Τα τελευταία χρόνια, οι κατασκευαστές ψηφιακών τεχνολογιών έχουν αποφασίσει να κάνουν όλες τις συσκευές πιο …έξυπνες.
Το αποτέλεσμα είναι να μιλάμε για smartphones, smartTVs, smartcars, smarthome κ.ά. Μέχρι τώρα, η εξυπνάδα συνίστατο στην δυνατότητα σύνδεσης στο Διαδίκτυο αλλά σταδιακά βλέπουμε ότι η απλή παροχή πρόσβασης στο Internet δεν είναι το μόνο στοιχείο εξυπνάδας των συσκευών.
Και ένα από τα ζητούμενα είναι να έχουν αρκετή εξυπνάδα ώστε να μπορούμε να αλληλεπιδρούμε μαζί τους με περισσότερο φυσικούς τρόπους.
Η προσπάθεια αυτή έχει φέρει στο προσκήνιο ορισμένες νέες τάσεις, όπως είναι το αποκαλούμενο machinelearning (εκμάθηση μηχανών σε μία πιο ελεύθερη μετάφραση), το οποίο αρκετοί συγχέουν με την τεχνητή νοημοσύνη (artificialintelligence).
Όμως, το machine learning είναι μία τεχνική που χρησιμοποιείται για να αναπτυχθούν εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης. Και η τεχνητή νοημοσύνη είναι η επιστήμη που προσπαθεί να κάνει πιο έξυπνες τις μηχανές.
Επιπλέον, η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι το ίδιο πράγμα με τη ρομποτική. Και αυτό γιατί δεν είναι μόνο τα ρομπότ που μπορεί να είναι έξυπνα, αλλά κάθε είδους μηχανή.
Όσον αφορά τον στόχο, αυτός δεν είναι άλλος από το να γίνει η καθημερινότητα πιο εύκολη.
Μία βασική αλλαγή που συνίσταται είναι ότι πλέον επιδιώκεται να προγραμματιστούν οι μηχανές χρησιμοποιώντας παραδείγματα και μέσω μίας διαδικασίας συνεχούς εκπαίδευσης, στην οποία βασικό ρόλο παίζει η ανάπτυξη και χρήση των αποκαλούμενων νευρωνικών δικτύων, τα οποία προσομοιάζουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Η παραδοσιακή μέθοδος προγραμματισμού είναι αυτή που γίνεται με τη θέσπιση αυστηρών και απαράβατων κανόνων, η οποία, όμως, περιορίζει τις επιλογές προσαρμογής και εκμάθησης.
Πρακτικά, το machine learning έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται εδώ και πολλά χρόνια από εταιρείες πληροφορικής και ενδεχομένως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα να είναι ο υπολογιστής DeepBlue που κέρδισε τον παγκόσμιο πρωταθλητή στο σκάκι, Γκάρι Κασπάροφ, στα μέσα της δεκαετίας του ’90.
Όμως, μόλις τα τελευταία χρόνια έχουμε αρχίσει να βλέπουμε εφαρμογές και υπηρεσίες, οι οποίες αφενός είναι περισσότερο έξυπνες.
Τέτοιου είδους εφαρμογές είναι το GoogleTranslate για τη μετάφραση σε διαφορετικές γλώσσες, το GooglePhotos που προσφέρει τη δυνατότητα να αναζητήσει κανείς ποιο μέρος αφορά μία φωτογραφία ή τις «έξυπνες απαντήσεις» στο Gmail όπου η εφαρμογή προετοιμάζει κάποιες συγκεκριμένες απαντήσεις, βασιζόμενη στο τι έχει κάνει μέχρι τώρα ο χρήστης.
Πρακτικά, οι εφαρμογές αυτές προσπαθούν να προβλέψουν τι θα κάνει ο χρήστης και προσφέρουν τις αντίστοιχες επιλογές.
Παράλληλα, η Google, η Amazon, η Samsung, η Microsoft και άλλοι κολοσσοί επιδιώκουν να προσφέρει τη δυνατότητα για περισσότερο φυσικούς τρόπους αλληλεπίδρασης με τη φωνή να παίζει -τουλάχιστον σε αυτή τη φάση- τον σημαντικότερο ρόλο.
Για παράδειγμα, η Google έχει εντάξει σε πολλές εφαρμογές τη δυνατότητα ο χρήστης να μιλά αντί να γράφει και η εφαρμογή να τον καταλαβαίνει με αρκετά μεγάλο ποσοστό επιτυχία ακόμη και στα ελληνικά.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στο 20% των αναζητήσεων που γίνονται στο google.com μέσω φορητών συσκευών οι χρήστες χρησιμοποιούν τη φωνή τους, δείγμα ότι οι καταναλωτές προτιμούν αυτό τον τρόπο επικοινωνίας.
Και μπορεί ακόμη οι σχετικές εφαρμογές να μην είναι τέλειες, αλλά σταδιακά θα βελτιώνονται και δεν είναι μακριά η ημέρα που απλά θα μιλάμε στο κινητό μας και σε οποιαδήποτε άλλη συσκευή και αυτή θα ακολουθεί τις οδηγίες μας.
