερα;

Χαρμόσυνα τα νέα, λένε οι γραφές, στον επιχειρηματικό κόσμο! Η αισιοδοξία για σημαντική πρόοδο κυριαρχεί ανάμεσα στους επιχειρηματίες που, στη μεγάλη τους πλειοψηφία (τρεις στους τέσσερις – το 76%, για την ακρίβεια) πιστεύουν ότι όλα θα πάνε καλύτερα, φέτος. Ορίστε; Ποιος τα λέει αυτά; Ζούμε, άραγε, στον ίδιο κόσμο; Έτσι δείχνει και μάλλον δεν πρόκειται για αστείο, αφού αυτό είναι το αποτέλεσμα της σοβαρής και παγκόσμιας ετήσιας έρευνας την οποία διεξάγει για να διαμορφώσει το «βαρόμετρο της επιχειρηματικότητας» η γνωστή και μη εξαιρεταία PwC. Μα τόση αισιοδοξία, τώρα; χωρίς να έχουμε καλά-καλά απαλλαγεί από το άχθος της πανδημίας; Χωρίς να έχουμε ολοκληρώσει τουλάχιστον τον κύκλο των εμβολιασμών, που στις περισσότερες χώρες, για να εστιάσουμε μονάχα στην Ευρώπη, βρίσκεται λίγο πάνω από το 10% του πληθυσμού;

Μάλιστα, τώρα! Οι CEOs που ρωτήθηκαν φαίνεται πως βλέπουν μακρύτερα θεωρώντας ότι «το φάγαμε το βόδι» και μένουν πλέον κάτι υπόλοιπα «ουράς», άρα μόνο βελτίωση μπορούμε να περιμένουμε: 36% δηλώνουν βέβαιοι για αυξημένες προοπτικές στα έσοδά τους φέτος και 46% είναι ακόμα πιο μακροπρόθεσμα αισιόδοξοι, καθώς βλέπουν αύξηση εσόδων όλη την ερχόμενη τριετία… Με βάση αυτές τις απαντήσεις, η PwC υπολογίζει την παγκόσμια ανάπτυξη στο 5% για το 2021, προβλέποντας πως θα πιάσουμε τα προ-πανδημίας επίπεδα κάπου ανάμεσα στο τελευταίο τρίμηνο φέτος και στο πρώτο τρίμηνο του 2022.

Και οι ξενοδόχοι; Ο τουρισμός; Η ψυχαγωγία; Οι μεταφορές; Τα logistics; Διόλου παράξενο πως σ’ αυτούς ακριβώς τους τομείς η απαισιοδοξία (ή, για να είμαστε politically correct, η έλλειψη αισιοδοξίας) χτυπάει κόκκινο… Κι επίσης, διόλου παράξενο πως οι περισσότερο αισιόδοξοι είναι οι άνθρωποι της τεχνολογίας, η οποία αναδείχθηκε σε κινητήρια δύναμη και καταλύτη πολλαπλών αντι-δράσεων, στη διάρκεια της πανδημίας, καθώς αντιλαμβάνονται πως η θέση τους, η ανάπτυξη των επιχειρήσεών τους και, βεβαίως, τα έσοδά τους έχουν πολλά να ωφεληθούν από αυτή την εξέλιξη. Ειδικά για την περίπτωσή τους, οι ερευνητές επισημαίνουν τον καίριο ρόλο που καλούνται να παίξουν στην «επανεφεύρεση» όχι μόνο των χώρων δουλειάς και του τρόπου εργασίας, αλλά αρκετές φορές ακόμα και στην αλλαγή του μοντέλου της απασχόλησης, επιδεικνύοντας μεγαλύτερη ευελιξία και προσαρμοστικότητα, ανάλογα με το αντικείμενο και τη μεταβολή των συνθηκών που επιβάλλουν τα νέα υγειονομικά πρωτόκολλα.

Πάντως, όσο ατρόμητοι και να είναι μέσα στην αισιοδοξία τους οι ερωτηθέντες επιχειρηματίες, την πανδημία κι άλλες κρίσιμες καταστάσεις στον χώρο της υγείας (λογικό, αν σκεφτεί κανείς τι ζούμε ακόμα) συνεχίζει να φοβάται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο το 52% από αυτούς, με τις κυβερνο-απειλές να καταλαμβάνουν τη δεύτερη θέση στη λίστα (47%) και τη σκλήρυνση του κανονιστικού πλαισίου (42%) την τρίτη. Οι ερευνητές της PwC θυμίζουν ότι, πριν από έξι χρόνια, ο φόβος μιας πανδημίας δεν έφτανε ούτε το 10% των ψήφων (ήταν στο 9%). Άλλοι καιροί, όμως, αυτοί…

Ενδιαφέρον έχει και η στάση των CEO, όσον αφορά στην κλιματική αλλαγή – φέτος ανησυχεί για τις συνέπειές της το 30% εξ αυτών (έναντι 24%, πέρυσι), αύξηση που δεν θεωρείται ιδιαίτερα μεγάλη, όμως, αν σκεφτούμε ότι αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι, οι ηγέτες χιλιάδων μεγάλων επιχειρήσεων ανά τον κόσμο, όχι μόνο πρέπει να ευαισθητοποιηθούν περισσότερο, αλλά και να εντείνουν τις προσπάθειές τους, αν θέλουμε να φτάσουμε στους φιλόδοξους στόχους που έχει θέσει για το 2030 ο ΟΗΕ, σε μονάχα εννιά χρόνια από σήμερα, δηλαδή…

Πάντως, σχεδόν ένας στους τρεις (το 28%, για την ακρίβεια, έναντι 16% πέρυσι) ανησυχούν πάρα πολύ για την εξάπλωση του φαινομένου της παραπληροφόρησης, που βρίσκει πρόσφορο έδαφος στους χώρους της πολιτικής, της φήμης των brands και, πρόσφατα, της δημόσιας υγείας. Κάτι είναι κι αυτό…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Το κλασικό στερεότυπο θέλει τις γυναίκες να είναι εκείνες που προτιμούν να πηγαίνουν για ψώνια και δη για πολλές… ώρες. Άρα, με βάση αυτό το στερεότυπο οι γυναίκες μάλλον θα πρέπει να προτιμούν να αγοράζουν από φυσικά καταστήματα και να μη «γουστάρουν» και τόσο τις online αγορές, όπου η εμπειρία, προφανώς, είναι εντελώς διαφορετική.

Όμως, μετά έρχονται τα νούμερα για να καταρρίψουν κάτι τέτοιες απόψεις. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Focus Bari, στα τέλη του 2020, η διείσδυση του online εμπορίου στην Ελλάδα ήταν 68%, με το ποσοστό να είναι 69% για τις γυναίκες και 67% για τους άνδρες καταναλωτές. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Focus Bari για το β’ εξάμηνο του 2020, στην Ελλάδα 4,6 εκατ. άτομα έκαναν online αγορές. Εξ αυτών περισσότερα από 2,3 εκατ. ήταν γυναίκες. 

Το e-shopping έχει γίνει, πλέον, ένας συνήθης τρόπος αγορών για τις Ελληνίδες, οι οποίες - σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία - δαπάνησαν κατά μέσο όρο το τελευταίο 6μηνο 736,8 ευρώ σε online αγορές. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι το πιο δυναμικό αγοραστικό κοινό μεταξύ των γυναικών, που ψωνίζουν online, είναι στις ηλικίες 35 έως 44 ετών, όπου η διείσδυση των online αγορών φτάνει το εντυπωσιακό 94%. Εξίσου, όμως, υψηλά ποσοστά παρατηρούνται και στις μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες: το 65% των γυναικών ηλικίας 45-64 ετών αγοράζει online, ενώ ακόμη και στις ηλικίες 55 και άνω το ποσοστό των e-shoppers χτυπάει το υψηλό 53%.

Γενικότερα, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι γυναίκες δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να αγοράζουν μέσω του Διαδικτύου. Ενδεχομένως και να το προτιμούν κιόλας για ορισμένες κατηγορίες προϊόντων, δεδομένου ότι έχουν περισσότερες επιλογές. Το ζήτημα που υπάρχει αναφορικά με τις δοκιμές και τις επιστροφές ρούχων υπήρχε και πριν τον κορωνοϊό και σταδιακά τα e-shop έχουν αρχίσει και βρίσκουν λύσεις προκειμένου να το περιορίσουν.

Πάντως, αυτό που δείχνουν αυτά τα στοιχεία είναι και κάτι άλλο: ότι το ηλεκτρονικό εμπόριο δεν αφορά μόνο συγκεκριμένες κατηγορίες, όπως τα προϊόντα τεχνολογίας και τα βιβλία. Αφορά κάθε κατηγορία προϊόντος. Όπως αφορά και όλες τις κατηγορίες καταναλωτών. Και αυτό είναι ένα στοιχείο με τη δική του ιδιαίτερη σημασία.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

«Μια ζωή χωρίς πρόγραμμα, μοιάζει με καράβι χωρίς πυξίδα» λέει η παλιά, σοφή παροιμία και δεν ξέρω αν κάποιος τη «σφύριξε» (ή μήπως την έχουν και στην πατρίδα της, τη Γερμανία;) στην πρόεδρο της Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, που δίπλα στα πολλά -ων ουκ έστιν αριθμός- ευρωπαϊκά προγράμματα, ήρθε να κολλήσει αυτή την εβδομάδα μια «πυξίδα», για να πάει ίσως καλύτερα το «καράβι».

Και, για να μη μιλάμε με γρίφους, να η είδηση της εβδομάδας κι ίσως όχι μόνο, αφού οι επιπτώσεις της απόφασης που ανακοινώθηκε στις 9 Μαρτίου, στις Βρυξέλλες, λογικά θα επηρεάσουν επί πολλά χρόνια όλους όσοι κινούνται στο οικοσύστημα της τεχνολογίας – εντός, εκτός και επί τα αυτά.

Ο λόγος είναι πως η «Ψηφιακή Πυξίδα» (Digital Compass) -όπως βάφτισε τη νέα πρωτοβουλία της η Επιτροπή- θα είναι ουσιαστικά ο «οδικός χάρτης» για την πορεία υλοποίησης των ψηφιακών στόχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας που θα διανύσουμε ως το 2030. Μιας δεκαετίας που η πρόεδρος έχει χαρακτηρίσει «Digital Decade» και την έχει συνταιριάξει με κάτι εξίσου σημαντικό για εμάς, τους πολίτες, και τον πλανήτη μας, την «Πράσινη Συμφωνία» (Green Deal), ώστε να πορευτούμε συντεταγμένα -έπειτα από τις «κακουχίες» της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας- προς την πολυπόθητη ανάπτυξη.

Ο «μπούσουλας», λοιπόν, αυτής της πορείας θα είναι η πρωτοβουλία Digital Compass, η οποία αναμένεται να λειτουργήσει ως πλαίσιο, με χρονοδιαγράμματα και στόχους, με καταλύτη πάντα τον Ψηφιακό Μετασχηματισμό όχι μόνο σε εθνικό, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ουσιαστικά, στην ανακοίνωση των Βρυξελλών παρουσιάζεται το όραμα της Επιτροπής για τη «νέα κανονικότητα» που προβλέπει την κυριαρχία της ψηφιακής τεχνολογίας και την ανάπτυξη πολιτικών οι οποίες «θα ενδυναμώσουν τους πολίτες και τις επιχειρήσεις». Κι επειδή τα οράματα συνήθως περιέχουν ικανή δόση φιλοδοξίας, στόχος της Επιτροπής είναι στο τέλος της δεκαετίας, το 2030, το 80% του πληθυσμού της ΕΕ να διαθέτει βασικές ψηφιακές δεξιότητες, οι απασχολούμενοι στον κλάδο των Τεχνολογιών Πληροφορικής & Τηλεπικοινωνιών να έχουν φτάσει τα 20 εκατομμύρια και, επίσης, να υπάρχει πλήρης τηλεπικοινωνιακή κάλυψη σε όλες τις χώρες-μέλη, με gigabit συνδέσεις σ’ όλα τα νοικοκυριά και, παράλληλα, πρόσβαση σε δίκτυα 5G.

«Κερασάκι στην τούρτα» των φιλοδοξιών, η απόφαση για δημιουργία τεχνολογίας αιχμής στον χώρο των ημιαγωγών και εργοστασίων που θα μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες της Ευρώπης σε εξαρτήματα/ανταλλακτικά (Κίνα-Κίνα, είσαι εδώ; τα παθήματα γίνονται, ευτυχώς, μαθήματα…), η ανάπτυξη στο δικό της έδαφος τουλάχιστον 10.000 κλιματικά ουδέτερων data centers και η παραγωγή μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια του πρώτου ευρωπαϊκού κβαντικού υπολογιστή (εδώ να θυμίσουμε πως, ειδικά για το τελευταίο, ανάλογη φιλοδοξία έχει εκφράσει και ο πρόεδρος Μακρόν, «προικίζοντας» τις προσπάθειες των Γάλλων επιστημόνων με έναν προϋπολογισμό της τάξεως των 1,8 δις €).

Φυσικά, δεν θα μπορούσε η Επιτροπή να ξεχάσει και τη μετάβαση στο cloud: ως τα τέλη της δεκαετίας θέλει να έχουν «μετοικήσει» στο «υπολογιστικό νέφος’ τουλάχιστον τρεις στα τέσσερις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, ώστε να μπορούν να αξιοποιήσουν καλύτερα τις δυνατότητες της Τεχνητής Νοημοσύνης και των Big Data Analytics, ενώ δεν αφήνει έξω από τον χορό και τον δημόσιο τομέα στις χώρες-μέλη, τονίζοντας ότι όλες οι βασικές υπηρεσίες θα πρέπει να παρέχονται online (κάτι ξέρουν εκεί, στην Αλ. Πάντου, και εμπλουτίζουν συνέχεια τις δυνατότητες του gov.gr, στο οποίο οι προσφερόμενες υπηρεσίες ξεπέρασαν ήδη τις 1000).

Μάλιστα, στην περιγραφή της πρωτοβουλίας υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για την ανάγκη κοινών πολυεθνικών προγραμμάτων, αλλά και μιας κοινής πανευρωπαϊκής υποδομής για την (ελεύθερη, προφανώς) διακίνηση δεδομένων, μέσω της διασύνδεσης του ψηφιοποιημένου δημόσιου τομέα των χωρών – μελών, σε μια έμπρακτη ενοποίηση και κατάργηση των ψηφιακών συνόρων.

Μεγάλες προκλήσεις, που συνδυάζονται αρμονικά και με το Green Deal, στο πλαίσιο του οποίου η Ευρώπη έχει θέσει ως στόχο τη μείωση κατά τουλάχιστον 55% των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου ως το 2030 (κάποιες χώρες πιέζουν για ακόμα περισσότερο) – πρόσφατη έρευνα της IDC έδειξε ότι η μετεγκατάσταση των δεδομένων επιχειρήσεων και οργανισμών από τα δικά τους μικρά και ασύμφορα στα μεγάλα και σαφώς πιο οικολογικά data center, μπορεί να γλυτώσει τον πλανήτη μας από 1 δισ. μετρικούς τόνους CO₂ μέσα στην επόμενη τετραετία!

Για να δούμε, αν το όνειρο θα γίνει θάμα…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Όταν γίνονται συζητήσεις για το μέλλον του λιανικού εμπορίου και ειδικά για το e-commerce, πολλοί είναι εκείνοι που αναφέρονται στις αλλαγές στα logistics και στις εξελίξεις στο last mile, όπως, φυσικά, και στην εμπειρία του πελάτη.

Όμως, σταδιακά έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της και μία ακόμη έννοια, ή λέξη – κλειδί αν προτιμάτε: εμπιστοσύνη. Ο καταναλωτής έχει αρχίσει να αλλάζει και η τιμή παραμένει μεν ένας σημαντικότερος παράγοντας επιλογής για το κατάστημα (φυσικό ή ηλεκτρονικό) από όπου θα κάνει την αγορά του, όμως, δεν είναι ο μόνος. Όλο και περισσότερο αυτό που έχει σημασία είναι η εικόνα που έχει το brand -μικρό ή μεγάλο δεν έχει και τόση σημασία- όπως και το πόσο το εμπιστεύεται ο καταναλωτής.

Ενδεχομένως, να πει κανείς ότι αυτό δεν είναι μία νέα τάση. Πόσες φορές έχουμε ξαναπάει σε ένα κατάστημα για να κάνουμε μία αγορά επειδή την πρώτη φορά που αγοράσαμε κάποιο προϊόν ή υπηρεσία, αισθανθήκαμε ότι δεν μας «κορόιδεψαν»; Ουκ ολίγες, είναι η απάντηση.

Είναι πολύ σημαντικό για έναν καταναλωτή να αισθάνεται ότι στο κατάστημα που θα επιλέξει αισθάνεται ασφάλεια. Η πρώτη αγορά είναι, φυσικά, το πιο δύσκολο κομμάτι και πολλές φορές οι αξιολογήσεις που θα δεις σε κάποια πλατφόρμα ή marketplace να είναι ένας σημαντικός λόγος που να επηρεάζει την επιλογή του καταναλωτή. Αλλά από εκεί και πέρα, οι αξιολογήσεις δεν έχουν τόση σημασία, όσο έχει πως αισθάνεται ο ίδιος ο καταναλωτής.

Παρά τις τεχνολογικές εξελίξεις και τα εργαλεία που έχουμε πλέον στη διάθεσή μας, η εμπιστοσύνη -ένα ανθρώπινο συναίσθημα δηλαδή- είναι ιδιαίτερα σημαντική. Ο καταναλωτής θέλει να αισθάνεται ότι έκανε μία καλή επιλογή. Η εμπειρία μετράει σαφώς, όπως και η τιμή, όπως και η ευκολία στην ολοκλήρωση της συναλλαγής, αλλά θες να μπορείς να εμπιστευτείς τον πωλητή, τον υπάλληλο του καταστήματος, το ίδιο το κατάστημα. Να πιστέψεις ότι δεν προσπαθούν απλά να σου πουλήσουν ένα προϊόν, αλλά ότι θα σε συμβουλεύσουν σωστά -αν τους το ζητήσεις- και ότι δε θα επιδιώξουν να σου πουλήσουν κάτι πολύ πιο ακριβά απ’ όσο πραγματικά αξίζει. Και όταν σου κάνουν μία πρόταση, να αισθάνεσαι ότι δεν είναι κάτι που δε χρειάζεσαι ή δε θα σου αρέσει. Γι’ αυτό και η έννοια της εμπιστοσύνης είναι κάτι που θα δούμε να διαδραματίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο από εδώ και πέρα.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Ένα -εύλογο, προφανώς- ερώτημα που κάνει όλο και πιο συχνά την εμφάνισή του στα διεθνή ΜΜΕ, έχει να κάνει με την πορεία των μεγάλων τεχνολογικών εταιριών, αυτών που επηρεάζουν και ως ένα βαθμό ορίζουν την καθημερινότητα όλων μας. Μιλάμε, βεβαίως για τους «tech-νόσαυρους», τις τεράστιες εταιρίες που έχουν αναδειχθεί -ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες κι όχι μόνο στην εποχή της πανδημίας, που έχει επιταχυνθεί ακόμα περισσότερο η μετάβαση της ζωής μας από offline σε online mode- σε «ρυθμιστές του παιχνιδιού».

Λίγες τέτοιες επιχειρήσεις (να πούμε 10-15;) ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό υπερβολικά πολλές δραστηριότητες και -μοιραία- αυτό έχει προκαλέσει την αντίδραση όχι μόνο μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης, αλλά και των αρμόδιων ρυθμιστικών αρχών, που έχουν ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια να εξετάζουν όλο και πιο σχολαστικά τον βίο και την πολιτεία τους.

Και, σαν να μην έφτανε αυτό, οι tech-νόσαυροι έχουν αρχίσει και τη μεταξύ τους φαγωμάρα. Ενώ, όπως όλα έδειχναν, είχαν μοιράσει μεταξύ τους την τράπουλα και νέμονταν το μερίδιο ή τον τομέα που τους αναλογούσε, έπειτα από χρόνια μηνύσεων και αντιμηνύσεων κυρίως για θέματα ΙΡ, σε καθεστώς σχετικής νηνεμίας έστω και με το όπλο παρά πόδα, η πανδημία (αν, τελικά, είναι μόνο αυτή η αφορμή και όχι κάτι άλλο που εμείς, οι απέξω, δεν γνωρίζουμε) μάλλον διατάραξε τις ισορροπίες, με αποτέλεσμα να γινόμαστε πάλι μάρτυρες της σχετικής «κλωτσοπατινάδας»…

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι πρόσφατοι διαγκωνισμοί μεταξύ Facebook και Apple, σχετικά με το ποιος ελέγχει τα δεδομένα των ιδιοκτητών – χρηστών iPhone, καθώς τα μέτρα ασφαλείας που πήρε η δεύτερη εμποδίζουν το πρώτο «να κάνει τη δουλειά του», αξιοποιώντας τα δικά μας δεδομένα για διαφημιστικούς και όχι μόνο σκοπούς. Κι απ’ ό,τι διαβάζουμε, ανάλογο «χαμηλό βαρομετρικό» επικρατεί και μεταξύ των ασιατικών «γιγάντων», σε τοπικό επίπεδο…

Τι συμβαίνει, λοιπόν, κι άρχισε πάλι το bras de fer μεταξύ των ολιγοπωλίων; Σε πρώτη ματιά, όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλύτερα για τις τεχνολογικές εταιρίες. Ο κύριος κλάδος τον οποίο ωφέλησε σφόδρα η πανδημία -μετά την υγεία, που αναπτύχθηκε εξ ανάγκης με άλματα- δεν μπορεί να είναι άλλος από την (ψηφιακή) τεχνολογία, στην οποία μέσα σε λίγους μήνες έγιναν τόσα, όσα θα χρειάζονταν πολλά χρόνια για να υλοποιηθούν.

Βεβιασμένα ή όχι, η τεχνολογία ως οριζόντιος κλάδος ήρθε να δώσει λύσεις στις ανάγκες όλων των άλλων για νέα καλούδια και ψηφιακό μετασχηματισμό, απολαμβάνοντας έσοδα και κέρδη. Οι εταιρίες που την υπηρετούν, δεν θα έπρεπε να έχουν, λοιπόν, παράπονα. ΄Η μήπως αυτή η απρόσμενη ανάπτυξη τους άνοιξε την όρεξη και σπεύδουν να πάρουν θέση για ακόμα περισσότερη δύναμη και ισχύ, στον νέο, δυναμικά διευρυνόμενο κύκλο που σχηματίζεται σιγά-σιγά, μ’ άλλα λόγια καλύτερο μερίδιο στη μεγαλύτερη πίττα της νέας κανονικότητας;

Το γεγονός ότι οι tech-νόσαυροι απλώνονται σιγά-σιγά και σε γειτονικούς χώρους είναι, άλλωστε, κοινό μυστικό… Δείτε, για παράδειγμα, τις προσπάθειές τους να βάλουν πόδι στον πολύφερνο χώρο της ψηφιακής οικονομίας – ξεκινώντας από την παροχή «διευκολύνσεων» στους πελάτες και συνεργάτες τους (Amazon) ή στους χρήστες των συσκευών τους με την ενσωμάτωση πλατφορμών ψηφιακού πορτοφολιού (Google-Pay – Apple-Pay) και φτάνοντας ως τις πολύ πιο φιλόδοξες πρωτοβουλίες στον χώρο των κρυπτονομισμάτων (Facebook – Libra). Κι αν το δεις από καθαρά οικονομική άποψη, μάλλον λογικό φαίνεται αυτό το βήμα – έχουν ήδη ποταμούς δεδομένων συγκεντρωμένους από τόσα χρόνια δραστηριοτήτων, γιατί να μην τους αξιοποιήσουν και να διευρύνουν τη ροή τους, ενώνοντας έναν και δυο και τρεις «παραπόταμους», επ’ αμοιβαίω συμφέροντι;

Και, μέσα σε όλα, έχεις και κάποιους τακτικούς αιφνιδιασμούς, όπως ο πρόσφατος της Google, που διακήρυξε ότι θα αναστείλει (αντικαθιστώντας την με κάτι άλλο, που δεν προσδιόρισε) τη χρήση cookies στο περιεχόμενό της, πάνω στα οποία βεβαίως βασίζεται σχεδόν το σύνολο της στοχευμένης διαφήμισης… Στα δεδομένα τα οποία λαμβάνονται μ’ αυτή τη μέθοδο γίνονται οι αναλύσεις και κόντρα-αναλύσεις, που «δείχνουν» τι πρέπει να σερβίρεται στον κάθε χρήστη, ανάλογα με το προφίλ του, ώστε να είναι πιθανότερη η αγορά κάποιου προϊόντος ή υπηρεσίας, την οποία οι πωλούντες «διαλέγουν πριν από εμάς για εμάς», όπως έλεγε κι εκείνη η παλιά, θρυλική διαφήμιση…

Πού πάμε, λοιπόν; Τι άλλο θα δούμε, τα επόμενα χρόνια; Δεν γνωρίζω – φοβάμαι, όμως (ή μήπως, ενδόμυχα, ελπίζω;) ότι δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα!  

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Μία κρίση δημιουργεί πάντα ευκαιρίες. Αυτή είναι μία άποψη που υπάρχει εδώ και αρκετούς αιώνες και θα έλεγα ότι συνεχίζει να έχει ισχύ. Πρακτικά, είναι σαν το κλασικό δίλημμα: ένα ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο; Πολλά πράγματα είναι θέμα οπτικής και το ίδιο ισχύει και για όσα συμβαίνουν με την πανδημία της COVID-19, η οποία έχει αλλάξει πλήρως τα δεδομένα στο χώρο του λιανεμπορίου.

Μία από τις σημαντικότερες αλλαγές που έφερε η συγκεκριμένη κρίση είναι, φυσικά, η ενίσχυση του ηλεκτρονικού εμπορίου. Όπως επίσης έφερε στο προσκήνιο και την ανησυχία των μικρών καταστημάτων λιανικής που λειτουργούν σε γειτονιές μίας μεγάλης πόλης, όπως η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη, ότι μετά το πέρας της πανδημίας δε θα μπορούν να ανταγωνιστούν τις μεγάλες αλυσίδες, οι οποίες έχουν περισσότερους πόρους προκειμένου να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του ηλεκτρονικού εμπορίου.

Όμως, θα μπορούσε κανείς να δει το ποτήρι ως μισογεμάτο. Το γεγονός ότι οι Έλληνες καταναλωτές χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τα online κανάλια πωλήσεων μπορεί να αποδειχθεί μία μεγάλη ευκαιρία για μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ειδικά για τα καταστήματα γειτονιάς. Και αυτό γιατί, πολύ απλά, μπορούν πλέον να διευρύνουν την «εμβέλειά» τους.

Μέχρι τώρα, αυτά τα καταστήματα προσέλκυαν κυρίως πελάτες από την περιοχή όπου βρίσκονταν. Αν ενδεχομένως το κατάστημα βρισκόταν σε κάποια περιφερειακή εμπορική «πιάτσα», όπως το Χαλάνδρι ή η Γλυφάδα, ίσως το κοινό τους να ήταν και από τις γύρω περιοχές. Πολύ δύσκολα, όμως, ένας κάτοικος της Γλυφάδας θα «ανέβει» στο Χαλάνδρι για ψώνια ή το αντίθετο.

Πλέον, όμως, η απόσταση δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Μπορείς να πουλήσεις οπουδήποτε στην Ελλάδα. Αρκεί να έχεις κάτι που δε θα βρει ο υποψήφιος πελάτης σου στην περιοχή του. Ή να έχεις δημιουργήσει μία σχέση τέτοια που να εμπιστεύεται περισσότερο από οποιοδήποτε τοπικό κατάστημα.

Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Χρειάζεται να κάνεις τις απαραίτητες κινήσεις προώθησης, από Google Ads και posts στα social media μέχρι ενδεχομένως και δημιουργία ενός newsletter που να απευθύνεται σε όσους έχουν ήδη κάνει κάποια αγορά από το κατάστημά σου.

Πρέπει, επίσης, να έχεις οργανωθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορείς να ανταποκριθείς στις αυξημένες πωλήσεις. Ή στο διαφορετικό προϊοντικό μείγμα για το οποίο ενδεχομένως να υπάρξει ενδιαφέρον.

Πολλοί θα πουν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τα logistics. Και ενδεχομένως να είναι ένα μεγάλο εμπόδιο. Όμως, η πανδημία έδειξε ότι έχουν αρχίσει και κάνουν την εμφάνισή τους υπηρεσίες και εταιρείες που μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες και των μικρών καταστημάτων που θέλουν να διευρύνουν την «εμβέλεια» τους, όπως και να προσφέρουν περισσότερες επιλογές στους πελάτες τους. Ακόμη, βέβαια, είμαστε στην αρχή αυτής της αλλαγής, αλλά μάλλον είναι καλύτερα να είσαι από τους πρώτους που θα δουν αυτή την ευκαιρία και όχι από τους τελευταίους.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Κακά ξεμπερδέματα μου φαίνεται ότι θα έχουμε, όσο συνεχίζουμε να μπαίνουμε στην εποχή της νέας κανονικότητας κουβαλώντας τα μυαλά της παλιάς... Κι όπως όλα δείχνουν, αυτό είναι κάτι που συμβαίνει πλέον όλο και πιο συχνά στους χώρους εργασίας -  τον τομέα όπου οι ανατροπές λόγω της αναγκαστικής, με αφορμή την πανδημία, μεταβολής του τόπου και του τρόπου που εργαζόμαστε, είναι μεγαλύτερες.

Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις… Αρχικά, η όποια ομοιομορφία που υπήρχε παλιά στην αγορά, σήμερα έχει χαθεί. Ανάλογα με τον κλάδο και την  επικινδυνότητά του απέναντι στον κορωνοϊό, αλλά και ανάλογα με την κατάσταση που επικρατεί σε κάθε χώρα, αλλού λειτουργούν οργανισμοί και επιχειρήσεις (έστω και με τη λήψη των μέτρων ασφαλείας που επιβάλλει η πανδημία) κι αλλού όχι… Που σημαίνει ότι άλλοι έχουν επιστρέψει στους χώρους δουλειάς κι άλλοι συνεχίζουν να εργάζονται από το σπίτι.

Όσοι επέστρεψαν (συχνά, έπειτα από κάμποσους μήνες απουσίας) νιώθουν -όπως διαβάζουμε στον διεθνή Τύπο- το ίδιο άβολα, όπως όταν ξεκινούσαν να δουλεύουν στο σπίτι.. Η κοινή επωδός είναι -Μα, τι κάνω εγώ εδώ, τώρα; και δικαιολογημένα αφού όλη αυτή την περίοδο είδαν στην πράξη ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, πολύ διαφορετικός, για να καταλήξουν στο ίδιο (ή όχι πολύ διαφορετικό) αποτέλεσμα, από πλευράς παραγωγικότητας. Τα σχόλια που διαβάσαμε θέλουν πολλούς απ‘ όσους επιστρέφουν να μελαγχολούν, μετά τη χαρά της πρώτης-δεύτερης ημέρας και της συνάντησης με συναδέλφους live και όχι μέσω οθόνης, ίσως σε βαθμό ανάλογο της μελαγχολίας που είχαν έπειτα από ημέρες και εβδομάδες εγκλεισμού…

Άσε που μετά τις πρώτες χαρές, μπορεί να έρθουν και οι πρώτες αναταράξεις… Γιατί, αν οι εργαζόμενοι κατάλαβαν πως μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους αλλιώς, το ίδιο πιθανότατα κατάλαβαν και οι εργοδότες, που υποχρεώθηκαν σχεδόν εν μια νυκτί να αλλάξουν -με την καταλυτική βοήθεια της ψηφιακής τεχνολογίας- δομές και διαδικασίες ώστε να συνεχιστεί η λειτουργία του οργανισμού ή της επιχείρησης. Οι αλλαγές και οι μετακινήσεις, οι αναδιαρθρώσεις και οι μεταβολές (όπως πχ. αυτές που συνοδεύουν τη μετάβαση στο cloud) αργά ή γρήγορα θα ταράξουν τα νερά και την ηρεμία των εργαζομένων. Πολλοί μπορεί να το δουν ως ευκαιρία για πρόοδο και ανάπτυξη, αλλά σίγουρα αρκετοί είναι κι εκείνοι που θα δυσαρεστηθούν, ειδικά αν ανήκουν σ΄ αυτούς (τα παλιά μυαλά, που λέγαμε στην αρχή) που -λόγω των αλλαγών και της δικής τους αδυναμίας να ακολουθήσουν- θα τους «φάει η μαρμάγκα».

Πρόσφατη παγκόσμια μελέτη του Institute for Business Value της IBM έδειξε πως ένας στους τέσσερις εργοδότες σκοπεύει να προχωρήσει σε «προσθαφαιρέσεις» προσωπικού μέσα στο χρόνο, υπακούοντας στα κελεύσματα των καιρών, με αλλαγές στη σύνθεση του εργατικού δυναμικού και παράλληλη μείωση του μέσου όρου ηλικίας στον οργανισμό ή την επιχείρηση. Σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, προσφορά και μάλιστα με αναβαθμισμένα προσόντα υπάρχει μεγάλη στην αγορά εργασίας…

Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι οι εργαζόμενοι που βρήκαν καλύτερο τον νέο τρόπο εργασίας και κατάφεραν να πείσουν τους εργοδότες τους (αρκετοί, ανάλογα με το είδος και τις απαιτήσεις της δουλειάς, δεν θέλουν ιδιαίτερη προσπάθεια…) να συνεχίσουν πάνω στο ίδιο μοντέλο, της δουλειάς από το σπίτι, άντε και μια ιδέα πιο «υβριδικό», δηλαδή, με σποραδικές εμφανίσεις στον χώρο δουλειάς – που περισσότερο με hub συνάντησης θα αρχίσει να μοιάζει τα επόμενα χρόνια. Γι’ αυτούς τα μαντάτα είναι πως -με δεδομένη την έκρηξη του κυβερνοεγκλήματος, καθότι ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται-  μάλλον θα υποχρεωθούν σε κάποια αναβάθμιση του εξοπλισμού και του λογισμικού τους, δαπάναις της επιχείρησης ή του οργανισμού.

Μάλιστα, παίζει δυνατά (σύμφωνα με όσα διαβάσαμε στον αγγλικό Τύπο) το σενάριο ανάθεσης με SLAs και όλες τις αναγκαίες δικλίδες ασφαλείας σε τηλεπικοινωνιακούς παρόχους συμβολαίων για managed home-working services με κατευθείαν συνδέσεις από τις κατοικίες των εργαζομένων στις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς. Αλλά, ας μην πάμε μακριά: κι από την Αθήνα τα νέα, όσον αφορά στη νομοθετική κατοχύρωση της τηλε-εργασίας που τώρα προετοιμάζεται, περιλαμβάνουν και αναφορά σ’ αυτό το φλέγον θέμα. Συγκεκριμένα, τονίζεται ότι «Ο προϊστάμενος του τηλε-εργαζομένου λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να πραγματοποιεί συναντήσεις με τους συναδέλφους σε τακτικά διαστήματα μέσω τηλεδιάσκεψης, καθώς και να έχει πρόσβαση σε όλες τις σχετικές πληροφορίες. Επίσης, η υπηρεσία είναι υποχρεωμένη να παρέχει στους εργαζομένους τον εξοπλισμό που απαιτείται, την εγκατάσταση και τη συντήρησή του». Ευρώπη, γίναμε!

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Η έννοια του ηλεκτρονικού εμπορίου ή electronic commerce (e-commerce) εμφανίστηκε ουσιαστικά στο τέλος της δεκαετίας του ’90, πολύ πριν αρχίσουμε να ασχολούμαστε σοβαρά με το θέμα, με την έλευση του 21^ου αιώνα. Στα τέλη της δεκαετίας ων ‘00s ήταν η σειρά τής εμφάνισης του mobile commerce (m-commerce), το οποίο μας απασχόλησε πραγματικά όταν τα smartphones έγιναν η κυρίαρχη συσκευή πρόσβασης στο Διαδίκτυο. Τώρα, έρχεται η ώρα να μάθουμε έναν καινούριο όρο, το αποκαλούμενο quick commerce ή q-commerce, όπως φαίνεται, είναι ο όρος που θα επικρατήσει.

Πρακτικά, το q-commerce είναι κατά κάποιον τρόπο το επόμενο βήμα της αγοράς των online παραγγελιών φαγητού και καφέ. Οι πλατφόρμες που εξυπηρετούν τα καταστήματα εστίασης είδαν ότι μπορούν να επεκτείνουν τη γκάμα των επιχειρήσεων που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δημιουργήσουν τις δικές τους ομάδες από διανομείς. Σημειωτέον δε, πως ήδη κάποιες πλατφόρμες online delivery είχαν προτιμήσει ένα μοντέλο που οι διανομείς είναι δικοί τους και όχι του καταστήματος. Το μοντέλο δηλαδή που στην Ελλάδα έφερε η Wolt.

Το q-commerce αφορά τη διεκπεραίωση παραγγελιών από οποιοδήποτε κατάστημα, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα (20-60 λεπτά). Στην Ελλάδα, η πρώτη φάση ήταν με τα online super market που συνεργάστηκαν με πλατφόρμες όπως το e-food και το Box. Τώρα, το e-food αλλά και η Wolt επεκτείνονται σε μικρά παντοπωλεία της γειτονιάς και σε φαρμακεία και σταδιακά νομίζω ότι θα δούμε κάθε είδους κατάστημα να αξιοποιεί τέτοιου είδους πλατφόρμες.

Το πλεονέκτημα για τα καταστήματα είναι ότι πρακτικά μπορούν να διευρύνουν το πελατολόγιό τους ή για την ακρίβεια την «εμβέλεια» του καταστήματός τους. Μην ξεχνάμε ότι σε πολλές περιπτώσεις, τα μικρά καταστήματα λιανικής έχουν πελάτες από την περιοχή όπου βρίσκονται. Με αυτά τα μοντέλα, όμως, θα μπορέσουν πιθανότατα να φθάσουν και σε λίγο πιο μακρινές περιοχές. Και αυτό είναι μία σημαντική αλλαγή για το λιανεμπόριο στην Ελλάδα.

Όπως, επίσης, είναι και ένα πρώτο δείγμα των αλλαγών που θα έρθουν τα επόμενα χρόνια. Η πανδημία του κορωνοϊού επιτάχυνε τις εξελίξεις, κυρίως επειδή οι καταναλωτές είναι πλέον πολύ πιο «ανοικτοί» σε τέτοιου είδους μοντέλα. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]