Μέρες που είναι, θες-δε θες, σε πιάνει το «έθιμο» των απολογισμών. Τι είχαμε – τι χάσαμε – τι καλά μας βρήκαν και τι κακά (παίζει να είναι και αρνητικό το ισοζύγιο…) μέσα στη χρονιά που πέρασε – τι ελπίζουμε να «σιάξει» μέσα στο ’19 (η πιο κλασική ερώτηση, μαζί με το «πότε βλέπεις εκλογές», αλλά και η πιο δύσκολη στην απάντησή της!)
Ε, λοιπόν, λέω για μια φορά να τα αποφύγω όλα αυτά και να μη βγάλω τη γυάλινη σφαίρα, που όλα τα δείχνει-όλα τα προβλέπει, από την ντουλάπα…
Άλλωστε, τι παραπάνω να μου πει από αυτά που ήδη βλέπουμε; Από τη μια μέρα στην άλλη θα αλλάξουν όλα γύρω μας, επειδή απλώς μπήκε ο καινούριος χρόνος; Το είπαμε και το μολογήσαμε πως -ευτυχώς ή δυστυχώς- ζούμε σε μια εποχή ανατροπών, τις οποίες «πυροδοτούν» διαδοχικά οι εκθετικές τεχνολογίες με την αχαλίνωτη ανάπτυξή τους.
Δεν μιλάμε πια για τα επόμενα βήματα, αλλά για τα επόμενα άλματα – και δεν το λέω εγώ αυτό, αλλά πάμπολλοι ειδήμονες.
Όπως ο Καρλ Σβαμπ, για παράδειγμα, ο ακαταπόνητος παρά τα κάμποσα χρονάκια του ιδρυτής και πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός, ο οποίος -μεταξύ πολλών άλλων, που λέει σε πρόσφατο άρθρο του, με τίτλο Globalization 4.0- εκφράζει τη βεβαιότητα πως «η άνευ προηγουμένου πρόοδος της τεχνολογίας θα έχει σαν αποτέλεσμα τον εκ βάθρων μετασχηματισμό των κλάδων της υγείας, των μεταφορών, των επικοινωνιών, της παραγωγής, των διανομών και της ενέργειας, για να αναφέρουμε μονάχα μερικούς…
Η διαχείριση αυτών των αλλαγών θα απαιτήσει όχι μόνο καινούρια ρυθμιστικά πλαίσια για συνέργειες σε εθνικό και πολυεθνικό επίπεδο, αλλά επίσης κι ένα νέο μοντέλο παιδείας, που θα περιλαμβάνει στοχευμένα προγράμματα επανακατάρτισης των εργαζομένων σε νέες δεξιότητες.
Η πρόοδος σε θέματα ρομποτικής και τεχνητής νοημοσύνης σε συνδυασμό με τη γήρανση της πλειοψηφίας των κοινωνιών, μας υποχρεώνει να μετακινηθούμε από το σενάριο της παραγωγής και της κατανάλωσης προς εκείνο του διαμοιρασμού και της φροντίδας»…
Βάλτε δίπλα στη γήρανση και το πρόβλημα με το δημογραφικό (που το έχει όλη η Δύση, βέβαια, αλλά η Ελλάδα βρίσκεται για τα καλά στο «κόκκινο» από πλευράς γεννήσεων, με προβλέψεις ότι θα χάσουμε τον μισό πληθυσμό μας ως το 2068) κι ελάτε μετά να μιλήσουμε για μαντείες – τι να τις κάνουμε; Όλα είναι φανερά, μπροστά στα μάτια μας!
Θα μου πείτε, εσένα τίποτα δεν σου αρέσει; Από αισιοδοξία, τίποτα; ντιπ; Όλα τα ποτήρια μισοάδεια τα βλέπεις; Ε, όχι ακριβώς… Υπάρχουν και κάποια καλά σημάδια, όπως αυτή η πρόσφατη έρευνα της Korn Ferry, που «πατώντας» πάνω στην πρόβλεψη για τεράστιες ελλείψεις σε υψηλής μόρφωσης ανθρώπινο δυναμικό μέσα στα επόμενα 10-12 χρόνια, «βλέπει» εταιρίες και οργανισμούς να μεταφέρουν κέντρα ερευνών, γραφεία, ακόμα και έδρες σε χώρες όπου υπάρχει τέτοια διαθεσιμότητα.
Αν το «δούμε» κι εμείς κατάλληλα, με κίνητρα και παροχές, οι οποίες θα «λειάνουν» το δρόμο, κάτι μπορεί να προκύψει, που δεν θα φέρει μονάχα νέες θέσεις εργασίας, αλλά μαζί και ανάσα στην οικονομία, ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα, brain gain -αντί του drain, με το οποίο πορευόμαστε τόσα χρόνια…
Τα πρώτα σημάδια, από πλευράς αφίξεων, υπάρχουν και είναι θετικά! Αλλά, είπαμε - για να γίνουν όλα αυτά, καθώς βρισκόμαστε καιρό στην κόψη του ξυραφιού, θα πρέπει να το «δούμε» σοβαρά, με σχέδιο, στρατηγική και όραμα (ας κάνουμε και κάποια από αυτά που λέει ο κ. Σβαμπ, παραπάνω), έξω από κόμματα, κόκκινες γραμμές, μικροπολιτικές και προσωπικά συμφέροντα - για την Ελλάδα, ρε γαμώτο! (αχ, Βούλα!)
Καλά, γυάλινη σφαίρα δεν έβγαλες - ευχή θα κάνεις ή θα το αρνηθείς κι αυτό; Μονάχα μια: είθε το ’19 να μας προκύψει καλύτερο (τουλάχιστον…) από το ‘18!
