Στην Ελλάδα λέμε συχνά πως δεν χρειαζόμαστε άλλους νόμους – έχουμε αρκετούς, για κάθε τι! Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε, είναι ένας και μοναδικός νέος νόμος ο οποίος θα εξασφαλίζει -δια ροπάλου, έστω- ότι θα εφαρμόζουμε επιτέλους όλους τους παλιούς…
Αυτή τη (σοφή) ρήση μου έφερε στο νου κάτι που διάβασα πρόσφατα σε ένα ηλεκτρονικό magazino, το οποίο με προβλημάτισε δεόντως. Κι αυτό γιατί το άρθρο του Τομ Νόλλε στο Jitter υποστηρίζει -ούτε λίγο, ούτε πολύ- ότι έχουμε περάσει σε μια νέα εποχή για την Πληροφορική και αυτό θα φανεί ακόμα περισσότερο από τη διαμόρφωση τεσσάρων τάσεων, στη διάρκεια του 2019.
Η κεντρική ιδέα του άρθρου, που εστιάζει στον τίτλο του στις τάσεις της χρονιάς και τη νέα εποχή που ανατέλλει, είναι (σαν την ελληνική ρήση, που λέγαμε) πως δεν χρειαζόμαστε άλλες τεχνολογίες – έχουμε ήδη αρκετές…
Εκείνο που πραγματικά χρειαζόμαστε, είναι μακροπρόθεσμο όραμα και ολοκληρωμένη στρατηγική για την υλοποίησή του.
Ο Νόλλε τονίζει (και συμφωνώ μαζί του) πως η επιτυχία του ψηφιακού μετασχηματισμού, που θεωρείται πια το «άγιο δισκοπότηρο» για τις απανταχού της Γης επιχειρήσεις και οργανισμούς, στόχος που -όταν με το καλό επιτευχθεί, ξεπερνώντας τις όποιες δυσκολίες- θα ανοίξει τα ψηφιακά ουράνια και θα τους χαρίσει παράταση ζωής, μαζί με -cross fingers, εδώ…- επιτυχίες και κέρδη, είναι εφικτή, αρκεί οι ενδιαφερόμενοι να προσέξουν τις τέσσερις τάσεις που αναφέραμε παραπάνω και να τις λάβουν υπόψιν στον σχεδιασμό τους.
Πρώτη και κυριότερη, θεωρεί την ακόμα μεγαλύτερη προσέγγιση εργαζομένων και ΙΤ, λόγω της διείσδυσης του cloud στην καθημερινότητα όλων μας, με όλες τις (τεράστιες) αλλαγές που μπορεί κάτι τέτοιο να σημαίνει στον τρόπο που εργαζόμαστε.
Οι φορητές συσκευές, τα smartphone, τα tablet και το πανταχού παρόν πλέον Wi-Fi έχουν κόψει τον «ομφάλιο λώρο» με τα στατικά υπολογιστικά συστήματα του παρελθόντος, ενώ -παράλληλα- έχουν αλλάξει και την ουσία της εργασίας: από την απλή παρακολούθηση και επεξεργασία συναλλαγών εκ μέρους των εργαζομένων με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο, έχουμε περάσει σε μια νέα φάση κατά την οποία οι δράσεις (tasks, σε άπταιστη ελληνική) καθοδηγούνται από το ίδιο το σύστημα, που από την ίδια τη δομή του -παρότι πιο «απελευθερωμένο», ως προς την εισαγωγή δεδομένων- ουσιαστικά δεν σου επιτρέπει πλέον να κάνεις λάθος.
Η σταδιακή και διαβαθμισμένη λειτουργία βήμα - βήμα έχει σαν αποτέλεσμα, κατά τον Τομ Νόλλε, την εμφάνιση της δεύτερης τάσης, που είναι η «αποσύνθεση» των κεντρικών (συχνότατα, «βαριών» και δύσχρηστων) εφαρμογών σε περισσότερο ευέλικτες και φιλικές προς τον χρήστη αποκεντρωμένες υπηρεσίες.
Που κι αυτές, με τη σειρά τους, έχουν καλύτερα αποτελέσματα αν δεν είναι μονολιθικές, αλλά αντίθετα μετασχηματίζονται αναλόγως των εκάστοτε συνθηκών και αναγκών, όπως προβλέπει άλλωστε η everything-as-a-Service λογική.
Ο στόχος, στις μέρες μας και στο πλαίσιο του γενικότερου agility, είναι μεταβλητός και εξαρτάται τόσο από την εκάστοτε αποστολή, όσο και από το εκάστοτε πλαίσιο – αυτή είναι η τρίτη τάση, η οποία περιλαμβάνει, επίσης, δυνατότητες μοντελοποίησης για κάθε δράση, ώστε να κάνει ακόμα ευκολότερη (και, μεταξύ μας, ασφαλέστερη) την υλοποίηση εκ μέρους του χρήστη.
Τέταρτη και τελευταία τάση είναι αυτή που ο Νόλλε ονομάζει dualism –δυϊκή υπόσταση της εργασίας, σε ελεύθερη απόδοση- και πρόκειται για τον συνδυασμό όσων κάνει η επιχείρηση κι όσων κάνει ο εργαζόμενος σ’ αυτήν.
Οι συνεχείς ανατροπές σε υποδομές και μοντέλα εργασίας, που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, απαιτούν ομοφωνίες και συνέργειες, προκειμένου τα αποτελέσματα του ψηφιακού μετασχηματισμού να είναι θετικά, όσο περίπλοκο κι αν μας φαίνεται αυτό στην αρχή.
Άραγε, θα τα καταφέρουμε; Το μέλλον ίσως να είναι πιο κοντά απ’ ό,τι νομίζουμε…
