Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις, ως συνέπεια της πανδημίας, χωρίς κανείς να ξέρει ή να μπορεί να προβλέψει προς τα πού θα «γυρίσει το παιχνίδι», είναι βεβαίως το στοίχημα του εργατικού δυναμικού την εποχή της «νέας κανονικότητας». Γιατί, ναι μεν όλοι ξέρουμε και κυρίως έχουμε αποδεχτεί ότι η εξ αποστάσεως εργασία θα είναι ο κανόνας για πολλούς ακόμα μήνες, αλλά μετά -όταν αυτός ο εφιάλτης τελειώσει και ο εγκλεισμός μείνει μια κακή ανάμνηση- πόσοι και ποιοι θα επιστρέψουν στην «παλιά κανονικότητα», στον «παλιό» και «παραδοσιακό» τρόπο εργασίας; Πολλοί; Λίγοι; Οι περισσότεροι; Ή, μήπως, κανένας, γιατί θα έχουμε συνηθίσει πιά το καινούριο «κοσκινάκι» μας, ή θα έχουμε καταλάβει πως η ζωή προχωράει κι ότι υπάρχουν άλλοι, εναλλακτικοί και πρόσφοροι δρόμοι, πέρα από εκείνους που ξέραμε και ακολουθούσαμε τότε, προ πανδημίας;
Θα μου πείτε, χρειάζεται να το ξέρουμε από τώρα αυτό; Βλέποντας και κάνοντας! Χμμμμ, δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα, καθώς το σημερινό εργατικό δυναμικό είναι εκείνο που θα αναλάβει να υλοποιήσει -τουλάχιστον, στην πρώτη φάση του και μέχρι να παραδώσει τη σκυτάλη στη νεότερη και (όπως όλοι ελπίζουν) περισσότερο ψηφιακά μορφωμένη νέα γενιά- τον από καιρό επιβεβλημένο πλέον ψηφιακό μετασχηματισμό των επιχειρήσεων και των οργανισμών, ο οποίος θεωρείται το «ιερό δισκοπότηρο» της ανάπτυξης για την επόμενη ημέρα.
Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, καθώς οι επιχειρησιακές ανάγκες (πχ. πόσοι θα μείνουν on-site και πόσοι remote – μην κοιτάτε που στις τεχνολογικές εταιρίες το πρόβλημα είναι σχεδόν λυμένο, καθώς έχουν τόσο τη γνώση, όσο και τον αναγκαίο εξοπλισμό, επομένως θα μείνουν μονάχα οι φύλακες, άντε και κάποιος από το service και το λογιστήριο…) θα καθορίσουν τη σύνθεση του «πληρώματος» στην αρχή, που μπορεί να αλλάξει στη συνέχεια…
Όποιες κι αν είναι οι αναλογίες, όμως, είναι φανερό ότι χρειάζεται πλέον αλλαγή κουλτούρας κι αυτό οι ειδήμονες θεωρούν πως αποτελεί μια από τις μεγάλες προκλήσεις στην εποχή της «νέας κανονικότητας», με απώτερο πάντα στόχο τη διατήρηση και ενίσχυση της παραγωγικότητας. Αυτό, άλλωστε, ήταν και το κύριο συμπέρασμα πρόσφατης έρευνας των Oxford Economics, Society of Human Resources και SAP σε δέκα χώρες, με επόμενη (και αναμενόμενη) προτεραιότητα την αναβάθμιση παλαιότερων και την προσθήκη νέων δεξιοτήτων.
Η έρευνα, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «The Future of Work Arrives Early», που παραπέμπει ευθέως στις βίαιες ανατροπές λόγω του COVID-19, αναγνωρίζει επίσης ως άλλες προτεραιότητες την εξασφάλιση των κατάλληλων εργαλείων για την εξ αποστάσεως συν-εργασία των πολλών και την ομαλότερη επιστροφή (των λίγων, πιθανώς) στην πρότερη κατάσταση, ενώ μια τάση που αρχίζει να διαφαίνεται από τις απαντήσεις των ερωτηθέντων, είναι ότι οι επιχειρήσεις μάλλον τείνουν να «εξ-αγοράσουν» έτοιμες λύσεις και ανθρώπους, αντί να πετύχουν τον ίδιο στόχο μέσω έρευνας και αναβάθμισης των δεξιοτήτων των υφιστάμενων εργαζομένων. Η βασική διαφορά, βεβαίως, έγκειται στον σημαντικό χρόνο που απαιτείται για το δεύτερο, σε σχέση με τον συγκριτικά λιγότερο για το πρώτο…
Αξίζει να επισημανθεί, πάντως, το εύρημα της έρευνας ότι η δυνατότητα εξ αποστάσεως εργασίας μπορεί να λειτουργήσει ως μαγνήτης για την προσέλκυση ταλέντων τα οποία δεν θα έβλεπαν με καλό μάτι μια εργασία σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, ενώ κρίσιμης σημασίας είναι και η διαπίστωση πως οι διοικούντες επιχειρήσεις πρέπει να δώσουν βάρος σε θέματα ενίσχυσης της κοινωνικής δικαιοσύνης, μείωσης των οικονομικών ανισοτήτων και διασφάλισης της υγείας και ευζωίας των εργαζομένων τους, καθώς αυτό μακροπρόθεσμα θα ευνοήσει τη δική τους ανάπτυξη και -εν δυνάμει- κερδοφορία.
Και, για να μην ξεχνάμε πως ακόμα έχουμε δρόμο όσον αφορά στην αντιμετώπιση της κρίσης, οι ερευνητές τονίζουν στα συμπεράσματά τους ότι οι διοικούντες «πρέπει να ανταποκριθούν στην παγκόσμια κρίση, εστιάζοντας σε τοπικό επίπεδο». Από το στόμα τους και στο αυτί των τελευταίων…
Μοιραστείτε το άρθρο
[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]
