Το κλείσιμο ενός χρόνου και η έναρξη του επόμενου προσφέρονται ιδιαίτερα για κάθε είδους και μορφής απολογισμούς, αναστοχασμούς και αναθεωρήσεις σκέψεων και δράσεων, πριν περάσουμε στις προβλέψεις, τις μαντείες και τους χρησμούς (όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, τα «σιγουράκια» λιγοστεύουν και η αβεβαιότητα κυριαρχεί) για τα μελλούμενα. Η εμφάνιση των πρώτων τέτοιων δημοσιεύσεων, λοιπόν, στα διεθνή ΜΜΕ, που ξεκινάει τούτες τις μέρες μαζί με τους πρώτους στολισμούς βιτρινών και δρόμων, δείχνει -αν μη τι άλλο- πως τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά δεν απέχουν πολύ.
Αφήνοντας τις προβλέψεις και τους χρησμούς (οι πρώτοι κατέφθασαν ήδη στο inbox μου) για αργότερα, όταν θα είμαστε πιο κοντά στην αλλαγή του χρόνου, λέω να ασχοληθούμε σήμερα με μια έρευνα της ΕΥ (ουσιαστικά μια ανασκόπηση), η οποία εστιάζει στα ρίσκα που αντιμετώπισε (και τον τρόπο που το έκανε, βεβαίως) ο χώρος των τηλεπικοινωνιών φέτος, το 2021. Που, μεταξύ μας, δεν ήταν ούτε λίγα (τα 10 σημαντικότερα περιλαμβάνει η λίστα της καλής εταιρίας ερευνών, αλλά σίγουρα υπάρχουν κι άλλα), ούτε ασήμαντα, καθώς τον αντίκτυπό τους τον βιώνουμε στην καθημερινότητά μας και μάλλον θα συνεχίσουμε να το κάνουμε και το ’22.
Ίσως, άλλωστε, αυτός να είναι ο βαθύτερος λόγος της δημοσιοποίησης αυτής της λίστας, να πάρουμε όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά μέτρα για την εξουδετέρωση των επιπτώσεών τους, τουλάχιστον στο εξής. Γιατί, κανείς δεν αμφιβάλει πλέον, πως οι τηλεπικοινωνίες αποτελούν απολύτως κρίσιμη προϋπόθεση στην ύπαρξη συνδεσιμότητας που, με τη σειρά της, είναι απαραίτητη για τη μετάβαση και την επιβίωσή μας στον ψηφιακό κόσμο, τον οποίο μας επέβαλε ο αιφνιδιαστικός ερχομός της πανδημίας.
Άλλωστε, η ευκολία (ή μη) της πρόσβασης και η ανθεκτικότητα των τηλεπικοινωνιακών υποδομών βρίσκονται στην κορυφή της λίστας των κινδύνων που βλέπει για φέτος η ΕΥ – χωρίς αυτή τη δυνατότητα, τίποτα δεν πρόκειται να προχωρήσει και να αναπτυχθεί. Για να ακολουθήσει, αμέσως μετά, ο κίνδυνος της υποβάθμισης τριών στοιχείων που είναι ιδιαίτερα κρίσιμα για την ομαλή και αποτελεσματική λειτουργία των δικτύων, της ασφάλειας, της προστασίας της ιδιωτικότητας των συνδεδεμένων ατόμων, αλλά και της αποκατάστασης κλίματος εμπιστοσύνης στο κοινό, τους χρήστες. Άνευ αυτής, αν δηλαδή επικρατήσει η καχυποψία και ο φόβος για την ποιότητα και την ασφάλεια των δικτύων, ουσιαστική δουλειά δεν πρόκειται να γίνει…
Κι επειδή η πανδημία εκτός από επιτάχυνση του ψηφιακού μετασχηματισμού, έφερε τα πάνω-κάτω σ’ ό,τι αφορά στον τρόπο δουλειάς, αλλά και στις (σε μεγάλο βαθμό διαφορετικές) δεξιότητες που απαιτούνται ώστε να καλύψουν τις νέες απαιτήσεις, ο επανασχεδιασμός της αξιοποίησης και η επιμόρφωση του εργατικού δυναμικού είναι πλέον εκ των ων ουκ άνευ, για τη διατήρηση και βεβαίως τη βελτίωση των επιδόσεων σ’ ό,τι αφορά στις τηλεπικοινωνίες. Όμως, μπορεί να υπάρξει σοβαρή συντήρηση και διατήρηση οποιουδήποτε ψηφιακού δικτύου, αν σου λείπουν κρίσιμα εξαρτήματα και chip, λόγω των γνωστών προβλημάτων με τις τροφοδοτικές αλυσίδες, που συνεχίζονται; Να άλλο ένα επικίνδυνο σημείο, που ελπίδα όλων είναι σταδιακά να βρει τη λύση του…
Το πέμπτο επικίνδυνο σημείο έχει να κάνει με το μέγα θέμα της βιώσιμης ανάπτυξης και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την αντιμετώπιση της συνεχιζόμενης υπερθέρμανσης του πλανήτη – οι τηλεπικοινωνίες ως ενεργοβόρος κλάδος παίζουν σημαίνοντα ρόλο και σ’ αυτό το θέμα- ενώ το έκτο εστιάζει στην αποτελεσματικότητα του ρόλου του κομβικού κλάδου στις ευρύτερες προσπάθειες ψηφιοποίησης των πάντων. Κι επειδή, οι συνέργειες είναι απαραίτητες στην εποχή μας, ένα ακόμα επικίνδυνο σημείο είναι ο βαθμός στον οποίο ο τηλεπικοινωνιακός κλάδος σε τοπικό, εθνικό ή υπερεθνικό επίπεδο μπορεί να συνεργαστεί με άλλους, στο επίπεδο ευρύτερων οικοσυστημάτων.
Το όγδοο σημείο όπου το ρίσκο μπορεί, ενδεχομένως, να «χτυπήσει κόκκινο», είναι η αδυναμία να μεγιστοποιηθεί η αξιοποίηση των υποδομών, που μπορεί να έχει ο κλάδος στη διάθεσή του, μ’ άλλα λόγια πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η μετάβαση από τη θεωρία στην πράξη, ενώ το ανάλογο μπορεί να συμβεί και με τη (μεγάλη ή μικρή) αξιοποίηση των νέων επιχειρηματικών μοντέλων, καθώς η νέα κανονικότητα επιβάλλει νέες, ευέλικτες υλοποιήσεις που μάλλον δεν τα πάνε καλά με γερασμένα και συντηρητικά μυαλά. Δέκατο και τελευταίο ρίσκο, η αδυναμία συμμόρφωσης με τους νέους κανόνες του παιχνιδιού, καθώς το ρυθμιστικό πλαίσιο αλλάζει σε πολλούς τομείς και, προφανώς, οποιαδήποτε απόκλιση έχει δυσάρεστες συνέπειες. Για να προσέχουμε, λοιπόν…
Μοιραστείτε το άρθρο
[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]
