Αμ, καλά το έλεγε ο προ-προ-προ-παππούς Σοφοκλής (βλέπετε, από πολέμους και καταστροφές «χόρτασαν» οι πρόγονοι) κι ας έζησε στον 5ο αι. π.Χ.: «Ενός κακού, μύρια έπονται». Δηλαδή, «Από τη στιγμή που θα συμβεί κάτι κακό, ακολουθούν κι άλλα πολλά»... Κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα και στις μέρες μας, καθώς οι αλλεπάλληλες κρίσεις, ξεκινώντας από την οικονομία (που ειδικά εμείς, στην Ελλάδα, τη βιώσαμε για τα καλά), περνώντας στην πανδημία (που κάπως έχουμε αρχίσει να την ελέγχουμε) και κλείνοντας με τη φρίκη του πολέμου (που μακάρι να τέλειωνε χθες, αλλά το βλέπω δύσκολο…), δεν άφησαν κανένα κλάδο αλώβητο, της τεχνολογίας φυσικά, μη εξαιρουμένης…
Έτσι, μάλλον δεν ξαφνιάζουν τα πρόσφατα δημοσιεύματα με απόψεις διεθνών αναλυτών, σύμφωνα με τις οποίες -για να το πούμε πιο ‘λαϊκά’ - «Αυτά που ξέραμε, πρέπει να τα ξεχάσουμε!». Η κατάσταση είναι, πλέον, τόσο ρευστή, που όλα δείχνουν (αν και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το ‘πού’ και το ‘πώς’ των εξελίξεων) ότι δημιουργούνται πλέον πολλά στρατόπεδα (καθώς η πολιτική επηρεάζει αναμφίβολα και την τεχνολογία) με τις ανατροπές να είναι στο εξής στην ημερησία διάταξη…
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα όσα δημοσίευσε το Axios, τις προάλλες, σχετικά με τις δομικές αλλαγές στην παγκόσμια τεχνολογική τάξη, με αναφορές αφενός στην απομάκρυνση της Ρωσίας (ως καταναλωτή-χρήστη, βεβαίως) από τη Δύση, αλλά και τα πολλά ερωτηματικά για τη σχέση της τελευταίας με την Κίνα. Σχέσεις που είχαν αρχίσει να επιδεινώνονται, με την έκρηξη της πανδημίας η οποία υποχρέωσε τις μεγάλες τεχνολογικές εταιρίες (μάλλον δεν αποτελεί σύμπτωση ότι 8 στις 10 κορυφαίες, είναι αμερικανικές), να αλλάξουν στρατηγική και να ψάξουν εναλλακτικούς, ισάξιους (και εξ ίσου φτηνούς, ας μην ξεχνάμε και τον παράγοντα του κόστους) κατασκευαστές, εκτός Κίνας, για τα προϊόντα τους.
Στο ίδιο πλαίσιο, ανακοινώθηκαν επίσης σχέδια και πρωτοβουλίες, τόσο σε θεσμικό επίπεδο, από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες, όσο και σε επιχειρηματικό, από τις ίδιες τις μεγάλες αλλά και μικρότερες επιχειρήσεις, για μεταφορά σημαντικού μέρους της παραγωγής τους σε «ασφαλείς λιμένες» (safe heavens), δηλαδή σε χώρες και τοποθεσίες όπου ο κίνδυνος είναι μηδενικός ή έστω ελεγχόμενος – αυτά, βεβαίως, πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία…
Έκτοτε, τα σχέδια θα πρέπει να άλλαξαν για άλλη μια φορά, καθώς το νέο τοπίο σίγουρα ανέτρεψε πολλά. Κι όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το Axios, οι αμερικανικές Big Tech μάλλον αναθεώρησαν την άκυρη, εκ των πραγμάτων, βεβαιότητα ότι όλος ο πλανήτης είναι… «both factory floor and market».
Η «σμίκρυνση» του κόσμου, από την άλλη πλευρά, είναι πολύ πιθανό να φέρει ανάλογη σμίκρυνση (πραγματική, αυτή τη φορά, εξ ου και η απουσία εισαγωγικών) στα μεγέθη και την ισχύ των τεχνολογικών δεινόσαυρων, που έτσι κι αλλιώς έχουν να αντιμετωπίσουν αυξημένα κόστη για να κατασκευάσουν, να διακινήσουν σωστά και στην ώρα τους τα όποια προϊόντα προωθούν στην αγορά. Επίσης, να εφαρμόσουν στην πράξη και τις δεσμεύσεις που επιβάλουν τα αυστηρά θεσμικά πλαίσια στην Ευρώπη και την Αμερική, καθώς οι αυξημένοι πλέον έλεγχοι έχουν πολύ συχνότερα ως αποτέλεσμα την επιβολή τεράστιων προστίμων.
Δεν πρέπει να αψηφούμε, επίσης, τις δυσκολίες που θα προκύψουν τόσο από τον σκληρότερο έλεγχο του Διαδικτύου από τα καθεστώτα σε μεγάλες περιοχές του πλανήτη -όλα δείχνουν (και η κατακόρυφη άνοδος στις πωλήσεις VPN μάλλον επιβεβαιώνει αυτούς τους φόβους) πως η Ρωσία ετοιμάζει τη δική της εκδοχή της πολύχρονης κινεζικής τακτικής εσωστρέφειας- όσο και από την αναμενόμενη, έπειτα από λόγω του πολέμου διατάραξη της ομαλότητας, ακρίβεια. Προφανώς, όποιος στερείται ακόμα και τα προς το ζην, δεν μπορεί να θεωρείται υποψήφιος αγοραστής και χρήστης τεχνολογίας, εκτός από τα απολύτως απαραίτητα (πχ. ένα κινητό, μόνο και μόνο ως μέσο σύνδεσης με τον έξω κόσμο).
Άρα, πόσο "παγκόσμια" είναι πλέον η παγκόσμια αγορά; Σ΄ ό,τι αφορά στο hardware, κάτι μας λέει ότι θα δούμε σημαντικές αλλαγές. Στο software θα είναι πιθανότατα μικρότερες, καθώς διαφέρει ο τρόπος διακίνησης – η «συρρίκνωση», πάντως, παραμένει ως προοπτική. Κι ούτε τολμάμε καν να «βάλουμε στο τραπέζι» την εντελώς δυσοίωνη περίπτωση μιας (συχνά απειλούμενης από το Πεκίνο) εισβολής της Κίνας στην Ταϊβάν, που εκτός από στενή σύμμαχος των ΗΠΑ, τυγχάνει να είναι και το κέντρο της παγκόσμιας βιομηχανίας ημιαγωγών. Αν όντως συμβεί κάτι τέτοιο (cross my fingers, να μην), τότε τα «μύρια κακά» του Σοφοκλή ίσως να μοιάζουν "παιδική χαρά"!
Μοιραστείτε το άρθρο
[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]
