Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα για το οποίο συμφωνούν όλοι όχι μόνο στην «πιάτσα» των ΤΠΕ, αλλά και στα ανάλογα τμήματα οργανισμών και επιχειρήσεων πως διαρκώς οξύνεται, αυτό δεν είναι άλλο από τις ελλείψεις σε σωστά καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό. Μ’ άλλα λόγια, δεν έχουμε αρκετούς ανθρώπους με τις κατάλληλες και απαιτούμενες, λόγω των ειδικών συνθηκών της εποχής, δεξιότητες, για να λειτουργήσουν όλοι και όλες ομαλά και να αναπτυχθούν.
Οι αιτίες πολλές και χιλιοειπωμένες: από τη συνεχιζόμενη αδυναμία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων να «παράγουν» τον αναγκαίο αριθμό έτοιμων για δουλειά αποφοίτων, την υστέρηση στην ανάπτυξη σχέσεων με την αγορά και την κατανόηση των αναγκών της ως την έλλειψη θέσεων «πρακτικάριων» από τη μια και επιμονής για προϋπηρεσία, από την άλλη (από πού και πώς;) εκ μέρους των εταιριών.
Την ίδια ώρα, η πανδημία -που καθόλου δεν τέλειωσε, απλώς το ενδιαφέρον μας έχει στραφεί σε άλλους τομείς- συνεχίζει να προκαλεί ανατροπές, άρα και ανάγκες για ταχύ ψηφιακό μετασχηματισμό με λύσεις εδώ και τώρα – μόνο που αυτές οι λύσεις χρειάζονται «χέρια» και «μυαλά» κι αυτά λείπουν. Σαν να μην έφτανε αυτό, τα ως τώρα σχέδια και στρατηγικές σε πολλαπλά επίπεδα δεν έχουν αποδώσει σπουδαία πράγματα, με τα περισσότερα προβλήματα να παραμένουν. Κι αυτό το ζήτημα δεν το έχουμε μονάχα εμείς, αλλά όλος ο ανεπτυγμένος και αναπτυσσόμενος κόσμος, όπως αποδεικνύει φετινή έρευνα της McKinsey σε 1.500 κορυφαία στελέχη εταιριών απ’ όλο τον κόσμο, η οποία επιβεβαιώνει με αριθμούς τις σημαντικές ελλείψεις «σωστών υποψηφίων».
Είναι απολύτως χαρακτηριστικό ότι στον τομέα της κυβερνοασφάλειας, του οποίου η σημασία αναδείχθηκε με το παραπάνω το 2020, πρώτη χρονιά που μετακόμισαν σχεδόν τα πάντα στο διαδίκτυο και δοκιμάσαμε στην πράξη το μέγεθος των απειλών, «έλειπαν» περισσότεροι από 3 εκατομμύρια ειδικοί σ’ αυτόν τον τομέα. Σήμερα, είναι άγνωστο πόσοι λείπουν, καθώς οι ανάγκες μάλλον αυξάνουν με ταχύτερο ρυθμό από τις καλύψεις των κενών. Κι αυτοί δεν είναι οι μόνοι: σύμφωνα με την ίδια έρευνα, το 61% των υπευθύνων HR θεωρούν ως μεγαλύτερο πρόβλημά τους, τα επόμενα χρόνια, την εύρεση των developers που απαιτούνται για τη σωστή λειτουργία των οργανισμών στους οποίους υπηρετούν.
Άρα; Πώς προχωράμε και τι κάνουμε; Ας μας επιτραπεί ο (ασεβής, ενδεχομένως, για κάποιους) παραλληλισμός: κάνουμε ό,τι και πολλά αθλητικά σωματεία, ειδικά στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ – φυτώρια και ακαδημίες. Δηλαδή, καλλιεργούμε -όσο δύσκολο κι αν ακούγεται αυτό σε ένα χώρο όπου τα πάντα αλλάζουν σχεδόν από μέρα σε μέρα- τα ταλέντα που εντοπίζουμε σε μικρή ηλικία, τους παρέχουμε ικανοποιητικές οικονομικές και ηθικές αμοιβές, τα εκπαιδεύουμε ώστε να καλύπτουν όσο γίνεται καλύτερα τις αυξανόμενες ανάγκες μας και συνεχίζουμε να τους επιμορφώνουμε, δίνοντάς τους κίνητρα αφενός να προοδεύσουν (αφού έτσι θα προοδεύσει κι ο οργανισμός μας), αφετέρου να μην κοιτάξουν αλλού, γιατί σίγουρα οι επαγγελματικοί και οικονομικοί πειρασμοί είναι πολλοί. Όσο περισσότερο μείνουν (γιατί, αργά ή γρήγορα, θα υποκύψουν), τόσο το καλύτερο για τον «καλλιεργητή».
Πώς τους βρίσκουμε; Με κάθε τρόπο που μπορεί να σκεφτεί κανείς, στο πλαίσιο μιας σταθερής και συγκροτημένης στρατηγικής, βεβαίως, η οποία ξεκινάει από το monitoring μαθητικών και φοιτητικών διαγωνισμών καινοτομίας (όπου συνήθως διακρίνονται και λάμπουν τα φωτεινά ταλέντα) και την υποστήριξη πανεπιστημιακών ή ερευνητικών ομάδων, περνάει στις συνέργειες με νεοφυείς επιχειρήσεις (σε πρώιμο στάδιο, οι οποίες ενδέχεται να εξελιχθούν αργότερα σε εξαγορά ή απορρόφηση, αν «δέσει το γλυκό») και φτάνει ως τη διοργάνωση (δωρεάν, φυσικά) κύκλων μαθημάτων ή/και πιστοποιήσεων σαν προσφορά προς νέους, απ’ όπου εύκολα μπορούν να «αλιευθούν» οι πιο ταλαντούχοι.
Και πώς τους κρατάμε, αλήθεια; Κάποια κίνητρα αναφέραμε, παραπάνω. Πριν ολοκληρώσουμε, όμως, πρέπει να προσθέσουμε άλλο ένα: σε αρκετές ειδικότητες, όπου δεν απαιτείται αυτοπρόσωπη παρουσία του εργαζομένου στο γραφείο, θα πρέπει να δίνεται η δυνατότητα της εργασίας από το σπίτι ή όπου αλλού θέλει ο (νέος και ανήσυχος) εργαζόμενος. Οι σημερινοί νέου – μέλη της Generation Z, θεωρούν αυτή τη δυνατότητα σχεδόν αναφαίρετο δικαίωμά τους, αρκεί να γίνεται σωστά και στην ώρα της η δουλειά που τους έχει ανατεθεί. Μάλιστα, στην αμερικανική αγορά εργασίας θεωρούν ότι η άρνηση πολλών οργανισμών να αποδεχτούν τη νέα πραγματικότητα, είναι ένας από τους λόγους πίσω από το κύμα της ‘Μεγάλης Παραίτησης’ και -ουσιαστικά την αλλαγή παραδείγματος στην αγορά εργασίας. Αλλάζουν οι καιροί!
Μοιραστείτε το άρθρο
[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]
