Έχετε σκεφτεί ποτέ, αγαπητοί μου αναγνώστες, ποιος καλός «άνεμος» φέρνει στα μέρη μας τα «μεγάλα ονόματα», τους «καλούς επενδυτές», τις σημαντικές «ευκαιρίες ανάπτυξης» κι όλα τα άλλα πολύ ωραία και ελπιδοφόρα που κάποιοι προβεβλημένοι τα δηλώνουν, εμείς τα γράφουμε κι εσείς τα διαβάζετε, παίρνοντας (λίγο ως πολύ, εξαρτάται από τον βαθμό ειλικρίνειας ή υπερβολής κατά μήκος όλης της ‘αλυσίδας’ που μόλις περιγράψαμε) δόσεις ελπίδας για την επόμενη ημέρα;

Προς Θεού, δεν θέλουμε να πούμε ότι αυτοί λένε ή εμείς γράφουμε κάτι που δεν ισχύει – κάτι τέτοιο αργά ή γρήγορα θα αποκαλυπτόταν και θα γύριζε «μπούμερανγκ» τόσο σε εμάς, όσο και σ’ εκείνους. Όμως, ένα σημαντικό μέρος της δικής μας δουλειάς, δηλαδή των δημοσιογράφων, είναι να ψάχνουμε -πέρα από την ίδια την είδηση- τις συγκυρίες και τα βαθύτερα αίτια που κρύβονται πίσω από μια εξέλιξη και -ουσιαστικά- την προκαλούν, είτε μεμονωμένα, είτε συνδυαστικά, σε περιπτώσεις όπου υπάρχουν περισσότερα του ενός, κάτι που προφανώς δεν είναι καθόλου σπάνιο.

Βεβαίως, αυτή η «ενδοσκόπηση» δεν γίνεται συχνά – αναλωνόμαστε στο κυνήγι της είδησης και συνήθως δεν περισσεύει χρόνος (που είναι αναγκαίος, σε τέτοιες καταστάσεις) για να ψάξεις και να βρεις στοιχεία, να συνδυάσεις με κριτικό μάτι πηγές, να σκεφτείς και να καταλήξεις σε κάποια  συμπεράσματα που τίποτα δεν αποκλείει να αποδειχθούν λανθασμένα, αν δεν έχεις κάνει τους σωστούς συλλογισμούς. Από τη μια η έλλειψη χρόνου, λοιπόν, κι από την άλλη ο φόβος του λάθους – να μη μιλήσουμε και για τα δεινά της ψηφιακής «υπερ-έκθεσης» που μοιραία συνοδεύει πλέον κάθε διαδικτυακή δημοσίευση ή ανάρτηση, χωρίς -μερικές φορές- να υπάρχουν και να αναφέρονται τα αναγκαία αντεπιχειρήματα…

Έτσι, δεν είναι σπάνια η καταφυγή σε πηγές «εγνωσμένου κύρους», όπως πχ. τα στοιχεία ενός μεγάλου και έγκυρου ειδησεογραφικού πρακτορείου που έχει όλα τα μέσα, τα στοιχεία, τον χρόνο, την τεχνογνωσία και τους ανθρώπους για να ερευνήσει κάτι και να δώσει μια «βάση εκκίνησης» για τις δικές σου σκέψεις και προεκτάσεις, πολύ περισσότερο αν «ψυχανεμίζεσαι» πως «κάτι τέτοιο πρέπει να συμβαίνει», αλλά δεν έχεις τις αποδείξεις. Συμβαίνει κάποιες φορές – όχι συχνά, είναι αλήθεια- να βρίσκεις τέτοιες αφορμές, γι’ αυτό και θεωρώ ότι αξίζει η επισήμανσή τους. Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωση πρόσφατου άρθρου του Reuters, σχετικά με τις επενδύσεις των «μεγάλων», που επαληθεύουν σε μεγάλο βαθμό τη διάσημη φράση «Follow the money» (από την ταινία του 1976, ‘Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου’, όσοι τη θυμάστε, με θέμα το σκάνδαλο Γουότεργκέιτ), με μια μικρή παραλλαγή – «Follow the profit».

Και, για να μη μιλάμε με γρίφους, το άρθρο υποστηρίζει με τα ανάλογα στοιχεία πως ο ολοένα υψηλότερος πληθωρισμός αναγκάζει τις μεγάλες πολυεθνικές (ανάμεσά τους πάμπολλες οι τεχνολογικές, αλλά και οι επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών) να αναζητήσουν λύσεις για περικοπή του αυξανόμενου κόστους τους και συγκράτηση των περιθωρίων κέρδους, στήνοντας θυγατρικές (των εξαγορών μη αποκλειομένων) και κόμβους R&D στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη.

Το καλό πρακτορείο «παρακολουθεί» τις δραστηριότητές τους στην Πράγα, τη Βαρσοβία και τη Βουδαπέστη κι εμείς δεν μπορούμε παρά να προσθέσουμε στην εξίσωση αρκετές ελληνικές πόλεις, όπου τελευταία παρατηρείται έντονη επενδυτική δραστηριότητα. Διότι το κίνητρο είναι ακριβώς το ίδιο: όπως εκεί έτσι και εδώ, οι πολυεθνικές βρίσκουν πρόσβαση σε μια ποιοτική «δεξαμενή» μορφωμένων και πολύγλωσσων υποψήφιων στελεχών (αν στήσουν το δικό τους «μαγαζί» και δεν καταφύγουν στη συχνά προτιμότερη λύση του outsourcing), με σαφώς μικρότερες οικονομικές απαιτήσεις, πολύ περισσότερο αν τους δίνεται και η δυνατότητα για εργασία εξ αποστάσεως.

Αυτό το σημαντικό «κίνητρο» σε συνδυασμό με κάποιες υποχρεωτικές, βάσει των ευρωπαϊκών κανονισμών, κινήσεις για τη διαφύλαξη της ακεραιότητας και της ασφάλειας του ευρωπαϊκού περιεχομένου, που δεν μπορεί να «φύγει» από την ήπειρο, έχει παίξει σημαντικό ρόλο και στη δική μας «επενδυτική άνοιξη», με τις συνεχείς εξαγγελίες. Χωρίς να ξεχνάμε, βεβαίως, τα φορολογικά και άλλα κίνητρα που κάθε χώρα προσφέρει για να προσελκύσει επενδύσεις στο έδαφός της (ακόμα και σε «ατομικό» επίπεδο – βλέπε, ψηφιακούς νομάδες) και να ενισχύσει την τοπική οικονομία. Κι όπως όλα δείχνουν, ακόμα κι αν αυξηθεί ο πληθωρισμός (κάτι που ήδη γίνεται), πάλι φθηνότερα θα είναι σ’ αυτές τις χώρες σε σχέση με το Silicon Valley ή τα μεγάλα οικονομικά κέντρα.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]