Από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι με το Διαδίκτυο -κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90- ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα ήταν αυτό του κατά πόσον οι χρήστες ήταν διατεθειμένοι να πληρώνουν ή όχι για online υπηρεσίες ή για πρόσβαση σε online περιεχόμενο.

Η μορφή και η αρχιτεκτονική του Διαδικτύου είναι τέτοια που η πρόσβαση σε δωρεάν περιεχόμενο είναι αρκετά εύκολη. Βέβαια, όποιος δραστηριοποιείται επαγγελματικά στο Internet χρειάζεται να κερδίζει και κάτι για τον κόπο του αλλιώς δεν έχει και τόσο νόημα να ασχολείται με το μέσο όπως είναι προφανές.

Οι πρώτες προσπάθειες για συνδρομητικές υπηρεσίες δεν μπορούμε να πούμε ότι πήγαν και πολύ καλά. Ιδίως στον κλάδο των μέσων ενημέρωσης. Θα θυμηθώ, για παράδειγμα, το sport.gr, ένα από τα πρώτα συνδρομητικά sites ενημέρωσης στον ελληνικό κυβερνοχώρο, το οποίο ήταν μία καθ’ όλα αξιόλογη προσπάθεια αλλά πολύ απλά δεν άντεξε τον ανταγωνισμό του δωρεάν.

Η στροφή προς τις διαφημίσεις ως πηγή εσόδων έγινε πολύ γρήγορα, όχι μόνο για τους παροχείς περιεχομένου, αλλά για κάθε είδους online υπηρεσία. Αν νομίζει κανείς ότι οι υπηρεσίες της Google και του Facebook είναι δωρεάν, είναι τρομερά γελασμένος. Απλώς, το νόμισμα πλέον είναι τα δεδομένα των χρηστών, τα οποία οι τελευταίοι δίνουν με πολύ μεγάλη ευκολία.

Το μοντέλο της παροχής μίας υπηρεσίας δωρεάν με αντάλλαγμα ο χρήστης να βλέπει διαφημίσεις είναι αρκετά διαδεδομένο. Το YouTube με αυτό το μοντέλο λειτουργεί, ακόμη και υπηρεσίες όπως το Spotify έχουν μία τέτοια επιλογή. Και μάλιστα πρόκειται για μία πολύ δημοφιλή επιλογή.

Ακόμη και τα torrents, τα οποία «κατεβάζουν» πολλοί χρήστες για να δουν δωρεάν μία ταινία ή μία τηλεοπτική σειρά από τις διαφημίσεις επιβιώνουν. Και μάλιστα είναι και πολύ εκνευριστικός ο τρόπος με τον οποίο «πουσάρονται» οι διαφημίσεις. Αλλά αυτό είναι το αντίτιμο.

Έχω, όμως, την αίσθηση ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει. Βλέπω όλο και περισσότερους χρήστες να είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν κάτι προκειμένου να έχουν πρόσβαση σε καλό περιεχόμενο, να έχουν μία καλύτερη εμπειρία χρήσης από την υπηρεσία που χρησιμοποιούν. Το παράδειγμα του Netflix είναι νομίζω το πλέον χαρακτηριστικό.

Η μηνιαία συνδρομή δεν είναι ιδιαίτερα ακριβή και παρά το γεγονός ότι μπορείς να βρεις στα torrents sites όλο το περιεχόμενο του Netflix, ακόμη και τις δικές του παραγωγές, εκατομμύρια χρήστες σε ολόκληρο τον κόσμο προτιμούν να πληρώνουν τη μηνιαία συνδρομή. Πολύ απλά, επειδή η εμπειρία που έχουν είναι πολύ καλύτερη σε πολλαπλά επίπεδα.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με υπηρεσίες όπως το Spotify ή το Apple Music, ενώ σταδιακά βλέπουμε όλο και περισσότερα από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης (π.χ. Financial Times, New York Times) να προωθούν τις συνδρομητικές υπηρεσίες τους.

Ο λόγος μάλλον απλός: σε αυτό το χαοτικό κόσμο με τόνους πληροφοριών και ειδήσεων να σε βομβαρδίζουν σε καθημερινή βάση, θες να πηγαίνεις κάπου και μέσα σε ελάχιστο χρόνο να έχεις την πληροφόρηση που θες. Και όχι να ψάχνεις σαν τρελός μέσα σε δεκάδες ενημερωτικά sites.

Το κυριότερο στοιχείο στην προκειμένη περίπτωση είναι πως πλέον πολλοί καταναλωτές δείχνουν διατεθειμένοι να πληρώσουν γι’ αυτό το περιεχόμενο, για να αποκτήσουν καλύτερη υπηρεσία. Ενδεχομένως, δεν θα πληρώσουν 50 ευρώ το μήνα για να έχουν πρόσβαση σε ένα πολύ καλό ειδησεογραφικό site, αλλά 10 ευρώ είναι αρκετά πιθανό.

Η σωστή τιμολόγηση είναι το κλειδί της επιτυχίας για τις συνδρομητικές υπηρεσίες. Και όχι μόνο για τα ειδησεογραφικά sites.

Υπάρχουν δεκάδες online υπηρεσίες που κάνουν τη ζωή μας στο γραφείο ή στην καθημερινότητα μας πιο εύκολη. Και είναι υπηρεσίες για τις οποίες αξίζει να πληρώσει κάτι. Αρκεί να μην είναι τεράστιο αυτό το ποσό.