Για το κίνημα της «Μεγάλης Παραίτησης» έχουμε ξαναγράψει παλιότερα σ’ αυτή τη φιλόξενη στήλη, επισημαίνοντας ότι οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Μπορεί το παλιό λαϊκό τραγουδάκι να έλεγε «άμα θες να φύγεις, φύγε κι άμα θες να κάτσεις, κάτσε», όμως, αυτοί που φεύγουν είναι πλέον πολλοί, πάρα πολλοί, δημιουργώντας σημαντικά προβλήματα τόσο στη λειτουργία των επιχειρήσεων και των οργανισμών, που μένουν με αυξανόμενα κενά στο οργανόγραμμά τους, όσο και στην πορεία της ανάπτυξης ενός τομέα ή και μιας ολόκληρης χώρας.
Μιλάμε πλέον για μαζικές αποχωρήσεις και για υψηλή «πτητικότητα» που δεν εντοπίζεται μονάχα στον χώρο της Τεχνολογίας, αλλά έχει οριζόντιες επιπτώσεις και σε κάθε άλλον τομέα που επηρεάζεται από αυτόν – δηλαδή, περισσότερο ή λιγότερο, στο σύνολο της αγοράς. Ειδικά σ’ αυτόν, όμως, οι ιστορίες που διαβάζουμε είναι εντυπωσιακές: στις ΗΠΑ, όπως έγραψε πρόσφατα το Wired επικαλούμενο την εταιρία ερευνών Statista, οι «παραιτούμενοι» αυξάνουν σταθερά τους τελευταίους οκτώ μήνες, ενώ στη Βρετανία -όπως δείχνουν στοιχεία της Deutsche Bank- οι αποχωρήσεις ακολουθούν ανάλογο ρυθμό, με το 80% μάλιστα να μη σκέφτεται να ξαναρχίσει σύντομα δουλειά!
Κι όλα αυτά δεν γίνονται μόνο «έξω από δω», στην Εσπερία, γίνονται και στα «καθ’ ημάς»! Δεν περνάει ημέρα που μη διαβάζω μηνύματα από φίλους και γνωστούς-μέλη του περί την τεχνολογία οικοσυστήματος, που αποφασίζουν να αλλάξουν «σπίτι» - οι περισσότεροι αλλάζουν εταιρία και ρόλο, καθώς η ανάκαμψη (κυρίως σε επίπεδο προοπτικών, για την ώρα) ανοίγει νέες θέσεις εργασίας και φέρνει ευκαιρίες αναβάθμισης. Όμως, δεν λείπουν και κάποιοι τολμηρότεροι που αποφασίζουν «να το πάρουν αλλιώς», να αλλάξουν δηλαδή το πεδίο, τον τομέα και το αντικείμενο με το οποίο ασχολούνταν ως τώρα, για να εστιάσουν σε κάτι καινούριο και διαφορετικό, που θα αποτελέσει τη νέα πρόκληση για τη ζωή τους, έπειτα από δυο «χαμένα» χρόνια.
Γιατί, όπως τουλάχιστον λένε κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι, σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν τα αίτια, η πανδημία με τον εγκλεισμό που επέβαλε και τον πόνο που προκάλεσε σε πάμπολλες οικογένειες, λειτούργησε σαν «κώδωνας κινδύνου» για τους εργαζόμενους – μέλη τους. Βιώνοντας δίπλα τους τον θάνατο και την ταλαιπωρία, όντας υποχρεωμένοι να εργάζονται από το σπίτι, με ό,τι σημαίνει αυτό από πλευράς «θολών» κόκκινων γραμμών μεταξύ δουλειάς και σχόλης, ολοένα και αυξάνουν εκείνοι που θέλουν «να τα αλλάξουν όλα», να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, να κάνουν επιτέλους αυτό που πάντοτε ονειρεύονταν, γιατί «η ζωή είναι μικρή και δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο»…
Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη -γιατί συνέβη κι αυτό, διαβάσαμε σχετικά άρθρα στη διεθνή ειδησεογραφία- είναι εκείνη των εργαζόμενων που θέλουν να πετύχουν «μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια», δηλαδή να έχουν -αφού εργάζονται από το σπίτι- δυο full time jobs (και δυο μισθούς, βεβαίως) στην ώρα του ενός. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι θέλουν να δοκιμάσουν για λίγο καιρό και τις δυο δουλειές, ώστε να κρατήσουν τη συνέχεια εκείνη που θεωρούν ότι τους ταιριάζει (και τους αμείβει) καλύτερα. Καθώς το αφεντικό δεν μπορεί (και δεν πρέπει, βάσει του νόμου), να παρακολουθεί αν ο εργαζόμενος αφιερώνει όλο το χρόνο του στη δουλειά του, ως όφειλε, αλλά κρίνει απλώς εκ του αποτελέσματος, είναι εύκολο να ξεγελαστεί – αυτό, όμως, μπορεί να κρατήσει πολύ; Οι ειδικοί λένε όχι. Ακόμα κι αν τα αποτελέσματα είναι ικανοποιητικά για τους δυο εργοδότες, δεν ισχύει το ίδιο για τον εργαζόμενο, καθώς παραμονεύει ο μέγας κίνδυνος του burn-out, της συσσωρευμένης κόπωσης στα όρια της εξάντλησης που, αργά ή γρήγορα, θα βγει στην επιφάνεια και θα του στοιχίσει ακριβά, σ’ ό,τι αφορά στη σωματική και την ψυχική υγεία του…
Κι άμα θέλει να φύγει, πώς τον κρατάς; Αφού πούμε πως μια τέτοια απόφαση δεν είναι ποτέ στιγμιαία, καλό είναι να γνωρίζουμε πως η «πιστότητα» θέλει τρόπο και χρόνο: ο εργοδότης πρέπει να μιλάει με τους συνεργάτες του, να ακούει τις ανησυχίες τους, να δίνει δίκαιη λύση στα προβλήματά τους, να τους φροντίζει (οικονομικά και επιμορφωτικά), να τους δίνει ευκαιρίες για να αποδείξουν κάτι που υποστηρίζουν, να τους εμπνεύσει να συμμετέχουν σε κοινά οράματα. Κι αν, παρόλα αυτά, ο εργαζόμενος επιμένει να φύγει, τουλάχιστον ας φύγει σαν φίλος κι όχι σαν εχθρός, με ό,τι κινδύνους μπορεί να κρύβει αυτό…
Μοιραστείτε το άρθρο
[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]
