Ήμουν κι εγώ ένας από τους πολλές εκατοντάδες συμπολίτες που παρακολούθησαν πρόσφατα το φετινό (ένατο, κατά σειρά) TEDx Athens, το οποίο πραγματοποιήθηκε στην πανέμορφη έδρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στο ΚΠΙΣΝ.
Εντυπωσιακή και πλούσια δομή προγράμματος (δεν ήξερες πού να πρωτοπάς, καθώς οι παράλληλες των κύριων ομιλιών εκδηλώσεις ήταν πολλές και ενδιαφέρουσες), πολύ καλή οργάνωση με πλήθος εθελοντές και συνεργάτες, σημαντικές ομιλίες στην κύρια σκηνή, μπόλικη τροφή για σκέψη - κι από την άλλη, την κανονική, επίσης.
Στόχος των ιδρυτών του, εκεί πίσω στο 2009, ήταν να δημιουργηθεί «μια ελληνική πρωτοβουλία η οποία θα παράγει, υποστηρίζει, προάγει και αναδεικνύει ιδέες και δράσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο».
Αυτό θεωρώ ότι το κατάφεραν, όλα αυτά τα χρόνια, και πλέον περνάνε σε καινούρια «πίστα»: μια διεθνή πλατφόρμα περιεχομένου έκφρασης και γνώσης, δημιουργίας και ψυχαγωγίας για όλο τον κόσμο.
Όμως, το «ζουμί» ήταν και πιστεύω ακράδαντα πως είναι ακόμα οι ιδέες που αξίζει να διαδοθούν και -περισσότερο ακόμα από τις ιδέες- τα «παραδείγματα ζωής».
Από τους 12 κύριους ομιλητές -όλοι τους καλοί, κάποιοι καλύτεροι, όπως είναι φυσικό- δυο ξεχώρισαν και «ανταμείφθηκαν» με θερμό, θερμότατο χειροκρότημα από το κοινό, στην κατάμεστη κεντρική αίθουσα, τόσο στο τέλος, όσο και στη διάρκεια της ομιλίας τους: η ψυχολόγος Μαρία Ιωαννίδου και ο δήμαρχος Τρικκαίων, Δημήτρης Παπαστεργίου.
Σχεδόν άγνωστη στο ευρύ κοινό η πρώτη, γνωστότερος ο δεύτερος συνεπήραν τους ακροατές τους, καθώς διηγούνταν με ειλικρίνεια και χωρίς ίχνος έπαρσης τη (νικηφόρα για αμφότερους) μάχη της μεν με την εγκεφαλική παράλυση και του δε με το τέρας της γραφειοκρατίας, τις αναστολές και τα γνωστά «κουσούρια» της ελληνικής πραγματικότητας.
Κι εδώ είναι που μπαίνει η αστείρευτη θέληση για τη Μαρία και η ορθολογική σκέψη για τον Δημήτρη, που σου δίνουν θάρρος και αισιοδοξία για το μέλλον – κι ας λένε οι «Κασσάνδρες» πως αυτό το μέλλον απειλείται από τα ρομπότ και την τεχνητή νοημοσύνη, που όμως -ας με συγχωρέσουν- έχουν πεπερασμένες δυνατότητες, είναι «λίγα»…
Ξεπερνώντας τα «δεσμά» της αναπηρίας της, η πρώτη διαπρέπει στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, απ’ όπου παίρνει με άριστα πτυχίο Ψυχολογίας, ολοκληρώνει μεταπτυχιακό στην Αγγλία, μετεκπαιδεύεται και εμπλουτίζει συνεχώς τις γνώσεις της, εργάζεται σε σχολεία και συνεργάζεται εθελοντικά με πλήθος φορείς, για να φτάσει να προσφέρει σήμερα υπηρεσίες συμβουλευτικής και ψυχοθεραπείας στην Αθήνα και το Ναύπλιο.
Όσο για τον δεύτερο, η παιδεία του μηχανικού, οι επαγγελματικές του εμπειρίες στο χώρο των ΑΠΕ και το ενδιαφέρον του για τα κοινά συνδυάστηκαν με την (σπανίζουσα, πλέον) κοινή λογική, με θεαματικά αποτελέσματα, τα οποία παρουσίασε στον συνδυασμό βίντεο και ομιλίας του: οι «ρίζες» και οι «καταβολάδες» του δεκάχρονου πια e-Trikala θέριεψαν κι επεκτάθηκαν στη διάρκεια της θητείας του, πέρασαν σε νέους χώρους, διεκδίκησαν πρωτιές ελληνικές και ευρωπαϊκές (θυμηθείτε τα έξι αυτόνομα λεωφορεία), κάνοντας τα Τρίκαλα την πιο ψηφιακή πόλη της χώρας, τίτλο που θα ενισχύσουν σε λίγους μήνες και με την (πιλοτική, βέβαια) έλευση του 5G στην περιοχή.
Κι όλα αυτά με συναίνεση και εφαρμογή απλών και ορθολογικών λύσεων, που λύνουν υπαρκτά προβλήματα και ανοίγουν νέους δρόμους… Γιατί, όπως τόνισε κι ο ίδιος, «καμία αλλαγή γύρω μας δεν είναι εφικτή, αν πρώτα δεν αλλάξουμε τους εαυτούς μας».
Κι ίσως αυτό να είναι το μυστικό (;) για μια όσο γίνεται πιο «αναίμακτη» μετάβαση στην επόμενη ημέρα. Οι μηχανές θα μπουν στη ζωή μας – δεν χωράει αμφιβολία, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, όπως δεν γύρισε ποτέ άλλοτε.
Εμείς οφείλουμε να προετοιμαστούμε, να αλλάξουμε ρότα, να επανεκπαιδευτούμε, να αξιοποιήσουμε τις ραγδαίες εξελίξεις της τεχνολογίας για να μειώσουμε κόστη και να αυξήσουμε επιδόσεις, φροντίζοντας πάντα να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας… Θέληση και κοινή λογική, να υπάρχουν μονάχα!
