Επωνύμως…

Μία από τις πιο hype λέξεις των τελευταίων ετών τείνει να είναι το «data» ή τα «δεδομένα» αν προτιμάτε τον ελληνικό όρο, ο οποίος απλά δεν ακούγεται τόσο... σημαντικός όσο ο αγγλικός, ο οποίος χρησιμοποιείται περισσότερο. Αν και το πιο σημαντικό θέμα, δεν είναι πώς ακούγονται ή αναφέρονται, αλλά η αξιοποίηση των δεδομένων.

Παίρνω αφορμή για τη συγκεκριμένη στήλη από την παρουσίαση που έκανε στο συνέδριο της ECDM Conference North ο Κωνσταντίνος Τσίπρας, Senior eCommerce & Digital Marketing Manager στη Leroy Merlin, ο οποίος επέμεινε πολύ στο θέμα της αξιοποίησης των δεδομένων, καθώς όταν τα χρησιμοποιείς σωστά, μπορούν να σε βοηθήσουν στη λήψη των σωστών αποφάσεων.

Μέχρι τώρα, η συνήθης πρακτική σε πολλές επιχειρήσεις είναι να παίρνουν αποφάσεις και να κάνουν επιλογές βασιζόμενες στην εμπειρία των στελεχών τους, στις προσωπικές προσδοκίες και εκτιμήσεις που κάνουν και πολλές φορές, απλά, στο ποια πιστεύουν πως θα είναι η εξέλιξη... Όμως, αυτό έχει αλλάξει άρδην. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει μία επιχείρηση, είναι να αναλύσει τα δεδομένα της. Να δει τι έχει γίνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν. Αυτός είναι ο οδηγός που πρέπει να ακολουθεί μία επιχείρηση, προκειμένου να μπορεί να βελτιώνει τις επιδόσεις της. Και όσο περισσότερα δεδομένα έχει και αναλύει, τόσο περισσότερο θα βελτιώνει τις επιδόσεις της.

Φυσικά, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψην και ορισμένοι παράγοντες που αλλάζουν από χρονιά σε χρονιά (π.χ. ο κορωνοϊός ή η αύξηση του κόστους των μεταφορικών) αλλά σε κάθε περίπτωση τα data είναι το κλειδί της επιτυχίας.

Η αναφορά στο συγκεκριμένο θέμα δεν είναι τυχαία αυτή την περίοδο. Αυτό, γιατί πολλές επιχειρήσεις, οι οποίες, μάλιστα, μιλάνε για την ανάγκη ψηφιακού μετασχηματισμού, συνεχίζουν να επιμένουν να λαμβάνουν αποφάσεις με βάση το «ένστικτο» των στελεχών τους και ειδικά των πιο «παλιών» που έχουν την εμπειρία.

Ο μετασχηματισμός ξεκινά από την αλλαγή νοοτροπίας και πλέον αν δεν αξιοποιείς τα δεδομένα που έχεις στη διάθεσή σου θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να κατανοήσεις τις αλλαγές που είναι συνεχείς στην ψηφιακή εποχή που ζούμε. Η εμπειρία χρειάζεται, όπως και η διαίσθηση για το τι έρχεται, αλλά χρειάζεσαι και τα δεδομένα, τα οποία πολλές φορές θα επιβεβαιώσουν και δεν θα διαψεύσουν τη διαίσθηση που έχει κάποιο στέλεχος, ή στο σύνολο της μία επιχείρηση. Γιατί πλέον τα data είναι το κλειδί και η ανάλυσή τους είναι ο τομέας που θα δώσει τις σωστές απαντήσεις και θα βοηθήσει να γίνει το επόμενο βήμα.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Το κλείσιμο ενός χρόνου και η έναρξη του επόμενου προσφέρονται ιδιαίτερα για κάθε είδους και μορφής απολογισμούς, αναστοχασμούς και αναθεωρήσεις σκέψεων και δράσεων, πριν περάσουμε στις προβλέψεις, τις μαντείες και τους χρησμούς (όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, τα «σιγουράκια» λιγοστεύουν και η αβεβαιότητα κυριαρχεί) για τα μελλούμενα. Η εμφάνιση των πρώτων τέτοιων δημοσιεύσεων, λοιπόν, στα διεθνή ΜΜΕ, που ξεκινάει τούτες τις μέρες μαζί με τους πρώτους στολισμούς βιτρινών και δρόμων, δείχνει -αν μη τι άλλο- πως τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά δεν απέχουν πολύ.

Αφήνοντας τις προβλέψεις και τους χρησμούς (οι πρώτοι κατέφθασαν ήδη στο inbox μου) για αργότερα, όταν θα είμαστε πιο κοντά στην αλλαγή του χρόνου, λέω να ασχοληθούμε σήμερα με μια έρευνα της ΕΥ (ουσιαστικά μια ανασκόπηση), η οποία εστιάζει στα ρίσκα που αντιμετώπισε (και τον τρόπο που το έκανε, βεβαίως) ο χώρος των τηλεπικοινωνιών φέτος, το 2021. Που, μεταξύ μας, δεν ήταν ούτε λίγα (τα 10 σημαντικότερα περιλαμβάνει η λίστα της καλής εταιρίας ερευνών, αλλά σίγουρα υπάρχουν κι άλλα), ούτε ασήμαντα, καθώς τον αντίκτυπό τους τον βιώνουμε στην καθημερινότητά μας και μάλλον θα συνεχίσουμε να το κάνουμε και το ’22.

Ίσως, άλλωστε, αυτός να είναι ο βαθύτερος λόγος της δημοσιοποίησης αυτής της λίστας, να πάρουμε όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά μέτρα για την εξουδετέρωση των επιπτώσεών τους, τουλάχιστον στο εξής. Γιατί, κανείς δεν αμφιβάλει πλέον, πως οι τηλεπικοινωνίες αποτελούν απολύτως κρίσιμη προϋπόθεση στην ύπαρξη συνδεσιμότητας που, με τη σειρά της, είναι απαραίτητη για τη μετάβαση και την επιβίωσή μας στον ψηφιακό κόσμο, τον οποίο μας επέβαλε ο αιφνιδιαστικός ερχομός της πανδημίας.

Άλλωστε, η ευκολία (ή μη) της πρόσβασης και η ανθεκτικότητα των τηλεπικοινωνιακών υποδομών βρίσκονται στην κορυφή της λίστας των κινδύνων που βλέπει για φέτος η ΕΥ – χωρίς αυτή τη δυνατότητα, τίποτα δεν πρόκειται να προχωρήσει και να αναπτυχθεί. Για να ακολουθήσει, αμέσως μετά, ο κίνδυνος της υποβάθμισης τριών στοιχείων που είναι ιδιαίτερα κρίσιμα για την ομαλή και αποτελεσματική λειτουργία των δικτύων, της ασφάλειας, της προστασίας της ιδιωτικότητας των συνδεδεμένων ατόμων, αλλά και της αποκατάστασης κλίματος εμπιστοσύνης στο κοινό, τους χρήστες. Άνευ αυτής, αν δηλαδή επικρατήσει η καχυποψία και ο φόβος για την ποιότητα και την ασφάλεια των δικτύων, ουσιαστική δουλειά δεν πρόκειται να γίνει…

Κι επειδή η πανδημία εκτός από επιτάχυνση του ψηφιακού μετασχηματισμού, έφερε τα πάνω-κάτω σ’ ό,τι αφορά στον τρόπο δουλειάς, αλλά και στις (σε μεγάλο βαθμό διαφορετικές) δεξιότητες που απαιτούνται ώστε να καλύψουν τις νέες απαιτήσεις, ο επανασχεδιασμός της αξιοποίησης και η επιμόρφωση του εργατικού δυναμικού είναι πλέον εκ των ων ουκ άνευ, για τη διατήρηση και βεβαίως τη βελτίωση των επιδόσεων σ’ ό,τι αφορά στις τηλεπικοινωνίες. Όμως, μπορεί να υπάρξει σοβαρή συντήρηση και διατήρηση οποιουδήποτε ψηφιακού δικτύου, αν σου λείπουν κρίσιμα εξαρτήματα και chip, λόγω των γνωστών προβλημάτων με τις τροφοδοτικές αλυσίδες, που συνεχίζονται; Να άλλο ένα επικίνδυνο σημείο, που ελπίδα όλων είναι σταδιακά να βρει τη λύση του…

Το πέμπτο επικίνδυνο σημείο έχει να κάνει με το μέγα θέμα της βιώσιμης ανάπτυξης και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την αντιμετώπιση της συνεχιζόμενης υπερθέρμανσης του πλανήτη – οι τηλεπικοινωνίες ως ενεργοβόρος κλάδος παίζουν σημαίνοντα ρόλο και σ’ αυτό το θέμα- ενώ το έκτο εστιάζει στην αποτελεσματικότητα του ρόλου του κομβικού κλάδου στις ευρύτερες προσπάθειες ψηφιοποίησης των πάντων. Κι επειδή, οι συνέργειες είναι απαραίτητες στην εποχή μας, ένα ακόμα επικίνδυνο σημείο είναι ο βαθμός στον οποίο ο τηλεπικοινωνιακός κλάδος σε τοπικό, εθνικό ή υπερεθνικό επίπεδο μπορεί να συνεργαστεί με άλλους, στο επίπεδο ευρύτερων οικοσυστημάτων.

Το όγδοο σημείο όπου το ρίσκο μπορεί, ενδεχομένως, να «χτυπήσει κόκκινο», είναι η αδυναμία να μεγιστοποιηθεί η αξιοποίηση των υποδομών, που μπορεί να έχει ο κλάδος στη διάθεσή του, μ’ άλλα λόγια πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η μετάβαση από τη θεωρία στην πράξη, ενώ το ανάλογο μπορεί να συμβεί και με τη (μεγάλη ή μικρή) αξιοποίηση των νέων επιχειρηματικών μοντέλων, καθώς η νέα κανονικότητα επιβάλλει νέες, ευέλικτες υλοποιήσεις που μάλλον δεν τα πάνε καλά με γερασμένα και συντηρητικά μυαλά. Δέκατο και τελευταίο ρίσκο, η αδυναμία συμμόρφωσης με τους νέους κανόνες του παιχνιδιού, καθώς το ρυθμιστικό πλαίσιο αλλάζει σε πολλούς τομείς και, προφανώς, οποιαδήποτε απόκλιση έχει δυσάρεστες συνέπειες. Για να προσέχουμε, λοιπόν…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Οι online αγορές ειδών super market συνεχίζουν να αυξάνονται με εντυπωσιακούς ρυθμούς κάτι που δείχνει ότι οι Έλληνες καταναλωτές εξοικειώνονται με αυτό το concept. Το επόμενο βήμα είναι το αποκαλούμενο "quick commerce", δηλαδή να κάνουν παραγγελίες και να παραλαμβάνουν τις αγορές τους μέσα σε εξαιρετικά μικρό χρονικό διάστημα.

Οι "παίκτες" του quick commerce αυξάνονται διαρκώς, καθώς στην αρχή είδαμε το e-food, το Box και το Delivery.gr να ασχολούνται με το θέμα σε συνεργασία με τα super markets, τώρα βλέπουμε το μοντέλο να διευρύνεται με νέες εταιρείες, όπως, για παράδειγμα, την Pockee. Η δέσμευση που υπάρχει, είναι για παράδοση παραγγελιών σε μία ώρα, αλλά το νέο μοντέλο είναι ακόμη πιο κάτω. Η Pop Market κάνει λόγο για 15 λεπτά, αν και ακολουθεί μία διαφορετική τακτική, αξιοποιώντας τη φιλοσοφία των dark stores.

Το γεγονός είναι πως -όπως συμβαίνει πολλές φορές ειδικά στην Ελλάδα- βλέπουμε σε μία νέα αγορά να εμφανίζονται πολλοί "παίκτες" και το ερώτημα, είναι αν η αγορά χωρά τόσους πολλούς.

Η αλήθεια είναι πως η αγορά χωρά αρκετούς, όπως και διαφορετικά μοντέλα. Το ψηφιακό κανάλι αντιστοιχεί μόλις στο 2% των πωλήσεων super market, οπότε υπάρχουν πολλά περιθώρια ανάπτυξης. Ιδίως από τη στιγμή που οι Έλληνες καταναλωτές αρχίζουν να αγκαλιάζουν το συγκεκριμένο τρόπο αγορών.

Επίσης, η πραγματικότητα είναι πως δεν θέλουν όλοι τον ίδιο τρόπο παράδοσης. Υπάρχουν καταναλωτές που θέλουν να κάνουν αγορές μόνο από συγκεκριμένο super market, για παράδειγμα. Υπάρχουν άλλοι που προτιμούν να παίρνουν τα προϊόντα τους μετά από μία ώρα, ή να πηγαίνουν σε ένα κατάστημα επιστρέφοντας από τη δουλειά.

Το ζήτημα, είναι αν οι νέοι "παίκτες" θα έχουν τα κεφάλαια εκείνα που θα τους επιτρέψουν να υποστηρίξουν το μοντέλο που έχουν επιλέξει. Και παράλληλα, να εκπαιδεύσουν σωστά τους καταναλωτές. Η πραγματική πρόκληση είναι να ανταποκρίνονται στις δεσμεύσεις τους. Αν επιλέξουν να παραδίδουν σε μία ώρα, θα πρέπει να παραδίδουν το αργότερο σε 59 λεπτά. Αν κάνουν λόγο για 15 λεπτά, τότε σε 14 λεπτά. Και επιπλέον, θα πρέπει οι παραγγελίες να παραδίδονται σωστά. Φυσικά, υπάρχουν περιθώρια για λάθη και αστοχίες, αλλά με τόσους πολλούς «παίκτες» μη νομίζει κανείς ότι οι καταναλωτές θα δώσουν πάνω από 1-2 ευκαιρίες. Οπότε, θέλει προσοχή εξαρχής.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Αλήθεια, έχετε σκεφτεί ποτέ ποιος κυβερνάει αυτόν τον ολοένα και πιο ψηφιακό, ειδικά στον καιρό της πανδημίας, κόσμο; Και δεν μιλάω για τα κυρίαρχα κράτη, στα οποία ανήκουμε ο καθένας πάνω στον πλανήτη Γη, την υπηκοότητα των οποίων φέρουμε υπερηφάνως, με χαρτιά και με σφραγίδες, ταυτότητες και διαβατήρια. Περισσότερο εννοώ, ποιος κυβερνάει τη ζωή και την καθημερινότητά μας.

Γιατί, ναι μεν κάθε χώρα και οι πολίτες της έχουν (πλην των γνωστών εξαιρέσεων των απολυταρχικών καθεστώτων για τα οποία η στήλη δηλώνει αναρμόδια, καθώς πρόκειται για άλλου παπά ευαγγέλιο) την κυβέρνηση που εξέλεξαν και τους αξίζει, όμως, το everyday life δεν διαμορφώνεται μόνο από αυτήν… Ως ένα βαθμό, που βαίνει αυξανόμενος, παρακολουθώντας τη μετάβαση της ζωής μας από offline σε online mode, τον διαμορφώνουν (και ίσως μερικώς τον ελέγχουν – γιατί να το κρύψομε, άλλωστε;) όλες οι μεγάλες εταιρίες υψηλής τεχνολογίας των οποίων τα προϊόντα και τις υπηρεσίες χρησιμοποιούμε καθημερινά.

Οι άνθρωποι των ΜΜΕ γράφουμε συχνά πως αν το (ιδιαίτερα επίκαιρο τούτες τις ημέρες – θα το ξαναπιάσουμε, παρακάτω) Facebook ήταν κράτος, με τον «πληθυσμό» του που ξεπερνάει τα δυο δισεκατομμύρια θα ήταν σήμερα το μεγαλύτερο στον πλανήτη μας, ενώ τα έσοδά του (όπως και αρκετών ακόμα εταιριών τεχνολογίας ‘πρώτης γραμμής’) ξεπερνούν το ΑΕΠ κορυφαίων σε κύρος και δύναμη χωρών. Έτσι, μάλλον δεν προκαλεί έκπληξη η πρόσφατη ανάλυση του Ίαν Μπρέμερ στο Foreign Affairs, ο οποίος χαρακτηρίζει αυτές τις επιχειρήσεις states, κράτη – έστω και ιδιότυπα- καθώς έχουν αποκτήσει πλέον κύρος και επιφάνεια, διαθέτουν σημαντική ισχύ και διαχειρίζονται τις διπλωματικές / οικονομικές / κοινωνικές σχέσεις τους μιλώντας κατευθείαν στο ανώτατο επίπεδο με τα πραγματικά κράτη, συνάπτοντας συνέργειες και ‘κλειδώνοντας’ καίριες συμμαχίες.

Οι συχνές επαφές του Έλληνα πρωθυπουργού (και δεν είναι ο μόνος, όλοι οι συνάδελφοί του το ίδιο κάνουν) με τον πρόεδρο της Microsoft, Μπραντ Σμιθ, αλλά και τον ιδρυτή της Amazon, Τζεφ Μπέζος, πριν από λίγους μήνες, αποδεικνύουν (τις συνέργειες στην πρώτη περίπτωση τις μάθαμε, με την ανακοίνωση επενδύσεων περίπου 1 δις. $ στην Ελλάδα, στη δεύτερη τις αναμένουμε) με τον καλύτερο τρόπο του λόγου το αληθές.

Κατά τον Μπρέμερ, οι τεχνολογικές εταιρίες–κράτη ήδη ελέγχουν τον ταχύτατα επεκτεινόμενο και διευρυνόμενο ψηφιακό κόσμο -που, συχνά, βρίσκεται εκτός των ορίων δράσης των ρυθμιστικών αρχών- ενώ παίζουν σημαντικό ρόλο και στον άλλον, τον καθημερινό μας κόσμο, είτε μένοντας προσκολλημένες σε κάποιο κέντρο εξουσίας (όπως πχ. οι κινεζικές mega-επιχειρήσεις) είτε προτιμώντας μια παγκόσμια παρουσία (βλέπε Microsoft, Apple, Google, κλπ.) Μάλιστα, ο ίδιος επισημαίνει τον ρόλο που παίζουν, γεφυρώνοντας τους δυο κόσμους, δίνοντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την αναστολή των λογαριασμών του Ντόναλντ Τραμπ στο Facebook  και το Twitter, με αφορμή τα εμπρηστικά σχόλιά του και την παραπληροφόρηση, στις αρχές του περασμένου Γενάρη, όπως και τις ανάλογες αντιδράσεις εκ μέρους των Amazon, Apple, Google, PayPal και Stripe, που φρόντισαν να «τραβήξουν την πρίζα», εκτονώνοντας τις δράσεις των «πολιορκητών» του Καπιτωλίου.

Ο αντίλογος από την πλευρά του Axios, βεβαίως, είναι ότι όλοι αυτοί μπόρεσαν να οργανώσουν τότε την επίθεσή τους επικοινωνώντας μέσω των κοινωνικών δικτύων και κυρίως μέσω του Facebook – κάθε νόμισμα έχει δυο πλευρές, το θέμα είναι ποια θα επιλέξουμε εμείς να αξιοποιήσουμε περισσότερο. Και, μιας και αναφερθήκαμε στο FB -θέμα για το οποίο ήδη γράψαμε την προηγούμενη εβδομάδα, σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, όταν όλα τα σχετικά με το metaverse αποτελούσαν ακόμα επτασφράγιστο μυστικό- όσα ακούσαμε την προηγούμενη Πέμπτη, εξηγούν μεν αρκετά (το μοντέλο που προωθείται, θυμίζει, ως ένα βαθμό, εκείνο των Alphabet και Google, με μητρική και θυγατρικές), αλλά αφήνουν ακόμα κενά ως προς τους ρόλους, τις ισορροπίες και τους απώτερους στόχους του Ζουκεμβέργιου (τον άλλον, της τυπογραφίας, γιατί τον λέμε Γουτεμβέργιο, δηλαδή;)

Σίγουρα, έχουμε μπει σε ένα meta-βατικό στάδιο, στο οποίο θα επιχειρηθεί ο συνδυασμός των δυο κόσμων, του πραγματικού και του εικονικού, «εις εικόνα (όχι σάρκα, ακόμα – στο ξεκίνημα θα χρησιμοποιηθούν avatar) μια». Τι θα δώσει η μίξη των δυο κόσμων και πόσο εύκολο θα είναι αυτό, παραμένει άγνωστο! Πάντως, κάτι μας λέει πως απώτερος στόχος είναι ο έλεγχος της θέσης του καθενός μας (και των δεδομένων μας, καθώς αυτά έχουν το μεγάλο οικονομικό ενδιαφέρον) στον νέο, γενναίο κόσμο, που τώρα διαμορφώνεται…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Στο προηγούμενο σημείωμα της στήλης αναφέρθηκα στην επέκταση του Viber στο χώρο των πληρωμών. Μία πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση από πλευράς παροχής εναλλακτικών καναλιών σε όσους δραστηριοποιούνται στο χώρο του ηλεκτρονικού εμπορίου.

Ταυτόχρονα, όμως, πρόκειται και για μία κίνηση που δείχνει την πρόθεση του Viber να εξελιχθεί σε ένα super app. Δηλαδή, μία εφαρμογή που θα προσφέρει πολλαπλές υπηρεσίες σε όσους τη χρησιμοποιούν. Κάτι που θέλουν πετύχουν και πολλοί ακόμη από τους μεγάλους «παίκτες» του Διαδικτύου.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι το PayPal που φέρεται να ενδιαφέρεται για το Pinterest. Μία κίνηση που δεν μοιάζει να έχει πολύ λογική εκ πρώτης όψεως. Όμως, όταν το προσεγγίσεις από την πλευρά του PayPal που θέλει να είναι πολλά παραπάνω από μία πλατφόρμα πληρωμών, τότε καταλαβαίνεις ότι υπάρχει κάποια λογική.

Το PayPal θέλει να γίνει ένα super app. Το ίδιο θέλει και το Viber. Το ίδιο θέλουν πολλές ακόμη από τις πιο γνωστές εφαρμογές και υπηρεσίες παγκοσμίως. Το Facebook δεν έχει κρύψει την πρόθεση του να δημιουργήσει ένα περιβάλλον μέσα από το οποίο ένας χρήστης θα μπορεί να κάνε κυριολεκτικά τα πάντα. Και γι’ αυτό το Facebook αγόρασε το WhatsApp, γι’ αυτό προσπάθησε να επεκταθεί στις πληρωμές, γι’ αυτό και προσπάθησε να εξελιχθεί σε μία πλατφόρμα ηλεκτρονικού εμπορίου.

Όμως, η πραγματικότητα είναι πως το μοντέλο του super app δεν δείχνει να έχει απόκριση στο κοινό, τουλάχιστον αυτό της δυτικής Ευρώπης και της βόρειας Αμερικής. Και το επικεντρώνω εκεί, γιατί υπάρχει μία εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τα super apps να αποτυγχάνουν. Αυτή η εξαίρεση δεν είναι άλλη από το WeChat, το κινεζικό app με το οποίο όσοι κατοικούν στην Κίνα μπορούν να κάνουν κυριολεκτικά τα πάντα: από επικοινωνία και αγορές προϊόντων online, μέχρι αγορές προϊόντων offline -με τη χρήση QR codes παρακαλώ- και κοινωνική δικτύωση.

Σε σχέση με την Κίνα, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί χρήστες έχουν μία διαφορετική λογική. Θέλουν να έχουν επιλογές και δεν θέλουν να κάνουν τα πάντα μέσα από ένα app. Ναι μεν δεν θέλουν να έχουν υπερβολικά πολλές, αλλά γενικότερα θέλουν να κάνουν μερικά πράγματα με μία εφαρμογή και κάποια άλλα με μία άλλη. Και γι’ αυτό η λογική του super app αντιμετωπίζει προβλήματα στην εφαρμογή της στον αποκαλούμενο «δυτικό» κόσμο.

Από την άλλη πλευρά, είναι ωραίο και πρακτικό να μπορείς μέσω ενός app να κάνεις περισσότερα του ενός πράγματα. Να μπορείς, για παράδειγμα, να επικοινωνείς με τους φίλους σου και να κάνεις πληρωμές. Αλλά δεν θες να τα κάνεις όλα μέσα από ένα app. Η δυνατότητα να έχουν διαφορετικές επιλογές είναι κάτι πολύ σημαντικό για πολλούς χρήστες.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Τι είναι, τελικά, το Facebook και τι ρόλο παίζει στη ζωή μας; Ναι, τα τυπικά κι αυτά που γράφει η Βικιπαίδεια τα γνωρίζω – για το δημοφιλέστερο δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης, για τα αρκετά δισεκατομμύρια των «φίλων», για τα τεράστια έσοδα που αποκομίζει από την αξιοποίηση της πλατφόρμας του (δεν λέω εκμετάλλευση, αυτή αφορά εμάς, τους ουσιαστικούς παρόχους του περιεχομένου της), στα 17 χρόνια της ιστορίας του. Ούτε αναφέρομαι, επίσης, στα κρυφά (αν και όχι πάντα – όλο και πυκνώνουν οι αποκαλύψεις, τελευταία) παιχνίδια στην πλάτη μας, με τις διαφημιστικές εταιρίες και τους οργανισμούς πολιτικού marketing, με τους όχι και τόσο καθαρούς σκοπούς – τύπου Cambridge Analytica, εκεί στο μακρινό 2016, αν σας θυμίζει κάτι.

Στον Ντόναλντ Τραμπ, όσο κι αν κάνει πως ξεχνάει, πρέπει να θυμίζει πολλά – το ίδιο και στους λεβέντες της QAnon, που προωθούσαν μέσω αυτού τις ευφάνταστες θεωρίες συνωμοσίας τους, για να φτάσουμε στην αιματηρή εισβολή του Γενάρη του ’20, στο Καπιτώλιο… Όμως, μήπως άλλαξε κάτι, παρά τις εξεταστικές επιτροπές και τις ανακρίσεις; Ακόμα και Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης έγινε, με αμέτρητους χρήστες να μαθαίνουν σχεδόν αποκλειστικά μέσω αυτού, τι συμβαίνει στον πλανήτη μας – κάτι που δεν αναφέρεται στο FB, ίσως να μη συνέβη, τελικά– εκεί να ‘ναι κι ας πρόκειται για παραπληροφόρηση…

Πάντως τώρα, λέει, ξεχείλισε το ποτήρι, δεν αντέχεται τόση πίεση – το Axios έγραψε πρόσφατα πως η αρνητική δημοσιότητα που συγκεντρώνει το όνομά του είναι μεγαλύτερη απ’ όλων των άλλων τεχνολογικών εταιριών μαζί… Ήρθε κι αυτή η Frances Haugen -πρώην καίριο στέλεχος της εταιρίας, γνώστης προσώπων και πραγμάτων, που μάζεψε κι έβγαλε στη φόρα πολλά «κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα»- να βάλει το «κερασάκι στην τούρτα», δηλώνοντας σε επιτροπή του Κογκρέσου πως ο Μαρκ βάζει τα κέρδη του πάνω από την ποιότητα και την αλήθεια του περιεχομένου που «περνάει» στο Facebook…

Θα το κλείσει, λοιπόν, το αποφάσισε – άλλωστε, πριν από λίγες ημέρες αυτό όντως έγινε, για κάμποσες ώρες, από τεχνικό σφάλμα, όμως- για να τον πεθυμήσουμε και να τον παρακαλάμε. Ή, πιο σωστά, θα αλλάξει το όνομα και την πλατφόρμα, θα το «πάρει αλλιώς», δημιουργώντας μια καινούρια, το metaverse, με κύριο άξονα πάλι την επικοινωνία, που όμως θα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην εικονική και επαυξημένη πραγματικότητα – να αξιοποιηθεί, ντε, και η Oculus, η εταιρία με τα ειδικά γυαλιά, που αγοράστηκε το 2014 και φαίνεται πως τώρα έφτασε η ώρα της…

Αν πιστέψουμε το συνήθως καλά πληροφορημένο Verge, η μετάβαση στη νέα κατάσταση είναι πλέον θέμα λίγων ημερών: στην ετήσια εταιρική εκδήλωση Connect, που έχει οριστεί για τις 28 Οκτωβρίου, ο Μαρκ Ζούκεμπεργκ θα ανακοινώσει τη νέα ταυτότητα, το σήμα και τους στόχους της νέας πλατφόρμας, τη διάδοχο κατάσταση.

Ως τότε, επικρατεί «σιγή ασυρμάτου», ελάχιστοι γνωρίζουν περισσότερα για το τι θα είναι το καινούριο, αλλά και τι θα γίνει με το παλιό… Θα διαδεχθεί το ένα το άλλο; Θα λειτουργούν παράλληλα, με απώτερο στόχο σε λίγα χρόνια να «σβήσει» το Facebook, μαζί με όλο το «αμαρτωλό» παρελθόν του; Κι αυτό πώς θα γίνει, άραγε; Ο ίδιος ο Μαρκ είχε δηλώσει τον Ιούλιο -και γράφτηκε στον Τύπο- πως «θα αλλάξουμε ριζικά, ώστε οι άνθρωποι να μη μας βλέπουν κυρίως ως εταιρία κοινωνικής δικτύωσης». Πόσο βαθιά θα φτάσει αυτό το «ξερίζωμα»;

Κι όλοι εμείς, τα «ορφανά του Facebook», τι θα κάνουμε και πώς θα αντιμετωπίσουμε την απώλεια όλου αυτών των δεδομένων, που βρίσκονται εκεί και μας αφορούν; Και τι θα γίνει αν υποθέσουμε ότι δεν μας αρέσει (ή δεν συμφωνούμε) να φοράμε την κάσκα του AR/VR για να μπούμε κάθε φορά στο metaverse; Κι αυτή, πάλι, θα μας τη δίνουν δωρεάν (σιγά, τώρα!), όπως δωρεάν είναι σήμερα η συμμετοχή μας στο Facebook  (τα λεφτά βγαίνουν από αλλού, βεβαίως, αφού «το προϊόν είμαστε εμείς») ή θα υποχρεωθούμε να αγοράσουμε κάποιο μοντελάκι της Oculus, επειδή μόνο αυτό μπορεί να συνεργαστεί με τη νέα πλατφόρμα; (μια πρόχειρη αναζήτηση στο Skroutz έδωσε τιμές από 400 ως 600 €, στην ελληνική αγορά, αναλόγως GB)

Αυτά είναι που με στενοχωρούν τελευταία! Κι ας προσπαθεί ο Μαρκ να μας «χρυσώσει το χάπι», δηλώνοντας πως σχεδιάζει να δημιουργήσει -στο πλαίσιο της νέας πλατφόρμας- πάνω από 10.000 νέες θέσεις εργασίας στην Ευρώπη… Δεν μασάμε, κύριέ μου, καθαρά λόγια θέλουμε!  

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες ειδήσεις των τελευταίων ημερών ήταν η συνεργασία της ApcoPay με το Viber. Μία συνεργασία που δίνει τη δυνατότητα για κάποιον οργανισμό ή επιχείρηση που χρησιμοποιεί το Viber, να δέχεται πληρωμές μέσα από την δημοφιλή εφαρμογή επικοινωνίας.

Το ενδιαφέρον της συγκεκριμένης συνεργασίας δεν είναι μόνο ότι το Viber εισέρχεται στο χώρο των πληρωμών. Αλλά ότι πλέον εφαρμογές όπως το Viber μπορούν να εξελιχθούν σε εναλλακτικά κανάλια, όχι μόνο επικοινωνίας με τους πελάτες και τους συνεργάτες, αλλά και πωλήσεων.

Πρόκειται για ένα θέμα που απασχολεί όλο και περισσότερες επιχειρήσεις που βλέπουν ότι το Διαδίκτυο γίνεται όλο και πιο σημαντικό στα «καταναλωτικά ταξίδια», τους καταναλωτές να ζητούν πιο άμεση και προσωποποιημένη επικοινωνία και να θέλουν επίσης να ολοκληρώνουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και εύκολα τις αγορές τους. Και η πληρωμή αποτελεί πλέον βασικό κομμάτι του «ταξιδιού» του καταναλωτή, ο οποίος ζητά να έχει όσο το δυνατόν περισσότερες επιλογές.

Ταυτόχρονα, βλέπουμε εφαρμογές όπως το Viber να συνεχίζουν την προσπάθεια να εξελιχθούν σε ένα "super app". Δηλαδή, μία εφαρμογή που να καλύπτει πολλαπλές ανάγκες των καταναλωτών ή των επιχειρήσεων. Το Viber δε θέλει να προσφέρει μόνο επικοινωνία (γραπτή ή φωνητική) αλλά να λειτουργεί και ως εργαλείο μάρκετινγκ. Αυτό το έχει πετύχει, τώρα ήρθε η ώρα για ένα επόμενο βήμα και αυτό δεν είναι άλλο, από το να συμπεριλάβει και το κομμάτι των πληρωμών.

Η πραγματικότητα είναι πως πρόκειται για ένα μοντέλο που δεν είναι τόσο εύκολο να λειτουργήσει, γιατί πολύ απλά οι καταναλωτές έχει αποδειχθεί ότι δεν θέλουν να κάνουν τα πάντα μέσα από μία εφαρμογή. Αλλά να έχουν τη δυνατότητα για επιλογές. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Μια από τις πιο αποτελεσματικές -άρα κι από τις πιο επικίνδυνες- μορφές κυβερνοεπιθέσεων είναι σίγουρα το λυτρισμικό, δηλ. το «κλείδωμα» μέρους ή του συνόλου των συστημάτων του «στόχου» από μια ομάδα κακόβουλων, η οποία στη συνέχεια απαιτεί την καταβολή λύτρων (κατά προτίμηση σε κρυπτο-χρήμα, ώστε να χαθούν εύκολα τα ίχνη του, στην πορεία του προς τις τσέπες τους), για να δώσουν ένα ψηφιακό «κλειδί» προς την ελευθερία και την επαναφορά των συστημάτων στην κανονικότητα.

Το λυτρισμικό (μ’ αυτή την ονομασία το αναγνωρίζει η δική μας Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος) δεν είναι κάτι καινούριο – όμως, τα τελευταία χρόνια και πολύ περισσότερο φέτος, που η πανδημία έχει ουσιαστικά εξουδετερώσει λόγω της εξ αποστάσεως εργασίας και όχι μόνο, κάθε προσπάθεια οικοδόμησης ‘περιμέτρου ασφαλείας’, όπως γινόταν ανέκαθεν, τα κρούσματα έχουν πυκνώσει σε επικίνδυνο βαθμό.

Πόσο επικίνδυνο; Τόσο ώστε να υποχρεωθεί ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζο Μπάιντεν, να συγκαλέσει την περασμένη εβδομάδα έκτακτη σύνοδο με τη συμμετοχή κοντά 30 χωρών, προκειμένου να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να συντονίσουν τις δράσεις τους απέναντι σ’ αυτόν τον κίνδυνο που, ειδικά οι Αμερικανοί, τον έζησαν και αντιλήφθηκαν πολύ καθαρά τι σημαίνει στην καθημερινότητά τους. Πριν από λίγους μήνες, δυο επιθέσεις με χρήση λυτρισμικού και στόχους τα συστήματα ελέγχου ενός κεντρικού και κρίσιμου για την τροφοδοσία της χώρας αγωγού πετρελαίου και της μεγαλύτερης εταιρίας τροφοδοσίας κρεάτων, είχαν ως αποτέλεσμα ουρές χιλιομέτρων στα πρατήρια και άδεια ψυγεία για τους σοκαρισμένους και ασυνήθιστους σε τέτοιες ελλείψεις, Αμερικανούς. Όμως, μικρότερης έκτασης επιθέσεις έχουν σημειωθεί, επίσης, στη Βρετανία, τη Γερμανία και το Ισραήλ.  

Έτσι, διοργανώθηκε από τον Λευκό Οίκο η «μίνι σύνοδος του κυβερνο-ΟΗΕ», στην οποία συμμετείχαν εξ αποστάσεως μεγάλες χώρες, όπως η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, συλλογικά η Ενωμένη Ευρώπη, η Αυστραλία, η Ινδία, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, αλλά και μερικές κρίσιμες μικρότερες, όπως η Ουκρανία, η Κένυα και το Μεξικό, με χτυπητή την εξαίρεση της Ρωσίας, που θεωρείται το «κακό παιδί» της ιστορίας. Αν και δεν έχει κατηγορηθεί επισήμως ότι βρίσκεται πίσω από τις πρόσφατες μεγάλες επιθέσεις (οι οποίες στοίχισαν δεκάδες εκατομμύρια δολάρια σε bitcoin στις δυο εταιρίες-θύματα της επίθεσης, που αναγκάστηκαν να καταβάλουν λύτρα) πολλοί μέμφονται τη Μόσχα, επειδή δεν έχει λάβει μέτρα εναντίον των Darkside και REvil, των ρωσικής προέλευσης ομάδων hacker που κατά πάσα πιθανότητα τις πραγματοποίησαν. Πάντως, διαμαρτυρίες από τις ΗΠΑ έχουν γίνει «αρμοδίως» και υπάρχει κάποια γραμμή επικοινωνίας μεταξύ των δυο πρωτευουσών.

Όσο για το τι αποφασίστηκε στη σύνοδο, στο κοινό ανακοινωθέν μετά τη λήξη της τονίζεται ότι «η απειλή του λυτρισμικού είναι σύνθετη, έχει παγκόσμιο χαρακτήρα, επομένως απαιτείται μια κοινή απάντηση – οι χώρες που συμμετείχαν στη σύνοδο αναγνωρίζουν την ανάγκη για ανάληψη άμεσης δράσης, κοινές προτεραιότητες και συμπληρωματικές προσπάθειες». Στις δράσεις περιλαμβάνονται «όλα τα διαθέσιμα σε κάθε χώρα εργαλεία για την αντιμετώπιση εκείνων που απειλούν τη δημόσια ασφάλεια και τις κρίσιμες υποδομές», αν και η από κοινού επιβολή του νόμου μάλλον είναι δύσκολη υπόθεση, όταν έχεις αφενός να κάνεις με αντικείμενα που απαιτούν πολύ εξειδικευμένες γνώσεις, αφετέρου πρέπει να ξεπεράσεις το πρόβλημα ότι οι περισσότερες από αυτές τις χώρες βρίσκονται μακριά η μια από την άλλη, ακόμα και σε διαφορετικές ηπείρους.

Μπορεί να γίνει κάτι; Δύσκολα τα πράγματα! Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, δεν γνωρίζει σύνορα και -όπως όλα δείχνουν και πολλοί φοβούνται, με δεδομένο το σημερινό ακαταδίωκτο- η κατάσταση θα επιδεινώνεται όσο περνάει ο καιρός, με πιθανότερο σενάριο οι επιθέσεις να επεκταθούν από τις μεγάλες χώρες (όπου ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας έχουν σήμερα τη δυνατότητα να πληρώσουν λύτρα) στις μεσαίου και μικρότερου βεληνεκούς, με καταστρεπτικά για την κοινωνία και την οικονομία τους αποτελέσματα.

Εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου αρνήθηκε να προχωρήσει σε αποκαλύψει, μετά τη σύνοδο, κάποια από τα μέτρα που πρόκειται να ληφθούν – περιορίστηκε μονάχα να πει ότι αυτά θα κινηθούν γενικώς «στη βελτίωση της ανθεκτικότητας κάθε χώρας σε τέτοιες επιθέσεις, στην αντιμετώπιση της παράνομης οικονομίας και της διαφθοράς, στην ενίσχυση των προσπαθειών επιβολής του νόμου και τη χρήση της διπλωματικής οδού». Κι εκεί είναι που θυμάμαι το ειρωνικό σχόλιο της αείμνηστης γιαγιάς μου, κάθε φορά που θεωρούσε απίθανο ο συνομιλητής της να καταφέρει αυτό που δήλωνε: «ναι, καλά τώρα… φέξε μου και γλίστρησα!»   

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Η αξιοποίηση των ψηφιακών τεχνολογιών έχει βοηθήσει σημαντικά ώστε να μπορεί ένας πολίτης ή ένας καταναλωτής να εξυπηρετείται ηλεκτρονικά χωρίς να χρειάζεται να περιμένει σε ουρές, ή να χάνει χρόνο από την καθημερινή εργασία του. Όμως, το μεγάλο στοίχημα είναι η ψηφιοποίηση να οδηγεί στην εξάλειψη γραφειοκρατικών διαδικασιών και όχι απλά στην αντικατάσταση διαδικασιών που γίνονται σε φυσικά σημεία με ψηφιακές.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είχε πρόσφατα ένας φίλος της στήλης που ήθελε να επαναηλεκτροδοτήσει το σπίτι που νοικίασε. Είδε ότι ο πάροχος που ήθελε να χρησιμοποιήσει του έδινε τη δυνατότητα να κάνει τη διαδικασία ηλεκτρονικά. Συμπληρώνει την αίτηση ένα βράδυ που είχε κάποιο χρόνο ελεύθερο, περνώντας μάλιστα ηλεκτρονικά όλα τα έγγραφα που του ζητήθηκαν. Και παίρνει ένα μήνυμα ότι μέσα στις 2 επόμενες εργάσιμες ημέρες θα τον καλέσουν. Και φανταζόταν ότι αυτό θα σήμαινε ότι θα ολοκληρωνόταν η διαδικασία. Έκανε, όμως, λάθος...

Δύο μέρες (εργάσιμες) πέρασαν αλλά κανένα τηλέφωνο. Οπότε αποφασίζει να καλέσει ο ίδιος στην τηλεφωνική γραμμή επικοινωνίας. Αφού περίμενε κάμποση ώρα στο τηλέφωνο, μιλά με την κοπέλα στο call center και του λέει ότι κανονικά θα έπρεπε να περιμένει να τον καλέσουν, αλλά αφού κάλεσε μπορεί να κάνει τώρα την αίτηση. Και ξαναμπαίνει σε μία διαδικασία να δίνει στοιχεία τηλεφωνικά. Και στη συνέχεια ενημερώνεται ότι θα πάρει ένα e-mail με τα δικαιολογητικά που πρέπει να στείλει την επόμενη εργάσιμη. Επειδή η κουβέντα έγινε Παρασκευή, τα δικαιολογητικά ήρθαν Δευτέρα. Όπου πάλι χρειάστηκε να μπει σε μία διαδικασία αντίστοιχη με εκείνη που έκανε την πρώτη φορά που έκανε αίτηση!

Η ουσία είναι ότι ενώ πήγε να το κάνει ηλεκτρονικά για να γλιτώσει χρόνο και κόπο, συνειδητοποίησε ότι πιο γρήγορα θα ήταν αν πήγαινε από το τοπικό κατάστημα του παρόχου ενέργειας! Θα περίμενε μεν στην ουρά, αλλά θα είχε ξεμπερδέψει πολύ γρήγορα. Αρκεί να είχε μαζί του τα σωστά δικαιολογητικά. Δηλαδή, δεν κέρδισε και τίποτα που έκανε την αίτηση online, γιατί τελικά, απλά τον καθυστέρησαν... Και όλα αυτά, επειδή η διαδικασία ψηφιοποιήθηκε μεν, αλλά δεν απλοποιήθηκε δε.

Το πλεονέκτημα του Διαδικτύου και γενικότερα των ψηφιακών τεχνολογιών είναι ότι μπορούν να μειώσουν τους χρόνους διεκπεραίωσης διάφορων διαδικασιών. Και να βοηθήσουν στον περιορισμό της γραφειοκρατίας. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι να ψηφιοποιήσεις τη γραφειοκρατία. Αλλά να χρησιμοποιήσεις τις ψηφιακές τεχνολογίες και τις δυνατότητες που υπάρχουν προκειμένου να απλοποιήσεις τις διαδικασίες. Και το κυριότερο, να εξαλείψεις βήματα που δεν χρειάζονται. Μόνο τότε θα μπορεί μία εταιρεία ή ένας οργανισμός να κάνει λόγο για ψηφιακό μετασχηματισμό και πραγματική αξιοποίηση των ψηφιακών τεχνολογιών.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Όχι, αγαπητοί αναγνώστες! Ο οικοδεσπότης αυτής της στήλης δεν τρελάθηκε (όχι ακόμα,  τουλάχιστον) ώστε να συνδυάζει πράγματα φαινομενικά ασυνδίαστα: τα χρόνια που περνάνε και την ολοένα μεγαλύτερη απομάκρυνση από τα «νιάτα» με τα ρομπότ, τους βοηθούς και αντικαταστάτες μας σ’ ό,τι είναι βρώμικο, επικίνδυνο ή βαρετό, όπως μου είχε πει ένας σοφός επιστήμονας κάποτε («τα 3D να θυμάσαι – dirty, dangerous and dull», είχε τονίσει εμφατικά).

Τον ξαναθυμήθηκα πριν από λίγες ημέρες, όταν -σε συνέχεια ενός πάνελ που συντόνισα, όπου έγιναν αρκετές αναφορές στα ρομποτικά συστήματα τα οποία εντείνουν ολοένα και περισσότερο την παρουσία τους στην καθημερινότητα της βιομηχανίας- διάβασα λίγη ώρα αργότερα τα αποτελέσματα μιας αμερικάνικης έρευνας που συνδέει τα δημογραφικά δεδομένα χωρών και περιοχών με τη διείσδυση των αυτοματισμών σ’ αυτές: όπου ο πληθυσμός γερνάει, μπαίνουν ταχύτερα στη δούλεψή μας τα ρομπότ.

Προϊόν ενδελεχούς έρευνας, το σχετικό paper με τίτλο «Demographics and Automation» που παρουσιάστηκε επισήμως στα μέσα Σεπτεμβρίου, από δυο ερευνητές στη Βοστώνη, τον οικονομολόγο στο ΜΙΤ, Νταρόν Ατσέμογλου, και τον αναπληρωτή καθηγητή Οικονομικών στο τοπικό πανεπιστήμιο, Πασκουάλ Ρεστρέπο, δημοσιεύτηκε στο «Review of Economic Studies» και προκάλεσε κάμποσες συζητήσεις, κυρίως για την πρωτοτυπία του και τα αποτελέσματά του.

Οι δυο ερευνητές απέδειξαν, ψάχνοντας στοιχεία σε 60 χώρες και συγκρίνοντας τις ηλικιακές ενότητες 21-55 και άνω των 65 στο εργατικό δυναμικό, ότι εκεί όπου η δεύτερη υπερτερεί της πρώτης -μ’ άλλα λόγια, εκεί όπου το εργατικό δυναμικό γερνάει- το κενό έρχονται να καλύψουν οι αυτοματισμοί και οι ρομποτικοί μηχανισμοί.

Κι αν σας ενδιαφέρει να μάθετε πού οι αριθμοί υποστηρίζουν καλύτερα από αλλού, αυτή την τάση, θυμηθείτε πρώτα πως μιλάμε για χώρες με βιομηχανική παραγωγή, όπου κυρίως χρειάζονται χέρια κι αν λείπουν αυτά, μηχανές… Έτσι, δεν ηχεί παράξενα στο αυτί ότι η χώρα με την ταχύτερη γήρανση του πληθυσμού και συνάμα την ταχύτερη είσοδο των ρομποτικών διατάξεων στην παραγωγή, είναι η Νότια Κορέα. Από πλευράς Ευρώπης, την πρωτοκαθεδρία έχει (όπως θα περίμενε κανείς) η Γερμανία, όπου το εργατικό δυναμικό επίσης γερνάει γρήγορα, με αποτέλεσμα σ’ αυτό το γεγονός να οφείλεται (πάντα κατά τους δυο ερευνητές) τουλάχιστον το 80% της διαφοράς τους με την αξιοποίηση αντίστοιχων αυτοματισμών στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σχολιάζοντας αυτά τα ευρήματα, ο Ατσέμογλου υπογράμμισε ότι είναι σαφές πως στις προηγμένες χώρες οι επενδύσεις σε ακριβούς αυτοματισμούς γίνονται περισσότερο λόγω των ελλείψεων σε ανθρώπινο δυναμικό παρά επειδή οι βιομηχανίες θέλουν να περάσουν στην «επόμενη πίστα» από πλευράς εξοπλισμού. Επεσήμανε, όμως, πως ψάχνοντας σε ακόμα περισσότερες χώρες, ανακάλυψαν ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε εκείνες με χαμηλότερο επίπεδο τεχνολογίας, οι οποίες περνάνε σε απλούστερους αυτοματισμούς, καθώς δεν μπορούν να φτάσουν ακόμα στα εξελιγμένα ρομποτικά συστήματα… Εστιάζοντας στην αμερικανική πραγματικότητα, οι δυο ερευνητές προσδιόρισαν στη δεκαετία του ’90 την απαρχή της σχέσης μεταξύ γήρανσης και εισαγωγής αυτοματισμών, εποχή κατά την οποία έκαναν την εμφάνισή τους εταιρίες εξειδικευμένες στην ενσωμάτωση τέτοιων συστημάτων στην παραγωγή.

Αποκάλυψαν δε, ότι επόμενος στόχος τους (στον οποίο θα έχουν τη στήριξη μεγάλων ονομάτων της αγοράς, όπως οι Google και η Microsoft, αλλά και θεσμικοί, όπως οι National Science Foundation, Sloan Foundation, Smith Richardson Foundation και Toulouse Network on Information Technology) είναι να προσδιορίσουν με συγκεκριμένα στατιστικά και ποιοτικά στοιχεία τη σχέση Τεχνητής Νοημοσύνης και εργατικού δυναμικού.

ΥΓ. Ψάχνοντας για περισσότερες πηγές, στο πλαίσιο αυτού του άρθρου, ανακάλυψα πως στο ίδιο περιοδικό είχε δημοσιευτεί παλιότερα, μια «εικονοκλαστική» (και πολυσυζητημένη, απ’ ό,τι θυμάμαι) άποψη περί φορολόγησης των ρομπότ τα οποία αναπτύσσονται στους βιομηχανικούς χώρους, ώστε από τον «κορβανά» που θα συγκεντρώνεται, να αποζημιώνονται ως ένα βαθμό οι εργαζόμενοι των οποίων παίρνουν τη δουλειά (και μάλλον την κάνουν καλύτερα)… Απ’ ό,τι γνωρίζω η συγκεκριμένη άποψη (την οποία είχε στηρίξει και ο Μπιλ Γκέιτς, πριν από 4-5 χρόνια) κατεπνίγη εν τη γενέσει της, με το επιχείρημα ότι κατ’ αυτό τον τρόπο βάλλεται η καινοτομία…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]