Την πολιτική των «δυο μέτρων και δυο σταθμών» φαίνεται πως καθιερώνει στο εξής το Facebook (αλλά και το επίσης «δικό του», YouTube) σ’ ό,τι αφορά στη συμμόρφωση με τους κανόνες δεοντολογίας που το ίδιο έχει θεσπίσει… Γιατί, ενώ για όλους εμάς, τους κοινούς θνητούς, οι κανόνες ως προς το τι μπορούμε να δημοσιεύσουμε και τι όχι ισχύουν στο ακέραιο, οι πολιτικοί παίρνουν -λόγω ιδιότητας- άφεση αμαρτιών και ό,τι γράψουν μένει αναρτημένο, ακόμα κι αν παραβιάζει κατάφωρα τους κανόνες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), για… πολιτικούς λόγους! Η νέα γραμμή ανακοινώθηκε πριν από λίγες ημέρες κι ακολουθεί την ανάλογη απόφαση εκ μέρους του Twitter (χαρά ο Ντόναλντ!), από τον περασμένο Ιούνιο…

Στην πιο πρόσφατη εξέλιξη, που σηκώνει πολλή συζήτηση ως προς τους σκοπούς και τα αποτελέσματά της, η δικαιολογία γι’ αυτή την εξαίρεση -από πλευράς Facebook- ήταν ότι «δεν αποτελεί μέρος του ρόλου μας να παρεμβαίνουμε, όταν μιλάνε οι πολιτικοί»… Το καλύτερο είναι πως τη δήλωση αυτή έκανε δημόσια ένας πρώην και ιδιαίτερα προβεβλημένος πολιτικός, ο πριν από λίγα μόλις χρόνια αντιπρόεδρος της βρετανικής κυβέρνησης, Νικ Κλεγκ, που -μετά την αφυπηρέτησή του- εργάζεται πλέον ως επικεφαλής του επικοινωνιακού επιτελείου του αμερικανικού κολοσσού της κοινωνικής δικτύωσης.

Γιατί τους έπιασε η βιασύνη όλους αυτούς και τι σκοπό έχει η επιλογή της μη-ανάμιξης στα «πολιτικώς καμωμένα»; Μα τι άλλο, από τις αμερικανικές εκλογές, του επόμενου χρόνου. Όπως σωστά γράφει και το Verge, σε δικό του σχόλιο, το Facebook μάλλον επέλεξε να μην αναμιχθεί στις διαδικτυακές προεκλογικές έριδες μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων, αλλά να τηρήσει όσο γίνεται πιο ουδέτερη στάση, καθώς είναι πολύ φρέσκο ακόμα το μεγάλο «κάζο» του με την υπόθεση Cambridge Analytica, που του κόστισε πανάκριβα σε χρήμα και σε κύρος.

Ο Νικ Κλεγκ αποκάλυψε, επίσης, το λόγο της διαφορετικής αντιμετώπισης πολιτικών και μη, που δεν είναι άλλος από το ειδικό βάρος κάθε ανάρτησης: «Αν ένας πολιτικός κάνει μια δήλωση ή αναρτήσει κάτι που παραβιάζει τους ισχύοντες κανόνες δεοντολογίας, αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει, αν κριθεί ότι το κοινό συμφέρον από την παρουσία της είναι σημαντικότερο του όποιου κινδύνου». Ως μόνες εξαιρέσεις για τις οποίες δεν ισχύει «συγχωροχάρτι», ο υψηλόβαθμος αξιωματούχος του Facebook κατονόμασε την εμπλοκή με πληρωμένες διαφημίσεις και την προτροπή σε πράξεις βίας (όντως, πρόσφατα κατέβασε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες αναρτήσεις, ακριβώς γι΄ αυτό το λόγο), προσθέτοντας ότι «εμείς, ως ιδιωτική εταιρία, δεν μπορούμε να γίνουμε αυτόκλητοι διαιτητές, λογοκρίνοντας τι λέει ο ένας πολιτικός και τι ο άλλος… Στις δημοκρατίες, οι ψηφοφόροι έχουν -κατά κανόνα- το δικαίωμα να ακούν όλες τις πλευρές και να κρίνουν οι ίδιοι κάθε πολιτικό».

Μάλιστα, σε μια συγκαλυμμένη απάντηση προς τους Αμερικανούς συντηρητικούς πολιτικούς, που κατηγόρησαν το Facebook ότι μεροληπτεί, ο κ. Κλεγκ διακήρυξε ότι «είμαστε υπέρμαχοι της ελεύθερης έκφρασης και θα αντιταχθούμε σε κάθε προσπάθεια για τον περιορισμό της»… Αυτό, μεταξύ μας, ίσως να έχει κι άλλους αποδέκτες, με τον τρόπο που ειπώθηκε, καθώς δεν έχουν μειωθεί οι φωνές που ζητούν τον βίαιο διαμελισμό του Facebook (και άλλων αμερικανικών «γιγάντων», που ενδεχομένως να ακολουθήσουν), λόγω της υπερβολικής δύναμης που έχουν συγκεντρώσει στους κόλπους τους, επηρεάζοντας έντονα πλέον την καθημερινότητά μας – θα δείξει...

Τώρα, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και με δεδομένη την ύπαρξη τόσο εσωτερικού τμήματος fact-checking, όσο και δεκάδων εξωτερικών συνεργαζόμενων οργανισμών ανά τον κόσμο (για την Ελλάδα είναι η Hellenic Hoaxes), μια ψιλο-εξακρίβωση ως προς το μακρύ και το κοντό του καθενός, το Facebook θα μπορούσε να την κάνει. Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, δεν αντιμετωπίζεται τέτοιο ενδεχόμενο, «εκτός από τα κατάφωρα ψεύδη, τα οποία θα απομακρύνονται». Το Twitter, από την πλευρά του, θέτει τον πήχη πολύ πιο ψηλά προκειμένου να μην επέμβει στα γραφόμενα κάποιου, καθώς ζητάει να είναι είτε κυβερνητικός αξιωματούχος, είτε εκλεγμένος / υποψήφιος πολιτικός και να διαθέτει περισσότερους από 100.000 ακολούθους.

Για να δούμε τι «ψάρια» θα πιάσουμε και σ’ αυτόν τον τομέα, από τον επόμενο -εκλογικό, όπως είπαμε- χρόνο. Τα παθήματα του παρελθόντος θα γίνουν μαθήματα ή θα δούμε «μια από τα ίδια»;    

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]