Επωνύμως…

Η δημιουργία πλούτου μέσω των ψηφιακών νομισμάτων έχει τεράστια άνοδο.

Οι κάρτες γραφικών στη μεσαία κατηγορία τιμής, αυτή των 300-350 ευρώ, βρίσκονται σε σχετική έως και ολοκληρωτική έλλειψη εδώ και αρκετές εβδομάδες. Ειδικά η AMD δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στην αυξημένη ζήτηση που προέκυψε τελευταία, όχι από τους gamers, αλλά από τους miners!

Τα κρυπτονομίσματα έχουν βρεθεί και πάλι πολύ έντονα στο προσκήνιο [μετά την προηγούμενη κορύφωση του 2013], με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα μεγάλο κύμα ενδιαφερόμενων, με κάποιους από αυτούς να στήνουν ακόμη και ολόκληρες υπολογιστικές φάρμες “εξόρυξης” [cryptocurrency mining].

Το bitcoin βέβαια εξακολουθεί να πρωταγωνιστεί μεταξύ των διάφορων εναλλακτικών, ενώ ολοένα και μεγαλύτερο ενδιαφέρον εστιάζεται στο ether, το οποίο δημιουργείται με τη χρήση της πλατφόρμας του δικτύου Ethereum.

Η χρήση της συγκεκριμένης τεχνολογίας καθιστά αρκετά αποδοτικό το mining με κάρτες γραφικών, ενώ η τιμή του ether μέσα σε περίπου τρεις μήνες εκτοξεύτηκε από τα 20 στα 400 δολάρια[!] και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές βρισκόταν στα 290 δολάρια.

Η πρόσφατη έξαρση ενδιαφέροντος για τα ψηφιακά νομίσματα έχει οδηγήσει σε μια σειρά από εξελίξεις στη βιομηχανία των καρτών γραφικών που ελάχιστοι περίμεναν να συμβούν μέσα στη χρονιά.

Οι ελλείψεις στην αγορά στα mainstream μοντέλα είναι φυσιολογικές, αφού η ζήτηση εκτοξεύθηκε σε μία παραδοσιακά πεσμένη περίοδο για τις κάρτες γραφικών. Μαζί τους συμπαρασύρουν και τα high-end μοντέλα, τουλάχιστον της AMD, αφού τα λανσαρίσματα των νέων Radeon RΧ Vega καθυστερούν.

Οι καθυστερήσεις οφείλονται και στο ότι η εταιρεία εργάζεται πυρετωδώς για να παρουσιάσει νέα μοντέλα που θα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για δημιουργία κρυπτονομισμάτων.

To ίδιο βέβαια κάνει και η Nvidia, η οποία μάλιστα παρουσίασε την πρώτη δική της πρόταση μία εβδομάδα νωρίτερα από την ανταγωνίστριά της.

Τα εξειδικευμένα μοντέλα των δύο εταιρειών βασίζονται σε παραλλαγές των υπαρχόντων επεξεργαστών τους, δεν έχουν εξόδους εικόνας, αφού δεν χρειάζονται, ενώ οι υλοποιήσεις θα [πρέπει να] είναι κατάλληλες για συνεχή λειτουργία 24/7.

Οι νέες κάρτες αναμένεται να είναι διαθέσιμες πολύ σύντομα από την ASUS και τη Sapphire που θα είναι οι πρώτοι κατασκευαστές που θα μπουν στο παιχνίδι.

Η ζήτηση που υπάρχει για προϊόντα είναι ιδιαίτερα υψηλή, κυρίως από την Κίνα, τη Ρωσία και άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Ασίας, όπου προφανώς στήνονται... γραμμές παραγωγής κρυπτονομισμάτων.

Τα κίνητρα, εκτός από το προφανές [το άμεσο κέρδος], επεκτείνονται και στην οικονομική αβεβαιότητα που υπάρχει παγκοσμίως.

Για κάποιους, τα ψηφιακά νομίσματα αποτελούν [και] ασφαλές επενδυτικό “καταφύγιο”, ενώ για την Nvidia και ειδικά την AMD, που βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση, είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να τονώσουν τα κέρδη τους από μια αγορά που από το 2011 βρισκόταν σε πτώση.

Πηγή : Pc mag

Σε πολλές περιπτώσεις, οι αξίες που διέπουν και κυριαρχούν στον φυσικό κόσμο είναι οι ίδιες που διέπουν και τον διαδικτυακό κόσμο.

Και ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα έχει να κάνει με το λιανικό εμπόριο. Βασικός παράγοντας της επιτυχίας ενός φυσικού καταστήματος δεν είναι οι χαμηλές τιμές όπως υποστηρίζουν πολλοί, αλλά η σχέση εμπιστοσύνης που δημιουργείται μεταξύ του καταστήματος και του καταναλωτή.

Ο τελευταίος αναζητεί μεν την καλύτερη δυνατή τιμή και όταν τη βρει θα αδράξει την ευκαιρία, αλλά αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να μην τον …κοροϊδέψει. Και δεν είναι λίγες οι φορές που ένας καταναλωτής θα μπει σε ένα κατάστημα και θα αγοράσει ένα προϊόν χωρίς να ψάξει περαιτέρω την αγορά, επειδή ο πωλητής και το κατάστημα του δημιούργησαν την αίσθηση ότι μπορεί να τους εμπιστευτεί.

Ή απλά είναι αυτό που λέμε καλός πελάτης. Δηλαδή, πηγαίνει αρκετά συχνά για τις αγορές του σε ένα κατάστημα. Και, φυσικά, δεν πηγαίνει μόνο και μόνο επειδή η πωλήτρια είναι ωραία. Πηγαίνει, επειδή εμπιστεύεται το συγκεκριμένο κατάστημα.

Στο Διαδίκτυο, τα καταστήματα δεν μπορούν να έχουν ωραίες πωλήτριες. Σαφώς, μπορούν και να έχουν ένα ωραίο και εύχρηστο περιβάλλον για να κάνει κάποιος τις αγορές του και εδώ το πιο σημαντικό στοιχείο είναι να μπορεί ο καταναλωτής να βρει εύκολα και γρήγορα αυτό που αναζητεί.

Βέβαια, αυτό που θα δελεάσει έναν καταναλωτή για να κάνει μία αγορά από ένα onlineκατάστημα είναι η τιμή που θα βρει το προϊόν που τον ενδιαφέρει.

Όμως, αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό προκειμένου ο καταναλωτής να επιστρέψει, το οποίο αποτελεί και το ζητούμενο για το onlineκατάστημα.

Να προσφέρεις την πιο χαμηλή τιμή είναι πολύ σημαντικό δέλεαρ, αλλά επιμένω ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Πρέπει να καταφέρεις τον καταναλωτή να σε εμπιστευτεί και να θεωρεί ότι το onlineκατάστημα σου είναι αξιόπιστο και το κυριότερο δεν έχει σκοπό να σε κοροϊδέψει.

Τι σημαίνει αυτό; Για παράδειγμα ότι πρέπει να δίνεις ιδιαίτερη προσοχή στους πρώτη φορά πελάτες σου. Είναι μεγάλο λάθος να καθυστερήσεις την παράδοση ενός προϊόντος. Αν είχες δηλώσει -πριν την αγορά- ότι το προϊόν θα παραδοθεί εντός 2 ημερών, θα πρέπει να παραδοθεί εντός 2 ημερών.

Αν δηλώνεις ότι ένα προϊόν είναι διαθέσιμο για παραγγελία, πρέπει να είναι διαθέσιμο για παραγγελία. Αν δεν είναι, μην λες ότι είναι μόνο και μόνο για να προσελκύσεις πελάτες.

Μεσοπρόθεσμα, αυτό θα αποδειχθεί μία κίνηση μπούμερανγκ. Οι φανατικοί gamers είναι διατεθειμένοι να δώσουν 800 και 900 ευρώ για μία καλή κάρτα γραφικών.

Θα βρουν από τα sites σύγκρισης τιμών ότι το κατάστημα σου την έχει σε πολύ χαμηλή τιμή. Αν, όμως, εσύ δεν την έχεις στην αποθήκη σου ή δεν μπορείς να την παραγγείλεις και να την πουλήσεις σε αυτή την τιμή, μην την «ανεβάζεις».

Γιατί ο gamer που θα έρθει σε εσένα και θα βάλει την παραγγελία για να γλιτώσει 200 ευρώ, θα απογοητευτεί πολύ όταν τον πάρεις και του πεις ότι δεν την έχεις.

Και θα εκνευριστεί ακόμη περισσότερο αν του αντιπροτείνεις κάποιο άλλο προϊόν. Σε περίπτωση δε που το κάνεις αυτό και δεύτερη φορά, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να σου ξαναέρθει.

Και στην εποχή των social mediaθα γράψει και τη σχετική αξιολόγηση στο Facebook ή στο Skroutz. Κάνοντας ακόμη πιο δύσκολη την κατάσταση.

Είναι κατανοητό ότι πολλά eshopsπροσπαθούν με διάφορα κόλπα να προσελκύσουν πελάτες. Όμως, το ζητούμενο δεν είναι να έχεις πελάτες μίας φοράς.

Το ζητούμενο είναι να δημιουργήσεις μία σχέση εμπιστοσύνης με τον κάθε πελάτη σου ώστε όταν θέλει να κάνει κάποια αγορά να μην σκέφτεται κάποιο άλλο κατάστημα.

Σκεφτείτε το λίγο διαφορετικά: πόσο εύκολα αλλάζεις το κατάστημα από το οποίο παραγγέλνεις πίτσα τα τελευταία 5-6 χρόνια; Ακόμη και αν ξέρεις ότι κάποιο άλλο εστιατόριο με delivery έχει λίγο καλύτερες τιμές. Το σκέφτεσαι να αλλάξεις γιατί είναι η πίτσα που ξέρεις και το εστιατόριο που εμπιστεύεσαι.

 Η λαϊκή σοφία λέει… «την υπογραφή σου και το xxxxxx(ναι, αυτό που φαντάζεστε, αλλάθου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου) δεν μπορείς να τα βάζεις όπου κι όπου» – μ’ άλλα λόγια, πρέπει να σκέφτεσαι τι πας να κάνεις, πριν το κάνεις !

Ε, λοιπόν, κάποιος πρέπει να μιλήσει στους Εγγλέζους γι’ αυτή τη ρήση – αν δεν έχουν κάτι ανάλογο στα μέρη τους, που δεν το γνωρίζω…

Γιατί, δεν μπορεί – κάπου θα το είδατε ή θα το ακούσατε, στα Media έγινε πάταγος- κοντά 22.000 άτομα συμφώνησαν, πρόσφατα, αποδεχόμενα μια ολόκληρη

(βαρετή, ναι - τυποποιημένη, όμως, όχι, όπως αποδείχθηκε) λίστα από «Όρους και συνθήκες» (Terms&Condition, όπως λένε οι γραφές),

πως επιθυμούν να προσφέρουν συνολικά 1000 ώρες υπηρεσία στο κοινωνικό σύνολο, αντί όχι «πινακίου φακής», αλλά δωρεάν πρόσβασης στο Internet!

Το «πάθημα», από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε, έκανε ταχύτατα τον γύρο του Διαδικτύου και χρησιμοποιήθηκε σαν απόδειξη του ότι σπανίως διαβάζουμε τι μας βάζουν οι πάροχοι να αποδεχτούμε, αλλά σχεδόν μηχανικά το κάνουμε!

Κακώς, κάκιστα, στην προκειμένη περίπτωση, γιατί η προαναφερθείσα «υπηρεσία στο κοινωνικό σύνολο» περιλαμβάνει τον καθαρισμό των χημικών τουαλετών, μετά την ολοκλήρωση υπαίθριων φεστιβάλ, το ξεβούλωμα υπονόμων, τον καθαρισμό πεζοδρομίων από πατημένες τσίχλες κι άλλα τέτοια διόλου ευχάριστα που, όμως, κάποιος πρέπει τα κάνει, έτσι κι αλλιώς…

Εμπνευστής όλης αυτής της high-tech φάρσας (το ελπίζουμε, αν και κανείς δεν έχει βγει ακόμα, για να δώσει «άφεση αμαρτιών» στους 22.000 απρόσεκτους χρήστες…)

είναι η Purple, μια εταιρία παροχής Wi-Fi με έδρα το Μάντσεστερ, που πρόσθεσε για δυο εβδομάδες μια έξτρα παράγραφο μ’ αυτή τη δέσμευση, στο κατά τα άλλα κανονικό κείμενο των Όρων & Συνθηκών, που διέπουν τη χρήση των δικτυακών υπηρεσιών της, σε διάφορα καταστήματα ή αξιοθέατα, όπως τα Legoland, Pizza Expressκαι Outback Steakhouse.

Στόχος ήταν, φυσικά, να φανεί με τον πιο σαφή τρόπο η έλλειψη ευαισθητοποίησης σε θέματα ασφαλείας εκ μέρους των χρηστών, που δέχονται να υπογράψουν οτιδήποτε, χωρίς να του ρίξουν ούτε καν μια ματιά, αρκεί να πάρουν δωρεάν Wi-Fi…

Μάλιστα, η ίδια εταιρία ήταν έτοιμη να βραβεύσει εκείνους τους χρήστες που –σε αντίθεση με την πεπατημένη- θα διάβαζαν τους Όρους και τις Συνθήκες, πριν πατήσουν το κουμπί της αποδοχής, και θα ανακάλυπταν την περίεργη προσθήκη περί κοινωφελούς εργασίας. Πόσοι ήταν οι νικητές αυτής της κατηγορίας; Ένας (1) μονάχα χρήστης!

Ο καλός και έγκυρος Guardian (ή «Μαγχεστριανός Φύλαξ», όπως τον αποκαλούσαν οι καθαρευουσιάνοι παππούδες μας και βάλε, εκ του Μάντσεστερ, όπου ακόμα και σήμερα βρίσκεται η έδρα της εφημερίδας…) θυμίζει πως πριν από τρία χρόνια, η εταιρία κυβερνοασφάλειας F-Secure είχε, επίσης, πραγματοποιήσει ένα ανάλογο «πείραμα»,

πάλι με δέλεαρ ελεύθερη πρόσβαση στο Internet, από ένα δικό της hot-spot, με αντάλλαγμα… το πρωτότοκο παιδί κάθε χρήστη που συνδεόταν σ’ αυτό!

Κατά τη βρετανική εφημερίδα, έξι χρήστες (ευτυχώς, μόνο τόσοι – οι υπόλοιποι μάλλον διάβασαν τους παράξενους όρους και σταμάτησαν έγκαιρα) το αποδέχτηκαν…

Πάντως, πες το ευπιστία, πες το αδιαφορία, πες το βιασύνη, πες το όπως θες, δεν είναι λίγοι αυτοί που πατάνε χωρίς δεύτερη σκέψη το “Accept”, προκειμένου να μπουν μια ώρα αρχύτερα στη Γη της Επαγγελίας, το Internet.

Κι αν, στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, το «αντάλλαγμα» ήταν υπερβολικό και εξωπραγματικό, ακριβώς για να φανεί το πρόβλημα σ’ όλο το μεγαλείο του, είναι πλέον ή βέβαιο, ότι είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε την εκχώρηση πλήθους άλλων καθημερινών και μη αλλά πάντα χρήσιμων

(και πολύτιμων γι’ αυτούς που θα τα αναλύσουν) δεδομένων μας προς τους παρόχους μιας υπηρεσίας ή ακόμα και στους ιδιοκτήτες ενός καταστήματος στο οποίο ψωνίζουμε, προκειμένου να λάβουμε κάτι δωρεάν ή έστω να κερδίσουμε σημαντική έκπτωση. Πάρε, κόσμε!

Αν αξίζει (ή εμείς θεωρούμε ότι αξίζει) το αντάλλαγμα, προχωρούμε!

Για όλα υπάρχει μια τιμή – αν και, στην περίπτωση των Όρων & Συνθηκών, στα «ψιλά γράμματα» που συνήθως προσπερνάμε και δεν διαβάζουμε, υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί στο τι μπορεί να ζητήσει και τι όχι, ο πάροχος μιας υπηρεσίας, καθώς η ουσιαστική απουσία διαπραγμάτευσης μεταξύ των δυο μερών – όπως υποστηρίζουν αρκετοί ειδήμονες- παραβιάζει τις αρχές του κοινού (του αγγλοσαξονικού, στην περίπτωσή τους, σε αντίθεσή με το «δικό μας», ρωμαϊκό) δικαίου.

Είτε αυτό ισχύει, είτε όχι, πάντως, εμείς –ως χρήστες- είμαστε πάντοτε έτοιμοι να ανακράξουμε «Το Wi-Fi, το Wi-Fi…Ομέρ Βρυώνη!» διεκδικώντας την ελεύθερη πρόσβαση στο διαδικτυακό παράδεισο!

Data Economy, η οικονομία των δεδομένων που έρχεται... 

Μία …διαφορετική οικονομία σε παγκόσμιο επίπεδο όπου το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο για τους οργανισμούς και τις επιχειρήσεις θα είναι τα δεδομένα που έχει αποθηκευμένα στα πληροφοριακά της συστήματα και τα κέρδη της θα προέρχονται από το πως θα τα αξιοποιεί έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της και η παρουσία της είναι πλέον και πιο αισθητή.

«Είμαστε στην αρχή μίας νέας εποχής» υποστήριξε ο Τσακ Ρόμπινς, διευθύνων σύμβουλος της Cisco, μίας από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις παγκοσμίως στο χώρο των ψηφιακών τεχνολογιών,

κατά τη διάρκεια του Cisco Live! 2017, της μεγαλύτερης εκδήλωσης της εταιρείας που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Λας Βέγκας με τον αμερικανικό κολοσσό να παρουσιάζει μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο χώρο της δικτύωσης των επιχειρήσεων (enterprise networking) όπου το δίκτυο γίνεται αρκετά πιο «έξυπνο», προβλέποντας και συνιστώντας τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν από τους διαχειριστές.

Λίγο αργότερα πάντως, ο Ρόουαν Τρόλοπ, αντιπρόεδρος της Cisco με περιοχή ευθύνης το χώρο του αποκαλούμενο Διαδικτύου των Πραγμάτων (Internet of Things) ήταν πολύ πιο σαφής: «Οδεύουμε προς μία νέα οικονομία των δεδομένων (data economy) που θα έχει ως νόμισμα τα δεδομένα».

Αν αυτή η άποψη ότι τα δεδομένα θα είναι πιο κρίσιμης σημασίας για μία επιχείρηση από τα κεφάλαια που έχει στην τράπεζα είναι πιθανό πως θα προβληματίσει πολλούς, η πραγματικότητα είναι πως συζητείται αρκετά τα τελευταία χρόνια.

Και οι υποστηρικτές της φέρνουν ως παραδείγματα εταιρείες όπως το Facebook, το Uber και την airbnb αλλά ακόμη και την ίδια τη Google, οι οποίες είναι πολύ ισχυρές κυρίως λόγω των κοινοτήτων που έχουν δημιουργήσει και των στοιχείων και των δεδομένων που διαθέτουν σχετικά με τις συνήθειες και τις προτιμήσεις των εκατοντάδων εκατομμυρίων χρηστών των υπηρεσιών τους.

Αυτό, βέβαια, που πρέπει να σημειωθεί είναι σταδιακά θα δούμε πολύ περισσότερες επιχειρήσεις να συγκεντρώνουν έναν απίστευτα μεγάλο όγκο δεδομένων, η αξιοποίηση του οποίου θα είναι το κλειδί της επιβίωσης τα επόμενα χρόνια.

Το αυξημένο ενδιαφέρον για το ΙοΤ, όπου όλες οι συσκευές θα είναι συνδεδεμένες αλλάζει πολλά. Σκεφτείτε μόνο ότι αρχίζουμε να μιλάμε για «έξυπνο» εργοστάσια όπου οι μηχανές που χρησιμοποιούνται θα είναι διασυνδεδεμένες με το δίκτυο και το μεταξύ τους και θα ανταλλάσσουν δεδομένα και πληροφορίες προκειμένου να αυξάνεται η παραγωγικότητα τους.

Το ΙοΤ θα έχει ως αποτέλεσμα να συνδεθούν στο δίκτυο ή στο Διαδίκτυο δισεκατομμύρια συσκευές και η μεγάλη πλειοψηφία αυτών θα ανήκει σε επιχειρήσεις ή οργανισμούς, οι οποίες στη συνέχεια θα καλούνται να διαχειριστούν και στη συνέχεια να αξιοποιήσουν αυτόν τον τεράστιο όγκο δεδομένων.

Αυτός είναι και ο λόγος που η Cisco προχώρησε σε μία τεράστια επένδυση προκειμένου να δημιουργήσει μία νέα περισσότερο «έξυπνη» πλατφόρμα για την εταιρική δικτύωση.

Όπου θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα πάντα θα μπορούν να προγραμματιστούν και να είναι διαχειρίσιμα μέσω λογισμικού. Και αυτό δημιουργεί μεγαλύτερες ανάγκες για δημιουργούς εφαρμογών (software developers) αν και οι άνθρωποι της Cisco κάνουν λόγο για ένα νέο είδος προγραμματιστή, ο οποίος θα έχει γνώσεις αναφορικά με τη λειτουργία δικτύων, τον οποίο και αποκαλεί networkdeveloper.

Οι αλλαγές στο ρόλο των επιχειρήσεων που φέρνει αυτή η «οικονομία των δεδομένων» είναι και ο λόγος που ενδιαφέρον για την εταιρική δικτύωση και γενικότερα για την πληροφοριακή υποδομή των επιχειρήσεων επιδεικνύουν «παίκτες» που δεν μας είχαν συνηθίσει σε τέτοιες κινήσεις.

Όπως είναι η Apple, ο διευθύνων σύμβουλος της Τιμ Κουκ εμφανίστηκε στο Cisco Live! για να συζητήσει με τον κ. Ρόμπινς τη συνεργασία των δύο εταιρειών στο χώρο των λύσεων εταιρικής δικτύωσης.

Ήταν μία από τις ελάχιστες φορές που ο κ. Κουκ -και γενικότερα τα υψηλόβαθμα στελέχη της Apple συμμετέχουν σε κεντρικές ομιλίες σε συνέδρια άλλων μεγάλων εταιρειών από το χώρο των ψηφιακών τεχνολογιών. Κάτι που αποτελεί μία ένδειξη του ενισχυμένου ενδιαφέροντος της Apple όσον αφορά τη συνεργασία της με τη Cisco.

H συζήτηση των κ. Κουκ και Ρόμπινς επικεντρώθηκε στο θέμα της ασφάλειας των δεδομένων. Ο μεν κ. Κουκ ανέφερε ότι το iOS είναι το πιο ασφαλές λειτουργικό σύστημα, ο δε κ. Ρόμπινς ότι η λύση τη Cisco προσφέρει τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια σε μία επιχείρηση.

Άρα, ο συνδυασμός των δύο προσφέρει ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο ασφάλειας. Κάτι ιδιαίτερα σημαντικό δεδομένο ότι πλέον για μία επιχείρηση η προστασία των δεδομένων της είναι εξαιρετικά κρίσιμης σημασίας, όπως φάνηκε και από το ενδιαφέρον που υπήρξε για τις τελευταίες περιπτώσεις κυβερνοεπιθέσεων (WannaCry, Neytya κ.ά.).

Γιατί πλέον τα δεδομένα είναι πιο σημαντικά από οτιδήποτε άλλο καθώς εισερχόμαστε στην «οικονομία των δεδομένων».

Η πρόκληση της Τεχνητής Νοημοσύνης

Του Γιάννη Ριζόπουλου

Είτε το θέλουμε, είτε όχι η Τεχνητή Νοημοσύνη (Artificia lIntelligence - AI) και ιδιαίτερα οι συνέπειες της εμπλοκής της στη ζωή μας είναι ένα από τα «καυτά» θέματα της εποχής. Ευκαιρία και πρόκληση μαζί, αυτή η εμπλοκή –της οποίας μονάχα τα πρώτα επεισόδια, αν όχι το trailer, έχουμε δει ως τώρα- ενθουσιάζει, αλλά ταυτόχρονα φοβίζει.

Λόγοι και αντίλογοι, συνέδρια και διαλέξεις, διακηρύξεις και αποκηρύξεις, δηλώσεις και απαντήσεις γύρω από αυτό το θέμα, αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα…
Πολλοί οι ενθουσιασμένοι με τις δυνατότητες και οι υπέρμαχοι της χρήσης της AΙ, καθώς μπορεί να δώσει λύσεις σε μύρια όσα προβλήματα της ανθρωπότητας.

Άλλοι τόσοι, όμως, και οι αντίθετοι, οι φοβισμένοι από τις δυσάρεστες έως άκρως επικίνδυνες επιπλοκές που θα μπορούσε πιθανώς να έχει η βλαπτική για την ανθρωπότητα χρήση όλων αυτών των τρομερών ιδιοτήτων που –σαν άλλο «κουτί της Πανδώρας»- μπορεί να αφήσει ελεύθερες και ανεξέλεγκτες η Τεχνητή Νοημοσύνη.

Κι από κοντά το «παιδί» της, η Μηχανική Μάθηση (Machine Learning) που, ναι μεν είναι καλή και χρειαζούμενη για πλήθος εφαρμογές, καθώς μας επιτρέπει να «διδάσκουμε» και να καθοδηγούμε τις μηχανές σχετικά με το τι (και κυρίως πώς) θέλουμε να κάνουν για λογαριασμό μας, όμως μοιραία φορτώνει με περισσότερο άγχος τους ήδη φοβισμένους, στα χείλη των οποίων φτάνει ένα χαρακτηριστικό και κοινό ερώτημα: κι αν οι μηχανές που εμείς θα έχουμε εκπαιδεύσει στραφούν τελικά εναντίον μας;

Κι όταν τα χείλη αυτά ανήκουν –μεταξύ πολλών άλλων ανησυχούντων, βεβαίως- στον διάσημο καθηγητή Στίβεν Χόκινγκ, στον Μπιλ Γκέιτς (περιττεύουν οι συστάσεις) και στον εξ ίσου γνωστό εφευρέτη και επιχειρηματία, Έλον Μασκ, τότε ο διάλογος και ο αντίλογος έχουν κάθε λόγο να παίρνουν φωτιά…
Δεν πρόκειται, βέβαια, για κάτι καινούριο, χθεσινό… Οι τρεις πολύ γνωστές προσωπικότητες που αναφέρθηκαν παραπάνω έκαναν τις πρώτες δηλώσεις τους γι’ αυτό το θέμα το 2015 – έκτοτε η διαμάχη συνεχίζεται, με βολές, επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα εκατέρωθεν, χωρίς όμως αυτόνα εμποδίζει την με αυξανόμενο ρυθμό είσοδο της Τεχνητής Νοημοσύνης στη ζωή μας.

Φυσικά, τα κύρια ερωτήματα παραμένουν και συχνά-πυκνά κάνουν την εμφάνισή τους σε συνέδρια, fora, webinars και «συναντήσεις προβληματισμού». Όπως, για παράδειγμα, το πολυφορεμένο αλλά πάντα επίκαιρο… «Ποιες είναι σήμερα οι προδιαγραφές που εφαρμόζονται, σ’ ό,τι αφορά στο ηθικό και νομικό πλαίσιο, για την ανάπτυξη και εξέλιξη της Τεχνητής Νοημοσύνης;»ή το παλαιότερο, αλλά πάντα κραταιό…

«Με ποια κριτήρια αποφασίζουμε ότι κάποια ρομπότ ή μηχανές εν γένει θα αντικαταστήσουν ανθρώπους στο εργατικό δυναμικό μιας επιχείρησης ή ενός οργανισμού;»

Μια σχετικά πρόσφατη μελέτη στις ΗΠΑ δείχνει πως ένα από τα άμεσα απειλούμενα λόγω της εξάπλωσης των «μηχανών» επαγγέλματα σ’ αυτή τη χώρα, είναι (αντίθετα μ’ ό,τι θα περίμενε κανείς) εκείνο του… δικηγόρου!

Βλέπετε, η Τεχνητή Νοημοσύνη σε συνδυασμό με τη Μηχανική Μάθηση επιτρέπουν στις «μηχανές» να γνωρίζουν και να διαχειρίζονται τη νομοθεσία πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άνθρωπο-δικαστή. Όμως, πόσο δίκαιη –με την ανθρώπινη και ανθρωπιστική έννοια της δικαιοσύνης- μπορεί να είναι η (bythebook, βεβαίως!) ετυμηγορία μιας μηχανής, τόσο αδέκαστης όσο την έφτιαξε ο προγραμματιστής της;
Για να πάρετε μια ιδέα του διλήμματος, ιδού ένα παράδειγμα από άλλο, πλην συναφή από πλευράς αξιοποίησης της Τεχνητής Νοημοσύνης τομέα, εκείνον των αυτόνομων οχημάτων.

Στις ΗΠΑ, όπου τέτοια οχήματα κυκλοφορούν ήδη στους δρόμους και πραγματοποιούνται συνεχώς πιλοτικές δοκιμές, οι κατασκευαστές «χαλάρωσαν» κάπως την ως τώρα τυφλή υπακοή της «μηχανής» στους κανονισμούς της τροχαίας, προκειμένου να μειωθούν (όπως και έγινε σε κάποιο βαθμό) οι συγκρούσεις και τα ατυχήματα (ευτυχώς, ελάχιστα αιματηρά ως τώρα) ανάμεσα σε αυτόνομα και συμβατικά οχήματα.

Μπορεί σε όλες τις περιπτώσεις να έφταιγαν οι οδηγοί των συμβατικών, καθώς τα αυτόνομα έχουν προγραμματιστεί να μην παραβιάζουν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, όμως… τα ατυχήματα, ατυχήματα!

Έτσι, λοιπόν, οι κατασκευαστές άρχισαν να «ρίχνουν νερό στο κρασί τους», σ’ ό,τι αφορά την εφαρμογή του ΚΟΚ, με θετικά αποτελέσματα.
Στους μεθαυριανούς ρομποτικούς δικαστές πώς μπορείς να κάνεις κάτι αντίστοιχο, άραγε;

 Ο δρόμος για το 5G

 Του Δημήτρη Μαλλά

Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 Σε περίπτωση που βρεθήκατε στο τέλος Φεβρουαρίου στη Βαρκελώνη και στο 

MobileWorldCongress θα νομίζατε ότι μέσα στους επόμενους μήνες θα ξεκινήσει η 

εμπορική λειτουργία των δικτύων 5ης γενιάς, τα αποκαλούμενα και 5G. Κάτι που 

δεν πρόκειται να συμβεί μέχρι το 2020, ενώ ορισμένες υλοποιήσεις που θα κάνουν 

την εμφάνιση τους προς το τέλος του 2018 και το 2019 θα αποτελούν πρώιμες 

«εκφάνσεις» των δικτύων 5G.

Για παράδειγμα, η Verizon (σ.σ. ένας από τους δύο μεγαλύτερους 

τηλεπικοινωνιακούς παρόχους των ΗΠΑ) σκοπεύει να ξεκινήσει την παροχή 

ασύρματων συνδέσεων υπερυψηλών ταχυτήτων το 2018 που θα βασίζονται μεν σε 

τεχνολογίες 5G αλλά θα είναι σταθερές και θα χρησιμοποιούν φάσμα σε υψηλές 

συχνότητες. Αντίστοιχες υπηρεσίες σκοπεύει να προσφέρει και η κορεατική KT 

Telecom το 2019, ενώ οι Ευρωπαίοι πάροχοι μάλλον προτιμούν να περιμένουν μέχρι 

το 2020, οπότε και εκτιμάται ότι θα έχουν οριστικοποιηθεί οι τεχνικές προδιαγραφές 

για τα δίκτυα 5G. Μία τέτοια περίπτωση είναι DeutscheTelekom, τα στελέχη της 

οποίας υποστηρίζουν πως ο γερμανικός όμιλος δεν σκοπεύει να ξεκινήσει την 

εμπορική λειτουργία δικτύων 5ης γενιάς πριν το 2020, χωρίς, όμως, αυτό να 

σημαίνει ότι στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα δεν θα έχει κάνει διάφορα βήματα 

προς αυτή την κατεύθυνση. Για παράδειγμα, έχει ξεκινήσει την πιλοτική λειτουργία 

πλατφορμών για τη διασύνδεση συσκευών που βασίζονται στην τεχνολογία 

narrowband – IoT (NB-IoT), η οποία αποτελεί μέρος του 5G.

Ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο για το 5G είναι ότι πολλές από τις υποδομές που 

απαιτούνται για την υλοποίηση ενός δικτύου 5ης γενιάς είναι ήδη διαθέσιμες, καθώς 

οι προδιαγραφές τους είναι οι ίδιες με εκείνες στο 4G. Ουσιαστικά, αυτό που δεν 

υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι οι τεχνικές προδιαγραφές για το ραδιοδίκτυο, δηλαδή 

για τη λειτουργία των κεραιών και των σταθμών βάσης. Επίσης, θα πρέπει να 

τονισθεί ότι, σύμφωνα με τις υπάρχουσες εκτιμήσεις, τα δίκτυα 5G και 4G θα 

συνυπάρχουν για αρκετά χρόνια. Το 5G θα χρησιμοποιείται κυρίως σε περιοχές με 

μεγάλη πυκνότητα πληθυσμού, ενώ το 4G στις υπόλοιπες περιοχές. Άλλωστε, το 

4G, σε επόμενες φάσεις του, θα φθάσει να προσφέρει ταχύτητες σύνδεσης της 

τάξεως μέχρι και των 3 Gbps που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν υπεραρκετές 

για μία ευρεία γκάμα υπηρεσιών. Γι’ αυτό και ορισμένοι κατασκευαστές όπως η 

Nokia κάνουν λόγο για δίκτυα 4.9G τα οποία θα μπορούσαν να υλοποιηθούν άμεσα 

και πιθανότατα θα δούμε ορισμένους παρόχους να στρέφονται προς αυτή την 

κατεύθυνση.

Βέβαια, τα μεγάλα πλεονεκτήματα του 5G δεν είναι μόνοι οι μεγαλύτερες 

ταχύτητες σύνδεσης, οι οποίες αρχικά μπορεί να φθάνουν ακόμη και τα 10 Gbps, 

ενώ σε επόμενα στάδια μπορεί να ανέλθουν ακόμη και στα 25 Gbps. Υπενθυμίζεται 

ότι στα δίκτυα οπτικών ινών κάνουμε λόγο για ταχύτητες 1 Gbps.

Το 2016, οι ψηφιακές τεχνολογίες συνέβαλαν με 175,1 δις. € στο ΑΕΠ της Ελλάδας. Ωστόσο, σύμφωνα με τον δείκτη DESI (Δείκτης της Ψηφιακής Οικονομίας & Κοινωνίας, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, 2017), η χώρα μας κατατάσσεται 26η μεταξύ των 28 χωρών-μελών και βρίσκεται στο κατώτατο άκρο της ομάδας των «ψηφιακών ουραγών».

Η έρευνα «Η Ψηφιακή Στρατηγική της Ελλάδας: Ο Δρόμος για την Ανάπτυξη» που παρουσιάστηκε πρόσφατα από την Accenture και υλοποιήθηκε σε συνεργασία με τον ΣΕΒ, παρουσιάζει την επόμενη μέρα της ελληνικής οικονομίας, στην περίπτωση που η χώρα δεν καταφέρει να κάνει το ψηφιακό άλμα. Στην περίπτωση αυτή, η οικονομία θα συνεχίσει να ολισθαίνει σε επίπεδο ανταγωνιστικότητας, καθώς τα προϊόντα και οι υπηρεσίες της θα παραμείνουν ακριβά έναντι των παγκόσμιων ανταγωνιστών διατηρώντας την τωρινή παραδοσιακή της δομή, που βασίζεται κυρίως στις υπηρεσίες και την κατανάλωση, καθώς δεν θα παράγει καινοτομία.

Την ίδια στιγμή, το κράτος θα διατηρήσει την αντιπαραγωγικότητά του αλλά και το υψηλό κόστος, χωρίς να μπορεί να αντιμετωπίσει τα διοικητικά εμπόδια που θέτει για τις επιχειρήσεις. Σε ένα τέτοιο κράτος, οι πολίτες δεν θα  αποκτήσουν τις απαραίτητες δεξιότητες του μέλλοντος και δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν στις μελλοντικές απαιτήσεις των επαγγελμάτων τους, ενώ θα συνεχίζεται αμείωτη η διαρροή εγκεφάλων (brain drain) η οποία μπορεί σύντομα να καταλήξει μη -αναστρέψιμη, σύμφωνα με την έρευνα.

Αντίδοτο στη θέση του ψηφιακού ουραγού, αποτελεί, σύμφωνα με την έρευνα, η υιοθέτηση μιας Συνολικής Ψηφιακής Στρατηγικής η οποία θα φέρει άνοδο του ΑΕΠ μεταξύ 4,9 και 7,6 δισ. €. Η στρατηγική αυτή θα πρέπει να αφορά σε τέσσερις βασικούς άξονες που περιλαμβάνουν την υλοποίηση βασικών προαπαιτούμενων, την ηλεκτρονική διακυβέρνηση 2.0, τη δημιουργία εθνικών κλαδικών δράσεων σε τομείς που υπάρχει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα καθώς και τη δημιουργία ελληνικού ψηφιακού κόμβου (hub) με διεθνή παρουσία.

Πέρα από τις προτάσεις αυτής της σημαντικής έρευνας, αυτό που διαπιστώνει κανείς όταν έρχεται σε επαφή με νέους που παλεύουν για τις ιδέες τους είτε φεύγοντας σε άλλες χώρες είτε μέσα από τις δικές τους startups, είναι η αίσθηση ότι η επαφή με το παραδοσιακό business δεν είναι τόσο απλή, όσο φαίνεται.

Συχνά, η αντίσταση στην αλλαγή μεταφράζεται από την πλευρά του παραδοσιακού επιχειρείν ως ρεαλισμός και οι νέες καινοτομικές ιδέες ως  tech hype, που λόγω κρίσης δεν έχουν εφαρμογή στη χώρα μας. Η κριτική που συχνά κάνουν, κυρίως οι millenials, στο παραδοσιακό business είναι ότι συχνά φοβάται να συναντηθεί με τις αλλαγές που φέρνουν οι ψηφιακές τεχνολογίες προκαλώντας μέχρι και ολοκληρωτικό μετασχηματισμό σε πολλούς κλάδους της οικονομίας και αλλάζοντας τις επιχειρηματικές λειτουργίες.

Το ψηφιακό χάσμα στο business μπορεί να δημιουργήσει το μη αναστρέψιμο brain drain του μέλλοντος. Η άσκηση που καλείται να κάνει σήμερα η παραδοσιακή επιχειρηματικότητα είναι αυτή του «ανοίγματος» στην απόλυτη ανανέωση του τρόπου αντίληψης του κλάδου και των δραστηριοτήτων του.

Θα Pai μακριά η βαλίτσα

Ένα φλέγον ζήτημα, που απασχολεί έντονα τις ρυθμιστικές αρχές και τις κυβερνήσεις ανά τον κόσμο την τελευταία διετία, είναι η περίφημη Ουδετερότητα του Διαδικτύου [Νet Νeutrality]. Σύμφωνα με αυτήν, όλοι έχουν ίδια δικαιώματα στη χρήση του διαθέσιμου bandwidth για να παρέχουν ή να καταναλώνουν διαδικτυακές υπηρεσίες. Ξεκινώντας από τις ΗΠΑ, οι μεγάλες εταιρείες προσπάθησαν να περάσουν νομοθετικό πλαίσιο σύμφωνα με το οποίο οι ISPs θα μπορούσαν να χρεώνουν υψηλότερα κόμιστρα σε εταιρείες για να τους προσφέρουν μεγαλύτερο μέρος από το διαθέσιμό τους bandwidth. Πριν από δύο χρόνια, η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών των ΗΠΑ [FCC], έπειτα από πολλές αντιπαραθέσεις, ψήφισε υπέρ της Ουδετερότητας στο Διαδίκτυο και δημοσίευσε ένα σύνολο κανόνων προς εφαρμογή. Τη συγκεκριμένη απόφαση πολεμούν έκτοτε οι ISPs σε κάθε ευκαιρία.

Την 1η Μαΐου το Εφετείο της Περιφέρειας της Columbia απέρριψε αίτημα των ISPs για την επανεξέταση μιας περσινής υπόθεσης που ακολουθούσε τους κανόνες Διαδικτυακής Ουδετερότητας. Μια επιτροπή τριών δικαστών απεφάνθη με ψήφους 2-1 υπέρ της FCC τον Ιούνιο του 2016, αλλά οι ISPs ήθελαν μια αναθεώρηση στην ολομέλεια του Εφετείου, αίτημα που απορρίφθηκε. Η συγκεκριμένη απόφαση ενισχύει τη θέση της FCC στην εφαρμογή των κανόνων, όμως το μεγάλο ερώτημα πλέον, μετά την αλλαγή της Διοίκησης, είναι εάν θέλει να τους εφαρμόσει. Ο Ρεπουμπλικάνος Ajit Pai, που πρόσφατα ενέκρινε και την άρση της προστασίας των δεδομένων των χρηστών από την εμπορική εκμετάλλευση των ISPs τους, ήταν εξαρχής αντίθετος με το Νet Νeutrality – διατελώντας τότε δικηγόρος της Verizon. Πλέον, ως Πρόεδρος της FCC, έχει ήδη προτείνει την κατάργηση των κανόνων της ουδετερότητας, ενώ τα λόμπι της αγοράς [που έχουν μηνύσει την FCC για την άρση των κανόνων] σε παρέμβασή τους στο Δικαστήριο της Columbia προειδοποιούσαν τους δικαστές να λάβουν υπόψη πως η FCC σκοπεύει να τους καταργήσει.

Στις 18 Μαΐου έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει η διαδικασία αναθεώρησης του πλαισίου δραστηριότητας και χαρακτηρισμού της λειτουργίας των ISPs, ώστε να πάρουν σειρά και οι κανόνες της Ουδετερότητας. Παράλληλα, οι υποστηρικτές εκατέρωθεν κάνουν τις δικές τους κινήσεις. Από το think tank TechFreedom, που αντιμάχεται την Ουδετερότητα, δήλωσαν πως θα κλιμακώσουν την υπόθεση μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο. Από την άλλη, η ομάδα Public Knowledge, που είναι υπέρμαχος των κανόνων, υποστήριξε πως το Δικαστήριο επιβεβαίωσε τη νομιμότητά τους και στηλίτευσε τη βούληση του Pai να τους καταργήσει.

Στην Ευρώπη, το αντίστοιχο πλαίσιο των κανόνων που είναι σε ισχύ αφήνει ήδη κάποια “παράθυρα” σε παρόχους που επιθυμούν να “σπάσουν” την ισοκατανομή του bandwidth που διαθέτουν, κάποιες χώρες όμως εφαρμόζουν δικούς τους, πιο αυστηρούς κανόνες. Με τις νέες κινήσεις από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, το ζήτημα αναζωπυρώνεται με απρόβλεπτες εξελίξεις.

Ένα σημαντικό μέρος της καθημερινότητας του γράφοντα (όπως και κάθε άλλου δημοσιογράφου, ανεξαρτήτως ειδικότητας, που σέβεται και αγαπάει τη δουλειά του), είναι η με κάθε τρόπο και μέσο ενημέρωση, σχετικά με το τι γίνεται στον «χώρο ευθύνης» του, τόσο εδώ, εντοπίως, όσο -πολύ περισσότερο- στο εξωτερικό, απ’ όπου συνήθως φτάνουν σ’ εμάς προϊόντα, υπηρεσίες, τάσεις και καταστάσεις...
Αυτή η ενημέρωση γινόταν, στη δική μου περίπτωση, παλιότερα μέσω των εντύπων: εφημερίδες, περιοδικά, ειδικές εκδόσεις, ένθετα, αλλά και πρωτογενώς –την εποχή που εργαζόμουν σε εφημερίδες- μέσα από τα τηλεγραφήματα των ειδησεογραφικών πρακτορείων, τα οποία μας μετέφεραν άμεσα (έστω κι αν το «άμεσα» εκείνης της εποχής έχει γίνει πολύ «αμεσότερο» σήμερα, με την πανταχού παρούσα κοινωνική δικτύωση και την εμφάνιση της «δημοσιογραφίας του κινητού») τον παλμό (τα vibes, που έλεγε κι η γιαγιά μου, στην Άνω Οξφόρδη...) της επικαιρότητας.
Δυο, μερικές φορές ακόμα και τρεις (όταν η επικαιρότητα είναι πλούσια σε εξελίξεις) ώρες αφιερώνονται καθημερινά σ’ αυτήν την ενημέρωση, η οποία συχνά-πυκνά με ανταμοίβει με ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ειδήσεις και σχόλια. Να, σαν κι αυτό της Τζέσι Χέμπελ από το Wired, που έφτασε πρόσφατα στην οθόνη μου μέσω MSN, για να με κάνει να ξανασκεφτώ σε τι κόσμο ζούμε – έναν κόσμο που εμείς τον φτιάξαμε έτσι, βέβαια, κι όχι κάποιος άλλος... Η καλή συνάδελφος (που ασχολείται με το business κομμάτι της τεχνολογίας, έχοντας θητεύσει μάλιστα και στο γνωστό οικονομικό περιοδικό Fortune) ξεκινάει το κείμενό της με έναν προβοκατόρικο τίτλο: Μάλλον δεν είσαι τόσο πλούσιος, για να μπορέσεις να βγεις από το Internet...
Αντικείμενό της, φυσικά, το «ισοζύγιο» το οποίο πρέπει να επιδιώκει καθημερινά ένας χρήστης του Διαδικτύου, ανάμεσα στα καλά και τα κακά από τη χρήση του – μ’ άλλα λόγια, ανάμεσα στα ωφέλη και τις βλαβερές συνέπειες, με σπουδαιότερη και –δυστυχώς- καθημερινά ογκούμενη την απεμπόληση προσωπικών πληροφοριών και σημαντικού ποσοστού ιδιωτικότητας. Με αφορμή μια συζήτηση σχετικά με «Τα web services στην εποχή της Τεχνητής Ευφυΐας» σε πάνελ συνεδρίου υπό τον γενικό τίτλο Techonomy, το οποίο πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Νοέμβριο στην Καλιφόρνια, η Τζέσι Χέμπελ διερωτήθηκε δημόσια αν οι χρήστες αντιλαμβάνονται πραγματικά πόσο σημαντικές πληροφορίες παραδίδουν οικειοθελώς με αντάλλαγμα μια υπηρεσία και τι θα συμβεί, αν επιλέξουν να μην ενδώσουν...
«Προβληματισμένη σιγή» ακολούθησε αυτή την ερώτηση, όταν υποβλήθηκε στο πάνελ και η μόνη απάντηση που δόθηκε, ήταν (προφανώς!) πως είναι (ακόμα...) αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να αρνηθεί. Μπορεί, όμως; αναρωτιέται η Χέμπελ; Κι έχει κάθε δίκιο να αναρωτιέται, καθώς το να απαρνηθείς το Internet δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, αν θες να εξακολουθήσεις να εργάζεσαι και να βιώνεις τη ζωή σου, όπως η συντριπτική πλειοψηφία σήμερα, στον ανεπτυγμένο και αναπτυσσόμενο κόσμο. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η πρόσβαση στο Διαδίκτυο (που μόλις πριν από 10-15 χρόνια εθεωρείτο μάλλον ακριβό σπορ, με τα κόστη για εξοπλισμό και σύνδεση να είναι υπολογίσιμα), τώρα πια με τις τιμές να έχουν πέσει, τη διαθεσιμότητα να έχει αυξηθεί κατακόρυφα και την ποιότητα να έχει φτάσει στα ύψη, είναι αναγκαιότητα, αλλά και δικαίωμα κάθε πολίτη (προβλέπεται ακόμα και στο Σύνταγμα της χώρας μας)...
Μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό; Μόνο αν είσαι τόσο πλούσιος, που να μη σε ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω σου, υποστηρίζει η Χέμπελ. Και η συντριπτική πλειοψηφία μάλλον δεν ανήκουμε σ’ αυτή την κατηγορία – άσε που οι πλούσιοι είναι οι πρώτοι (και λόγω δυνατότητας, φυσικά), οι οποίοι είναι always on, όπου κι αν βρίσκονται ή κινούνται, επί της Γης! Όλοι εμείς, οι υπόλοιποι, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε στο πλαίσιο της οικονομίας της γνώσης, χρειαζόμαστε το Internet – ή, πιο σωστά, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό...
Ειδικά τώρα, που μπαίνουμε με γοργό ρυθμό στην εποχή του Internet των Αντικειμένων (λέγε με IoT), με τα εκατομμύρια συνδεδεμένους αισθητήρες γύρω μας, η ζωή μας θα δένεται όλο και περισσότερο με το Διαδίκτυο, αφού μέσω αυτού πλέον επικοινωνούμε, ελέγχουμε, δίνουμε εντολές, ενημερωνόμαστε και ενημερώνουμε. Όσο κι αν προσπαθούμε να «απελευθερωθούμε» (αρκετοί πχ. είναι αυτοί που προσπαθούν να χωρέσουν μια «εβδομάδα αποτοξίνωσης», συνήθως στις διακοπές, από τη δικτυωμένη πραγματικότητα, όμως, απείρως περισσότεροι είναι εκείνοι που δεν τα καταφέρνουν...) οι κάθε λογής εφαρμογές, αποτελούν πια μέρος της ζωής  και της δουλειάς μας.
Τώρα, μάλιστα, που η Τεχνητή Ευφυΐα αρχίζει να ενσωματώνεται ακόμα και στα κινητά τηλέφωνα (γιατί, τι άλλο είναι οι «προσωπικοί βοηθοί», τύπου Siri;) ο «κλοιός» θα σφίξει ακόμα περισσότερο. Κι όπως σωστά παρατηρεί η Τζέσι Χέμπελ, όσο κι αν προβάλεις αντίσταση, είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγεις από τους μεγάλους παίκτες του Internet, όπως η Google, το Facebook, η Apple και η Amazon. Ακόμα κι αν επιλέξεις να μην τους χρησιμοποιήσεις εσύ, θα σε χρησιμοποιήσουν εκείνοι, χωρίς ίσως να το πάρεις καν είδηση... Βλέπετε, η πρόσβασή μας στο Διαδίκτυο έχει πάψει από καιρό να γίνεται μόνο μέσα από τον «επιτραπέζιο υπολογιστή» - από το 3G και μετά, το Internet βρίσκεται παντού γύρω μας, στον αέρα! Το κινητό μας προδίδει διαρκώς τη θέση μας και ενημερώνει αυτόματα τις εφαρμογές μας, το αυτοκίνητό μας καταγράφει συνεχώς την οδηγική συμπεριφορά μας (μάλιστα, υπάρχουν και δυο ελληνικές ασφαλιστικές εταιρίες που θέλουν να αξιοποιήσουν αυτά τα στοιχεία, στις μελλοντικές σχέσεις με τους πελάτες τους...), οι κάθε λογής ΙΡ κάμερες κάνουν το ίδιο... Δεν μπορείς να βγεις από το δίκτυο, γιατί το δίκτυο είναι η ζωή μας!   
Τι κάνουμε, λοιπόν; Και μάλιστα εδώ και τώρα, καθώς όλα όσα αναφέραμε γίνονται ήδη; Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω – το Internet είναι και θα μείνει αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Το θέμα είναι να υπάρξει από την πλευρά των εταιριών, που αναπτύσσουν συνεχώς νέα προϊόντα και υπηρεσίες, ο αναγκαίος αυτοέλεγχος και η δέσμευση ότι θα συνεχίσουν να εφαρμόζουν τους γενικά παραδεκτούς ηθικούς κανόνες, που στηρίζουν και όχι αποσταθεροποιούν την κοινωνία μας. Cross our fingers!

Γιάννης Ριζόπουλος

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που μας κληροδότησε η κρίση, τα τελευταία χρόνια, είναι αυτό της διαρροής εγκεφάλων – όχι πως το brain drain δεν υπήρχε και παλιότερα, απλώς τώρα οξύνθηκε πολύ περισσότερο. Με δεδομένο, μάλιστα, πως οι μετακινήσεις είναι πλέον πολύ ευκολότερες και τα νέα (σχετικά με το πού υπάρχει ανάγκη, ακόμα και σε ποιόν συγκεκριμένο τομέα ποιάς χώρας υπάρχουν κενές θέσεις) ταξιδεύουν, χάρη στο Internet, ευκολότερα, η φυγή «χτύπησε κόκκινο»!

Οι περισσότεροι δικοί μας οδεύουν προς τις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά δεν είναι λίγοι κι αυτοί που κοιτάνε μακρύτερα, προς Αμερική μεριά, παρά την απόσταση και τους όποιους περιορισμούς για εργασία που υφίστανται εκεί. Κυρίως οι μηχανικοί, όμως, (όχι μόνο οι δικοί μας, αλλά κι εκείνοι από άλλες χώρες), έχουν έναν ακόμα λόγο να βλέπουν προς εκείνη την κατεύθυνση, αν διαθέτουν τις εξειδικευμένες γνώσεις που απαιτούνται στο χώρο της τεχνητής ευφυΐας (Artificial Intelligence, ή πιο απλά ΑΙ). Ο λόγος είναι πως αυτός ο χώρος (μαζί με το Internet των Αντικειμένων, ας μην το ξεχνάμε αυτό) θεωρείται σήμερα από τους πιο «καυτούς» στην υψηλή τεχνολογία και, φυσικά, από τους περισσότερο υποσχόμενους για το μέλλον.

Τα μεγάλα ονόματα της ψηφιακής βιομηχανίας (βλέπε, Google, Microsoft, Facebook, Baidu κλπ) έχουν ρίξει όλο το βάρος τους σ’ αυτόν τον τομέα, καθώς τον θεωρούν απαραίτητο για την ανάπτυξή τους, όπως επεσήμανε πριν από λίγες ημέρες σε εκτεταμένο άρθρο του ο πάντα έγκυρος Economist... Βλέπετε, η τεχνητή ευφυΐα μπορεί να αξιοποιηθεί σε πλήθος άλλους τομείς, λειτουργώντας οριζόντια εν είδει καταλύτη για να πετύχουμε τα πιο απροσδόκητα οφέλη. Πάρτε, για παράδειγμα, (σε μια επανάληψη της θρυλικής σειράς αγώνων του υπερυπολογιστή Deep Blue της ΙΒΜ, επί του παγκόσμιου πρωταθλητή στο σκάκι, Γκάρι Κασπάροφ) την πρόσφατη άνετη νίκη ενός προγράμματος υπολογιστή της Google, επί του παγκόσμιου πρωταθλητή στο Go, ένα κινεζικής προέλευσης δυσκολότατο επιτραπέζιο παιχνίδι, η οποία προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση.

Όμως, για να επιτευχθούν καινούριες τόσο εντυπωσιακές επιτυχίες και να διατηρηθεί η με γεωμετρική πρόοδο ανάπτυξη του συγκεκριμένου τομέα, χρειάζονται χιλιάδες ερευνητές και επιστήμονες, άνθρωποι ειδικοί που θα δουλέψουν, θα ψάξουν, θα βρουν και θα αναδείξουν αυτό που θα συμβεί την επόμενη μέρα, ενώ θα βάλουν τις βάσεις και για εκείνο της μεθεπόμενης. Υπάρχουν όλοι αυτοί; Δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι μας περισσεύουν, καθώς ο κλάδος χωρίς να είναι εντελώς «φρέσκος», γιγαντώθηκε απότομα και οι ανάγκες του αυξήθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη. Εξ ου και ο πόλεμος που μαίνεται και τον οποίο αναδεικνύει το άρθρο του Economist, μεταξύ πολλών ενδιαφερομένων για την εξασφάλιση όσο γίνεται περισσότερων ταλέντων, πριν ακόμα βγουν από τα πανεπιστήμια! Που, με τη σειρά τους, θέλουν να κρατήσουν (ειδικά τα αμερικανικά, τα οποία έχουν λαμπρή παράδοση στη σύνδεση των ερευνητών τους με τις ανάγκες της αγοράς) τα αστέρια τους, τους ανθρώπινους πόρους που «παράγουν» τα ίδια, όσο γίνεται περισσότερο στα δικά τους εργαστήρια και ινστιτούτα, ώστε να τα αξιοποιήσουν καλύτερα και χάρη σ’ αυτά να αυξήσουν το κύρος τους στην αγορά, αλλά και τα έσοδά τους από αναθέσεις ερευνητικών έργων της βιομηχανίας...

Φυσικά, οι γίγαντες της υψηλής τεχνολογίας δεν κάθονται από την πλευρά τους με σταυρωμένα χέρια: αφενός υπερθεματίζουν σε προσφορές προς τους σπουδαστές, αφετέρου εξαγοράζουν ό,τι «έτοιμο» βρουν από πλευράς μικρότερων εταιριών ακόμα και start-ups, αρκεί τα προϊόντα ή οι υπηρεσίες τους να δίνουν κάποιες λύσεις στις σημερινές ή τις μελλοντικές (βάσει της στρατηγικής που κάθε μια ακολουθεί) ανάγκες τους. Το πρόγραμμα της Google, για παράδειγμα, το οποίο μνημονεύσαμε παραπάνω, είναι δημιούργημα της Deep Mind, εταιρίας startup στο χώρο τοι ΑΙ με επικεφαλής το Ελληνοκύπριο Ντένη Χασάμπι, που εξαγοράστηκε το 2014 από τη δημιουργό της πασίγνωστης μηχανής αναζήτησης, αντί 600 εκατ. δολαρίων. Σύμφωνα με την εταιρία ερευνών Quid, οι «μεγάλοι» ξόδεψαν το 2015 περίπου 8,5 δις δολάρια σε τέτοιες συμφωνίες, ποσό τετραπλάσιο εκείνου που είχαν ξοδέψει μόλις πέντε χρόνια νωρίτερα, το 2010, προκειμένου να στήσουν τμήματα ρομποτικής και μηχανικής μάθησης τα οποία ανταγωνίζονται επί ίσοις όροις αντίστοιχα εργαστήρια ερευνητικών ινστιστούτων και πανεπιστημίων, με όποιες κακές συνέπειες (βλέπε, μονοπώλιο) μπορεί να έχει κάτι τέτοιο για την ελεύθερη διάδοση της γνώσης...

Θέλετε ένα παράδειγμα; Η Uber –ναι, η γνωστή και πολυσυζητημένη πλατφόρμα εύρεσης ταξί- σχεδόν διέλυσε πέρυσι το Εθνικό Κέντρο Μηχανικής Ρομποτικής του πανεπιστημίου Carnegie-Mellon, προσλαμβάνοντας εν μια νυκτί (φαντάζεστε με τι μισθούς...) τους 40 από τους 140 ερευνητές του, για να δημιουργήσει ένα τμήμα που θα μελετήσει τη δημιουργία αυτόνομων ταξί! Μάλιστα, η κίνησή της αυτή προκάλεσε αλγεινή εντύπωση, καθώς αρχικά είχε ζητήσει συνεργασία με το Κέντρο υποσχόμενη χρηματοδότηση των ερευνών στο συγκεκριμένο τομέα, πριν αποφασίσει να του πάρει τους καλύτερους ερευνητές και να στήσει το δικό της «μαγαζί»...

Οι περισσότερες εταιρίες δεν ακολουθούν τέτοιες αμφιλεγόμενες τακτικές, φυσικά, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν προσπαθούν σκληρά... Ιδιαίτερα ενδιαφέρονται για ειδικούς σε θέματα μηχανικής μάθησης (να το και το tip, για όσους μελλοντικούς «οδοιπόρους» από την Ελλάδα προς τα ξένα έχουν τις αναγκαίες γνώσεις), καθώς μπορεί να αξιοποιηθεί σε πλήθος τομείς, από απλά φίλτρα για το spam και καλύτερη διαχείρηση των online διαφημίσεων έως τη λειτουργία αυτόνομων οχημάτων και τη σάρωση για αναγνώριση νοσημάτων, με στόχο να κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη, ασφαλέστερη και καλύτερη.

Το «buzz» στον συγκεκριμένο χώρο είναι πλέον κάτι παραπάνω από έντονο – είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το πιο γνωστό συνέδριο (Conference on Neural Information Processing Systems) ειδικών στο συγκεκριμένο χώρο, που γίνεται κάθε Δεκέμβρη στον Καναδά, έχει  –όπως τονίζει ο Economist- μετεξελιχθεί από μια μικρή, περιφερειακή εκδήωση στο... Νταβός του ΑΙ – οι συμμετέχοντες έφτασαν πέρυσι τους 3800, τριπλάσιοι από εκείνους το 2010, αφού όλο και περισσότεροι επιδιώκουν να δικτυωθούν δυναμικά, σ’ αυτόν τον χώρο με την εντυπωσιακή ανάπτυξη.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό, λοιπόν!

Γιάννης Ριζόπουλος